กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 576
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 576
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
เขาไม่รู้ว่าทำไมอัลเบิร์ตถึงให้หน้าชาร์ลีขนาดนี้ ชาร์ลีเป็นแค่ลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของเพื่อนพ่อตาไม่ใช่หรือ?
เพื่อนพ่อตาของเขาเป็นเพียงคนที่น่าสงสารและไร้ประโยชน์เหมือนกันนี่ ซึ่งถ้ามีลูกเขยย่อมเป็นเพียงแค่เศษขยะที่น่าสมเพชเช่นกันสิ!
ทำไมอัลเบิร์ตถึงให้ความสำคัญกับขยะที่ไร้ประโยชน์พวกนี้กัน?
ก่อนที่เขาจะรู้เหตุผล อัลเบิร์ตก็ได้ตบหน้าเขาอย่างแรง!
ผัวะ!
เจครู้สึกเวียนหัวและแก้มก็บวมขึ้นทันที
“ดอน อัลเบิร์ต นี่คุณ…”
เจคตัวสั่นด้วยความตกใจขณะที่เขาถาม “ดอน อัลเบิร์ต ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?”
อัลเบิร์ตกัดฟันก่อนจะด่าว่า “แกเป็นแค่หมาจรจัด แล้วยังกล้าทำให้คุณเวดขุ่นเคืองเหรอ? แกเบื่อกับการใช้ชีวิตแล้วใช่ไหม? ได้เลย! ฉันจะลากแกไปที่ฟาร์มหมาและสับแกเพื่อเป็นอาหารหมาในวันนี้!”
เจครู้สึกว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด เขาเป็นอัมพาตแน่นิ่งด้วยความตกใจ จากนั้นเขาก็ทรุดลงกับพื้น
ในฐานะสุนัขรับใช้ของอัลเบิร์ต เขารู้ดีแก่ใจว่ามีคนนับไม่ถ้วนที่เสียชีวิตด้วยน้ำมือของอัลเบิร์ต และหลายคนหายเงียบอยู่ในท้องของสุนัขที่อัลเบิร์ตเลี้ยงไว้!
หลังจากนั้น เจคก็คุกเข่าลงต่อหน้าอัลเบิร์ตอย่างเร่งรีบก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ดอน อัลเบิร์ต ขอร้องล่ะ ยกโทษให้ผมด้วย! ขอร้อง ได้โปรดเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณ…”
“เพื่อนเหรอ?!” อัลเบิร์ตอุทานขณะเตะเจคเข้าที่อก “คุณเวด เขาเป็นเหมือนแสงจันทร์สว่างในใจฉัน! ฉันทำได้เพียงเทิดทูนเขา ฉันจะเป็นเพื่อนกับเขาได้ยังไง?!”
ในความจริง อัลเบิร์ตพูดคำเหล่านั้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ทุกคนตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของอัลเบิร์ต ใครในโลกนี้คือ ชาร์ลี? ทำไมอัลเบิร์ตต้องให้เกียรติเขาขนาดนี้?
แอรอนรอนก็ตัวสั่นด้วยความรู้สึกกลัวมากในเวลานี้ เขารู้สึกกระวนกระวายเมื่อเห็นอัลเบิร์ตตบและเตะลูกเขยของเขา!
อัลเบิร์ตหันกลับมาสั่งคนของเขาว่า “มานี่ ช่วยลากมันไปที่ฟาร์มสุนัขที!”
บอดี้การ์ดทั้งสองคนเดินเข้าไปลากเจคออกมาในทันที
เจคตกใจมากจนร้องไห้ก่อนจะหันกลับมามองชาร์ลี เขายังคงก้มหน้าอยู่ต่อหน้าชาร์ลีขณะที่อ้อนวอน “ชาร์ลี มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ ได้โปรดขอให้ดอน อัลเบิร์ต ไว้ชีวิตผมที ผมขอร้องล่ะ เห็นแก่พ่อตาของพวกเราก็ได้ที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปี!”
ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า “เป็นอะไรไป? นายกำลังขอความช่วยเหลือจากฉันตอนนี้เหรอ? นายไม่ได้ไล่ฉันออกไปตั้งนานแล้วเหรอ?”
เจคสำลักพลางปาดน้ำตาและพูดว่า “คุณเวด ผมผิดไปแล้ว ถ้าคุณจะยกโทษให้ผมและปล่อยผมไป ผมยินดีจะเป็นทาสคุณไปตลอดชีวิต!”
ใบหน้าของเจคซีดมากในตอนนี้ และเขาพูดต่อ “ขอร้องเถอะ คุณเวดนะ ถ้ายกโทษให้ผมและปล่อยผมไป ผมจะมอบทรัพย์สินทั้งหมดที่ผมเป็นเจ้าของให้คุณทั้งหมด!”
เมื่อแอรอนได้ยินดังนั้น เขาก็พูดออกมาทันที “เจค! แกบ้าหรือเปล่า? มีเงินมากมายที่ฉันให้เป็นชื่อแกนะ! ครึ่งหนึ่งในนั้นก็เป็นของลูกสาวฉันด้วย!”
“ไอ้แก่น่ารำคาญ! หุบปากเดี๋ยวนี้!”
เจคกัดฟันขณะจ้องแอรอนอย่างโกรธจัด หลังจากนั้น เขาก็ด่าทอต่อว่า “ไอ้แก่! ตาบอดเหรอ? ไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังจะตายน่ะ?”
ในตอนนี้แอรอนตกใจมากเพราะเขาไม่เคยคิดว่าเจคจะด่าทอเขาแบบนี้ เขาจึงจ้องมาที่เจคก่อนจะพูดว่า “นี่แก… แกกล้าพูดแบบนี้กับฉันเหรอ?! ฉันเป็นพ่อตาแกนะ!”
“ไอ้เวรเอ้ย!” เจคตอบอย่างขมขื่นว่า “ถ้าแกไม่ขอให้ฉันช่วยแก้แค้นพ่อตาของคุณเวด แล้วฉันจะไปทำไม่ดีกับคุณเวดเขาได้อย่างไร?”
จากนั้นเจคก็รีบมองชาร์ลีด้วยน้ำตาก่อนจะพูดว่า คุณเวด “ไอ้แก่นี่ต่างหาก ที่เป็นคนให้ผมดูถูกคุณและพ่อตาของคุณ เขาเป็นคนบอกให้ผมทำเรื่องแย่ ๆ กับพวกคุณ! เขาต่างหากที่ผิด! เขาเป็นคนที่คุณควรเอาไปสับเป็นอาหารหมา!”