กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - ตอนที่ 87

บทที่ 87 เปิดกล่องไม่ได้
　　อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเริ่มโจมตี
　　ประการแรกฮวงเฟิงต้องรู้ก่อนว่าถงเฉียนอาศัยอยู่ที่ไหน หรือสถานที่ที่เขาไปบ่อยๆ จากนั้นเขาก็จะหาโอกาสเดินหมากได้
　　อย่างไรก็ตามสถานที่ที่มีคนอาศัยอยู่จะต้องมีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดมากและมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่ฮวงเฟิงจะแอบเข้าไป
　　ดังนั้นฮวงเฟิงสามารถใช้วิธีนี้เพื่อค้นหาสถานที่ที่เขามักจะไปบ่อยๆ และรอโอกาสที่จะทำตามแผน
　　แน่นอนว่าฮวงเฟิงไม่ต้องการเอาชีวิตของเขา
　　ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น
　　และตัวเขาเองก็ไม่ได้เป็นคนโหดเหี้ยมเช่นกัน
　　แต่ถ้าอีกฝ่ายเรียกร้องให้เขามาที่นี่เพื่อที่จะทำให้เขาพิการซ้ำแล้วซ้ำเล่า
　　ฮวงเฟิงก็จะต้องทำให้เขาอยู่บนเตียงสักระยะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามแค่นั้นเขาก็คงจะสงบลงได้
　　ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมาฮวงเฟิงตื่นขึ้นจากการฝึกตนของเขา
　　ตอนนี้เขารู้สึกสบายขึ้นมากความรู้สึกอึดอัดในอกก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว
　　เขากระโดดอยู่บนเตียงสองสามครั้งแต่ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นซึ่งนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาผ่อนคลาย
　　”ทักษะกำลังภายในนี้สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้จริงๆด้วย” ฮวงเฟิงคิดในใจ
　　กำลังภายในนี้เป็นเพียงกำลังภายในขั้นพื้นฐานเท่านั้น
　　ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ได้ฝึกฝนมาเป็นเวลานานดังนั้นผลที่ได้จึงต้องอยู่ในระดับปานกลาง
　　โชคดีที่เขาได้รับบาดเจ็บแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นและยังคงเป็นไปได้ที่จะได้รับผลกระทบ
　　หลังจากอาการบาดเจ็บของเขาหายแล้วฮวงเฟิงก็ไปดูกล่องจักรวาล
　　เมื่อเขากลับมาเขาก็ไปพักฟื้น จึงยังไม่ได้ดูกล่องจักรวาลด้วยซ้ำเขาจึงสงสัยว่ามีอะไรใหม่หรือไม่
　　ดังนั้นขณะที่ฮวงเฟิงกำลังจะถอดฝาปิดด้านบนของกล่องจักรวาลออก
　　เขาก็ตระหนักว่าฝาปิดนั้นดูเหมือนจะติดอยู่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถเปิดมันออกได้
　　ฮวงเฟิงไม่กล้าที่จะทำรุนแรงเกินไปเพราะเขากลัวว่าจะทำลายกล่องจักรวาลแล้วไม่รู้จะไปร้องไห้กับใครดี
　　”มันเกิดอะไรขึ้น?ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ฉันแค่วางฝามันเบาๆ เองนะ ทำไมฉันถึงเปิดมันไม่ได้?” ฮวงเฟิงนั่งยองๆ ข้างกล่องจักรวาล ขณะที่มองไปที่กล่องจักรวาลเขาคิดกับตัวเองว่า การกระทำก่อนหน้านี้ไม่ต่างจากในเมื่อก่อนมากนัก
　　อย่างไรก็ตามเมื่อก่อนเขาสามารถเปิดมันได้สำเร็จแต่ตอนนี้จู่ๆ เขาก็ไม่สามารถเปิดมันได้
　　”เป็นไปได้ไหมที่กล่องจักรวาลจะไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป?”
