กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - บทที่ 165 -166

บทที่ 165 เล่นถุงมือ
ฮวงเฟิงพยายามขยับถุงมือของเขาเข้าใกล้กับกำแพงและจากนั้นก็ได้ยินเสียง “ฟิ้ว”
มือของเขาก็สัมผัสเข้ากับกำแพงและสีหน้าของฮวงเฟิงก็เปลี่ยนไป
หลังจากที่ทดลองใช้อยู่สักพักเขาก็ตระหนักได้ว่าจะต้องออกแรงสักหน่อยเพื่อเขย่ามัน เพราะเมื่อมันสั่น มันจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย บางทีคงจะเพื่อป้องกันเขาจากการออกตัวในตอนที่เริ่มต้น
อย่างไรก็ตามถ้าเกิดการเขย่าโดยไม่ได้ตั้งใจก็อาจจะทำให้ถุงมือเข้าใจผิดได้
ถุงมือนี้มหัศจรรย์แค่ไหนที่ว่ากันว่ามีฟังก์ชั่นการยึดเกราะที่แข็งแกร่ง?” ฮวงเฟิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเขาก็ทดสอบมันอย่างระมัดระวัง เขาเหมือนตุ๊กแกที่กำลังคลานขึ้นกำแพงและไม่ร่วงหล่นเลย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีปัญหากับความสามารถในการยึดเกาะนี้
เมื่อฮวงเฟิงลงมากจากกำแพงเขาก็ดีใจมากเขาเคยเห็นอะไรแบบนี้จากในภาพยนตร์ไม่กี่เรื่อง แต่เขาไม่เคยเห็นของจริงเลย
“ด้ายวิเศษนั่นคืออะไรกันนะ?”หลังจากทดสอบความสามารถในการยึดเกาะของถุงมือแล้ว ฮวงเฟิงก็เริ่มศึกษาไหมวิเศษอีกครั้ง
ตามคำแนะนำของถุงมือนี้มันเป็นลวดวิเศษยาวร้อยเมตร แต่อย่างไรก็ตามถุงมือคู่นี้บางมากและดูไม่เหมือนว่ามันซ่อนอะไรไว้
“ไหมวิเศษอยู่ไหนล่ะ?”ฮวงเฟิงพึมพำของเหล่านี้ดีจริงๆ เขาพนันได้ว่าไม่มีคำแนะนำใดๆ และต้องค่อยๆ ค้นหาด้วยตัวเอง
“เอ๊ะนี่มันอะไรกัน?” ฮวงเฟิงค้นพบส่วนที่ยื่นออกมาเล็ก ๆ ระหว่างนิ้วโป้งขวาและนิ้วชี้ของเขาและกดมันด้วยมือซ้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ
ครู่ต่อมาด้ายเส้นเล็กๆก็ถูกดึงออกมา หากไม่ได้สังเกตให้ดีก็อาจจะเห็นได้ไม่ชัดนัก แม้ว่าจะอยู่ใกล้ๆ
“ฟิ้ว!”
ด้ายยังคงเดินหน้าต่อไปและเมื่อสัมผัสกับผนังก็จะติดอยู่ที่ด้านบนของผนัง
ใบหน้าของฮวงเฟิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความสุขขณะที่เขาดึงด้ายทำให้มันแน่นมากขึ้น
”มันซ่อนอยู่นี่เอง”ใบหน้าของฮวงเฟิงเต็มไปด้วยความสุข แต่เขาไม่รู้ถึงการใช้ไหมปีศาจนี้โดยเฉพาะ
”ฉันจะเอามันกลับได้อย่างไรหรือฉันควรกดที่ปุ่มเล็กๆนี้” ฮวงเฟิงกดปุ่มขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
และในเวลาต่อมาร่างของเขาก็บินเข้าหากำแพงอย่างไม่สามารถควบคุมได้ทำให้ฮวงเฟิงกระโดดด้วยความตกใจ
จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปปิดอย่างไม่รู้ตัวและเมื่อร่างกายของเขาสัมผัสกับผนังมือซ้ายของเขาก็ติดอยู่กับผนังแล้ว
”มันทำงานแบบนี้นี่เอง!”ใบหน้าของฮวงเฟิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจที่น่ายินดีและไม่ได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย
หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็คิดหาวิธีเก็บไหมปีศาจเข้าไปในถุงมือ
