กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 316

กับดักรักในรอยแค้น – ตอนที่ 316 อย่าทำร้ายเขา / ตอนที่ 317 หมดหนทางถอนตัว
ตอนที่ 316 อย่าทำร้ายเขา

“เฉิงเฮ่า ถ้ามีอะไรพวกเราคุยกันดีๆ ดีหรือเปล่า” ฉู่อีอีเอ่ย น้ำเสียงมีความจริงจัง เธอจะไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองมีความคลุมเครือใดๆ กับเฉิงเฮ่าอีก

ในใจของฉู่อีอียิ่งรู้สึกหวาดกลัว มองดูทิวทิศน์นอกหน้าต่างรถที่เคลื่อนที่ไปด้านหลังไม่หยุด ฉู่อีอีกำลังคิดในใจว่าจะหนีออกจากเงื้อมมือของปีศาจตนนี้ได้อย่างไร

“ถ้าเผยหนานเจวี๋ยรู้ว่าผมกลับมาแล้ว เชื่อว่าเขาจะต้องดีใจมากสินะ?” เฉิงเฮ่ายังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่คอของฉู่อีอี เอ่ยปากช้าๆ

“คุณรู้จักเขาได้ยังไง” ฉู่อีอีมองเฉิงเฮ่า น้ำเสียงยิ่งสั่นเครือรุนแรง

ไม่น่าล่ะคราวก่อนกลับมาแค่วันเดียวก็ไปแล้ว

“เป็นอะไร คุณห่วงเขาขนาดนี้เลยเหรอ” จู่ๆ น้ำเสียงของเฉิงเฮ่าเย็นชา สายตาที่มองฉู่อีอีมีความดุร้าย

ฉู่อีอีคือผู้หญิงของเขา คิดไม่ถึงว่าเธอจะหักหลังเขา แต่ว่าหักหลังก็หักหลังไปสิ ใครสั่งให้เขาชอบเธอล่ะ

“เฉิงเฮ่า ฉันไม่รู้ว่าคุณกลับมาทำไม แต่ว่าฉันขอร้องล่ะอย่าทำร้ายเขา” ฉู่อีอีมองเฉิงเฮ่าเอ่ยปากร้อนรน แววตาเผยความกังวล

“สามปีก่อน คุณหักหลังผมเพื่อเขางั้นเหรอ” เฉิงเฮ่าเอ่ยปากทันควัน แววตาที่มองฉู่อีอีมีความกระหายเลือด

เมื่อคิดว่าฉู่อีอีหักหลังเขาเพื่อผู้ชายอีกคนแล้ว เขาก็อยากฆ่าเผยหนานเจวี๋ยทิ้งจนแทบรอไม่ไหว

“ไม่ใช่นะ เฉิงเฮ่า มันไม่เกี่ยวกับเขา คุณอย่าทำร้ายเขานะ!” ฉู่อีอีกังวลจนเอ่ยเสียงสะอื้น มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเฉิงเฮ่ารู้สึกหวาดกลัวยิ่งขึ้น

เฉิงเฮ่าคนนี้ก็คือคนบ้า ในโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เขาไม่กล้าทำ

“เรียกผมว่าเฮ่า เด็กดี…” จู่ๆ เฉิงเฮ่าพูดขึ้น ยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของฉู่อีอี พ่นลมหายใจข้างหูเธอแผ่วเบา

“เฮ่า…” ฉู่อีอีไม่กล้าขัดขืนเวลาที่อยู่ในมือของเขา หากเขาโกรธขึ้นมาละก็ เธอไม่สามารถคิดถึงผลที่จะตามมาได้จริงๆ

เฉิงเฮ่าสูดหายใจลึก จากนั้นก็พูดต่อ “ได้ยินว่า คุณจะแต่งงานกับเขาเหรอ”

“ทำไมคุณถึงใจร้ายไม่ต้องการผม เขาดีกว่าผมตรงไหน” น้ำเสียงของเฉิงเฮ่าลดต่ำ ทำให้ฟังอารมณ์ของเขาไม่ออก ยิ่งเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ได้ยินคำพูดของเฉิงเฮ่า ฉู่อีอีนึกถึงวันเวลาที่อยู่กับเผยหนานเจวี๋ย นอกจากช่วงนี้ที่เขาเย็นชาต่อเธอแล้ว เขาไม่เคยบังคับให้เธอทำเรื่องใดๆ รักและทะนุถนอมเธอในมือราวกับเป็นเจ้าหญิง

