กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 1053
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1053
หญิงวัยกลางคนเองก็ตกใจเช่นกัน
นาง…..นางเล่นเข้ากับของแข็งแล้วใช่ไหม?
เยี่ยจิ่งหานรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
เขาแทบอยากโยนเซี่ยวอวี่เซวียนออกไปซะตอนนี้ด้วยซ้ำ
เจี้ยงเสวี่ยเห็นความผิดปกติของเจ้านายเข้าก็รีบกล่าว “คุณชายเซี่ยวปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้อน้อยเถอะขอรับ ข้าน้อยจะดูแลคุณชายเซี่ยวเองขอรับ”
“ชิ้ว…..”
หญิงวัยกลางคนรีบวิ่งหนีและภาวนาในใจว่าไม่อยากเจอผู้คนเหล่านี้อีกเลย
“ครื่น ครื่น ครื่น…..”
หินก้อนใหญ่ตกลงมาและขวางทางหญิงวัยกลางคนเอาไว้
สีหน้าของนางซีดเผือดและคุกเข่าลงทันที “ไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าสำนึกผิดแล้ว หากข้ารู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของพวกท่าน ข้าไม่มีทางเคียดแค้นต่อเขาอย่างแน่นอน ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ”
เฉินหลิงรีบกล่าว “จะปล่อยนางไปไม่ได้ นางเป็นคนจิตใจชั่วช้าอำมหิต แม้แต่คนแก่ชรา คนท้องหรือเด็กนางก็ไม่ปล่อย หลายปีมานี้ไม่รู้ว่านางได้ทำร้ายคนบริสุทธิ์ไปมากเท่าไรแล้ว”
กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเย็นชา “พูดมาว่าเจ้าทำอะไรกับเซี่ยวอวี่เซวียนไปบ้าง?”
“ข้าพูดด้วยใจจริงว่าข้าไม่ได้ทำอะไรกับเขาเลย บาดแผลของเขาเป็นบาดแผลที่มีมาก่อนแล้วทั้งสิ้น ข้าไม่ได้เป็นคนทำแน่นอน เฉินหลิงสามารถเป็นพยานให้ข้าได้ ตอนที่ข้าเห็นเขา เขาก็ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว”
“ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ได้ทำอะไรเขา เพียงแค่เจ้ายังไม่ทันได้ทำอะไรเขา”
“พวกท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ ต่อไปข้าไม่กล้าทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว”
กู้ชูหน่วนชำเลืองมองไปที่เฉินหลิงและคุณปู่ของนางที่มีรอยฟกช้ำเต็มตัว พร้อมกับกล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าคิดจะทำอะไรต่อเสี่ยวเซวียนเซวียน ฉะนั้นเจ้าก็สมควรตาย”
กู้ชูหน่วนดีดนิ้ว จากนั้นเยี่ยจิ่งหานก็เป่าขลุ่ยด้วยบทเพลงแห่งความตาย
รูม่านตาของหญิงวัยกลางคนหดลงและคิดอยากจะข้ามก้อนหินเพื่อหลบหนีไป ทว่านางกลับรู้สึกปวดหัวอย่างมาก ปวดจนนางเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นและกระดูกตามร่างกายของนางก็แตกหักลงพร้อมกับส่งเสียงร้องโอดครวญ
เฉินหลิงรู้สึกตกใจจนตัวสั่น
นี่มันบทเพลงอะไรกัน นางรู้สึกแค่ว่ามันเพราะดี ทว่าทำไมผู้หญิงชั่วคนนั้นถึงมีอาการกระดูกแตกหักจนแทบเหมือนตายทั้งเป็น?
วรยุทธความสามารถของคนเหล่านี้แข็งแกร่งและร้ายกาจอย่างมาก
จากนั้นก็เห็นกู้ชูหน่วนจัดการทำแผลให้เซี่ยวอวี่เซวียนอย่างคล่องแคล่ว และแววตาของนางก็มีความสงสารแวบเข้ามา เฉินหลิงถามอย่างระมัดระวัง
“พี่ชายชุดฟ้าครามได้รับบาดเจ็บสาหัส ปู่บอกว่าต้องไปหาหมอเทวดาหัวที่หุบเขาตงหัวซานจึงจะสามารถรักษาพี่ชายให้หายได้ พี่หญิง ท่าน….ท่านรักษาเขาให้หายได้อย่างนั้นหรือ?”
“มีบางจุดค่อนข้างยาก แต่โชคดีที่ยังไม่สายเกินไป ตอนนี้เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่หากต้องการให้หายดี อย่างน้อยต้องใช้เวลาหลายเดือน”
มีบางจุดที่นางใส่ยาไปแล้ว ซึ่งสามารถหายได้อย่างรวดเร็วและมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ทำให้เฉินหลิงรู้สึกชื่นชมและยกย่องในทักษะการแพทย์ของกู้ชูหน่วนอย่างมาก
เสียงกรีดร้องที่เสียดแทงหัวใจดังคล้อยกับเสียงขลุ่ยที่ไพเราะ กลายเป็นสองเสียงที่แตกต่างกันมาก
“อ๊า…..เจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ ฆ่าข้าเถอะ ข้าเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน”
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว “หนวกหู”
ท่วงทำนองของเยี่ยจิ่งหานรุนแรงขึ้น และหญิงวัยกลางคนก็เสียชีวิตลงทันที
เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “นับว่าเจ้าโชคดีมาก”
เฉินหลิงตกใจและหวาดกลัวอย่างมาก
หลังจากเวลาผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วโมง ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและวางผ้าพันแผลในมือลง
“เสี่ยวเซวียนเซวียน ต่อไปข้าไม่มีทางปล่อยให้ใครมาทำร้ายเจ้าอย่างแน่นอน”
เยี่ยจิ่งหานกล่าวเตือนอย่างไม่สบอารมณ์ “เหวินเส่าอี๋รออยู่ข้างนอก”
แม้ว่าจะไม่ยอม แต่สุดท้ายกู้ชูหน่วนก็ปล่อยให้เฉินหลิงดูแลเซี่ยวอวี่เซวียน
“ข้ามอบเขาไว้กับเจ้า เจ้าช่วยข้าดูแลเขาให้ดีได้ไหม?”
“พี่หญิงออกจะเก่งกาจเช่นนี้ เหตุใดถึงไม่…..”
“ข้ายังมีเรื่องสำคัญต้องทำ ภายนอกยังมีศัตรูของเซี่ยวอวี่เซวียน หากเจอกันเข้าจะต้องเกิดการต่อสู้กันอีกครั้งอย่างแน่นอน”
“ท่าน…..ไว้ใจข้าไหม?”
เพื่อเซี่ยวอวี่เซวียน นางสามารถยอมสละชีวิตและอายุขัยของตัวเอง ฉะนั้นมีเรื่องอะไรให้นางต้องกังวลอีก
ต่อจากนี้ต้องรับมือกับฮวาอิ่ง นี่คือสงครามครั้งใหญ่และผลจะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้
เหวินเส่าอี๋เป็นศัตรูกับเขามาโดยตลอด หากเขารู้ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ที่นี่ เหวินเส่าอี๋เองคงไม่ยอมปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน
ฉะนั้นปล่อยให้นางเป็นคนดูแลเขาดีที่สุด