กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1083
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1083
ฟ้ายังไม่ทันมืด คริสโตเฟอร์และฮันนาห์ก็ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนภายในห้องพักแขกเสียแล้ว
คริสโตเฟอร์รู้สึกหดหู่เศร้าหมองในระยะนี้ เขาจึงอดใจรอไม่ไหว หลังจากที่ต้องแยกจากภรรยาเป็นเวลานาน
ฮันนาห์รักสามีของเธอมาก ทีแรก เธอคิดว่าจะไม่ได้พบเขาอีกแล้วในชาตินี้ และก็ไม่ได้คาดหวังเลยจริง ๆ ว่าจะมีโอกาสได้กลับคืนสู่อ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ดังนั้น เธอจึงเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
มันควรจะเป็นช่วงเวลาแห่งความกลมเกลียวและความรื่นรมย์ แต่ทันใดนั้น ฮันนาห์ก็กลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ขาดหายไปในใจตัวเอง
เธอรู้สึกผิดหวัง เพราะเธอรู้สึกว่าความสามารถทางเพศของสามีไม่อาจเทียบได้เลยกับของผู้คุมสกปรกคนนั้น
น่าหดหู่เหลือเกินจริง ๆ
คนหนึ่งคือคนที่รักในขณะที่อีกคนคือคนที่รังเกียจ แต่ทว่า เมื่อเอาข้อเท็จจริงตรงจุดนี้ออกและดูเฉพาะลีลารักอย่างเดียว คนที่เธอรักรวมกันสองคนยังไม่สามารถเทียบได้เลยกับคนที่เธอขยะแขยงเพียงคนเดียว
อีกฝ่ายนั้นมาจากพื้นเพที่ยากลำบาก แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้สูญเสียความบึกบึนทางกายเลย เขาทั้งแข็งแรงและทรงพลัง
เธอมองดูคริสโตเฟอร์ซึ่งเจ้าเนื้อเล็กน้อยและไม่เคยออกกำลังกายมาก่อนในชีวิต เขาผอมลงนิดหน่อยหลังจากที่ต้องอยู่ในทัณฑสถานสองสามวัน ไม่อย่างนั้น มันคงจะทำให้เธอหมดอารมณ์ทันทีที่ได้เห็นพุงพลุ้ยของเขาตั้งแต่แวบแรก
เพราะฉะนั้น หากต้องเปรียบเทียบคริสโตเฟอร์และผู้คุมกันจริง ๆ คริสโตเฟอร์คงมีทักษะและพลังเพียงแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของคู่ต่อสู้เท่านั้น
สิ่งนี้ทำให้ฮันนาห์รู้สึกว่ามันไม่น่าสนใจอีกแล้ว
ทั้งคู่ควรจะรู้สึกพึงพอใจที่ได้ร่วมรักกันและกัน แต่ตอนนี้ เธอกลับรู้สึกว่าสิ่งสำคัญบางอย่างนั้นหายไป
อย่างไรก็ตาม เธอทำได้แค่เพียงถอนหายใจในความคิดเท่านั้น อย่างไรเสีย ถึงแม้ต้องถูกทุบตีจนตาย เธอก็จะไม่ยอมกลับไปยังสถานที่อันอึมครึมมืดมนแบบนั้นอีก เธอไม่อยากกลับไปรอคอยและเอาอกเอาใจผู้คุมโสโครกในบ้านก้อนอิฐเก่า ๆ นั่นอีกแล้ว
ช่วงเย็นต่อมา หญิงรับใช้ตระกูลเว็บบ์คนหนึ่งก็มาเชิญพวกเขาไปยังห้องอาหารค่ำสำหรับแขกเพื่อทานอาหารค่ำ
ทั้งโดนัลด์และเดเมียนต่างก็ไม่มีใครปรากฏตัวเลยในคืนนั้น
พวกเขาคิดว่าครอบครัววิลสันคือผู้ใต้บังคับบัญชาแล้วตอนนี้ จึงไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะแวะมาเพื่อร่วมทานอาหารค่ำด้วย