เมื่อนึกถึงเผยหนานเจวี๋ย ฉู่อีอีก็อดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้าแห่งความสุข

“เพี๊ยะ” จู่ๆ ใบหน้าของฉู่อีอีก็เจ็บปวด ดึงสติกลับมา เห็นใบหน้าที่เขียวคล้ำของเฉิงเฮ่า เธอตกใจจนใบหน้าซีดขาว เธอลืมไปได้อย่างไรว่าตัวเองกำลังอยู่ในมือของเขา

ทันใดนั้นสีหน้าก็เผยความหวาดกลัว ใบหน้าของฉู่อีอีปวดแสบปวดร้อน

“ดูแล้ว ต้องสั่งสอนเขาอย่างดีสักหน่อยถึงจะถูก” เฉิงเฮ่าเอ่ยปากน่ากลัว น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความเกลียดชัง

“ไม่ คุณอย่าทำร้ายเขา คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้” ฉู่อีอีชอบเผยหนานเจวี๋ยจริงๆ ในสามปีนี้ เผยหนานเจวี๋ยมอบความห่วงใยให้เธอนับครั้งไม่ถ้วน

“อะไรก็ได้จริงๆ เหรอ” มุมปากยกยิ้ม เขาหรี่ตาลงอย่างน่ากลัว มองฉู่อีอีราวกับมองเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น น้ำเสียงยิ่งมีเสน่ห์ชั่วร้าย

ได้ยินคำพูดน่ากลัวของเฉิงเฮ่า ฉู่อีอีสั่นเทาเล็กน้อย

“อีอี จากผมไปหลายปีขนาดนี้ คุณเคยคิดถึงผมหรือเปล่า แม้แต่นิดนึงก็ยังดี” เสียงทุ้มต่ำดังออกมาจากปากของเฉิงเฮ่าอีกครั้ง ระคนลมหายใจเย็นยะเยือก

รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเฉิงเฮ่า ในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเข้าใจชัดเจนว่ามันหมายความว่าอะไร

ฉู่อีอีกัดริมฝีปาก ความละอายก่อตัวขึ้นภายในใจ แต่ไม่ได้ตอบคำถามของเฉิงเฮ่า

ยื่นมือดึงกระเป๋าบนตัวของฉู่อีอีโยนไปให้เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ “ตอนนี้…ผมจะพาคุณไปที่ดีๆ ที่นึง”

ตอนที่ 317 หมดหนทางถอนตัว

รถแล่นออกจากทางด่วนอย่างรวดเร็ว พาฉู่อีอีมาถึงวิลล่าของเฉิงเฮ่า

หลังจากจอดรถ ฉู่อีอีมองดูสถานที่ไม่คุ้นเคย ในใจสั่นไหวไม่หยุด เฉิงเฮ่ายืนอยู่ข้างเธอ เห็นท่าทางหวาดกลัวของเธอ ในใจรู้สึกโมโห ยื่นมือออกไป ก้มตัวอุ้มฉู่อีอีขึ้นมาและเดินเข้าไปในบ้านแล้ว

จู่ๆ ตัวก็ลอยขึ้น ฉู่อีอีตกใจ ยื่นมือกอดคอของเฉิงเฮ่าโดยไม่รู้ตัว เพื่อหาความรู้สึกปลอดภัย

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาดุร้ายของเฉิงเฮ่าแล้ว ในใจของเธอกลัวจนแทบทนไม่ไหว

เฉิงเฮ่าอุ้มฉู่อีอีขึ้นไปชั้นสองโดยตรง ทันทีที่เข้าห้องนอนก็โยนเธอลงไปบนเตียงที่อ่อนนุ่ม จากนั้นร่างที่สูงใหญ่ก็กดอยู่บนตัวของฉู่อีอี ไม่พูดพร่ำทำเพลงก้มหน้าจูบริมฝีปากแดงๆ ของฉู่อีอี

กลิ่นของเขาลอยเข้าจมูกในทันใด ฉู่อีอีมึนงงชั่วขณะและความกลัวในใจของเธอยังคงขยายตัวอย่างต่อเนื่อง

