กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 1200

กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1200

แม้แต่ทราวิสซึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันยังตกใจจนพูดอะไรไม่ออก!

เขาเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในแลงคาสเตอร์ และไม่ได้แย่ไปกว่าตระกูลมัวร์ในแง่ของมูลค่าของทรัพย์สินโดยรวม

ยิ่งไปกว่านั้น ในปีนี้เขาก็มีอายุมากแล้วจนรู้สึกได้ชัดว่า สุขภาพร่างกายของเขาแย่ลงมาก เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน

สิ่งนี้ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ไม่ว่าจะทุ่มเงินไปมากมายขนาดไหน

ดังนั้นทราวิสจึงเฝ้าฝันที่จะมีโอกาสได้ยาอายุวัฒนะกับเขาบ้างเหมือนกัน เขาจะไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย ถ้าต้องนำทรัพย์สินที่มีอยู่หนึ่งในสิบมาแลกกับยาอายุวัฒนะ

นี่เป็นเพราะเขารู้ดีว่า… นอกจากยาอายุวัฒนะแล้ว ก็ไม่มีหนทางอื่นที่เขาสามารถย้อนวัยกลับมาได้อีกยี่สิบปี ถึงแม้ว่าเขาจะทุ่มเงินเป็นพัน ๆ ล้านดอลลาร์ก็ตาม

ส่วนสแตนลีย์ โฮ เจ้าพ่อการพนันแห่งมาเก๊าผู้ร่ำรวย ถึงแม้ว่าเขาจะร่ำรวยเงินทองและมีอำนาจล้นฟ้าขนาดไหน เขาก็ยังไม่สามารถใช้เงินทั้งหมดที่มีอยู่ไปซื้อความอ่อนเยาว์กลับมาได้ เมื่อตอนนี้เขามีอายุเกินเก้าสิบปีเข้าไปแล้ว

สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือ ใช้เงินหลายร้อยล้านดอลลาร์เป็นค่ารักษาชีวิตของเขาที่โรงพยายาบาลทุก ๆ ปี

อย่างไรก็ตาม เวลาที่เขาสามารถซื้อคืนได้จากการเดินทางไปโรงพยาบาลนั้น ก็เป็นเพียงการชะลอการเสียชีวิตออกไปเท่านั้นเอง แล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาสามารถมีชีวิตต่อไปได้อีกสองปี สามปี หรือแม้แต่ห้าปี?

ห้าปีที่เขาต้องใช้เงินหลายพันล้านดอลลาร์ เพื่อให้เขาได้มีชีวิตรอดอยู่ต่อไปเท่านั้น แต่ไม่ได้ทำให้เขามีสุขภาพที่ดีขึ้น หรือสามารถเปลี่ยนสถานะคนใกล้ตายของเขาได้เลย

ถ้าเขาสามารถทำให้นาฬิการชีวิตเดินถอยหลัง และกลับไปเป็นหนุ่มขึ้นเหมือนเมื่อห้าปีก่อนหรือมากกว่านั้นได้ เขาก็คิดว่ามันคงเป็นอะไรที่คุ้มค่าถ้าเขาต้องเสียเงินเป็นหมื่น ๆ ล้านดอลลาร์เพื่อการนี้

ในเวลานี้ สิ่งสำคัญสำหรับทุกคนไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นสิ่งที่มีความสำคัญมากกว่าเงินทอง

อย่างเช่น วันเวลา ความอ่อนเยาว์ สุขภาพ และอายุขัย

สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่มีอะไรน่าหลงใหลไปกว่ายาอายุวัฒนะอีกแล้ว

นับเป็นเรื่องยากมากที่คนคนหนึ่งจะฟื้นคืนความหนุ่มสาวได้ถึงยี่สิบปี หรือสามารถฟื้นฟูสุขภาพคนที่กำลังใกล้จะตายให้มีอายุยืนยาวขึ้นด้วยยาอายุวัฒนะเพียงเม็ดเดียว

จัสมินก็จ้องมองไปที่ยาอายุวัฒนะเช่นกัน เธอก็รู้สึกตกใจมากจนพูดอะไรไม่ออก

เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าชาร์ลีจะมอบของขวัญอันแสนล้ำค่านี้ให้กับเธอ!

ในสายตาของเธอแล้ว นี่เป็นของขวัญที่มีมูลค่ามากกว่าสร้อยคอทับทิมของดีแลนเป็นสิบ… ยี่สิบ… หรือแม้แต่หนึ่งร้อยเท่า!

หยาดน้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตาของจัสมินขึ้นมาทันที

เธอมองชาร์ลีด้วยความรู้สึกเสน่หาที่แสดงออกทางสีหน้า ในขณะที่หายใจติดขัดพร้อมกับพูดว่า “ปรมาจารย์เวดคะ ฉันจะกล้ารับของขวัญล้ำค่าและมีราคาสูงจากคุณได้ยังไงคะ…”

ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างสงบนิ่งว่า “คุณควรรับมันไว้เพราะผมตั้งใจนำมาให้คุณ แล้วจะไม่กล้ารับได้ยังไงกัน?”

นายท่านมัวร์รู้สึกตื่นเต้นมากจนแทบจะเป็นลมหมดสติ

หลังจากกินยาอายุวัฒนะเข้าไปก่อนหน้านี้ เขาก็มีแรงปรารถนาที่อยากได้ยาอายุวัฒนะเพิ่มขึ้นอีก

เพราะเขารู้ดีว่า… ยาอาวุวัฒนะนั้นวิเศษมากเพียงใด

หลังจากกินยาอายุวัฒนะเข้าไปแล้ว นายท่านมัวร์ก็รู้สึกราวกับว่าเขาได้ฟื้นคืนความเยาว์วัยกลับมา นับแต่นั้นมาเขาก็มีความสุขกับชีวิตที่ดีขึ้น ซึ่งเกิดจากร่างกายของเขาย้อนวัยกลับไปได้ถึงยี่สิบปี และเฝ้ารอโอกาสที่จะได้พัฒนาร่างกายให้ดียิ่งขึ้น และทำให้ร่างกายอ่อนกว่าวัยได้มากขึ้น

ในขณะเดียวกันก็แอบเป็นกังวล ถ้าเขากลายเป็นชายชราที่ใกล้จะตายอีกครั้งในอีกยี่สิบปีต่อมา เขาจะยังสามารถขอยาอายุวัฒนะจากปรมาจารย์เวดได้อีกหรือไม่?

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ใคร ๆ ก็ต่างต้องการที่จะมีโอกาสได้อายุขัยเพิ่มขึ้นอีกยี่สิบปีด้วยกันทั้งนั้น

แล้วตอนนี้… ปรมาจารย์เวดได้ให้ยาอายุวัฒนะแก่หลานสาวของเขาอีกหนึ่งเม็ด

ถ้าเขาปฏิบัติต่อหลานสาวให้ดีกว่านี้ บางทีเธออาจเต็มใจยกอายุวัฒนะเม็ดนั้นให้เขาก็ได้

ดีแลนรู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อเห็นทุก ๆ คนต่างตกใจเมื่อมองเห็นยาเม็ดนั้น

เขาพ่นเสียงอย่างไม่พอใจก่อนจะยิ้มเยาะแล้วพูดว่า “คนที่มีนามสกุลเวดคนนั้นน่ะ! คุณไปเอายาเม็ดเบ้อเริ่มนั้นมาจากไหน? ของกะรุ่งกะริ่งแบบนั้นคุณยังกล้าบอกว่ามีราคาแพงกว่าสร้อยคอทับทิมของผมอีกเหรอ?”