กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 392

กับดักรักในรอยแค้น – ตอนที่ 392 ปกป้องเธอให้ดี / ตอนที่ 393 ดอกไม้ที่ผู้ลึกลับส่งมา
ตอนที่ 392 ปกป้องเธอให้ดี

“ผมรู้สึกว่าคนคนนี้มีปัญหา หวังว่าต่อไปคุณจะปกป้องฉู่เจียเสวียนให้ดี อย่าให้เธอได้รับอันตรายเด็ดขาด” เผยหนานเจวี๋ยพูดทันทีโดยไม่แม้แต่คิด

กงจวิ้นฉือได้ยินเผยหนานเจวี๋ยแล้ว รู้สึกว่าประหลาดใจเล็กน้อย เขาตั้งใจโทรมาหาเขากลางดึกเพื่อบอกกับเขาเรื่องนี้เหรอ ใครคือเฉิงเฮ่า แล้วทำไมฉู่เจียเสวียนถึงจะเจออันตรายได้ล่ะ

“คุณพูดให้ชัดเจนหน่อยได้ไหม” กงจวิ้นฉือขมวดคิ้วพร้อยเอ่ย เขาไม่รู้ว่าเฉิงเฮ่าคือใคร แต่ถ้ามีส่วนเกี่ยวข้องกับฉู่เจียเสวียนล่ะก็ เขาไม่สนใจคงไม่ได้แล้ว

“ผมรู้ว่าตอนนี้คุณไม่รู้อะไรทั้งนั้น เรื่องนี้ไว้ผมค่อยบอกคุณ ตอนนี้ที่ต้องรู้ไว้ก็คือคุณจะต้องปกป้องเธอให้ดี” “คุณไม่ต้องบอก ผมก็จะปกป้องเธออย่างดีอยู่แล้ว” เสียงอบอุ่นของกงจวิ้นฉือลอยเข้าหูของเผยหนานเจวี๋ย พอได้ยินน้ำเสียงของเผยหนานเจวี๋ยที่เป็นห่วงเป็นใยฉู่เจียเสวียน เขาก็รู้สึกไม่ชอบใจมาก

เขารู้ว่าเผยหนานเจวี๋ยไม่ใช่คนลึกลับ ในเมื่อเขาพูดกับเขาแบบนี้ นั่นก็แสดงว่าอาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ

แต่ว่าเฉิงเฮ่าคนนี้เป็นใคร สงสัยว่าเขาต้องสืบดูสักหน่อยแล้ว

“งั้นผมก็วางใจแล้ว” พูดจบ ไม่รอให้กงจวิ้นฉือตอบ เขาก็วางหูไปแล้ว เสียงสัญญาณไม่ว่างดังมาจากปลายสาย

กงจวิ้นฉือขมวดคิ้วจนแทบจะพันกันเป็นปมอยู่แล้ว นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เฉิงเฮ่า กงจวิ้นฉือพูดทวนชื่อนี้อยู่ในใจ

ตอนแรกเขานึกว่าเผยหนานเจวี๋ยโทรหาเขาเพราะต้องการจะคุยกับเขาเรื่องงาน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาโทรมาเพื่อบอกให้ปกป้องฉู่เจียเสวียนให้ดี

แล้วก็ประโยคที่ว่า “งั้นผมก็วางใจแล้ว” หมายความว่าอะไร ในใจเริ่มรู้สึกกังวลอย่างประหลาด

ถึงอย่างไรก็ดีเผยหนานเจวี๋ยกับฉู่เจียเสวียนเคยมีอดีตร่วมกัน อีกทั้งฉู่เจียเสวียนยังชอบเขาขนาดนั้น เขาจะไม่เป็นกังวลได้อย่างไร

ตั้งแต่กลับมา แม้ว่าเขาจะคบกับฉู่เจียเสวียนแต่ว่าในใจเขาก็รู้ว่าหัวใจของเธอยังไม่เคยลืมเผยหนานเจวี๋ยได้จริงๆ สักที

ทั้งๆ ที่ตอนนี้พวกเขาสองคนไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว แต่ว่าในใจของเขายังคงเป็นกังวล เขากลัวมาตลอดว่าเผยหนานเจวี๋ยจะเป็นอุปสรรคระหว่างเขากับฉู่เจียเสวียน

สองสามปีนี้ เขาอยู่ข้างกายเธอมาตลอดโดยไม่ร้องขอสิ่งใดตอบแทน เพื่อที่สักวันหนึ่งเธอจะหันกลับมา และเห็นเขาที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่ว่า สิ่งที่เขากลัวคือการที่เขาไม่เคยได้อยู่ในใจของเธอเลย

ยกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมา หลังจากครุ่นคิดแล้ว กงจวิ้นฉือก็กดโทรหาฉู่เจียเสวียน ป่านนี้เธอคงยังไม่นอนล่ะมั้ง

ในห้องหนังสือ สองมือของฉู่เจียเสวียนกำลังพิมพ์อยู่บนแป้นพิมพ์ไม่หยุด ดวงตาที่สุกใสจ้องอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ขนตายาวๆ สั่นไหวแผ่วเบา

ในสมองของเธอแจ่มชัดมาก สองมือของเธอร่ายรำไม่หยุด โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะที่ดังขึ้นกะทันหันขัดจังหวะความคิดของเธอ เธอจึงต้องหยุดทำงาน

“กริ๊งๆ…” โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะดังก้องภายในห้องที่กว้างใหญ่

“ฮัลโหล จวิ้นฉือ” ฉู่เจียเสวียนรับสายพลางบิดขี้เกียจ น้ำเสียงฟังดูเจือปนความเกียจคร้าน

กงจวิ้นฉือได้ยินเสียงที่เกียจคร้านของเธอ นึกว่าเธอนอนแล้วจึงเอ่ยปาก “คุณพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ผมค่อยโทรหาคุณ”

ริมฝีปากบางๆ ยกยิ้ม ความอ่อนโยนปรากฏอยู่ในแววตาของกงจวิ้นฉือ แต่กลับไม่สามารถซ่อนความหดหู่ในส่วนลึกของแววตาเขา แม้แต่คำพูดที่เขาเอ่ยก็เจือปนความเจ็บปวด

ได้ยินคำพูดของกงจวิ้นฉือแล้ว ริมฝีปากแดงๆ ของฉู่เจียเสวียนยกยิ้ม ขณะที่กงจวิ้นฉือกำลังจะวางสายนั้น เสียงของเธอก็ดังขึ้น “ฉันยังไม่นอน คุณมีอะไรเหรอ”

ตอนที่ 393 ดอกไม้ที่ผู้ลึกลับส่งมา

ทำไมเธอถึงได้ยินความผิดหวังเล็กน้อยในน้ำเสียงของกงจวิ้นฉือกันนะ เธอคิดมากไปเองหรือเปล่า

กงจวิ้นฉือลุกขึ้นมาจากโซฟา เดินไปยังระเบียง คำพูดที่ต้องการจะเอ่ยกลับติดอยู่ในลำคอ เขาไม่รู้ว่าต้องพูดอย่างไร

หรือจะให้เขาบอกเธอว่าเผยหนานเจวี๋ยโทรหาเขา บอกให้เขาปกป้องเธองั้นเหรอ เธอคือแฟนของเขา การที่เขาปกป้องเธอก็เป็นเรื่องที่สมควรและถูกต้อง จำเป็นต้องให้เขามาเตือนสติด้วยเหรอ

ที่จริงกงจวิ้นฉือก็อยากถามฉู่เจียเสวียนว่ารู้จักเฉิงเฮ่าหรือเปล่า หลังจากคิดเนิ่นนานแล้ว ในที่สุดเขาก็คิดว่าอย่าเพิ่งถามเธอจะดีกว่า รอให้เขาสืบให้ชัดก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ

“ผมคิดถึงคุณน่ะ พรุ่งนี้​ถ้ามีเวลาพวกเรามีกินข้าวด้วยกันเถอะ” กงจวิ้นฉือยิ้มเอ่ย​ เสียงอบอุ่นลอยเข้าหูของฉู่เจียเสวียน

เมื่อเสียงของเขาดังขึ้น​ ฉู่เจียเสวียนจึงถอนหายใจโล่งอก​ เธอยังนึกว่าเขาเป็นอะไรไปเสียอีก​ เงยหน้ามองเวลาบนกำแพง​ อีกห้านาทีก็เที่ยงคืนแล้ว

“ก็ได้​ บ่ายพรุ่งนี้​เถอะ” ฉู่เจียเสวียนตอบ​ ลุกขึ้นจากเก้าอี้​ หลังจากเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อแล้ว​ ก็เดินไปยังห้องนอน

“ได้ งั้นคุณรีบพักผ่อนเถอะ เลิกทำงานได้แล้ว” กงจวิ้นฉือรู้ว่าฉู่เจียเสวียนเป็นคนที่ทุ่มเทมากมาตลอด แต่เมื่อเมื่อถึงเวลาพักผ่อนแล้ว เขาก็อยากให้เธอพักผ่อนให้เต็มที่