และหลังจากค้นพบฟังก์ชั่นของถุงมือฮวงเฟิงก็เริ่มเล่นมากขึ้น
ภายในห้องนั้นเขาบินไปทุกหนทุกแห่งและเสี่ยวไป่เพื่อนตัวน้อยก็วิ่งตามมันไปด้วยพร้อมกับส่งเสียงเห่าไล่ไม่หยุด
หลังจากที่เล่นอยู่นานฮวงเฟิงก็หยุดแต่ใบหน้าของเขายังคงแสดงให้เห็นว่าเขายังคงมีสีหน้าไม่พอใจอยู่
หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็คิดว่าสิ่งนี้ดูคล้ายกับรองเท้าหนังที่เขาเคยมีมาก่อน
ทั้งคู่เป็นผลิตภัณฑ์ไฮเทคทั้งสองสิ่งอาจอยู่ในพื้นที่และห้วงเวลาเดียวกันอย่างแน่นอน
และก็อาจจะเป็นไปได้ว่าพวกมันอาจจะไม่ได้มาจากห้วงเวลาเดียวกันแต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตามทั้งสองสิ่งนี้เป็นของดีมาก
ในตอนนี้ฮวงเฟิงนั้นสนใจสิ่งของจากที่มาจากห้วงอวกาศและเวลาอื่นเพราะว่าของพวกนั้นก้าวหน้ากว่าของเขามาก
นอกจากนี้ฟังก์ชั่นการใช้งานก็ไม่เลวเลยและเขาก็ชอบมันมากด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะได้รับของแบบนี้มาอีก
หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็วางถุงมือกลับเข้าไปในกล่องจักรวาลและใส่ของทั้งหมดกลับคืนเข้าไปในกล่องจักรวาล
ในตอนนี้มีสิ่งของเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆแล้วในกล่องจักรวาลโชคดีที่หลายอย่างมีขนาดเล็กมากมิฉะนั้นพื้นที่ก็คงจะไม่เพียงพอ
หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็วางระเบิดพลาสติก พลั่วทหารขนาดเล็กและแม้แต่ปืนพกพลาสติกอันใหม่ที่เขาซื้อในครั้งนี้ลงในกล่องจักรวาล
มันยากที่จะคาดเดาได้ว่ามีสิ่งอื่นใดอยู่ในพื้นที่โดยรอบ
แต่ฮวงเฟิงก็ยังคงมีความคิดเกี่ยวกับปืนที่ถูกทิ้งไว้ที่เขาเพิ่งได้รับมาที่เปื้อนโคลนและเลือดบนพื้นผิวมัน
ฮวงเฟิงสงสัยว่ามันจ่าจะมาจากยุคสงครามแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันอยู่ในพื้นที่ใด แต่เขาก็ซื้อสิ่งเหล่านี้เพื่อเพิ่มอัตราความสำเร็จในการแลกเปลี่ยนสิ่งของกับพื้นที่นั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮวงเฟิงคาดเดาด้วยความมั่นใจอย่างยิ่งและด้วยเหตุนี้เขาจึงเตรียมบางสิ่งเป็นพิเศษ สำหรับสิ่งที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ทั้งหมดนั้นค่อนข้างจะเบ็ดเตล็ด
หลังจากที่ใส่ทุกอย่างกลับลงกล่องจักรวาลแล้วฮวงเฟิงก็ไปทำอาหาร
เขามัวแต่เล่นอยู่กับถุงมือไหมวิเศษอยู่นานจนยังไม่ทันได้ทานอะไร
เพราะว่าเสี่ยวไป่เองนั้นก็มีความสุขในการวิ่งไล่ตามเขาหมาน้อยตัวนั้นกำลังแกว่งหางอยู่ตรงหน้าของฮวงเฟิงโดยไม่ได้เหลือความองอาจของหมาป่าเลยแม้แต่น้อย
ไม่นานนักหลังจากที่ฮวงเฟิงออกไปภายในกล่องจักรวาลก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง
ระเบิดมือพลาสติคที่เขาได้เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้วและมันถูกแทนที่ด้วยระเบิดมือของจริงที่เปื้อนไปด้วยดิน
“เปรี้ยงเปรี้ยง เปรี้ยง!”
