กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ - บทที่ 931
กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 931
เมื่อเอเลนเห็นชาร์ลี หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เอเลนเชื่อคำบอกของตำรวจจริง ๆ เธอเชื่อว่าชาร์ลีไม่ได้ตั้งใจเก็บบัตรธนาคารปลอมใบนั้นไว้จริง ๆ เขาเป็นเพียงเหยื่อขององค์กรอาชญากรรม
อย่างไรก็ตาม ความทุกข์ทรมานและเรื่องเลวร้ายทั้งหมดของเธอ เกิดขึ้นเพราะบัตรของชาร์ลี ถ้าไม่ใช่เพราะบัตรของเขา เธอคงไม่ต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจมากมาย ดังนั้นเธอจึงถือว่าชาร์ลีเป็นคนผิด ที่ผิดที่สุดในเหตุการณ์ทั้งหมดนี้
ในตอนนี้ จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะมีความรู้สึกดี ๆ ต่อชาร์ลี
เอเลนตกใจมากเมื่อจู่ ๆ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ตะโกนใส่เธอ
เอเลนรู้สึกอึดอัดเมื่อนึกถึงเรื่องที่ว่า เจ้าหน้าที่ตำรวจจะคอยเฝ้าจับตาดูเธอในอนาคต
เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะเธอตกอยู่ในสถานการณ์นี้เช่นนี้เอง
ดังนั้น เอเลนจึงทำได้เพียงระงับความเกลียดชังและความโกรธที่เธอมีต่อชาร์ลี เธอพยายามที่จะสงบสติอารมณ์
เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นว่าเอเลนแสดงความสุจริตใจ เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงถามชาร์ลีว่า “คุณเป็นลูกเขยของเธอใช่ไหม?”
ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อยขณะที่เขาพูด “ใช่ครับ ผมเอง”
เจ้าหน้าที่ตำรวจตอบว่า “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น มาที่นี่และเซ็นเอกสารเพื่อแสดงว่าคุณได้พาบุคคลนี้ไปกับคุณ”
ชาร์ลีตามเจ้าหน้าที่ตำรวจไปเซ็นเอกสาร ก่อนจะถามเขาว่า “นี่เราไปกันได้เลยไหมครับคุณเจ้าหน้าที่?”
เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้าเล็กน้อยขณะที่เขากล่าวว่า “ครับ ไปได้เลย”
หลังจากนั้น ชาร์ลีบอกแม่ยายว่า “แม่ เราไปกันเถอะ ผมจะพาแม่ไปโรงพยาบาล”
เอเลนกัดฟันด้วยความโกรธ แต่เธอไม่กล้าดุชาร์ลีหรือพูดอะไรไม่ดีกับเขา ต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจ เธอทำได้เพียงแสดงท่าทางตามที่พูดว่า “โอ้ ลูกเขยที่รัก ลูกช่วยแม่หน่อยได้ไหม? แม่เดินด้วยขาข้างเดียวไม่ได้”
ชาร์ลีเดินไปหาเอเลน และเขาต้องทนกลิ่นเหม็นจากตัวของเธอในขณะที่เขาช่วยให้เอเลนลุกขึ้นยืน
ขาขวาของเอเลนมีอาการปวดมากและเจ็บทุกครั้งที่เธอเคลื่อนไหวมันเพียงเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เอเลนไม่ใช่เอเลนคนเดิมที่เธอเคยเป็นเมื่อสองวันก่อนอีกต่อไป เอเลนคนก่อนไม่เคยต้องเจอกับความพ่ายแพ้และการบาดเจ็บมาก่อน เอเลนในอดีตไม่เคยถูกใครรังแกหรือถูกทรมาน
อย่างไรก็ตาม หลังจากทนต่อการถูกทุบตีอย่างหนักหลายครั้ง และหลังจากการถูกทรมานในช่วงสองวันที่ผ่านมา ในขณะนี้ เอเลนมีความทนต่อความเจ็บปวดได้ค่อนข้างมาก
ในความรู้สึกของเธอ ความเจ็บปวดที่ขาหักนั้นเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานที่เธอต้องทนโดนในศูนย์กักกัน
เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงบทเพลงที่มีเนื้อหาว่า ความเจ็บปวดนั้นเป็นเพียงเรื่องชั่วคราว…
ตราบใดที่เธอกำลังจะหลุดพ้นจากฝันร้ายที่ถูกขังคุกและถูกทรมานที่ศูนย์กักกัน มันก็คุ้มค่า หากเธอต้องหักสองขาเพื่อปลดปล่อยตัวเอง
ชาร์ลีช่วยแม่ยายเดินออกจากศูนย์กักกันอย่างช้า ๆ ในเวลานี้ มีแท็กซี่ยี่ห้อเจ็ตต้าเก่า ๆ จอดรออยู่ที่ทางเข้าศูนย์กักกัน มันเป็นรถแท็กซี่คันเดียวกันกับที่ชาร์ลีมาถึง ชาร์ลีรีบพูดกับเอเลนว่า “แม่ ขึ้นรถกัน”
เอเลนรู้สึกหดหู่มากเมื่อเห็นแท็กซี่เก่าโทรม ๆ คนนั้น!
เธอได้รับความเดือดร้อนมากมาย และเมื่อเธอก็ถูกปล่อยตัวจากศูนย์กักกัน อย่างน้อยเธอก็ควรไปจากที่นี่ด้วยรถดี ๆ สิ ถูกไหม?
อย่างน้อยที่สุด สามีของเธอควรจะขับรถ บีเอ็มดับเบิลยู ซีรี่ย์ 5 มารับเธอที่นี่!
นี่เธอกำลังได้รับอะไร? รถบีเอ็มดับเบิลยูของสามีเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ และเธอทำได้เพียงนั่งในรถรับจ้างพัง ๆ !
เอเลนโกรธและหงุดหงิดมาก เธอต้องการดุด่าจาค็อบและเธอก็ต้องการดุชาร์ลีให้มากกว่านี้!
สิ่งที่ทำให้เอเลนรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นคือความจริงที่ว่า เธอไม่สามารถอารมณ์เสียใส่ชาร์ลีได้แม้ว่าเธอจะโกรธและไม่พอใจเขามากก็ตาม!
เธอไม่กล้าดุชาร์ลีเรื่องบัตรธนาคารนั่น และไม่กล้าดุชาร์ลีเรื่องแท็กซี่เก่า ๆ โทรม ๆ นี่ด้วย
เอเลนทำได้เพียงพยายามระงับความโกรธของเธอและเก็บมันไว้ในใจ เธอรู้สึกอึดอัดจนรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะระเบิด
จากนั้น เอเลนที่กำลังหดหู่ใจอย่างมาก ก็เข้าไปในรถโดยสารที่เก่าและโทรมได้ด้วยความช่วยเหลือจากชาร์ลี
หลังจากขึ้นแท็กซี่แล้ว ชาร์ลีก็พูดกับคนขับแท็กซี่ว่า “สวัสดีครับ! ช่วยพาเราไปที่แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลซิลเวอร์วิงทีครับ”