กับดักรักในรอยแค้น - ตอนที่ 430 รู้แก่ใจ / ตอนที่ 431 ไม่ต้องเป็นห่วง

กับดักรักในรอยแค้น – ตอนที่ 430 รู้แก่ใจ / ตอนที่ 431 ไม่ต้องเป็นห่วง
ตอนที่ 430 รู้แก่ใจ

กงจวิ้นฉือมองดูรถที่ไกลออกไป แสงสลัววูบผ่านดวงตา คนที่กล้าทำร้ายฉู่เจียเสวียน เขาจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน

หันหลังเข้าห้องไป เห็นสองสามคนที่นอนอยู่ที่พื้น เพียงโบกมือ คนที่อยู่ข้างหลังก็รีบรุดหน้าไปทันที ลากคนที่นอนบนพื้นทั้งหมดขึ้นมา

ฉู่เจียเสวียนเนื่องจากเมื่อครู่ตื่นเต้นมากเกินไป หลังจากรอดพ้นจากอันตรายแล้ว เธอก็เป็นลม

ในเวลานี้ รถมาจอดที่หน้าวิลล่าของฉู่เจียเสวียนแล้ว เผยหนานเจวี๋ยอุ้มฉู่เจียเสวียนลงจากรถ มองดูใบหน้าของเธอที่หลับใหล ในดวงตาของเขามีความเจ็บปวด

เมื่อก้มหน้าเห็นรอยแดงบนมือของเธอ แววตาก็กลายเป็นมืดมนลง

เขาไม่ได้คิดอะไรมาก อุ้มฉู่เจียเสวียนไปที่ประตูแล้วกดกริ่ง เมื่อซูซานเปิดประตูเห็นเผยหนานเจวี๋ยก็อึ้งไปครู่หนึ่ง ยังไม่ทันจะเอ่ยปากเสียงของเผยหนานเจวี๋ยก็ดังขึ้น

“ฉู่เจียเสวียนเป็นลมไปแล้ว ห้องของเขาอยู่ที่ไหนครับ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยถามซูซานอย่างร้อนรน

เมื่อดึงสติกลับมา ซูซานรีบเอ่ย “ตามฉันมา” พูดจบก็หันหลังนำทางเผยหนานเจวี๋ยขึ้นไปยังห้องของฉู่เจียเสวียน

หลังจากวางฉู่เจียเสวียนลงเรียบร้อยแล้ว หัวใจของเผยหนานเจวี๋ยจึงผ่อนคลายลง

กำลังคิดว่าทำไมซ่งฉือถึงยังไม่มาสักที หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโทรหาเขาอีกรอบ

“โอ้ย คุณชายใหญ่ของผม ผมถึงหน้าประตูบ้านแล้วน่า” เสียงของซ่งฉือดังขึ้น และเป็นไปตามคาด เสียงกริ่งประตูดังขึ้น

ทันทีที่ซูซานได้ยิน ก็รีบวิ่งลงไปเปิดประตู

ไม่มีใครในห้องพูดจา เผยหนานเจวี๋ยกำลังมองดูฉู่เจียเสวียนที่หลับใหลไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ซูซานที่ยืนมองฉู่เจียเสวียนอยู่ข้างๆ ก็ทำได้เพียงร้อนใจ

ผ่านไปเนิ่นนาน หลังจากซ่งฉือตรวจร่างกายให้กับฉู่เจียเสวียนแล้ว หันหลังและพูดขึ้น “เขาไม่ได้เป็นอะไร แค่เครียดมากเกินไป คุณน้าครับ เดี๋ยวผมจะสั่งยาให้คุณน้า น้าเอายาให้เขากินก็หายแล้ว”

“ได้ ขอบคุณมาก” ซูซานเอ่ยปากกับซ่งฉือ มีความกังวลในแววตา

‘นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ยังดีๆ อยู่เลยทำไมเขาถึงเกิดเรื่องได้’

ขณะที่ต้องการจะเอ่ยถามนั้น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง เผยหนานเจวี๋ยกับคนอื่นๆ ลงมาจากห้องของฉู่เจียเสวียนด้วยกัน ซูซานเปิดประตู กงจวิ้นฉือก็เดินเข้ามาจากข้างนอก

“เขาเป็นอะไรหรือเปล่า” กงจวิ้นฉือมองเผยหนานเจวี๋ยพร้อมพูด แววตามีความกังวล

“ไม่มีอะไร แค่ตกใจมากไป นอนสักพักก็ไม่เป็นไรแล้ว” ซ่งฉือมองกงจวิ้นฉือพร้อมเอ่ย และเหลือบมองเผยหนานเจวี๋ย

