กล่องจักรวาล (Universe Storage Box) - บทที่ 175-176

บทที่ 175 ลอบสังหาร
ฮวงเฟิงเข้าไปในค่ายของศัตรูได้สำเร็จและในเวลานี้เขาก็ตระหนักได้ว่าการรักษาความปลอดภัยของค่ายนั้นหละหลวมมาก
อาจเป็นไปได้ว่าพวกเขาคิดว่าทหารของประเทศจีนนั้นเป็นเหมือนกับเต่าที่อยู่ในโถและไม่สามารถที่จะโจมตีในตอนกลางคืนได้ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เตรียมพร้อมมากพอ
คนของประเทศจีนจริงๆแล้วเหมือนคนอาณาจักรหวอ และรูปร่างหน้าตาก็คล้ายคลึงกัน
พวกเขาเป็นคนเอเชียเหมือนกันและเมื่อมันเป็นเวลากลางคืน ตราบใดที่ฮวงเฟิงไม่ปริปากพูดออกมา มันก็ยากสำหรับอีกฝ่ายที่จะค้นพบ
ฮวงเฟิงและทหารที่ได้รับบาดเจ็บได้ถูกหามไปรักษาแต่ในเวลาเดียวกันนั้น ผู้บัญชาการอิมูระก็กำลังบันดาลโทสะและจริงๆ แล้วก็คือโมโหให้อิจิโร่ที่พาคนของเขาไปบุกโจมตีในคืนก่อนหน้านั้น
ถึงแม้ว่าเขาจะตายไปแล้วแต่ก็ไม่ได้ลดความโกรธเกรี้ยวของนายน้อยที่มีต่อเขาได้เลย
“บากะบากะ!” ไอ้สวะนี่มันชิงตายห่าไปซะแล้ว แล้วก็ยังพาคนของอาณาจักรหวอต้องไปบาดเจ็บล้มตายอีกตั้งมากมาย ตอนที่ มันสัญญากับฉันไว้ว่ายังไงนะ?” ก่อนที่มันจะได้ตำแหน่งของศัตรูมาคนมีฝีมือก็โดนฆ่าไปตั้งมากมายขนาดนี้ มันน่าจะตัดกระเพาะของมันออกมาเพื่อเป็นการไถ่โทษ!”
ดูเหมือนว่าเขาจะลืมไปแล้วว่าอิจิโร่นั้นได้ตายไปแล้วและหากอีกฝ่ายยังคงมีชีวิตอยู่ตรงหน้าเขา เขารับรองได้เลยว่าจะสับเขาให้ขาดเป็นสองท่อนในทีเดียว
ถึงแม้ว่าในกองทัพทั้งหมดของอาณาจักรหวอนี้จะมียอดฝีมือที่เชี่ยวชาญในการโจมตีตอนกลางคืนอยู่ไม่มากนัก
โดยปกติแล้วพวกเขาจะเข้าร่วมในการโจมตีตอนกลางคืนด้วยการโจมตีที่รุนแรงและมีผู้เสียชีวิตน้อยมาก
แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่ชายหนุ่มเจ้ากรรมคนนี้ได้ล้มเหลวจากการจู่โจมยามค่ำคืนเท่านั้นเขายังทำให้นักรบยอดฝีมือจำนวนมากเสียชีวิตอีกด้วย แล้วเขาจะไม่โกรธได้อย่างไร
“เจ้านายตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงดี?” มีคนถามจากด้านข้าง
”เป็นไปไม่ได้สำหรับการจู่โจมตอนกลางคืนแล้วตอนนี้อีกฝ่ายต้องเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในจุดสิ้นสุดของการพักผ่อนแล้วเช่นกัน พวกเราควรจะสามารถกำจัดศัตรูด้วยการโจมตีอีกครั้งในวันพรุ่งนี้” เจ้าหน้าที่หนุ่มค่อยๆ ระงับความโกรธของเขาและกล่าวขึ้น
”แต่เราจะเสียเวลาที่นี่มากเกินไปไม่ได้และคนที่อยู่ตรงข้ามเราก็รออยู่” กัปตันที่อยู่ข้างๆ เขากล่าว
”บากะ!”แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น ในตอนแรกเขาคิดว่าหากการจู่โจมในตอนกลางคืนสำเร็จ พวกเขาก็จะสามารถผ่านสถานที่แห่งนี้ได้อย่างราบรื่นและไปจังหวัดหลิวเพื่อสนับสนุนคนของเขาในหมู่บ้านได้