หนิววาจื่อย่อตัวลงและซ่อนตัวอยู่ในป้อมปราการที่เรียบง่าย
ทั้งตัวของเขาถูกปกคลุมไปด้วยโคลนและใบหน้าของเขาก็สกปรกยิ่งกว่าเดิม
โคลนและเลือดผสมกันและติดอยู่บนใบหน้าของเขาทำให้ไม่สามารถที่จะทำความสะอาดได้
หนิววาจื่อรู้ว่าเลือดนั้นคือเลือดของลุงอู๋ลุงอู๋ได้ตายไปแล้วและตายต่อหน้าต่อตาเขา
อย่างไรก็ตามตอนนั้นลุงอู๋ยังไม่ตายเขาหันกลับมาและมองดูตัวเองจากนั้นก็พูดว่า: “หนิววาจื่อ ลุงอู๋ไม่สามารถทำได้อีกต่อไปแล้ว เจ้าต้องออกไปก่อน อย่าร้องไห้และไม่ต้องกลัว เจ้าเป็นนักรบที่แท้จริง นักรบที่แท้จริงเท่านั้น นักรบที่แท้จริงสามารถที่จะหลั่งเลือดได้ อย่าร้องไห้ จำไว้ว่าต้องป้องกันตัวเองให้ดีๆ
จากนั้นลุงอู๋ก็เสียชีวิตพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
จนถึงตอนนี้หนิววาจื่อยังจำได้ว่าไม่มีร่องรอยของความกลัวบนใบหน้าของลุงอู๋เลย มีเพียงแต่รอยยิ้ม
แม้ว่าใบหน้าของเขาจะสกปรกแต่หนิววาจื่อก็ยังสามารถเห็นรอยยิ้มของเขาได้อย่างชัดเจน
คราวนี้หนิววาจื่อไม่ร้องไห้และเขาก็ไม่กลัว
ถึงแม้น้ำตาจะไหลออกตาแต่เมื่อนึกถึงคำพูดของลุงอู๋เขาก็รีบกลั้นน้ำตาเอาไว้
และหลังจากนั้นก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาก็ยังคงนอนอยู่ในที่ซ่อนเพื่อซุ่มยิง
มันเป็นเพียงแค่ความเกลียดชังในดวงตาของเขาที่ทวีความรุนแรงมากขึ้น
เพราะเขาไม่เพียงต้องการล้างแค้นให้เพียงพ่อแม่ของเขาเท่านั้นแต่เขายังต้องการล้างแค้นให้ลุงอู๋ด้วย
ลุงอู๋ไม่ต้องกังวลนะฉันจะฆ่าไอ้พวกนี้ให้หมดและแก้แค้นแทนลุง!
บทที่ 166 ระเบิด
กลุ่มของหนิววาจื่อได้รับคำสั่งให้เฝ้าฐานเป็นเวลาสี่สิบแปดชั่วโมง
เวลาผ่านไปยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วและฐานยังอยู่ในมือพวกเขา
ตอนนี้หนิววาจื่อเป็นรักษาการหัวหน้าทีมเนื่องจากทีมที่เขาอยู่ตอนนี้ผู้บังคับกองพลและรองกัปตันของกองพลได้เสียชีวิตทั้งหมดเหลือเพียงสองคนในกองพลทั้งหมด
นอกจากเขาแล้วยังมีอีกเพียงคนเดียวที่ยังรอดชีวิตแต่คนๆ นั้นก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกันและถูกย้ายไปรักษาตัวที่ด้านหลัง
ดังนั้นเด็กคนนี้ซึ่งเพิ่งอยู่ในสนามรบเป็นครั้งแรกและยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ก็กลายเป็นรักษาการหัวหน้ากองพล
หลังจากที่ได้เป็นรักษาการหัวหน้ากองพลเขาก็เข้าใจความรับผิดชอบมากขึ้น
ตอนนี้เขาเป็นนักรบที่แท้จริงแล้วนักรบที่สามารถหลั่งเลือดได้แต่ไม่หลั่งน้ำตา!
ตอนนี้พวกเขาได้ขับไล่การโจมตีครั้งที่สองของศัตรูเขาจำไม่ได้ว่าเขาโต้กลับไปกี่ครั้ง
ไม่ว่าในกรณีใดเมื่อเขาเห็นศัตรูเขาจะต่อสู้จนกว่าพวกนั้นจะถอยกลับไป
พวกเขาเองก็ได้รับบาดเจ็ดไม่ใช่น้อยซึ่งได้รับบาดเจ็บมากพอๆ กัน
หลังจากที่ล้มเหลวในการเข้าจู่โจมครั้งนี้อีกฝ่ายก็ไม่รีบเข้าจู่โจมอีกครั้งแต่เลือกที่จะระดมยิงอีกครั้ง
”เปรี้ยงเปรี้ยง เปรี้ยง!”