กงจวิ้นฉือได้ยินแล้วโล่งอก มองเผยหนานเจวี๋ยแล้วพูดขึ้น “วันนี้ขอบคุณคุณมาก”

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาล่ะก็ เขาก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉู่เจียเสวียนจะเป็นอย่างไรบ้าง

เผยหนานเจวี๋ยต้องการจะเอ่ยปากพูดบางอย่าง โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น

เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าผู้ช่วยโทรเข้ามา กดปุ่มรับสาย “ฮัลโหล ประธานเผย เหยื่อติดเบ็ดแล้วครับ”

“ดี” หลังจากเผยหนานเจวี๋ยพูดจบก็วางสายแล้ว แววตาเปลี่ยนเป็นล้ำลึก

“เรื่องวันนี้เป็นสิ่งที่ผมควรทำ ผมยังมีธุระขอตัวก่อนนะ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปากพร้อมมองกงจวิ้นฉือกับซูซาน พูดจบ ก็หันหลังออกไปข้างนอกแล้ว

“เดี๋ยวก่อน” กงจวิ้นฉือพูดขึ้น ห้ามเผยหนานเจวี๋ยที่ต้องการจะจากไป

เผยหนานเจวี๋ยหันหลัง แววตาที่มองกงจวิ้นฉือนั้นเยือกเย็น

“ถ้าเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาล่ะก็ผมไม่ปล่อยเขาไปแน่” กงจวิ้นฉือกล่าว มองเผยหนานเจวี๋ยด้วยสีหน้าจริงจัง

หากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฉู่อีอี เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน ต่อให้ต้องต่อสู้กับเผยหนานเจวี๋ยจนตายกันไปข้างนึงเขาก็ไม่กลัว

เผยหนานเจวี๋ยรู้โดยธรรมชาติว่า ‘เขา’ ที่เขาว่าหมายถึงใคร

“ผมรู้ เรื่องนี้ผมรู้แก่ใจดี” พูดจบ ก็หันหลังจากไป หลังจากซ่งฉือส่งยาให้ซูซานแล้วก็หันหลังจากไปเช่นกัน

กงจวิ้นฉือมองเงาของเผยหนานเจวี๋ยที่ไกลออกไป แววตาเปลี่ยนเป็นล้ำลึก

ตอนที่ 431 ไม่ต้องเป็นห่วง

ซูซานมองกงจวิ้นฉือพร้อมเอ่ยถาม “จวิ้นฉือ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

ทำไมฉู่เจียเสวียนถึงช็อคไป นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

“คุณน้าซูครับ ไม่มีอะไร น้าไม่ต้องเป็นห่วง” กงจวิ้นฉือไม่ต้องการให้ซูซานเป็นห่วง ส่ายหน้ากับเธอ

“เธอบอกน้ามาเถอะ ไม่งั้นใจของน้าจะไม่สงบจริงๆ วันนี้ฉู่เจียเสวียนไปทำงานยังดีๆ อยู่เลย ทำไมทำงานแค่ครึ่งวันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ” ซูซานเอ่ย มองเขาพร้อมถามด้วยสีหน้าจริงจัง

กงจวิ้นฉือถอนหายใจ ได้แต่เล่าทุกอย่างให้ซูซานฟัง

หลังจากเผยหนานเจวี๋ยออกจากวิลล่าของฉู่เจียเสวียนแล้ว ก็กลับไปที่บริษัททันที

ในห้องท่านประธานบริษัทกลุ่มเผย เผยหนานเจวี๋ยกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ผู้ช่วยกำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา

“ประธานเผย ผมสืบเรื่องตอนที่คุณหนูฉู่ไปอเมริกาสามปีมาเรียบร้อยแล้วครับ ตอนที่คุณหนู่ฉู่อยู่ที่เมืองนอก เขาคบกับเฉิงเฮ่า แล้วก็ยังมีเหตุผลที่คุณหนูฉู่ออกนอกประเทศในตอนนั้นด้วย” ผู้ช่วยมองเผยหนานเจวี๋ยพร้อมเอ่ยด้วยท่าทางวางตัวอย่างเหมาะสม

ผู้ช่วยได้สืบเรื่องทั้งก่อนและหลังฉู่อีอีออกนอกประเทศอย่างละเอียด เล่าเรื่องทั้งหมดให้เผยหนายเจวี๋ยฟังตั้งแต่ต้นจนจบ รวมทั้งตอนนั้นที่ฉู่อีอีคบกับเผยหนานเจวี๋ยก็ยังคบชู้กับเฉิงเฮ่า สุดท้ายตั้งครรภ์จนต้องออกนอกประเทศ และข่มขู่ให้ฉู่เจียเสวียนแต่งงานกับเขา