อย่างไรก็ตามเนื่องจากอิจิโร่ทำให้แผนพังแผนของเขาจึงจบลงด้วยเหตุนี้
“ไอ้เศษสวะ!”เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ กัปตันหนุ่มก็ยังคงยากที่จะระงับอารมณ์โกรธ เขาก่นด่าเสียงดังใส่อิจิโร่ที่ได้ตายไปแล้ว
เขารู้สึกเสียใจที่ไม่น่าจะมอบหมายภาระกิจให้กับคนที่ไม่มีอะไรดีเลย
“ตอนนี้ฉันก็แค่หวังว่า คิมูระ อากาสะ จะสามารถต้านทานเอาไว้ได้อีกสักหน่อย” ความจริงแล้วในใจของ อิมูระ นั้น คิดว่าความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นนั้นสูงมาก
ถึงแม้ว่าคิมูระอากาสะ จะบอกให้เขาไปและจะช่วย แต่นี่ก็ไม่ใช่สถาการณ์ฉุกเฉิน ไม่เช่นนั้นแล้วโทรเลขก็คงจะมาเป็นขบวน
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะไม่ได้เร่งรีบแต่เนื่องจากเขาไม่ได้มาตามเวลาที่กำหนดเขาก็จะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน
แล้วเขาจะไม่เกลียดชังอิจิโร่ที่ชั่วร้ายในใจของเขาได้อย่างไรและทหารของประเทศจีนที่ต่อสู้กับเขาอย่างสิ้นหวังอีกเล่า?
ตอนนี้อิจิโร่ได้ตายไปแล้วเขาจึงทำได้แค่ระบายความโกรธใส่คนตรงหน้า
“แจ้งคำสั่ง!”เมื่อถึงวันพรุ่งนี้เร่งการโจมตีแบบธรรมดา ฉันไม่ต้องการเชลยแม้แต่คนเดียว ฉันต้องการที่จะฆ่าทหารจีนของอีกฝ่ายทั้งหมด!” ใบหน้าของเจ้าหน้าที่หนุ่มหม่นลงขณะที่เขาพูด
”ครับ!””ครับ!” คนรอบข้างพยักหน้า พวกเขาไม่แปลกใจหรือต่อต้านคำสั่งนี้เลย เนื่องจากพวกเขาทำสิ่งนี้บ่อยครั้งแล้ว
ตอนนี้อีกฝ่ายได้ทำลายแผนการของพวกเขาแล้วพวกเขาจะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไปอย่างแน่นอน
”เอาล่ะทุกคนไปได้แล้วเนื่องจากอีกฝ่ายได้เตรียมการแล้วในคืนนี้ จึงไม่มีทางที่พวกเขาจะโจมตีในตอนกลางคืน คืนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีดังนั้นพวกคุณทุกคนไปพักผ่อนได้แล้ว ถ้าในวันพรุ่งนี้พวกคุณยังไม่สามารถโจมตีได้ ฉันต้องการให้ทุกคนขอโทษองค์จักรพรรดิ์ดัวยตัวเอง!(คว้านท้อง)​” เจ้าหน้าที่หนุ่มกล่าว
”ครับ!”ทุกคนตัวสั่น แต่ไม่มีความกลัวในใจมากนัก พวกเขาเดาสถานการณ์ได้คร่าวๆ แล้วและมันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทนทานต่อการโจมตีอื่นได้
ด้วยการโบกมือของเขาอิมูระจึงปล่อยทุกคนออกไปและเขาเองก็เตรียมตัวที่จะพักผ่อน
ในอีกด้านหนึ่งฮวงเฟิงได้ค้นพบมีโอกาสที่เกือบจะหมดลงหลังจากการรักษาในช่วงเวลาสั้นๆ
ประการแรกอีกฝ่ายไม่ได้มีบุคลากรทางการแพทย์มากนักและยิ่งไปกว่านั้นฮวงเฟิงก็สวมชุดของทหารแห่งอาณาจักรหวออยู่จึงไม่มีใครสงสัยในตัวเขา
