กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 781

กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 781

“พอได้แล้ว!” คุณท่านวิลสันโกรธมากและเธอตะโกนอย่างดุดัน ขณะจ้องไปที่เอเลนก่อนจะด่าว่า “นังชั่ว! ถ้าตระกูลวิลสันกำลังแย่ในตอนนี้น่ะเหรอ? ไม่ช้าก็เร็ว เราก็จะมีโอกาสลุกขึ้นได้อีกแน่นอน เมื่อวันนั้นมาถึง ฝันไปได้เลย ที่ฉันจะเอาแกกลับเข้าสู่ตระกูลวิลสัน แม้ว่าแกจะอ้อนวอนให้ฉันรับแกก็ตาม!”

จาค็อบรีบพูดกับเอเลนว่า “เอเลน! พูดกับแม่แบบนี้ได้ยังไง? รีบขอโทษแม่เดี๋ยวนี้!”

เอเลนขมวดคิ้วขณะจ้องมองจาค็อบและพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณลืมไปเหรอยังว่ายายแก่คนนี้ไล่คุณออกจากตระกูลวิลสัน? นี่คุณกำลังจะปกป้องเธออีกแล้วเหรอ? คุณปฏิบัติกับเธอเหมือนหญิงชราเป็นแม่ของคุณ แต่หญิงชราเคยปฏิบัติกับคุณเหมือนคุณเป็นลูกไหม?”

หลังจากที่เธอพูดจบ เอเลนก็ชี้ไปที่คุณท่านวิลสันก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “ยายแก่ ฉันหวังว่าคุณจะรับรู้ความจริงและสถานการณ์ที่คุณเป็นอยู่ในตอนนี้ คุณยังเสแสร้งทำเป็นว่า ตัวเองสูงส่งและมีอำนาจอยู่เหรอ?

ให้ฉันบอกอะไรคุณบางอย่างเถอะ ฉันจะไม่กลับไปแม้ว่าคุณจะคุกเข่าลงและอ้อนวอนให้ฉันกลับไปหาตระกูลวิลสัน! ตระกูลวิลสันไม่มีค่าอะไรเลย คุณเองก็น่าสมเพชมาก ขนาดต้องขายเฟอร์นิเจอร์ของคุณเองเพื่อให้พอมีรายได้ประทังชีวิต ใครวะ จะอยากกลับไปหาตระกูลวิลสัน?”

คุณท่านวิลสันโกรธมาก เธอชี้นิ้วไปที่เอเลนก่อนจะพูดว่า “เอเลน ฉันอยู่บนโลกนี้มานานหลายปี แต่แกเป็นคนแรกที่กล้าพูดกับฉันแบบนี้ ฉันหวังว่าแกจะจำสิ่งที่แกพูดไว้! ในไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะมาหักขาทั้งสองข้างของแกให้แกคุกเข่าลงและก้มหัวขอโทษฉัน!”

เอเลนหัวเราะก่อนจะพูดว่า “โอ้ ความสามารถของคุณพอเหรอ? คุณไม่มีเสียหน่อย คุณเป็นแค่กระดูกผุ ๆ ที่อีกไม่นานก็ลงหลุมศพแล้ว และคุณกำลังคิดจะหักขาฉันจริง ๆ เหรอ? มาเถอะ ขาของฉันอยู่ตรงนี้ ถ้าคุณมีความสามารถที่จะทำ คุณมาหักขาฉันตอนนี้เลยสิ”

ขณะที่เธอพูด เอเลนเหยียดขาของเธอออกไปต่อหน้าคุณท่านวิลสันขณะที่เธอเยาะเย้ยเธอด้วยความดูถูก

คุณท่านวิลสันรู้สึกหงุดหงิดมาก เธอรู้สึกอยากจะหักขาของเอเลนทันที ใครให้ความกล้าหาญกับเอเลนมาหยิ่งยโสต่อเธอ?

อย่างไรก็ตาม คุณท่านวิลสันไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าชาร์ลี

เธอยังคงจำฉากที่ชาร์ลีทุบตีบอดี้การ์ดทั้งกลุ่มด้วยตัวคนเดียวได้อย่างชัดเจน เธอยังคงรู้สึกหวาดกลัวเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

ในเวลาเดียวกัน แฮโรลด์ที่เคยหยิ่งโอหังมาก แต่ในตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรเลย เพราะชาร์ลีอยู่ที่นี่ เขาไม่กล้าแม้แต่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องย่าของเขาเอง แม้ว่าเธอจะโดนเอเลนดูถูกเหยียดหยาม เขาทำได้เพียงซ่อนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

ในเวลานี้ คริสโตเฟอร์มีสีหน้าน่าเกลียดมากขณะเดินเข้าไปในร้านเฟอร์นิเจอร์กับเจ้านาย

ทันทีที่เขากลับมา คริสโตเฟอร์ก็พูดว่า “แม่ ไปกันเถอะ! ราคาที่เขาเสนอมันต่ำเกินไป!”