ตอนนั้นเขามีลุงอู๋อยู่เคียงข้างคอยดูแลและปลอบใจ
แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้ลุงอู๋ไม่อยู่แล้วไม่มีใครมาคอยปลอบโยนเขาได้
เพราะหนิววาจื่อรู้ว่าเขาต้องเข้มแข็งเขาเป็นรักษาการหัวหน้ากองพลแล้วและไม่ใช่มือใหม่ที่เพิ่งเข้าสู่สนามรบอีกต่อไป
หนิววาจื่อไม่รู้สึกกังวลหรือกลัวอีกต่อไป
แม้ว่าเขาจะกำลังซ่อนตัวอยู่ในปราการแต่เขาก็ยังคงหยิบปืนพกพลาสติกก่อนหน้านี้ออกมาและตรวจดู เพราะนี่คือของขวัญที่ลุงอู๋ได้มอบให้แก่เขา
บางช่วงเสียงปืนได้หยุดลง
“คนที่ยังไม่ตายจงลุกขึ้นไปซ่อนตัว!” เสียงที่คุ้นเคยของกัปตันดังขึ้นอีกครั้ง แต่มันก็หายไปแล้ว
ในตอนนี้กัปตันได้รับบาดเจ็บจากการรบเช่นกันเขาถูกยิงที่แขน แต่เขาเลือกที่จะไม่จากไปและยังคงอยู่ในตำแหน่งของเขาต่อไป
สหายที่บาดเจ็บหลายคนของเขาก็เช่นกัน
ในเมื่อพวกเขาไม่สามารถยืนขึ้นหรือยิงได้แต่พวกเขาทั้งหมดก็ยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิมโดยไม่ยอมจากไป
พวกเขาทุกคนเป็นฮีโร่!
หนิววาจื่อคิดอย่างเงียบๆอยู่ในใจ นักรบเหล่านี้เป็นฮีโร่อย่างที่มิสเตอร์บุคเลิฟเวอร์ได้กล่าวและพวกเขายังมีความกล้าหาญมากกว่าตัวละครในหนังสือเสียอีก
ฉันอยากเป็นเหมือนพวกเขากลายเป็นฮีโร่ฆ่าเจ้าพวกปิศาจและล้างแค้นให้พ่อแม่และลุงอู๋
หนิววาจื่อได้คลานขึ้นมาในตอนนี้โชคของเขายังดีเพราะจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้รับบาดเจ็บ เพียงแค่ร่างกายของเขาสกปรกเล็กน้อย
ศัตรูกำลังเข้าโจมตีอีกครั้งกี่ครั้งแล้วล่ะ? ฉันจำไม่ได้ ฉันไม่สนใจว่าพวกเขาจะโจมตีกี่ครั้ง ไม่ว่าจะโจมตีกี่ครั้งพวกเขาก็ไม่สามารถลงจากตำแหน่งได้เพราะพวกเรายังอยู่ที่นี่
ตราบใดที่พวกเราคนใดคนหนึ่งยังอยู่ที่นี่พวกเขาก็ไม่คิดที่จะรับตำแหน่งนี้ด้วยซ้ำ!
ใบหน้าของหนิววาจื่อเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นนี่เป็นเพียงการต่อสู้ แต่เขาได้เปลี่ยนจากเด็กเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว เขาเข้าใจภารกิจของตัวเอง
”โจมตีพวกมันให้หนักเพื่อฉัน!”กัปตันถึงกับหอบเมื่อได้ยินเสียง ศัตรูได้มาอยู่ในระยะแล้ว
“เปรี้ยง!”
หนิววาจื่อยิงออกไปและภายในขอบเขตการมองเห็นศัตรูที่เขาเล็งนั้นล้มลงนี่เป็นครั้งแรกตามด้วยเสียง “เปรี้ยง” ศัตรูอีกคนก็ล้มลง
นัดที่สอง!