เรื่องเหล่านี้ราวกับเป็นฟ้าฝ่าฟาดสำหรับเผยหนานเจวี๋ยอย่างไม่ต้องสงสัย สมองของเขาไม่สามารถรับรู้ข้อมูลได้เยอะขนาดนั้น

เดิมทีนึกว่าฉู่อีอีไปเมืองนอกแล้วถูกคนรังแกต่างๆนานา นิสัยถึงได้ค่อยๆ เปลี่ยนไป คิดไม่ถึงว่าตอนที่เธอคบกับเขาก็มีความสัมพันธ์กับเฉิงเฮ่าแล้ว อีกทั้งยังตั้งท้องด้วย

ภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์ของฉู่อีอีในตอนนั้น หายไปจากหัวใจของเขานานแล้ว

เพียงแค่นึกถึงวันที่ฉู่อีอีกลับมา เธอร้องไห้ราวกับเด็กน้อยอย่างไรอย่างนั้น เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่คนหนึ่ง

เขาถูกเธอหลอกมานานมาก

“ประธานเผยครับ” ผู้ช่วยมองเผยหนานเจวี๋ย จากนั้นก็เอ่ยปาก “เมื่อกี้ตอนที่คุณไม่อยู่ที่บริษัท ห้องโทรทัศน์วงจรปิดจับภาพของคุณหนูฉู่ได้ ดูเหมือนว่าเธออยากจะเอาแผนโครงการซีเฉิงของพวกเราไป”

ผู้ช่วยเล่าเรื่องที่ฉู่อีอีมาที่บริษัทเมื่อครู่ให้เผยหนานเจวี๋ยฟัง

เผยหนานเจวี๋ยเงียบงันไม่พูดจา มีรอยยิ้มเย็นชาอยู่ที่มุมปาก ‘ฉู่อีอี’

ผู้ช่วยเห็นสีหน้าของเผยหนานเจวี๋ย เข้าใจว่าการที่เขารับรู้ข่าวคราวมากมายในฉับพลัน หัวใจจะต้องรู้สึกเสียใจอย่างแน่นอน

จู่ๆ ก็พบว่าคนที่กำลังจะเป็นภรรยาของตัวเองเคยหักหลังเขาเมื่อนานมาแล้ว ในตอนนี้เขาก็ซีดเซียวเหมือนกับดอกบัวสีขาวแล้ว

“คุณออกไปก่อนเถอะ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง คุณวางข้อมูลไว้ตรงนี้แหละ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ย ความเยือกเย็นผ่านวูบในดวงตา

ฉู่อีอี คุณที่มันสุดยอดจริงๆ ทำอะไรลับหลังผมมากมายขนาดนั้น

นึกถึงเรื่องที่ตัวเองเคยทำกับฉู่เจียเสวียนเมื่อก่อน เขาก็รู้สึกเสียใจสุดซึ้ง

เขาช่างเป็นคนเลวเต็มร้อยจริงๆ ถ้าหากตอนนั้นเขาไม่ได้เชื่อฉู่อีอี ฉู่เจียเสวียนก็คงไม่มีบาดแผล และตอนนี้ก็คงไม่เกิดเรื่องมากมายขนาดนั้น

ไม่เดาก็รู้ว่าครั้งนี้ที่ฉู่เจียเสวียนเกิดเรื่องก็เป็นฝีมือของเธอ ฉู่อีอีทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้ คุณใช่คนที่ผมรู้จักจริงๆ เหรอ

ทั้งๆ ที่ตอนเป็นเด็กคุณจิตใจดีมาก ทำไมพอโตแล้วคุณถึงได้กลายเป็นคนชั่วร้ายแบบนี้

ขณะที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น หยิบขึ้นมาดูก็พบกว่าเฉิงเฮ่าเป็นคนโทรมา จึงรีบรับสายแล้ว

“ฮัลโหล”

“เผยหนานเจวี๋ย นายรอฉันให้ดี ฉันไม่มีวันปล่อยนายไปแน่” เสียงที่ล้ำลึกของเฉิงเฮ่าดังขึ้น

ได้ยินคำพูดของเฉิงเฮ่าแล้ว เผยหนานเจวี๋ยยิ้ม ยื่นมือกดอยู่บนคอมพิวเตอร์สองสามครั้ง ความมืดมนปรากฏอยู่ในดวงตา