เมื่อถึงกลางมื้อค่ำ พ่อบ้านที่ทำงานกับตระกูลเว็บบ์ก็เข้ามาและพูดกับคุณท่านวิลสัน “ท่านเว็บบ์สั่งให้ผมมาบอกคุณว่า ท่านได้ซื้อวิลล่าA04 ที่ธอมป์สัน เฟิร์สเรียบร้อยแล้ว พวกคุณโชคดีมากเพราะมีใครบางคนเพิ่งตกแต่งวิลล่าใหม่และกำลังเตรียมย้ายเข้าไปอยู่พอดี การตกแต่งอย่างหรูหรา ทั้งเฟอร์นิเจอร์ และเครื่องใช้ต่าง ๆ แต่ท่านเว็บบ์ได้ใช้เงินอีกสามสิบล้านดอลลาร์ซื้อมันมาจากอีกฝ่าย เพราะฉะนั้น พวกคุณสามารถย้ายเข้าไปอยู่ได้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลยครับ”
พวกวิลสันต่างก็ตื่นเต้นไปกับสิ่งที่ได้ยิน คุณท่านวิลสันไม่สามารถควบคุมมือที่สั่นเทาได้และถึงกับทำตะเกียบหลุดจากมือเลยทีเดียว
หลังจากที่ขอบคุณพ่อบ้าน คุณท่านวิลสันก็บอกสมาชิกทุกคนของครอบครัว “เราต่างก็เคยเห็นแผนผังวิลล่าโซน A ในธอมป์สัน เฟิร์สมาแล้วนะ มีห้องตั้งหลายห้อง มากเกินพอสำหรับทั้งครอบครัวเสียอีก ในฐานะที่ฉันอาวุโสที่สุดและชอบอะไรที่หรูหราหน่อย ฉันขอเลือกห้องนอนใหญ่ที่สุดบนชั้นสาม พวกแกเลือกห้องที่เหลือกันเอาเองก็แล้วกัน”
คริสโตเฟอร์รีบตอบทันที “ถ้าอย่างนั้น ผมกับฮันนาห์ขอเลือกห้องนอนใหญ่ที่สุดบนชั้นสอง”
แฮโรลด์รีบบอก “ผมขอห้องนอนห้องที่สองบนชั้นสามนะครับ”
เวนดี้พูดบ้าง “หนูจะเอาห้องนอนอีกห้องบนชั้นสองนะคะ”
“โอเค” คุณท่านวิลสันพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นเธอก็เย้ยหยัน “ครอบครัวมันคิดว่าพวกเราจบเห่แล้วอย่างนั้นรึ? ฉันทนรอดูสีหน้าพวกมันตอนที่รู้ว่าพวกเราย้ายเข้าไปอยู่วิลล่าหลังข้าง ๆ แทบจะไม่ไหวแล้ว”
คริสโตเฟอร์กัดฟันก่อนจะพูดว่า “นังบ้าเอเลนและไอ้ชาร์ลีมันสมรู้ร่วมคิดกันหลอกเมียผม เมียผมต้องทุกข์ทรมานอยู่นานก็เพราะพวกมัน ผมจะต้องเอาคืนพวกมันอย่างแน่นอน”
ฮันนาห์รีบพูด “คุณจะบ้าเหรอ? คุณไม่ควรเอาเรื่องนี้มาจัดการพวกมันนะคะ”
“ทำไมล่ะ?” คริสโตเฟอร์ถามและนิ่วหน้า
ฮันนาห์รีบพูดทันที “ฉันเป็นคนรวมหัวกับลินดาจะหลอกเอาเงินเอเลนก่อนนะ พวกเราทำไม่สำเร็จ ในที่สุดไอ้ชาร์ลีก็จัดการกับพวกเราแทน ฉันกับลินดาจึงเป็นฝ่ายที่เริ่มทำผิดกฎหมายก่อน! ถ้าเรื่องนี้ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาและมีตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ตำรวจจะต้องจับฉันแทนแน่ ๆ”
ถึงตอนนี้เองที่จู่ ๆ ฮันนาห์ก็นึกถึงลินดาซึ่งถูกยิงตายเมื่อคืนนี้ขึ้นมา และรีบพูดอย่างตื่นตระหนก “ลินดาต้องการจะทำร้ายฉันเมื่อคืนนี้ แต่หล่อนถูกคนของตระกูลเว็บบ์ยิงจนตาย ครอบครัวของหล่อนยังอยู่ที่เหมืองอยู่เลยตอนนี้ ถ้าเรื่องฉาวโฉ่แบบนี้ถึงหูสาธารณชนและตำรวจช่วยครอบครัวของหล่อนออกมาได้แล้วล่ะก็ พวกมันจะต้องออกตามหาและตามล้างแค้นฉันแน่ ๆ”