หลังจากทั้งสองคนคุยกันสักพักแล้ว ฉู่เจียเสวียนจึงวางสาย เปิดผ้าห่มออกนอนลงบนเตียง ฉู่เจียเสวียนค่อยๆ เข้าสู่ความฝัน

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉู่เจียเสวียนตื่นมาจากความฝัน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เมื่อคืนเธอฝันดีมากๆ ฉู่เจียเสวียนบิดขี้เกียจแล้วลงมาจากเตียง เข้าไปที่ห้องน้ำทันที

หลังจากที่ฉู่เจียเสวียนอาบน้ำและลงมากินอาหารเช้าที่ชั้นล่างเรียบร้อยแล้วนั้น ก็ไปที่บริษัททันที

ทันทีที่เข้าประตูร้านเช่าชุดแต่งงาน ฉู่เจียเสวียนพนักงานที่ร้านกำลังล้อมวงไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน

ฉู่เจียเสวียนขมวดคิ้ว เดินเข้าไป “เป็นไงบ้าง” ฉู่เจียเสวียนเดินไปตรงกลาง ก็พบว่าสิ่งที่ถูกห้อมล้อมก็คือดอกไม้ช่อหนึ่ง

เมื่อทุกคนเห็นฉู่เจียเสวียนแล้ว ก็ยิ้มให้เธอทันที

“พี่เจียเสวียน พี่ดูสิ มีคนส่งดอกไม้มาให้พี่แหน่ะ”

“ว้าว ฉันไม่เคยได้ดอกไม้ช่อใหญ่แบบนี้เลย”

“พี่เจียเสวียน คุณกงนี่ดีกับพี่จริงๆ เลยนะ”

“……”

ในร้านชุดแต่งงาน ทุกคนต่างพูดคุยกัน ส่วนฉู่เจียเสวียนได้ยินแล้วก็ยิ้ม ยื่นมือหยิบดอกไม้ขึ้นมา และเดินเข้าห้องทำงานไปแล้ว

กวจวิ้นฉือคนนี้ก็จริงๆ เลย ชอบทำให้เธอประหลาดใจอยู่เรื่อย เขาจะทำให้เธอเสียคนได้นะ

เงยหน้าขึ้น เมื่อไม่พบเงาของถังถังในห้องทำงาน ฉู่เจียเสวียนไม่ประหลาดใจเลยสักนิด หลังจากวางดอกไม้ลงบนโต๊ะแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรหากงจวิ้นฉือ

หลังจากมีคนรับสายแล้ว ฉู่เจียเสวียนเอ่ยทันที “จวิ้นฉือ บอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องส่งดอกไม้ให้ฉันอีก ทำไมคุณถึงส่งมาอีกล่ะ”

“ดอกไม้?” ได้ยินฉู่เจียเสวียนแล้ว คิ้วของกงจวิ้นฉือก็ขมวดกัน วันนี้เขาไม่ได้ส่งดอกไม้ให้เธอนี่นา

“ใช่สิ ช่อใหญ่มากเลย” ฉู่เจียเสวียนมองดูช่อดอกไม้สดช่อนั้น ริมฝีปากแดงยกยิ้ม ดวงตาเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม

“ผมไม่ได้ส่งนะ” กงจวิ้นฉือกล่าวทันที วันนี้เขาไม่ให้บอกให้ผู้ช่วยส่งดอกไม้ให้เธอ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

หรือว่าจะเป็นเผยหนานเจวี๋ย? จู่ๆ ในสมองก็นึกถึงคำพูดของเผยหนานเจวี๋ยเมื่อวานที่ให้เขาปกป้องฉู่เจียเสวียนให้ดี หัวใจของเขาเป็นกังวลในทันที

“เจียเสวียน ดอกไม้ช่อนั้นมีปัญหาอะไรหรือเปล่า มีพวกการ์ดอะไรแบบนี้ไหม” กงจวิ้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขึงขัง

วันนี้ทันทีที่เขามาถึงบริษัทก็สั่งให้คนไปหาข้อมูลของเฉิงเฮ่าแล้ว แต่ว่าผู้ช่วยยังไม่ได้ให้ข้อมูลเขา ฉะนั้นเขาจึงเป็นห่วงเล็กน้อยว่าดอกไม้ช่อนั้นจะมีความลึกลับอะไรหรือเปล่า