กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อม - ตอนที่ 06 ฆ่าคนป่าจนเลเวลขึ้น
ตอนที่ 06 ฆ่าคนป่าจนเลเวลขึ้น
ร่างชายหนุ่มกำลังวิ่งผ่านพื้นหญ้า
“…”
โดยด้านหลังมีคนป่าตัวใหญ่วิ่งไล่ตา
หลังจากวิ่งไล่ตามติดชนิดที่เรียกได้ว่าไม่มีปล่อยห่าง ฉากภาพมุมมองทุกสิ่งอย่างภายใต้ดวงตาหยาบกร้านก็แปรเปลี่ยนกะทันหัน ก่อนหน้าจะกระแทกพื้นอย่างแรงจนหัวสมองมึนงง
มึนงงสับสนไปหมดจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เหมือนเมื่อกี้จะล้มเตะของแข็งอะไรสักอย่างเข้า แต่แล้วความเจ็บปวดมากมายมหาศาลก็ไหลแล่นผ่านหัวสมองไหลไปทั่วทั้งตัว
คนป่ากรีดร้องออกมาทันที
“…”
“อ๊ากกกกกก!”
“…”
มันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา
ก่อนจะเห็นว่าตลอดทั่วทั้งมือมีตะปูติดเต็มไปหมด กลายเป็นว่ามันสะดุดบางสิ่งอย่างและล้มทับตะปูนับร้อยที่วางอยู่บนพื้น สุ้มเสียงกรีดร้องเจ็บปวดถูกปลดปล่อยออกมา
มันเจ็บปวดมาก มากมายเกินกว่ามนุษย์ปรกติธรรมดาจะเข้าใจความทุกข์ทรมานในครั้งนี้ แต่พอมันเงยหน้ามองหวังว่าผู้กระทำโหดเหี้ยมหวังเล่นงานถึงตาย ดวงตาของมันเบิกกว้าง
เบิกกว้างตื่นตระหนกตกใจขั้นสุด
“…”
“!!!”
“…”
ใบดาบพลันเสียบพุ่งตำแหน่งหัวใจ
ร่างนอนคว่ำกรีดร้องทรมานออกมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมใช้ฝ่าเท้าเหยียบริมฝีปากหวังบดขยี้ไม่ปล่อยให้มันเปิดปากส่งเสียงกรีดร้องออกมา หลังจากทรมานอยู่นาน
ในที่สุดอีกฝ่ายก็ดับสิ้นแปรเปลี่ยนกลายเป็นเพียงร่างเนื้อไร้ซึ่งจิตวิญญาณ เวียร์กะพริบตากวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ คอยเฝ้าระวังไม่เปิดโอกาสให้โดนลอบจู่โจม
พอเห็นว่าไม่มีใครเขาก็ลอบทอดถอนหายใจออกมา
“…”
“ตัวที่เก้า”
แต่เวลก็ยังไม่ขึ้น
“เฮ้อ~”เวียร์เลิกคิ้ว “ต้องฆ่าเท่าไหร่เลเวลถึงจะเพิ่ม?”
…‘ฆ่าอีกตัวค่อยเอาของไปเก็บ’
“…”
เวียร์ทอดถอนหายใจหายใจ
หากเก้าตัวยังไม่สามารถเพิ่มเลเวลได้ งั้นก็ต้องเป็นสิบตัวถึงจะขึ้นเวล เขาค่อนข้างคาดหวังไม่น้อยว่าจะขึ้นเวลหลังจากฆ่าตัวที่สิบเสร็จสิ้น ระหว่างกำลังออกเดินตามหา
สายตาก็เหลือบไปเห็นเถาวัลย์เกาะต้นไม้เต็มไปหมด
“เถาวัลย์?”
