กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 806
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 806
เจ้าหน้าที่สองคนจับแขนเขา แฮโรลด์จ้องชาร์ลีด้วยความเกลียดชังขณะที่เขาถูกลากออกจากบ้าน และตะโกนว่า “เฮ้ย ไอ้สารเลว นายต้องการแบบนี้ใช่ไหม?”
ชาร์ลียิ้ม “ลองเดาดูสิ”
คริสโตเฟอร์ตะโกนออกมาว่า “ชาร์ลี เวด นายจะต้องชดใช้กับเรื่องนี้! ฉันจะฆ่านายเอง!”
หัวหน้าเจ้าหน้าที่ตะโกนขึ้นว่า “เงียบเดี่ยวนี้”
จากนั้นตำรวจก็พาทั้งสี่ขึ้นรถตำรวจและขับรถไปที่สถานี
ขณะที่เอเลนมองดูรถขับออกไป เธอตื่นเต้นมากจนตัวสั่น และพูดขึ้นมาว่า “เย้! ในที่สุดเราก็ไล่พวกเขาออกจากที่นี่! ยายแก่นั่นจะได้รับเวรรับกรรมของตัวเอง!”
จาค็อบถอนหายใจด้วยความไม่พอใจ “ระวังปากของเธอถึงจะไม่เป็นไรที่เธอไม่ต้องการให้แม่อยู่ที่นี่ แต่หญิงชรายังคงเป็นแม่ของฉัน และแม่จะเป็นแบบนั้นตลอดไป”
เอเลนขมวดคิ้วอย่างดูถูก “หึ คุณจะเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่ก็ได้ ตราบใดที่ยายแก่ไม่อยู่ในบ้านของฉัน!”
แคลร์ที่เงียบอยู่ตลอด เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณย่าน่าสงสารมาก ตอนนี้เราลองให้พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าของเราก่อนดีไหมคะ?”
“ให้พวกมันอาศัยอยู่ที่นั่นน่ะเหรอ?” เอเลนพึมพำ “ไม่มีทาง! ฉันควรจะซื้อหมูสี่ตัวเพื่อเลี้ยงไว้ในบ้านหลังนั้นมากกว่าปล่อยให้พวกมันอาศัยอยู่ที่นั่น! ลืมไปแล้วหรือว่าย่าของลูกเคยปฏิบัติต่อเรายังไงบ้าง?”
“แต่หญิงชรายังเป็นคุณย่าของหนูนะคะ หนูทนเห็นคุณย่าอยู่ในสถาพแบบนั้นไม่ได้”
เอเลนโบกมืออย่างรังเกียจ “หยุดพล่ามเรื่องไร้สาระจากความเห็นอกเห็นใจที่ล้นเหลือของลูกเสียทีเถอะ คริสโตเฟอร์และไอ้เด็กเหลือขอสองคนนั้นสมควรได้รับความทุกข์ทรมานในตอนนี้! และนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีมากที่จะให้พวกเขาอยู่ในสถานกักกันเพื่อสำนึกผิด!”
จากนั้นเธอก็พูดต่อด้วยความเสียใจ “น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถไปที่ศูนย์กักกันเพื่อดูใบหน้าที่อ้างว้างของหญิงชราด้วยตัวเองได้! ฉันจะอัดคลิปและดูวันละยี่สิบรอบอย่างแน่นอน!”
แคลร์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “หนูหวังว่าคุณย่าจะได้เรียนรู้บทเรียนที่นั่นสักหนึ่งหรือสองบทเรียน มันจะดีกว่าถ้าเธอจะได้เปลี่ยนทัศนคติของเธอสักหน่อย”
จากนั้นเธอก็หันไปหาเอเลนและพูดว่า “แม่คะ งั้นถ้าบ่ายวันนี้ไม่มีอะไร หนูจะไปที่ออฟฟิศนะคะ”
ลอเรนกล่าวว่า “ฉันต้องไปที่บริษัทเพื่อทำธุระพอดี งั้นเราไปข้างนอกด้วยกันไหม?”
“ก็ได้ งั้นฉันจะไปส่งเธอเอง”
แคลร์และลอเรนต่างก็รีบคว้ากระเป๋าและออกจากบ้านไป
ชาร์ลีส่งพวกเขาไปที่สนามหน้าบ้านและดูแคลร์ขับรถออกไป
ในขณะนี้ เขาได้รับข้อความจากไอแซคว่า “นายน้อยครับ สมาชิกในครอบครัวทั้งสี่คนของตระกูลวิลสันถูกควบคุมตัวเป็นเวลาสิบห้าวันในข้อหาบุกรุกและสร้างความวุ่นวาย ตอนนี้พวกเขาถูกกักตัวไว้ที่ศูนย์กักกันนะครับ”
“โอเค ทำได้ดีมาก” ชาลีตอบข้อความกลับไป
แล้วไอแซคก็ตอบกลับมาว่า “คุณเวดครับ สิบห้าวันนี้สั้นไปหน่อยไหมครับ? คุณต้องการให้ผมจัดการเพื่อให้พวกเขาอยู่ข้างในเป็นเวลาหลายเดือนหรือหนึ่งปีดีไหมครับ?”
“ไม่เป็นไรครับ มันไม่จำเป็น ถ้าเราเก็บพวกเขาไว้ข้างในนานขนาดนั้น พวกเขาจะมีที่สำหรับกินและนอน ผมอยากให้พวกเขาถูกขังแค่ไม่กี่วันแล้วปล่อยออกมาเพื่อให้พวกเขาได้สัมผัสกับการเป็นคนไร้บ้าน”
“เข้าใจแล้วครับ คุณเวด ตามที่คุณต้องการครับ”
ชาร์ลีเก็บโทรศัพท์ไว้และเห็นเอเลนโยนกระเป๋าเดินทางทั้งหมดของตระกูลวิลสันลงในถังขยะด้านนอก
คราวนี้ตระกูลวิลสันถึงจุดต่ำสุดแล้ว พวกเขาจะไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเมื่อถูกปล่อยตัวในภายหลัง
ขณะที่ถอนหายใจ เอเลนเดินตรงไปหาเขาหลังจากทิ้งกระเป๋าสัมภาระแล้วพูดว่า “ชาร์ลี พ่อของนายโอนยอดคงเหลือทั้งหมดหลังจากซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบัญชีของนายแล้วหรือยัง?”
“เรียบร้อยแล้วครับ ทำไมเหรอครับ?”
“เอามาให้ฉัน ฉันต้องการใช้มัน!” เอเลนเรียกร้อง