เจ้านายรีบตอบ “น้องชาย ราคา 1.1 ล้านดอลลาร์ที่ผมเสนอให้คุณเป็นราคาที่ดีมาก ชุดเฟอร์นิเจอร์ ไห่หนาน เล็กชิงตันของคุณทำจากวัสดุธรรมดาและค่อนข้างเก่าแล้ว นอกจากนี้ยังมีความเสียหายอย่างมากที่เกิดขึ้นกับเฟอร์นิเจอร์ ดังนั้นผมจึงเสนอราคาที่ยุติธรรมให้ หากคุณลองเสี่ยงโชคที่ร้านอื่น คุณจะไม่สามารถได้ราคาที่สูงกว่า”

คุณท่านวิลสันอารมณ์เสียมากและเมื่อเธอได้ยินว่าเจ้านายให้เงินเพียง 1.1 ล้านดอลลาร์สำหรับชุดโซฟา เธอตะโกนอย่างโกรธจัดว่า “มันเป็นชุดเฟอร์นิเจอร์ที่ดีจริง ๆ! คุณจะเสนอให้จ่ายเงินให้เราเพียง 1.1 ล้านดอลลาร์ได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าคุณพยายามที่จะหาผลประโยชน์กับเราเหรอ?

เจ้านายตอบอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ผมเสนอราคาโซฟาให้คุณ ด้วยราคาที่ยุติธรรม ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามร้านรอบ ๆ ดูได้ครับ”

คุณท่านวิลสันพ่นลมอย่างเย็นชาก่อนจะพูดว่า “ไปกันเถอะ! เราจะขอให้ร้านอื่นเสนอราคาชุดโซฟานี้ให้เราอีก! ฉันไม่เชื่อว่าราคาโซฟาจะต่ำขนาดนี้!”

จาค็อบรีบพูดในเวลานี้ว่า “แม่ ทำไมไม่ให้ผมซื้อชุดโซฟาชุดนี้ ด้วยเงินหนึ่งล้านสองแสนดอลลาร์กับแม่แทน แม่ขายให้ผมก็ได้ บอกตามตรง ผมชอบชุดโซฟาที่พ่อทิ้งไว้ให้เราจริง ๆ”

“ฝันไปเถอะ!” คุณท่านวิลสันกัดฟันกรอดก่อนจะพูดว่า “ฉันจะไม่ขายมันให้แก แม้ว่าจะต้องสับโซฟาแล้วเผาทิ้งก็ตาม!”

หลังจากที่เธอพูดจบ คุณท่านวิลสันก็มองไปที่คริสโตเฟอร์ก่อนจะโบกมือและพูดว่า “ไปกันเถอะ!”

คริสโตเฟอร์จ้องมองจาค็อบก่อนจะรีบตามหญิงชราคนนั้นเดินออกจากร้าน

จาค็อบทำได้เพียงมองหลังของพวกเขาขณะที่พวกเขาจากไป ในเวลานี้ เขาส่ายหัวก่อนจะถอนหายใจและพูดว่า “ไม่นึกเลยว่าตระกูลวิลสันจะต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชแบบนี้จริง ๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาจะมาถึงจุดนี้

พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการขายเฟอร์นิเจอร์ของพวกเขาเพื่อให้พอมีรายได้เข้ามา รู้ไหมว่าชุดโซฟานั้นเคยเป็นของที่พ่อโปรดปรานตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่? น่าเสียดายจริง ๆ ที่พวกเขาขายมัน!”

แคลร์รู้ว่าพ่อของเธอรักและเต็มไแด้วยความรู้สึกต่อชุดโซฟาชุดนั้นเป็นอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบโยนเขา “ไม่เป็นไรนะคะพ่อ เป็นไปไม่ได้ที่คุณย่าจะยอมขายชุดโซฟานั้นให้พ่อ เราไปดูเฟอร์นิเจอร์อื่นกันแทนนะคะ”

“ใช่” จาค็อบถอนหายใจก่อนบอกกับพนักงานขายว่า “ขอผมดูรอบ ๆ ร้านของคุณหน่อย ชุดโซฟาไม้ไห่หนาน เล็กชิงตัวมีราคาแพงเกินไปและฉันจะต้องรอนานเกินสำหรับชุดโซฟาไม้พม่าเล็กชิงตัน”