ฮวงเฟิงกำลังเดินไปรอบๆค่ายเรื่อยๆ อย่างระมัดระวัง พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเดินไปในที่มืดเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายจับได้
ฮวงเฟิงพบตำแหน่งบัญชาการชั่วคราวอย่างรวดเร็วไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่าผู้บังคับบัญชาสูงสุดของกองทหารนี้ก็คงจะอยู่ข้างในด้วย
หรือจะมีอะไรอย่างอื่นเขาเองก็ไม่รู้
ฮวงเฟิงเดินผ่านไปอย่างช้าๆและที่ทางเข้าของศูนย์บัญชาการชั่วคราวมีทหารสองนายของอาณาจักรหวอยืนเฝ้าอยู่
อย่างไรก็ตามท่าทางของพวกเขาผ่อนคลายมากและทั้งสองคนกำลังสัปงกซึ่งดูเหมือนว่าพวกเขาจะหลับไปแล้ว
ฮวงเฟิงจึงย้ายจากที่มืดไปยังด้านหลังของหนึ่งในนั้นและวางมือทั้งสองข้างไว้ที่ข้างคอของเขา
แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮวงเฟิงได้ฆ่าใครสักคนและได้ฆ่าใครบางคนในสนามรบเมื่อเขามาถึงครั้งแรก
อย่างไรก็ตามในเวลานั้นเขายังอยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกลและไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่างอะไรมากนัก
แต่ตอนนี้มันก็อยู่ต่อหน้าต่อตาเขาแล้วดังนั้นหัวใจของฮวงเฟิงยังคงรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามเมื่อคิดถึงตัวตนและการกระทำของอีกฝ่ายความรู้สึกอึดอัดในใจของฮวงเฟิงก็ลดน้อยลง
เขาค่อยๆวางคนๆ นั้นลงแล้ววางปืน กระสุนและระเบิดของเขาลงในแหวนมิติ หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปหาอีกคนที่เหลือ
คนๆนี้ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ในขณะที่เขายังคงหลับอยู่
การกระทำของฮวงเฟิงคล้ายกับการดูแลสิ่งของบนร่างกายของเขาจากนั้นลากศพของทั้งสองคนไปที่มุมมืด
หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็เข้าสู่ตำแหน่งบัญชาการชั่วคราวข้างในนั้นเขาเห็นว่าหัวหน้ากองทัพอาณาจักร​หวอกำลังนอนหลับอยู่
เขาถอดเสื้อนอกออกแล้วจึงไม่สามารถระบุตัวตนของบุคคลได้แต่การที่เขาได้มานอนในสถานที่เช่นนี้ ตัวตนของเขาจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
ฮวงเฟิงก้าวไปข้างหน้ามือข้างหนึ่งอุดปากของอีกฝ่ายและมืออีกข้างหนึ่งแทงใบมีดที่เขาเพิ่งเก็บมาได้เข้าไปที่หัวใจของอีกฝ่าย
ชายคนนั้นตื่นขึ้นมาทันทีเขาต้องการที่จะดิ้นรนและอยากจะร้องตะโกน
แต่ความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่สามารถเทียบได้กับของฮวงเฟิงเขาไม่สามารถดิ้นรนได้และไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้เช่นกัน
