กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 514
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 514
ชาร์ลีพยักหน้าและพูดเรียบ ๆ “ลุกขึ้นเถอะ ไปจัดการธุรกิจของตระกูลวีเวอร์ให้ดี ผมอาจต้องการความช่วยเหลือจากคุณในอนาคต”
“ครับ ปรมาจารย์เวด ผมจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณเสมอ!”
สำหรับเลียมแล้ว ชีวิตของเขาได้สิ้นสุดลงแล้วในวันนี้ ดังนั้นเขาจึงมีเพียงสองความคิดในใจของเขาในตอนนี้
หนึ่ง เขาจะตอบแทนบุญคุณของชาร์ลีในทุกวิถีทางที่เป็นไปได้
สอง เขาจะไม่กลายเป็นจอร์แดน วีเวอร์!
ชาร์ลีตบไหล่เลียมและพูดอย่างใจเย็นว่า “ทำเรื่องของคุณให้ดี ทำให้แม่ภูมิใจ!”
เลียมพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำตาของเขาไหลรินเหมือนดั่งสายน้ำ
ชาร์ลีพูดกับแอนโธนีและไซล่าว่า “เอาล่ะ ทุกอย่างได้รับการแก้ไขแล้ว ไปกันเถอะ”
ไซล่าเหลือบมองชาร์ลีราวกับว่าเธอกำลังมองดูเทพเจ้าแห่งสวรรค์
เธอไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงน่าดึงดูดและมีเสน่ห์ได้ขนาดนี้ ออร่าที่เขามีเมื่อเขาเตะจอร์แดนและเจฟฟรีย์ออกจากบ้านนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจริง ๆ
แอนโธนีมีประสบการณ์ และมีความรู้มาก แต่เขาชื่นชมชาร์ลีมากขึ้นเรื่อย ๆ เขารู้สึกว่าการตัดสินใจอยู่ในโอลรัส ฮิลล์เป็นหนึ่งในการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่เขาทำในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา
ระหว่างทางกลับ ไซล่าอยู่หลังพวงมาลัย ขณะที่ชาร์ลีและแอนโธนี่กำลังนั่งอยู่ที่เบาะหลัง แอนโธนี่ถอนหายใจ และกล่าวว่า “ปรมาจารย์เวด วิธีที่คุณจัดการกับกิจการของตระกูลวีเวอร์นั้นสมเหตุสมผลและมีเหตุผลมาก ผมประทับใจนะ!”
ชาร์ลียิ้ม “การลงโทษที่ดีที่สุดคือการบังคับคนให้ยอมรับสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด ภูเขากอลมินเป็นสมบัติของประเทศเรา มันอุดมไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติ และสมบัติที่ยังไม่ถูกค้นพบ แต่เขา จอร์แดน วีเวอร์ รู้สึกรังเกียจแม้กระทั่งการกล่าวถึงภูเขานั้น ในกรณีนี้ให้เขาอาศัยอยู่ในภูเขาตลอดชีวิตที่เหลือของเขาซะ”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง ชาร์ลีกล่าวต่อว่า “ถ้าเขาสามารถตระหนักถึงความงดงามของภูเขากอลมินก่อนที่เขาจะตาย เขาจะสามารถแก้ไขข้อผิดพลาดของตัวเอง และหันหลังกลับจากทางที่ผิดได้ แต่ถ้าเขายังคงดื้อดึงเหมือนอย่างเคย เขาจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วยความเจ็บปวด และตายด้วยความเจ็บปวด”
“โห ปรมาจารย์เวด คุณอยากให้จอร์แดนกลับใจจากความผิดพลาดของเขานี่เอง!”
“ไม่ครับ ผมไม่ได้ใจบุญขนาดนั้น ผมแค่ต้องการสอนบทเรียนที่มีค่าพอให้เขาเท่านั้น ไม่ว่าเขาจะกลับใจจากความผิดพลาดหรือไม่นั้น มันอยู่เหนือการควบคุมของผม บางทีเขาอาจจะไม่สามารถยืนในสภาพแวดล้อมที่นั่นได้ และแขวนคอตายหรือบางทีเขาอาจจะตื่นขึ้นมา และเห็นความผิดพลาดของตัวเอง แล้วใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนภูเขาอย่างมีความหมาย แต่อีกครั้งนั่นจะขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง และมันไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย”
แอนโธนีถอนหายใจ และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ปรมาจารย์เวด คุณเป็นบุรุษที่เฉลียวฉลาดมาก!”
ชาร์ลีโบกมือให้ “ไม่หรอก ๆ ผมแค่เป็นคนชอบคิดเท่านั้นแหละ”
จากนั้น ชาร์ลีก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเขา ราวกับมีบางอย่างเข้าในใจ เขาหยิบกล่องไม้ขึ้นมามอบมันให้แอนโธนี “คุณซิมมอนส์ นี่คือยาที่ผมเก็บไว้ให้คุณ”
แอนโธนี่หยิบมันอย่างระมัดระวังและพูดว่า “ขอบคุณครับปรมาจารย์เวด”
ชาร์ลีหยิบยาฟื้นฟูที่ปรุงใหม่ออกมาแล้วยื่นให้กับเขา “อันนี้ ผมได้ปรุงแต่งมันเมื่อไม่นานนี้ ทานก่อนนอนตอนกลางคืนจะทำให้คุณอ่อนวัยลงอย่างน้อยสิบปี และถ้าจำไม่ผิด มันจะยืดอายุขัยของคุณไปอีกสิบปีด้วย”
แอนโธนี่อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “ปรมา… ปรมาจารย์เวด…มัน อัศจรรย์ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?!”