กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1165
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1165
ชาร์ลีมองเอเลนเดินโซเซเข้าไปในสนาม พร้อมกับไม้ค้ำเดินและกระเป๋าสะพายขนาดใหญ่ห้อยอยู่ที่หลัง ซึ่งมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า มีข้าวของอยู่ในนั้นมากมาย ทำให้กระเป๋าใบนั้นดูเทอะทะกว่าปกติ เขารู้ได้ในทันทีว่าแม่ยายของเขาต้องมีเจตนาทำเรื่องไม่ดีบางอย่างอยู่แน่ ๆ
แคลร์ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ไปไหนมาคะคุณแม่? หนูหาแม่ไม่เจอตลอดทั้งเช้านี้เลย”
เอเลนตอบพร้อมกับหัวเราะร่วน “อ๋อ ฉันไปตลาดค้าส่งมาเมื่อเช้านี้ แล้วก็ซื้ออะไรบางอย่างมาน่ะ!”
แคลร์ส่งเสียงดุ “คุณแม่คะ ขาของแม่ต้องใช้เวลาในการเยียวยา แม่ควรพักอยู่ที่บ้าน ทำไมถึงได้เดินไปไหนมาไหนแบบนี้ล่ะคะ?
“โอ๊ย…ไม่เป็นอะไรหรอก” เอเลนโบกมืออย่างไม่มีอะไร แล้วพูดว่า “ลูกคงคิดล่ะสิว่า แม่จะไปไหนมาไหนไม่ได้ด้วยไม้ค้ำเดินคู่นี้? ตอนนี้แม่ชินแล้วล่ะ แถมขาของแม่ก็หายเจ็บแล้วด้วย แม่แค่เหนื่อยกับไม้ค้ำนิดหน่อยเอง นอกนั้นก็สบายดี”
แคลร์ถามขึ้นอีกครั้ง “แล้วแม่ซื้ออะไรมาคะ? แม่ต้องเหนื่อยกับการแบกกระเป๋าใบเทอะทะอย่างนั้นแน่ ๆ เอามาให้หนูช่วยถือเถอะค่ะ!”
เอเลนหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรหรอก มีแต่หมวกอยู่ในนั้น มันไม่ได้หนักมากมายอะไรเลย”
“หมวกเหรอ?” คำตอบของเอเลนไม่ได้ช่วยให้แคลร์คลายความสงสัยลงได้เลย อันที่จริง นั่นยิ่งทำให้เธองงงวยมากกว่าเดิมอีก
“ทำไมแม่ถึงซื้อหมวกมาเยอะจัง? ดูจากขนาดกระเป๋าแล้ว ต้องมีหมวกเป็นสิบ ๆ ใบอยู่ในนั้นแน่เลยใช่ไหมคะ?”
เอเลนวางกระเป๋าลงพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วรูดซิปเปิดกระเป๋าออก
แคลร์และชาร์ลีก้มมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วก็ต้องประหลาดใจที่เห็นหมวกสีเขียวหลายใบอัดแน่นอยู่ในนั้น
เอเลนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า แล้วหยิบหมวกสองสามใบที่มีรูปทรงและขนาดต่างกันออกมา แต่หมวกทั้งหมดนั้นมีสีเขียวเหมือนกัน
แคลร์พูดพึมพำด้วยความตกตะลึง “คุณแม่… ทำไมถึงซื้อหมวกสีเขียวมามากมายขนาดนี้ มีใครอยากจะสวมหมวกแบบนี้กัน…”
เอเลนหัวเราะลั่น แล้วพูดว่า “เปล่า ๆ แม่ไม่ซื้อหมวกพวกนี้มาใส่หรอก แต่ซื้อมาแขวนบนระเบียงห้องต่างหาก! แม่ซื้อมาประมาณยี่สิบใบได้ มีโทนสีเขียวต่าง ๆ กันไป แม่กะจะแขวนให้หมดนั่นเลย”
“ลูกเห็นคลิปความปั่นป่วนของยายลูกในโรงพยาบาลใช่ไหม? ที่นางฮันนาห์แอบนอกใจคริสโตเฟอร์น่ะ มันตลกและแดกดันกันดีมากเลย แล้วแม่จะพลาดโอกาสหาเรื่องเยาะเย้ยพวกเขาได้ยังไงกันล่ะ?”