ในที่สุดการดิ้นรนก็น้อยลงเรื่อยๆจนกระทั่งหยุดเคลื่อนไหวอย่างสิ้นเชิง
อย่างไรก็ตามสายตาของเขายังคงมองไปที่ฮวงเฟิงด้วยความเกลียดชัง
บทที่ 176 เก็บสินสงคราม
”อย่ามองฉันแบบนั้นสิคิดถึงการก่ออาชญากรรมของแกสิ มันไม่ผิดหรอกที่แกจะต้องตาย” ฮวงเฟิงพึมพำในขณะที่เขาเริ่มเก็บของที่เสียหายจากสงคราม แม้ว่าจะไม่มีของดีๆมากนัก
แต่เขาก็ยังได้ดาบสั้นดีๆมาหนึ่งเล่ม และหลังจากนั้นเขาก็ได้ปืนและกระสุนและที่นี่มีกระสุนไม่มากนัก แต่มีระเบิดจำนวนมากและฮวงเฟิงก็เก็บพวกมันทั้งหมดไว้ในแหวนมิติของเขา
หลังจากนั้นฮวงเฟิงก็เตรียมตัวออกจากสถานที่แห่งนี้
หลังจากออกจากตำแหน่งบัญชาการชั่วคราวลมหนาวได้พัดมาที่หลังของฮวงเฟิง ทำให้เขาเหงื่อแตกด้วยเหงื่อที่เย็นเฉียบ
การลอบสังหารในครั้งนี้ดูเหมือนจะเป็นไปอย่างราบรื่น
แต่ก็มีโชคไม่น้อยส่วนใหญ่เป็นเพราะอีกฝ่ายหละหลวมเกินไป
คิดว่าเขาจะชนะการต่อสู้ได้อย่างง่ายดายและการป้องกันของเขาก็ไม่แน่นหนานัก
และเขาไม่คาดคิดว่าจะมีคนแอบเข้ามาในค่ายต้องรู้ว่ามีคนไม่กี่คนที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกและเห็นได้ชัดว่าคนข้างในจะไม่ยอมให้คนจากประเทศจีนเข้ามา
และหลังจากการต่อสู้อันยาวนานเช่นนี้ไม่เพียงแต่กองทัพของประเทศจีนจะหมดแรงเท่านั้น
ทหารของอาณาจักรหวอก็เหนื่อยล้าเช่นกัน
ดังนั้นพวกเขาหลายคนก็ได้ผลอยหลับไปและแม้แต่ยามสองคนที่อยู่ตรงทางเข้าของศูนย์บัญชาการชั่วคราวก็ดูเหมือนจะง่วงงุนโดยไม่มีอาการตกใจเลยแม้แต่น้อย
ฮวงเฟิงออกจากตำแหน่งบัญชาการชั่วคราวและไม่รีบร้อนที่จะออกไป
เพราะเขารู้ว่าการเข้ามานั้นง่ายเนื่องจากเขาคลุกคลีกับคนพวกนี้
แต่การจะออกจากค่ายมันเป็นเรื่องยากมากที่ด้านนอกค่ายมีคนจำนวนมากยืนเฝ้าอยู่และถ้าเขาต้องการที่จะออกไป พวกเขาจะหยุดเขาเอาไว้แล้วถามหาเหตุผล
ดังนั้นหากฮวงเฟิงต้องการที่จะออกไปเขาต้องคิดหาวิธี
นอกจากนี้เขายังไม่พอใจกับผลลัพธ์ของการเดินทางครั้งนี้เท่าใดนัก
แม้ว่าเขาจะสังหารแม่ทัพคนหนึ่งของศัตรูไปแล้วก็ตามแต่เขาก็ต้องเสี่ยงเป็นอย่างมากที่จะเข้ามา
มันยากมากที่จะได้รับโอกาสครั้งที่สองเช่นนี้ดังนั้นเขาจึงต้องทะนุถนอมมันเป็นเรื่องธรรมดา
ดังนั้นท่ามกลางความมืดฮวงเฟิงจึงได้จัดการกองทัพที่กำลังหลับใหล
ผู้ชายคนนั้นตายขณะที่เขากำลังหลับฝันและจากนั้นเขาก็หนีหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว
ท่ามกลางความเงียบงันของคืนนั้นเสียงปืนก็ปลุกทุกคนให้ตื่นขึ้น พวกเขาแต่ละคนถือปืนออกมาและคอยระวัง กลัวว่าศัตรูจะพุ่งออกมาจากที่ไหนสักแห่ง
ฮวงเฟิงถือโอกาสจากความวุ่นวายเพื่อแทรกซึมเข้าสู่ฝูงชน
