กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 809
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 809
คุณนายลูอิสถอนหายใจ “มันเป็นงานของฉันที่จะพานายเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่นายไม่มีภาระหน้าที่ที่จะต้องดูแลฉันและจ่ายค่ารักษาพยาบาลราคาแพงให้ฉันนะ นอกจากนี้ ฉันรู้ดีว่าชีวิตของนายในตระกูลวิลสันเป็นอย่างไร…”
จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “ไม่ต้องกังวลนะชาร์ลี ฉันจะหาวิธีตอบแทนนายเอง”
ชาร์ลีดีใจมาก คุณนายลูอิสปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นลูกชายของเธอจริง ๆ และเธอก็ห่วงใยเขามาก
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจว่า “คุณนายลูอิส คุณไม่ต้องกังวลเรื่องเงินหรือเรื่องที่จะจ่ายเงินคืนให้ผมหรอกนะครับ”
“ไม่ ฉันทำไม่ได้! มันเป็นเงินจำนวนมาก ฉันต้องจ่ายคืนนายสิ!”
“ไม่ครับ คุณนายลูอิส ผมจดจำความเมตตาของคุณที่มีต่อผมเสมอ เป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องจ่ายเงินเพื่อการรักษาของคุณ ถ้าคุณยังยืนกรานที่จะคืนเงินให้ผม แสดงว่าคุณกำลังปฏิบัติกับผมเหมือนคนแปลกหน้าและผมอาจจะไม่อยากเจอคุณอีก!”
คุณนายลูอิสยิ้มอย่างอบอุ่นกับคำพูดของเขา แต่เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถรับเงินของเขาแบบนั้นได้ เธอจะคืนเงินให้เขาไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ตาม
แต่เธอพูดทางโทรศัพท์ว่า “ในเมื่อตอนนี้นายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันก็จะฟังนาย ว่าแต่นายกับแคลร์เป็นอย่างไรบ้าง?”
คุณนายลูอิสค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับพวกเขา เพราะเธอจำได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาละเอียดอ่อนและผิดปกติแค่ไหน
เธอรู้ว่าชาร์ลีแต่งงานกับเธอด้วยเหตุผลพิเศษบางอย่าง และดูเหมือนทั้งคู่จะไม่ได้สนิทสนมกันหรือใกล้ชิดกันมากนัก แต่เธอมักจะรู้สึกว่าพวกเขาทั้งคู่เหมาะสมกันมาก
ดังนั้นเธอจึงอธิษฐานอย่างสุดใจเพื่อให้พวกเขาได้พัฒนาความรู้สึกซึ่งกันและกัน มีลูกด้วยกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป
ชาร์ลีหัวเราะอย่างเชื่องช้าและพูดว่า “แคลร์กับผมสบายดี หลังจากที่คุณกลับมาผมจะพาเธอไปด้วยในตอนที่ผมไปรับคุณ!”
คุณนายลูอิสถอนหายใจด้วยความโล่งอก “นี่ เร็วเข้า ทำให้แคลร์ท้องได้แล้ว! พวกเธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้วนะ ถึงเวลาที่นายจะต้องมีลูกแล้ว ฟังฉันนะ ความสัมพันธ์ของนายจะดีขึ้นอย่างมากเมื่อนายมีลูก!”
ในทางกลับกัน ชาร์ลีก็ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง เขายังไม่สามารถนอนบนเตียงเดียวกันกับแคลร์ได้เลย ดังนั้นมันจึงเร็วเกินไปที่จะมีลูกตอนนี้ใช่ไหม?
แต่แน่นอน เขาไม่สามารถพูดความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงยิ้มและพูดว่า “ครับ ผมรู้ ไม่ต้องกังวลเราจะลองคิดเกี่ยวกับมันดูนะครับ”
“ดีดี! เฮ้ ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว พยาบาลขอให้ฉันวางสาย และพักผ่อนก่อน”
“โอเคครับ อย่าลืมแจ้งให้ผมทราบเมื่อคุณกลับมาที่โอลรัส ฮิลล์นะครับ!”
“ได้สิจ๊ะ! ไปก่อนนะ!”
พวกเขาวางสาย
***
ระหว่างนั้นเอเลนก็มาถึงสาขาของธนาคารซิตี้แบงก์ใกล้บ้าน เธอเดินตรงไปที่ตู้เอทีเอ็มขณะถือแบล็คการ์ดอยู่ในมือ
เธอรู้สึกว่าชาร์ลีจะไม่มีเงินจำนวนมากในบัตร ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องทำธุรกรรมผ่านเคาน์เตอร์ เธอสามารถทำธุรกรรมบนเครื่องและโอนเงินไปยังบัตรของเธอได้ทันที
เธอเสียบแบล็คการ์ดเข้าไปในเครื่องและอินเทอร์เฟซก็แจ้งทันทีว่า “สวัสดีสมาชิกซิตี้แบงก์ สุพรีม วีไอพีเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ให้บริการคุณ กรุณาใส่รหัสผ่านแบล็คการ์ดของคุณ”
เอเลนบ่น “เรื่องบ้าอะไรเนี่ย สุพรีม วีไอพี! ตอนที่ฉันมีบัตรสองล้านเหรียญ ธนาคารเพื่อการอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ก็เรียกฉันว่าลูกค้าวีไอพีในส่วนของด้านการบริหารความมั่งคั่งของพวกเขาด้วย!”
เธอเหยียดนิ้วออกและพยายามทำภารกิจ ทดสอบรหัสผ่าน เธอรู้สึกมั่นใจและกล้าหาญมากหลังจากเดารหัสผ่านโทรศัพท์ของจาค็อบสำเร็จ
เธอไตร่ตรองถึงความเป็นไปได้ “อืม ชาร์ลีผู้ขี้แพ้รักลูกสาวของฉันมาก บางทีรหัสผ่านอาจเป็นวันเกิดของเธอก็ได้นะ”
ดังนั้น เธอจึงกดวันเกิดของแคลร์โดยตรง
จากนั้นหน้าจอก็ขึ้นว่า “สวัสดี ท่านผู้มีเกียรติสมาชิก ซิตี้แบงก์ สุพรีม วีไอพี รหัสผ่านไม่ถูกต้อง วันนี้คุณลองได้อีก 2 ครั้ง”
“รหัสผ่านผิดงั้นเหรอ?”
เอเลนตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วตะโกนว่า “บ้าเอ้ย ชาร์ลี แกมันมักจะพูดว่าแกรักลูกสาวของฉันมากแค่ไหน แต่แกกลับไม่ได้ตั้งวันเกิดของเธอเป็นรหัสผ่านของการ์ด! ดูไอ้จาค็อบสิ เขายังตั้งวันเกิดคนรักของเขาเมื่อยี่สิบปีที่แล้วเป็นรหัสผ่านโทรศัพท์ของเขาด้วย!”
จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้ว และพึมพำ “อาจจะครบรอบแต่งงานของพวกเขาหรือเปล่านะ?”