“…” ฝ่ามือจับสัมผัส
พยายามออกแรงดึง
“เหนียวมาก” ห้วงความคิดหนึ่งไหลผ่าน “เหนียวแถมยังยาวอีกต่างหาก”
…‘น่าสนใจ’
ด้วยความเหนียวและความยาวของมัน
หากประยุกต์ใช้งานดี ๆ เขาก็น่าจะสร้างกับดักบางอย่างออกมาได้ เป็นกับดักที่พร้อมเล่นงานบดขยี้ใครก็ตามที่ประมาทเดินไม่ดูเส้นทาง เขาใช้ดาบตัดเถาวัลย์อีกหลายเส้น
ก่อนจะเดินละออกจากพื้นที่ไปหาพื้นที่สงบ ๆ สำหรับเตรียมตัว
“…”
—
เวียร์เพียงนิ่งเงียบทำตัวให้ว่างเปล่า
“…”
รอคอยให้เหยื่อตัวน้อยเดินมาติดกับ
และแล้วช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึงเมื่อคนป่าเหยื่อรายที่สิบขยับเดินเข้ามาใกล้ ใกล้มากพอให้ลงมือ เวียร์ที่ยืนอยู่บนต้นไม้ก็ตัดสินใจลงมือรวดเร็วยิ่งยวดไม่เปิดโอกาสให้โต้ตอบ
โยนบ่วงเถาวัลย์ลงไป โยนลงไปเหนือหัวอีกฝ่าย กว่าจะรู้สึกตัวทุกสิ่งอย่างก็สายเกินไปแล้ว เวียร์จับกระชับเถาวัลย์ในมือแน่นและเลือกกระโดดลงไปด้านล่าง
กับดักแขวนคอก็พลันทำงานทันที ร่างคนป่าถูกดึงขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย ถูกแขวนคออย่างโหดร้ายโหดเหี้ยมไม่อาจกระทำเป็นอื่นได้เลย นอกเสียจากกรีดร้อง
กรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา
“อึกกกก!”
“…”
“อุ อาาาาาา!”
“ยา มาาาา!”
“หาาาา!”
“…”
…‘ใช่ได้เลย’
เถาวัลย์ใช้งานได้ไม่มีปัญหา
ไม่ว่าคนป่าจะพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดมากมายเพียงใด ก็ล้วนแล้วแต่เปล่าประโยชน์ไม่อาจกระทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย ระหว่างกำลังดิ้นรนถุงบางสิ่งอย่างก็ล่วงหล่น
หล่นลงมาที่พื้น ด้วยความสงสัยใคร่รู้ชายหนุ่มเลยเดินขยับเข้าไปใกล้ พร้อมใช้ฝ่ามือของตนยื่นเข้าไปหยิบจับเจ้าถุงปริศนา และเมื่อเปิดดูดวงตาก็ปรากฎร่องรอยขยะแขยง
เป็นความขยะแขยงที่ยากจะขจัดจากจิตใจ
“หืม?”
“…”
“นิ้ว?”
เป็นนิ้วมือของมนุษย์
และที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ มันเป็นนิ้วที่พึ่งถูกตัดขาดพึ่งแยกตัดขาดออกจากเจ้าของ หัวคิ้วขมวดพลันเกิดรู้สึกคลื่นไส้กับคนป่าพวกนี้ไม่น้อย นี่ตัดนิ้วกันเป็นงานอดิเรกเหรอ
คนป่าที่ถูกรัดคอก็ยังกรีดร้องไม่พอใจเหมือนเดิม
“…”
“อูมมมมมมม!”
“…”
เอาเถอะเรื่องรสนิยมเป็นยังไงเขาไม่สนอยู่แล้ว
สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้หาใช่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับใครคนอื่น แต่เป็นการเพิ่มเติมเพิ่มพลังของตัวเอง เพิ่มพูนความแข็งแกร่งแข็งกร้าวให้มากกว่านี้ ฝ่ามือกระชับด้ามดาบ
พร้อมเสียบแทงเข้าไปตรงตำแหน่งหัวใจ
“…”
“!!!”