ผู้บัญชาการของศัตรูสองสามคนปรากฏตัวขึ้นและจากรูปลักษณ์ของเสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ใช่ทหารธรรมดา
เมื่อสิ้นเสียงปืนแล้วทุกคนก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามสถานที่นั้นวุ่นวายมากแต่จนแล้วจนรอดผู้บัญชาการอิมูระก็ยังไม่ปรากฏตัว
ทำให้ผู้บัญชาการบางคนก็เริ่มสงสัยในสถานการณ์นี้แล้วหลังจากนั้นไม่นานก็มีบางคนเดินเข้าไปในศูนย์บัญชาการชั่วคราว
ผู้บัญชาการจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆเข้าสู่ตำแหน่งบัญชาการชั่วคราวและพลทหารธรรมดาที่ดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าได้มีบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตามระเบียบวินัยทางทหารของพวกเขายังคงเข้มงวดมากแม้ว่าพวกเขาจะมีความสงสัยในใจ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรพล่อยๆ ออกมา
จากนั้นก็มีคนออกมาถามพลทหารที่ลาดตระเวนพื้นที่เพื่อหาตัวคนร้าย
ฮวงเฟิงได้ติดตามฝูงชนไปแต่สถานการณ์ตอนนี้วุ่นวายมากขึ้นและมีผู้คนมากมาย
แต่สภาพแวดล้อมยังคงค่อนข้างมืดและมีแสงสว่างไม่เพียงพอดังนั้นจึงไม่ยากเกินไปสำหรับฮวงเฟิงที่จะหาโอกาสปลีกตัวออกจากหน่วยลาดตระเวน
หลังจากที่ฮวงเฟิงออกจากทีมลาดตระเวนแล้วเขาก็กลับไปที่บริเวณใกล้เคียงกับตำแหน่งบัญชาการชั่วคราวอีกครั้ง
และที่จริงไม่มีใครยืนเฝ้าอยู่ที่ทางเข้าเลยเหล่าทหารกำลังลาดตระเวนเพื่อหาตัวคนร้ายหรือบางคนก็ตามผู้บังคับบัญชาของตัวเองเข้าไปในศูนย์บัญชาการชั่วคราว
”ช่างเป็นโอกาสที่ดีนัก!”ดวงตาของฮวงเฟิงสว่างขึ้น
แต่เดิมเขาต้องการที่จะหาโอกาสที่วุ่นวายเพื่อสังหารผู้บัญชาการเพียงไม่กี่คนเท่านั้นแต่ที่นี่มีชาวหวอมากมายที่เขาคนเดียวคงจะไม่สามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้
ตอนนี้ผู้บัญชาการอยู่พร้อมหน้ากันจริงๆ แล้วฮวงเฟิงก็ส่งเสียงเชียร์ในความโชคดีของพวกเขา
เมื่อฮวงเฟิงปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูของศูนย์ผู้บัญชาการชั่วคราวอีกครั้งก็ยังไม่มีใครเห็นเขาอาจจะมีคนเห็นเขา แต่ก็ไม่มีใครถามเพราะเขาเห็นว่าเสื้อผ้าเหมือนกัน
เมื่อฮวงเฟิงเปิดประตูเข้าไปมีผู้บัญชาการที่อยู่ข้างในก็รวมตัวกันอยู่รอบๆ ผู้บัญชาการที่เขาได้ถูกฆ่าไปก่อนหน้านี้ โดยพูดพล่ามไม่ยอมหยุด แม้แต่ฮวงเฟิงเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร
“ถ้าพวกแกเป็นห่วงเขามากงั้นก็ลงนรกไปเป็นเพื่อนมันซะเลยสิ!” ฮวงเฟิงพูดกับตัวเอง ในขณะที่เขาพูดเขาได้นำระเบิดออกมาสองสามลูกจากแหวนมิติ จากนั้นเขาก็ดึงสลักระเบิดออกอย่างรวดเร็วและขว้างมันไป!