　　เขาคิดในใจอย่างเป็นกังวลกล่องจักรวาลนี้ทำให้เขาได้รับสิ่งดีๆมากมาย
　　และเขายังคงหวังว่าจะได้รับสิ่งดีๆต่อไปและสามารถเปลี่ยนโชคชะตาของเขาได้อย่างสิ้นเชิง
　　แต่ตอนนี้อยู่ๆ เขาก็ตระหนักว่ากล่องจักรวาลนั้นไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ
　　อย่างไรก็ตามเนื่องจากกล่องจักรวาลนั้นพิเศษและไม่มีใครสามารถให้คำแนะนำเขาได้ เขาจึงทำได้เพียงพึ่งพาตัวเองในการขบคิด แต่เขาก็ยังไม่พบเบาะแสใดๆ
　　นอกจากนี้หลังจากพยายามอยู่สองสามครั้ง ฮวงเฟิงก็ยังไม่สามารถเปิดกล่องได้
　　เขาทำได้เพียงแค่ยอมแพ้อย่างหมดหนทาง
　　เขาไม่สามารถดูภายในกล่องจักรวาลได้
　　นอกจากนี้ยังมีอันตรายที่ไม่สามารถใช้กล่องจักรวาลได้อีกต่อไปโดยปกติแล้วอารมณ์ของฮวงเฟิงก็ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก
　　และในอีกด้านหนึ่งหลังจากที่เทียนจุ้นและกลุ่มของเขาแยกย้ายจากกัน
　　พวกเขาก็มาถึงบาร์แห่งหนึ่งข้างในนั้นมีผู้ชายร่างกำยำสองสามคนกำลังกอดผู้หญิงและดื่มไวน์
　　แต่มือของพวกเขาก็ขยับไปรอบๆหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ แม้ว่าเทียนจุ้นจะเข้ามาพวกเขาก็ไม่ได้คิดที่จะหยุด
　　สำหรับเทียนจุ้นแล้วเขายังคงไม่แสดงออกอะไร ราวกับว่าเขาไม่เห็นอะไรเลย เขามองตรงไปที่คนที่นั่งตรงกลาง
　　”พี่เปียวฉันทำไม่สำเร็จ” เทียนจุ้นกล่าว
　　”อะไรนะ?”เดิมทีคนที่อยู่ตรงกลางกำลังเพลิดเพลินกับการนวดคลึงผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาดื่มไวน์พลางแกล้งผู้หญิงข้างๆ ไปพลาง
　　อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคำพูดของเทียนจุ้นเขาก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรในทันที
　　”ฉันพลาดฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้กับคนๆ นั้น” เทียนจุ้นกล่าวอีกครั้ง
　　”ใคร?”พี่เปียวถามแล้วก็ตอบว่า “นั่น รปภ. ตัวเล็กๆ นั่นน่ะเหรอ?”
　　”ใช่แล้ว”
　　“แกไม่สามารถเอาชนะรปภ. ตัวเล็กๆ ได้งั้นเหรอ? เป็นไปได้ยังไงกัน? นี่แกแกล้งหรือเปล่า? แก เทียนจุ้นไม่สามารถเอาชนะรปภ. ได้เลย นี่เป็นเรื่องตลกแล้ว” พี่เปียวไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด
　　”แม้ว่าทักษะของเขาจะอยู่ในระดับปานกลางแต่ฉันก็ไม่มีทางเข้าใกล้เขาได้ ยิ่งเขาใช้อาวุธลับ ดังนั้นฉันจึงทำอะไรกับเขาไม่ได้เลย” เทียนจุ้นกล่าวตามความเป็นจริง: “นอกจากนี้ พี่เปียว ฉันได้ทำสามสิ่งที่สัญญาไว้กับท่านเสร็จแล้ว ฉันจะออกไปจากที่นี่ในอนาคต”
　　เมื่อได้ยินคำพูดของเทียจุ้นในที่สุดมือของพี่เปียวก็หยุดเคลื่อนไหวและมีความไม่แน่ใจบนใบหน้าของเขา “แต่แกไม่ได้ทำให้รปภ.ตัวเล็กๆ นั่นพิการสินะ”
