กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 708
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 708
เมื่อชาร์ลีเข้าไปในเฮเว่น สปริงส์ เขาพบพนักงานเสิร์ฟ และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนอนกองอยู่บนพื้น
ชาร์ลีเดินเข้าไปหาพวกเขาเพื่อเช็คดูและตระหนักได้ว่าพวกเขาหมดสติ มีรอยฟกช้ำขนาดใหญ่ที่คอราวกับว่ามีใครบางคนใช้มือตบพวกเขาอย่างแรง
“อืม ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแข็งแรงมากทีเดียว!” ชาร์ลีขมวดคิ้ว
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและขึ้นไปที่ชั้นบน!
ในเวลานี้ อัลเบิร์ตใกล้จะตายแล้ว ดวงตาของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาว
ในอีกด้านหนึ่งของห้องสวีท เคนและมาร์คัสได้สบสายตากัน
มาร์คัสหยิบมีดสั้นออกมาจากเข็มขัดแล้วพูดอย่างเย็นชาขณะที่มองดูจาค็อบที่กำลังสั่นอยู่ที่มุมห้องว่า “ในเมื่อจอห์นนี่จัดการอัลเบิร์ตได้แล้ว งั้นผมจะจัดการกับไอ้สารเลวจาค็อบ!”
“พ่อ จับเขาไว้ ผมอยากจะสลักคำว่า ‘พ่อตาของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช’ บนหน้าผากของเขา!”
เคนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “ได้! จัดการเลย! สลักคำอย่างสุดกำลังที่ลูกมี สลักจนถึงแกนกระโหลกศีรษะมันไปเลย!”
จาค็อบตกใจมาก เขารู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเขาเกือบจะออกจากร่างไปแล้ว “ฉันบริสุทธิ์นะ ทำไมพวกคุณถึงทำกับฉันแบบนี้!”
“บริสุทธิ์งั้นเหรอ?!” มาร์คัสเดินตรงไปยังจาค็อบและตบหน้าเขาอย่างแรง
“ไอ้แก่เอ๊ย! กล้าดียังไงที่บอกว่าแกบริสุทธิ์ในเมื่อลูกเขยแกแกล้งฉัน! ให้ฉันบอกแกหน่อยล่ะกันว่า ไม่เพียงแต่ฉันจะสลักคำบนหน้าผากของแกเท่านั้น แต่ฉันจะฆ่าแกให้ตายด้วย! และฉันจะปล่อยให้ลูกเขยของแกดูแกที่กำลังจะตาย!”
มีดของมาร์คัสนั้นคมมากและจาค็อบก็หลั่งน้ำตาออกมาอย่างน่าสยดสยองเมื่อเห็นเงาสะท้อนของการฆาตกรรมส่องออกมาจากใบมีดที่แหลมคม
เขาไม่รู้จะทำอะไรนอกจากตะโกนว่า “ดอน อัลเบิร์ต ดอน อัลเบิร์ต ช่วยด้วย!”
อัลเบิร์ตใกล้จะตายแล้วและเขาเกือบจะหมดสติเพราะขาดออกซิเจน เมื่อเขาได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของจาค็อบ เขาก็รวบรวมกำลังสุดท้ายและพึมพำว่า “คุณวิลสัน ผมขอโทษ ผมผิดเองที่พาคุณเข้ามาที่นี้ ผมขอโทษ! ผมอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว!”
จอห์นนี่เยาะเย้ยด้วยท่าทางเยือกเย็น “อัลเบิร์ต ฉันประทับใจที่นายทนได้ แต่ฉันคงจะไม่แนะนำให้นายต้องทนอีกต่อไป ไม่อย่างนั้นมันจะทำให้นายทุกข์มากขึ้นเท่านั้น!”
ใบหน้าของอัลเบิร์ตเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำและสีม่วง แต่เขาก็ยังคำรามจนเสียงแหบ “ฉันจะไม่ตายง่าย ๆ อย่างนี้! ถ้าฉันจะตาย ฉันจะไปหลอกหลอนแก!”
“โอ้?” จอห์นนี่ยิ้มเยาะราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก “ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอให้นายเป็นผีในคืนนี้ก็แล้วกัน แล้วฉันก็จะฆ่านายอีกครั้ง!”
อัลเบิร์ตยิ้มและพูดว่า “หึ ปรมาจารย์เวดจะล้างแค้นให้ฉัน! ฉันจะไปรอแกที่ปลายทางก็แล้วกัน!”
“นายนี่มันพูดมากเกินไปแล้ว!”
จอห์นนี่พึมพำ “ปรมาจารย์เวดของนายไม่ได้เป็นอะไรนอกจากขยะสำหรับฉัน!”
จากนั้น เขาพูดต่อ “อย่างไรก็ตาม นายคงต้องเดินช้า ๆ ไปสุดปลายทาง เพราะอีกไม่นานฉันจะส่งปรมาจารย์เวดไปเป็นเพื่อนนายเอง! แล้วนายก็จะไม่เหงาระหว่างทางไปนรก!”
“นายเนี่ยนะ?!” อัลเบิร์ตหัวเราะอย่างชั่วร้าย “นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปรมาจารย์เวดทรงพลังแค่ไหน นายมันแย่กว่าขยะสำหรับเขาด้วยซ้ำ!”
“ไอ้เวรเอ๊ย!” รอยยิ้มของจอห์นนี่หายไป “ตอนนี้นายหุบปากได้แล้ว ถ้ามีอะไรจะพูดก็ไปคุยกับฮาเดสซะเถอะ!”
ทันใดนั้น เขาก็เพิ่มพละกำลังขึ้นเล็กน้อยและอัลเบิร์ตก็หายใจไม่ออกทันที พลังงานและจิตวิญญาณทั้งหมดเริ่มหายไปจากร่างกายของเขา และเขาแทบจะสิ้นลมหายใจสุดท้าย
มาร์คัสหัวเราะคิกคัก “เจ๋งมาก! ฉันจะได้ล้างแค้นหลังจากที่ฆ่าอัลเบิร์ตและพ่อตาของชาร์ลีคืนนี้และฆ่าชาร์ลีในวันพรุ่งนี้!”
เคนกดหัวของจาค็อบและพูดขึ้นว่า “เร็วเข้า มาร์คัส! พ่ออยากจะถ่ายรูปเป็นที่ระลึกซะหน่อย!”
“ได้เลยครับ!” มาร์คัสยิ้ม ปลายมีดของเขาแตะที่หน้าผากของจาค็อบ
ในขณะเดียวกัน ดวงตาของอัลเบิร์ตแทบจะมองไม่เห็นอย่างสมบูรณ์ เขากำลังจะตาย
ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออกทันที!
จาค็อบเห็นคนเดินเข้ามาและร้องเสียงดังว่า “ชาร์ลี ลูกเขยที่รัก! ฉันจะตายแล้วถ้านายมาช้าอีกสักวินาทีเดียว!