“…”
ดวงตาคนป่าเบิกกว้าง
ร่างเนื้อที่ถูกแขวนลอยเหนือพื้นดิ้นรนดิ้นไปมาอยู่หลายวินาที ก่อนจะแน่นิ่งไปในที่สุด พอเห็นอีกฝ่ายตกตายเป็นที่เรียบร้อย ปลายดาบก็ถูกดึงกระชากออกจากร่างเนื้อ
และเป็นช่วงจังหวะเวลานั้นเองที่ข้อความหนึ่งปรากฎตรงหน้า
[ เลเวลอัพ! ]
—
กว่าจะเลเวลอัพเปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสอง
นับว่าความยากเย็นเพิ่มเติมไปเป็นสิบเท่าตัวจากเดิม เป็นความยากเย็นที่ยกระดับแปรเปลี่ยนได้น่าขนลุกจนถึงขีดสุด จากเดิมที่ใช้หนึ่งตัวเข้าสู่เวลหนึ่งตอนนี้กับต้องใช้ถึงสิบตัว
เพื่อให้แปรเปลี่ยนกลายเป็นเวลสอง
“…”
อัพเดทเพิ่มเติมสำหรับตัวเขาในตอนนี้
หลังจากก้าวขึ้นมายังเลเวลสอง ตัวเขาก็ได้แต้มสำหรับใช้อัพสกิลมาหนึ่งแต้ม โดยเขาสามารถอัพสกิลอันไหนก็ได้หากเงื่อนไขพร้อมสำหรับอัพเกรด แต่จากเท่าที่ดู
เงื่อนไข [ หัวใจเยือกเย็น ] กับไม่มีปรากฏให้เห็นเหมือนจะถูกปิดบังเอาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถเพิ่มเติมอัพเกรดได้ แต่ไม่ใช่สำหรับสกิลติดตัดความถนัดด้านอาวุธอย่าง [ ดาบ ]
เมื่อเปิดทางให้อัพเกรดเขาก็ไม่พลาดโอกาสเพิ่มเวลไปอีกหนึ่งเวล ทำให้ความถนัดด้านอาวุธเพิ่มเติมแปรเปลี่ยนจากเวลหนึ่งเป็นเวลสองเป็นที่เรียบร้อย โดยเงื่อนไขการเพิ่มเลเวล
ก็ไม่ใช่สิ่งง่ายดายที่จะทำตามใจต้องการได้ เพราะมันต้องออกล่าสิ่งมีชีวิตต่างโลกในกรณีนี้ก็คงไม่พ้นต้องเป็นคนป่า อย่างน้อยทั้งหมดสิบคน ซึ่งเป็นจำนวนไม่น้อยเลย
แต่มันก็ไม่ยากเกินเลยสำหรับเขาในตอนนี้
ดาบ LV 1 → 2
“…”
ก็เหมือนกับตอนแรกเริ่ม
เหมือนตอนที่เขาได้รับสกิล [ ดาบ ] มาพออัพเพิ่มเติมเปลี่ยนกลายเป็นเลเวลสอง มันก็ทำใช้งานใช้การดาบได้ดีขึ้นอย่างน้อยก็ดีกว่าตอนเวลหนึ่ง เขามั่นใจได้เลยว่าตัวเขาในตอนนี้
หากจะจัดการกับคนป่าด้วยการดวล หนึ่งต่อหนึ่ง ย่อมไม่ใช่ปัญหา รอยยิ้มปรากฎมุมปากยกขึ้นยิ่งเขาแข็งแกร่งมากขึ้นเท่าไหร่ เป้าหมายการตามแก้แค้นเหล่าเศษเดนทั้งหลาย
ก็ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นเท่านั้น
…‘แต่ว่านะ—’
“…”
[ แต้มคงเหลือ 0 แต้ม]
พอมองดูแต้มที่หลงเหลือเป็นศูนย์
บวกกับความยากเย็นในการอัพเลเวลชายหนุ่มก็พลันถอนหายใจแผ่วเบา
“แต่ละแต้มได้มาจากเลเวลอัพ”
“…”
“กว่าจะขึ้นมาเวล 2 ได้ก็ต้องฆ่าพวกมัน 10 ตัว” หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย “เป็นจำนวนที่เยอะจนน่าขนหัวลุก หากไม่เคยผ่านประสบการณ์ฆ่าคนมาก่อน นักเรียนทั่วไปคงทำไม่ได้แน่”
“หรือต่อให้ทำได้จริง”
ราคาที่ต้องจ่ายก็คงไม่พ้นเป็นสภาพจิตใจที่ต้องทนทุกข์ทรมาน
เขาหวนนึกถึงคนป่าที่ถูกฆ่าแขวนคอ มันคือศพสุดท้ายก่อนเขาของเขาจะก้าวข้ามไปถึงเวล 2 นับเป็นศพที่ 11 ถ้ารวมตัวแรกสุดที่เขาลงมือ