“ตู้ม!”เสียงระเบิดดังขึ้น แต่มือของฮวงเฟิงยังไม่หยุดเคลื่อนไหวขณะที่เขายังคงขว้างระเบิดและเสียงกรีดร้องอย่างน่าสังเวชก็ดังขึ้น
ความวุ่นวายที่นี่ดึงดูดความสนใจของผู้คนภายนอกแม้ว่าฮวงเฟิงจะไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่เขาก็ได้ยินเสียงดังของคนหลายคนวิ่งเข้ามา
ฮวงเฟิงไม่กล้าอยู่นานนักและรีบออกไปที่ประตูทันทีแต่ยังมีคนที่เห็นร่างของเขาและยิงใส่เขา
แต่ฮวงเฟิงถือได้ว่าว่องไวและด้วยความโชคดีเขาสามารถหลบกระสุนส่วนใหญ่ได้
และยิ่งไปกว่านั้นปืนนั้นยิงโดนร่างกายส่วนบนของเขาและเนื่องจากเขาใส่ชุดเกราะอ่อนไหมสีทองเอาไว้เขาจึงไม่เป็นอะไร
ดังนั้นเขาจึงกลับไปสู่ความมืดได้อย่างราบรื่นจากนั้นก็ไปปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของกลุ่มคนที่กำลังค้นหาเขา
ตอนนี้สถานการณ์นั้นวุ่นวายมากขึ้นก่อนที่จะพบมือสังหารผู้บัญชาการของพวกเขาก็ถูกกวาดล้างจนหมด
นี่เป็นเรื่องใหญ่ทุกคนที่ต้องการช่วยผู้บัญชาการ ค้นหาศัตรู
แต่เนื่องจากพวกเขาขาดผู้นำพวกเขาจึงไม่สามารถทำได้อย่างมีประสิทธิภาพ
สถานการณ์เริ่มวุ่นวายมากขึ้นฮวงเฟิงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะถูกเจอตัว
ทางฝั่งประเทศจีน
เนื่องจากระยะทางที่ไกลเกินไปพวกเขาจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
อย่างไรก็ตามพวกเขารู้ดีว่าจะต้องเกิดอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ที่นี่เพราะตอนนี้ทั้งค่ายอยู่ในความโกลาหล
”รองหัวหน้ามีอะไรเกิดขึ้นที่ฝั่งนู้นหรือเปล่า?”
มีคนมายืนที่ด้านข้างของลู่ต้าเปียวและพูดกับเขาในขณะที่ลู่ต้าเปียวยืนอยู่ที่ด้านบนสุดของที่ซ่อนตัว พร้อมกับกล้องส่องทางไกลคู่หนึ่งเพื่อดูการเคลื่อนไหวของพวกชาวหวอ
แม้ว่าเขาจะไม่รู้สถานการณ์ที่แน่นอนแต่ดูเหมือนว่าพวกชาวหวอกำลังตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย
”ทุกคนเตรียมเข้าโจมตี!”ลู่ต้าเปียวไม่ลังเลเลย เขารู้ดีว่าหากเขายังคงปกป้องสถานที่แห่งนี้ต่อไป
ในวันพรุ่งนี้พวกเขาจะไม่สามารถปกป้องสถานที่แห่งนี้ได้อย่างแน่นอน
และอีกฝ่ายก็จะถูกทำลายแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีความวุ่นวายเกิดขึ้นในสถานที่ของอีกฝ่ายหนึ่ง