“แล้วบังเอิญมาก… บังเอิญสุด ๆ ที่พวกนั้นสามารถมองเห็นระเบียงห้องนอนของแม่ได้จากห้องของพวกเขา แม่ก็เลยกะจะแขวนหมวกพวกนี้ไว้ตรงระเบียง ที่หันไปทางบ้านพวกนั้น! แม่อยากให้คริสโตเฟอร์เห็นหมวกสีเขียวยี่สิบใบนี้ทุกวันเลย! มันต้องสนุกมาก ๆ ฮ่า ๆ ๆ !”
แคล์ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “แม่คะ ทำไมถึงอยากให้ชีวิตคุณลุงคริสโตเฟอร์ต้องลำบากล่ะคะ? แค่นี้เขาก็ทุกข์มากพอแล้ว”
“ทุกข์บ้าอะไรกัน!” เอเลนกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ลูกไม่รู้หรอกหรือว่า เมื่อก่อนเขาอวดดีขนาดไหน? เขาทำกับเราแย่ขนาดไหน? ตอนนี้ถึงทีแม่จะได้ทำกับเขาบ้างล่ะ แม่จะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปง่าย ๆ แน่! แม่จะเยาะเย้ยถากถางเขาไปให้นานที่สุดเท่าที่ใจต้องการเลยแหละ!”
ชาร์ลีส่ายหัวพร้อมทั้งถอนหายใจอย่างหมดหนทาง
เขาต้องยอมรับเลยว่า เอเลนนั้นมีพรสวรรค์ในการทรมาณผู้อื่นอย่างมาก ไม่ว่าจะทางจิตใจ ทางร่างกาย หรือทางอารมณ์
คริสโตเฟอร์รู้สึกแย่อยู่แล้ว ถ้ามาเห็นหมวกสีเขียวแขวนอยู่บนระเบียงบ้านข้าง ๆ ทุกวัน ๆ เขาก็จะต้องรู้สึกทุกข์ระทมและหดหู่มากกว่าเดิมแน่
เขาพนันได้เลยว่า มีเพียงเอเลนเท่านั้นที่คิดหาวิธีทรมาณผู้คนแบบนั้นได้
เมื่อรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องไม่เหมาะสม แคลร์เลยอยากจะเกลี้ยกล่อมแม่ของเธอให้ล้มเลิกความคิดนี้เสีย แต่เอเลนกลับทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินตรงเข้าไปในวิลล่า
เมื่อเอเลนกลับถึงห้องของเธอ สิ่งแรกที่เธอทำก็คือ เดินไปที่ระเบียงห้องแล้วแขวนหมวกสีเขียวยี่สิบใบบนราว ซึ่งหมวกทั้งหมดนี้ต่างหันไปที่วิลล่าของตระกูลวิลสัน
หมวกสีเขียวจำนวนยี่สิบใบต่างเต้นพลิ้วไหวไปตามแรงลม สร้างภาพที่ดูขบขันและสยดสยองขึ้นมา
***
คริสโตเฟอร์ไล่ฮันนาห์ออกจากห้องของเขา หลังจากที่ทั้งสองคนออกจากโรงพยาบาล
เหตุผลนั้นเป็นอะไรที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมา ก็คือเขาไม่หลงเหลือความรู้สึกดี ๆ ให้กับฮันนาห์อีกแล้ว และรู้สึกว่าฮันนาห์นั้นเป็นบุคคลสุดแสนน่ารังเกียจ
หากไม่ใช่เพราะโดนัลด์ร้องขอไว้ล่ะก็ เขาก็คงจะหย่าขาดกับฮันนาห์ไปแล้ว หรืออย่างน้อย ๆ ก็ไล่เธอออกจากบ้าน
แต่ตอนนี้โดนัลด์ได้แสดงความช่วยเหลือฮันนาห์แล้ว คริสโตเฟอร์จึงทำได้เพียงปฏิบัติตามคำร้องขอของเขาเท่านั้น
การหย่าร้างคือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่พวกเขาสามารถแยกเตียงนอนกันได้…ใช่ไหมล่ะ?
ดังนั้นเขาจึงออกคำสั่งให้ฮันนาห์ย้ายไปนอนที่ชั้นล่างแทน