กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 422
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 422
วิธีนี้เธอไม่สามารถลบมันได้แม้ว่าเธอจะต้องการลบมันก็ตาม
หลังจากนั้น เสียงของแตกและการทุบก็ดังขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด รถมาเซราติคันใหม่เอี่ยมถูกทุบลงกลายเป็นกองเศษเหล็กอย่างรวดเร็ว
มาร์คัสตัวสั่น เขารู้ว่าครั้งนี้เขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่เขาจึงโอบแขนโอบขาของอัลเบิร์ต และวิงวอนว่า “ลุงโรดส์ ผมขอโทษจริง ๆ โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”
“ยกโทษให้หัวของแกน่ะสิ!” อัลเบิร์ตเตะเขาอย่างแรงที่หน้าอก เขาหันไปหาชาร์ลี และถามว่า “ปรมาจารย์เวด คุณต้องการให้ผมจัดการกับพวกเขาอย่างไรดีครับ?”
ชาร์ลีเหลือบมองมาร์คัส และแสยะยิ้ม “อืม เด็กคนนี้น่าสนใจมาก เขาชอบที่จะด่า และพูดเรื่องไร้สาระด้วยปากที่โสโครกของเขา อ๋อ ใช่แล้ว ผมได้ยินมาว่ามีผู้ชายบางคนถูกลากไปที่ห้องน้ำเพื่อเลียโถฉี่เมื่อสองวันก่อนด้วยเหตุผลเดียวกัน คุณรู้เรื่องนี้หรือไม่?”
แน่นอน!
มันเกิดขึ้นที่กลอเรียส คลับ เจฟฟรีย์ วีเวอร์ พาสาวของเขามาด้วย และทำให้ปรมาจารย์เวดขุ่นเคือง จากนั้นออสการ์หัวหน้าพ่อบ้านของตระกูลมัวร์ก็บังคับให้พวกเขาเลียโถฉี่แปดโถ ข่าวแพร่กระจายในโอลรัส ฮิลล์ ราวกับไฟป่า และกลายเป็นเรื่องตลกขบขันในหมู่ผู้คน
ออสการ์ไม่กล้าเปิดเผยตัวตนของชาร์ลีดังนั้นจึงไม่มีใครรู้ว่าเจฟฟรีย์ และหญิงสาวของเขาทำให้ใครขุ่นเคืองซึ่งส่งผลให้เกิดการลงโทษที่น่าสยดสยองเช่นนี้
มาร์คัสเป็นหนึ่งในคนที่หัวเราะเยาะเจฟฟรีย์ที่ถูกหลอกให้ไปทำอะไรที่น่าสยดสยอง เขาถึงกับบอกว่าเขาจะต่อต้านทุกวิถีทางถ้าเป็นเขา
คำพูดของชาร์ลีทำให้เขาสั่นสะท้านด้วยความตกใจ
ไม่ เขาไม่อยากลงเอยเหมือนเจฟฟรีย์ เขาไม่อยากเลียโถฉี่ในห้องน้ำของผู้ชาย…
เขาคลานไปหาชาร์ลี และวิงวอนว่า “ได้โปรดเถอะนะครับ ปรมาจารย์เวด ผมขอโทษที่ดูถูกคุณ โปรดยกโทษให้ผมด้วย เห็นไหมรถของผมถูกทำลายไปแล้ว โปรดยกโทษให้ผมด้วยนะครับ…”
ชาร์ลียิ้มจาง ๆ “ดูเหมือนคุณจะชอบเรียกฉันว่า ‘ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช’ เมื่อไม่นานมานี้เอง ดูเหมือนว่าคุณจะสนใจคำว่า “น่าสมเพช” เป็นพิเศษใช่ไหม?”
“โอ้ ไม่ ไม่ครับ!” มาร์คัสโบกมือ และส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ผมมันเป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพชเองแหละครับ! ผมเอง!”
ชาร์ลีพยักหน้า “โอเค เพราะคุณรู้ว่าคุณเป็นคนที่น่าสมเพช ฉันจึงขอแนะนำให้คุณสลักคำเหล่านั้นไว้ที่หน้าผากของคุณเพื่อให้คนอื่นรู้เช่นกัน โอเคไหม?”
มาร์คัสย่อตัวลง คุกเข่า และคร่ำครวญ “ปรมาจารย์เวดโปรดช่วยผมด้วย! ผมยินดีจ่ายให้คุณห้าล้าน! ไม่สิ ผมให้สิบเลย! ได้โปรดเถอะครับ!”
ชาร์ลีส่ายหัว “ไม่ ฉันเป็นคนจน แต่จิตใจของฉันไม่เป็นแบบนั้น ฉันจึงไม่สนใจเงินของนาย นอกจากนี้นายทำให้ภรรยาของฉันกลัว นายคิดว่าเงินเพียงเล็กน้อยของนายจะสามารถชำระได้งั้นเหรอ?”
จากนั้นเขาถามต่อว่า “อัลเบิร์ติคุณมีมีดไหม?”
อัลเบิร์ตมองไปที่คนของเขา และพวกเขาก็หยิบมีดพับที่คมออกมา
อัลเบิร์ตยื่นมีดให้ชาร์ลีด้วยความเคารพ และพูดว่า “ปรมาจารย์เวด โปรดดำเนินการต่อได้เลยครับ”
“โปรดดำเนินการต่อ?” ชาร์ลีจ้องมองเขาด้วยความตกใจ “คุณคิดว่าไอ้ขี้แพ้ที่ไร้ค่าเช่นเขาคู่ควรกับการที่ผมต้องทำมันด้วยตัวเองงั้นเหรอ?”
อัลเบิร์ตอ้าปากค้างด้วยความตกใจ แค่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าเขาได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่เพียงใด!
ใช่ เขาไม่ควรปล่อยให้มือของปรมาจารย์เวดเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดโสโครกของมาร์คัส นับประสาอะไรกับการสลักคำบนหน้าผากของเขา!
เขาพูดอย่างรีบร้อน “โอเคครับ ปรมาจารย์เวด ผมจะทำ!”
ชาร์ลีพยักหน้า และพูดต่อว่า “กรีดมีดลงไปให้ลึก ผมอยากให้เขามีรอยแผลเป็นนี้ไปตลอดชีวิต!”