ลุงอู๋คุณเห็นไหม? ฉันกำลังแก้แค้นให้ลุง บางทีที่ลุงพูดก็ถูกฉันมีโอกาสเป็นนักแม่นปืนจริงๆ เมื่อฉันกลายเป็นนักแม่นปืนฉันจะสามารถฆ่าศัตรูได้มากขึ้นและช่วยคุณแก้แค้นได้
แม้ว่าศัตรูจะล้มลงอย่างต่อเนื่องแต่ใบหน้าของหนิววาจื่อก็ไม่ได้แสดงออกมากนักสีหน้าของเขาก็ยังคงเย็นชา
ในยี่สิบชั่วโมงที่ผ่านมาเขาได้เห็นความตายมากมายจากพวกพ้องของเขาเองศัตรูของเขาและความตายอื่นๆ ทุกประเภท เขาเคยเห็นพวกมันมาก่อน และเขาไม่แปลกใจอีกต่อไปแล้ว
เล็งเป้าดึงไกปืน เล็งเป้าอีกครั้ง ยิง
การกระทำแบบนี้ยังคงเกิดขึ้นซ้ำๆ
”ระวังระเบิด!”หัวใจของหนิววาจื่อกระโจนขึ้นเมื่อเขาเห็นวัตถุที่ลอยมาหาเขาจากท้องฟ้า มันคงจะเป็นระเบิดมือ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้ม เขากำลังจะตายใช่ไหม?
แม้ว่าเขาจะคิดอย่างนั้นในใจแต่เขาก็ยังคงทำตามการเคลื่อนไหวที่ลุงอู๋เคยสอนให้เขาหลบ ส่วนจะหลบได้หรือไม่นั้นเขาเองก็ไม่รู้
หนิววาจื่อนอนอยู่บนพื้นวัตถุที่ลอยมาได้ปะทะเข้ากับพื้นที่ไม่ไกลจากเขานัก เขาคิดว่าเขากำลังจะตาย แต่การระเบิดที่เขาจินตนาการถึงไม่ได้กลับเกิดขึ้น
หนิววาจื่อเงยหน้าขึ้นและมองสิ่งที่มีรูปร่างเหมือนระเบิดมือมันกลม แต่ไม่มีควันหรือไฟ และมันไม่ระเบิดเลย
ฟ้าผ่าเงียบงั้นเหรอ?
หนิววาจื่อสงสัยอยู่ในใจแต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น? มันก็ดีแล้วที่เขายังไม่ตาย และเขาจะยังคงฆ่าพวกขี้โกงนี้ต่อไป
อาจเป็นเพราะลุงอู๋ปกป้องเขาไว้ใช่ไหม?เขารู้สึกว่าเขายังฆ่าพวกนั้นไม่พอและต้องการให้เขาทำต่อไป และช่วยฆ่าพวกมันมากกว่านี้
หนิววาจื่อกลับไปยังที่ซ่อนอีกครั้งเพื่อซุ่มยิง
สำหรับระเบิดมือที่ไม่ระเบิดนั้นไม่มีใครสนใจมองมัน
ในสนามรบที่วุ่นวายนี้และไม่มีอะไรให้ดูมากนักเป็นเรื่องปกติที่ระเบิดมือจะไม่ระเบิดในการต่อสู้
ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องแปลกใจ
เมื่อระเบิดมือระเบิดในบังเกอร์ไม่ห่างออกไปนักฝุ่นผงก็ลอยมาปกคลุมระเบิดมือที่ไม่ระเบิด
คราวนี้หลายคนจึงไม่ได้สังเกตเห็น
บางทีวิญญาณชั่วร้ายอื่นๆที่ขว้างระเบิดอาจจะต้องประหลาดใจเมื่อเห็นสิ่งนี้เพราะเขาเหนี่ยวไกได้อย่างแม่นยำและเมื่อระเบิดระเบิดออกมาก็มีควันสีขาวออกมาด้วย หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจ
หลังจากนั้นในสนามรบก็วุ่นวายมากมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจ้องมองไปที่ระเบิด
จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าระเบิดมือที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ากระพริบด้วยแสงอ่อนๆและหายไปในพริบตา
หลังจากนั้นระเบิดมือยังคงลอยไปข้างหน้าตรงไปยังหนิววาจื่ออย่างไรก็ตามหลังจากที่มันร่วงลงสู่พื้นแล้วก็ไม่มีการระเบิดเกิดขึ้น
อันที่จริงแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่มันจะระเบิดเพราะมันเป็นของปลอม!เป็นของปลอมจึงไม่สามารถระเบิดได้!