ต่อให้ผ่านพ้นการล่าฆ่าฟันมาแล้ว 11 ครั้ง การปะทะซึ่งหน้าระหว่างเขากับคนป่าก็ยังทำให้เขาตื่นเต้นไม่น้อยอยู่ดี อาจเพราะพละกำลังของมันกับความยาวของแขน
ทำให้การปะทะด้วยดาบจึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างยากลำบากไม่น้อย ด้วยใบดาบของเขากว่าจะโดนมันก็จำต้องขยับเข้าไปใกล้มากพอ ส่วนมันขอเพียงยื่นแขนออกไปสักหน่อย
ก็ได้ระยะพร้อมทุบทำลายเขาตลอดเวลา
“…”
“เฮ้อ~” เวียร์ทอดถอนหายใจ “กว่าจะไปถึงเลเวล 3 ต้องสังเวยอีกกี่ชีวิต ต้องฆ่าฟันพวกมันไปอีกกี่ตัวกว่าจะอัพเลเวลได้ ต้องใช้ 20 ตัว หรือ 30 ตัว กันแน่นะ”
แม้ว่าจำนวน 20 หรือ 30 ตัวจะเป็นจำนวนที่มากมายมหาศาลในสายตามนุษย์ปรกติธรรมดา แต่สำหรับเขามันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น ก่อนจะไปถึงเป้าหมายเลื่อนระดับอัพเวล
ทั้งหมดคงต้องขอบคุณโชคของเขาล่ะนะ ที่ทำให้เขาได้รับองค์ประกอบยอดเยี่ยมมากมาย จนสามารถเปล่งประกายในระยะเวลาอันสั้น หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นองค์ประกอบ
การพัฒนายอดเยี่ยมเฉกเช่นนี้คงยากจะเกิดขึ้นได้ง่ายดาย
“…”
“คงต้องบอกว่าโชคดีล่ะนะ” เวียร์ยิ้มหัวเราะแผ่วเบา “หากเราไม่เคยใช้ดาบมาก่อน หากเราไม่สามารถใจเย็นได้ทุกสถานการณ์ด้วยหัวใจเยือกเย็น หากเราไม่สามารถรื้อฟื้นความสามารถกลับมาได้ผ่านความสามารถสกิลติดตัว การจัดการกับพวกมันก็คงยากกว่านี้”
“ยากกว่านี้ไปอีกหลายเท่าตัว”
“…”
“นับว่าโชคดีไม่น้อยเลย”
เวลาทั้งหมดที่เหลือใช้ไปกับการเหวี่ยงดาบเหมือนเดิม
หลังจากใช้ระยะเวลาทั้งหมดในการทำความคุ้นชินกับสกิล [ ดาบ LV 2 ] ในที่สุดร่างเนื้อจิตวิญญาณของเขาก็ถูกดึงกระชากหวนคืนกลับสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง
แม้จะผ่านประสบการณ์แบบนี้มาแล้ว แต่กว่าร่างกายหัวสมองจะปรับเนื้อปรับตัวได้สำเร็จเสร็จสิ้นก็คงต้องใช้ระยะเวลาอีกพักใหญ่เลยล่ะ เวียร์ยกนาฬิกาดูตอนนี้
เวลาตอนนี้อยู่ที่บ่าย 3 ครึ่ง
“…”
ซึ่งผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
ครึ่งชั่วโมงเก็บกวาดคนป่าไปได้แล้วทั้งหมด 11 คน หนึ่งในองค์ประกอบยอดเยี่ยมคงไม่พ้นต้องเป็นการหยุดเวลาโลกปรกติและให้เวลาพักผ่อน 30 นาที ทำให้เขามีเวลาเตรียมการ
แผนการอย่างง่ายตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น คือการฆ่าล้างคนป่าอย่างบ้าคลั่งและเพิ่มขยายเลเวลของเขาให้สูงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ด้วยเขาเป็นคนแรกที่ค้นพบระบบ
ย่อมไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้คนอื่นก้าวเท้านำหน้าไปได้
…‘เวลต้องมากกว่านี้!’