　　“ฉันสัญญากับคุณแค่สิ่งที่ฉันคิดว่าจะทำได้แต่ฉันไม่ได้แน่ใจว่าฉันจะทำเรื่องนี้ได้” เทียนจุ้นยังคงพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก
　　”แม่งเอ้ยพูดกับพี่เปียวแบบนี้ได้ยังไงกัน? เทียนจุ้น แกอย่าคิดว่าเพียงเพราะแกมีทักษะบางอย่างแล้วแกสามารถพูดเช่นนั้นกับพี่เปียวได้นะ แกควรจะมีมารยาทสักหน่อย” ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้แก่มาก แต่ผมของเขามีสีสันและแขนของเขาก็มีรอยสักเหมือนคนอื่นๆ
　　อย่างไรก็ตามเมื่อจับคู่กับร่างกายที่อ่อนแอของเขาแล้วเขาไม่ได้มีออร่าเลยแม้แต่น้อย
　　แต่กลับทำให้คนอื่นรู้สึกว่ามันดูตลกอยู่สักหน่อย
　　เทียนจุ้นขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้สนใจเขาและยังคงมองไปที่พี่เปียวขณะที่เขาพูดว่า: “ฉันรู้สึกขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือก่อนหน้านี้ของพี่เปียว และยังสัญญาว่าจะช่วยพี่เปียว ชดใช้หนี้ด้วยสามอย่าง ในตอนนี้ฉันได้ทำครบทั้งสามสิ่งแล้ว เราจะไม่เป็นหนี้ซึ่งกันและกันอีกในอนาคต”
　　พี่เปียวยืนขึ้นและโบกมือให้ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นั่นออกไปก่อน
　　จากนั้นเขาก็เดินไปที่ด้านข้างของเทียนจุ้นและพูดว่า:”เทียนจุ้น อย่าคิดเรื่องนี้อีกต่อไปเลย” มากับฉันสิ มากินดื่มให้เปรมกันไปเลย”
　　”ขอบคุณพี่เปียวที่เอื้อเฟื้ออย่างไรก็ตามตอนนี้ฉันไม่มีความคิดเช่นนั้น” เทียนจุ้นกล่าว
　　“แกนี่ไม่รู้อะไรเลยนะพี่เปียวอุตส่าห์เชิญแกเป็นการส่วนตัว แต่แกกลับเพิกเฉยเสียนี่ ด้วยความสามารถของแกเองแกมั่นใจได้ว่าจะน่าประทับใจ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
　　พี่เปียวยื่นมือมาเพื่อห้ามไม่ให้เขาพูดต่อไป
　　เขามองไปที่เทียนจุ้นและกล่าวว่า:”เทียนจุ้น ฉันขอเชิญแกมาร่วมงานกับเราด้วยความจริงใจ แกควรกลับไปคิดดูสิ น้องสาวคนนั้นของแกด้วย เธอต้องใช้เงินเพื่อรักษาอาการป่วยของเธอ ถ้าไม่มีฉันแกจะยืมเงินมากขนาดนั้นได้ที่ไหน?”
　　หลังจากได้ยินพี่เปียวพูดถึงน้องสาวของเขาร่องรอยของความอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเทียนจุ้น
　　อย่างไรก็ตามเขาซ่อนมันเอาไว้ทันทีเพราะถ้าน้องสาวของเขารู้ว่าเขายืมเงินมาด้วยวิธีนี้ เธอคงจะไม่เห็นด้วยและคงจะโกรธตัวเองอย่างแน่นอน
　　“พี่เปียวฉันได้ตัดสินใจแล้ว ขอบคุณที่ดูแลฉันในครั้งนี้ เราจะได้พบกันใหม่ในอนาคต” เทียนจุ้นกล่าวด้วยความมั่นใจ
　　หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็หันกลับไปและจากไปโดยไม่ให้โอกาสพี่เปียวได้ชักชวนเขาอีก
　　พี่เปียวต้องการที่จะหยุดเทียนจุ้นเอาไว้แต่เขารู้บุคลิกของเทียจุนว่าเขาดื้อรั้นมาก เมื่อเขาได้ตัดสินใจแล้วและเขาก็จะไม่เปลี่ยนการตัดสินใจของเขาง่ายๆ