ฉู่อีอีดิ้นรน “เฮ่า อย่านะ” ฉู่อีอียื่นมือขัดขืนเฉิงเฮ่า ต้องการจะหยุดเขา

“เป็นอะไรไป คุณต้องการรักษาตัวเพื่อเผยหนานเจวี๋ยงั้นเหรอ คุณดูคุณสิ ร่างกายของคุณมันหักหลังคุณตั้งนานแล้ว” เฉิงเฮ่าผละออกจากปากของฉู่อีอี มองดวงตาที่พร่ามัวของเธอ พร้อมพูดด้วยเสน่ห์ชั่วร้าย

มองฉู่อีอีอย่างเย็นชา เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวที่เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เขาหัวเราะเสียงดัง

ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา ฉู่อีอีได้แต่รู้สึกกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ ทุกครั้งที่เขาหัวเราะแบบนี้ ก็จะทรมานเธอแน่นอน

นึกถึงเมื่อก่อนตอนที่อยู่ด้วยกันกับเขา ทุกครั้งที่เธอท้าทายเขาก็จะได้รับความทรมานที่รุนแรงมากขึ้นเท่านั้น หรือว่าชั่วชีวิตนี้เธอจะหนีไม่พ้นงั้นเหรอ

เธอลงแรงไปตั้งมากมายจึงสามารถกลับประเทศมาได้ คิดไม่ถึงว่าเขาก็กลับมาด้วย

“เฉิงเฮ่า…” เอ่ยปากเสียงสั่น ฉู่อีอีคว้าคอเสื้อของเขาไว้แน่นไม่หยุด เธอต้องการเอ่ยปากขอร้องเขา ขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป

“จำได้ว่าตอนที่ผมอยู่เมืองนอก ก็เคยบอกคุณแล้ว ว่าชาตินี้คุณจะเป็นผู้หญิงของผมได้แค่คนเดียวเท่านั้น นอกจากผมจะยอมปล่อยมือ ไม่อย่างนั้นถ้าให้ผมรู้ว่าคุณอยู่กับผู้ชายคนนั้นล่ะก็ ผมจะฆ่าเขาแน่นอน” จู่ๆ ลมหายใจของเฉิงเฮ่าก็เปลี่ยนเป็นดุดัน ใบหน้ามีรอยยิ้มราวกับปีศาจ

“เฮ่า เพื่ออะไรล่ะ ตั้งแต่วินาทีที่ลูกของฉันเสียไปแล้ว ระหว่างพวกเราก็ไม่…” ฉู่อีอีเอ่ยปากอ่อนโยน ข่มความกลัวเอาไว้ในใจ

“อีอี…” รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉิงเฮ่าน่ากลัวมากขึ้น “ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อีก ผมก็จะให้คนไปฆ่าเผยหนานเจวี๋ยเดี๋ยวนี้เลย” ลมหายใจอันตรายแผ่ซ่านออกมาจากตัวของเขา แววตาที่มองฉู่อีอียิ่งมืดครึ้ม

“ฉัน…” ฉู่อีอีตกใจจนพูดไม่ออก ดวงตางดงามที่มองเฉิงเฮ่านั้นมีความหวาดกลัวล้ำลึก

“ตอนนี้คุณอยู่ในมือผม คุณเป็นเด็กดีเชื่อฟังผมสักหน่อยจะดีกว่า ไม่แน่ว่าถ้าผมอารมณ์ดีแล้ว ก็จะไม่ทำให้คุณลำบากใจจนเกินไป ไม่อย่างนั้น…คุณก็รู้ผลที่ตามมา” เฉิงเฮ่าพูดประโยคสุดท้ายเบามากๆ

แต่ว่าฉู่อีอีได้ยินแล้วตัวกลับแข็งทื่อ คราวนี้ฉู่อีอีไม่กล้าพูดอะไรอีก ความหวาดกลัวในใจกระจายไปทั่วร่างกายทันที

คนคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ เขาไม่เคยกลัวฟ้าดินมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ว่าทำไมเขาต้องมาก่อกวนเธอด้วย

เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขานานแล้ว! แต่ว่าตอนนี้เธออยู่ในมือของเขา เธอกลับหมดหนทางถอนตัว

หลับตา จู่ๆ ใบหน้าของเผยหนานเจวี๋ยก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอ ไม่นะ ฉันจะทำผิดต่อเขาไม่ได้ ถ้าหากเผยหนานเจวี๋ยรู้ว่าเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น เขาจะต้องไม่ให้อภัยเธออย่างแน่นอน

คิดถึงตรงนี้ เธอก็เริ่มขัดขืน