กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 1081 ไม่ต้องการ
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1081 ไม่ต้องการ
ฮวาอิ่งพึมพำในปากของนาง แต่ก็ไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไรอยู่
ความแข็งแกร่งของเหวินเฉิงเทียนและพวกของหุ่นเชิดเพิ่มมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ที่ใกล้จะทนไม่ไหว เวลานี้พวกเขาทำได้แค่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อรั้งเอาไว้
และตอนนี้ความรุนแรงของการผสานกันระหว่างพิณและขลุ่ยก็ลดลงเรื่อย ๆ
พวกของเหวินเฉิงเทียนสามารถทำลายพันธนาการได้ทุกเมื่อ สังหารพวกเขา จากนั้นก็สังหารกู้ชูหน่วน
และดูเหมือนว่ากู้ชูหน่วนจะไม่สังเกตเห็นถึงมันเลย
ยกมือขึ้นอันยิ่งใหญ่ขึ้น ฮวาอิ่งนำพลังทั้งหมดที่ดูดซับมาจากเยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋มอบให้กับพวกของเหวินเฉิงเทียน
“ครึ่ม ครึ่ม ครึ่ม……”
ร่างกายของพวกเหวินเฉิงเทียนราวกับถูกฟ้าผ่า ร่างของพวกเขาสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง มีแถบสายฟ้าที่เปล่งประกายพร้อมกับกลิ่นไหม้ออกมาจากร่างกายของพวกเขา
เหวินเส่าอี๋กล่าวว่า “อย่า……อย่าทำลายศพพ่อของข้า”
จอมมารกล่าวอย่างอ่อนแรง “จะเหลือศพของเขาไว้เพื่ออะไร? เพื่อ……เพื่อทำร้ายผู้อื่นงั้นหรือ?”
“วรยุทธ์ของฮวาอิ่งชั่ว……ชั่วช้าเกินไป ข้าเกรงว่าหากเขาจบชีวิตลงภายใต้วิชาอันชั่วร้ายของฮวาอิ่ง เขาอาจจะ……อาจจะไม่ได้ไปเกิดใหม่ตลอดกาล”
เหวินเส่าอี๋ไม่สามารถนั่งนิ่งได้ มือที่กำลังดีดพิณอยู่ของเขาเกือบจะหยุดลงอยู่หลายครั้ง
เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับเสียงยุง หากไม่ตั้งใจฟัง แน่นอนว่าไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขาพูดอะไรออกมา
แค่เพียงประโยคสั่น ๆ แต่มันเหมือนกับว่าเขาใช้พลังทั้งหมดที่มี
กู้ชูหน่วนยังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง เมื่อได้ยินคำพูดของเหวินเส่าอี๋ นางโจมตีไปที่เหวินเฉิงเทียนด้วยพลังที่น้อยกว่าปกติ ที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อต้องการควบคุมเขา
“ขอบ……ขอบใจเจ้ามาก……”
ฮวาอิ่งอยากจะบีบคอนางให้ตาย
ตนเองลำบากฝึกฝนวรยุทธ์มาเกือบทั้งชีวิต แต่สุดท้ายกลับถูกผู้อื่นดูดซับไปเช่นนี้
ทั้งหมดถูกทำลายโดยผู้หญิงที่ต่ำตมคนนี้
“หยุดมหาเวทย์ดูดพลังของเจ้า ไม่แน่ข้าอาจจะไตร่ตรองอีกครั้งและมอบยารักษาแผลจากลำแสงพวกนั้นให้เจ้า”
จอมมารได้สติกลับมาทันที
เห็นกู้ชูหน่วนยังคงดูดพลังของฮวาอิ่งอย่างต่อเนื่อง เขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา
“พี่หญิง นี่……การแลกเปลี่ยนนี้สามารถ……สามารถตกลงกันได้……”
ความปรารถนาของเยี่ยจิ่งหานที่จะฆ่าฮวาอิ่งไม่น้อยไปกว่าคนอื่น ๆ
แต่เขาก็เป็นห่วงกู้ชูหน่วน
“อาหน่วน หากเจ้าได้ยินคำพูดของข้า เจ้าก็……แฮ่ม แฮ่ม……พัฟ……”
รอยยิ้มอันเหี้ยมโหดปรากฏขึ้นตรงมุมปากของกู้ชูหน่วน นางยังคงพยายามที่จะดูดซับพลังของฮวาอิ่งต่อไป
เมื่อก่อนนางทำได้เพียงดูดซับพลัง ไม่สามารถนำออกมาใช้หรือควบคุมมันได้
แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งของนางเพิ่มขึ้นมากแค่ไหน แต่ด้วยความสามารถของนางในเวลานี้ นางใช้มือข้างหนึ่งในการดูดซับพลัง และมืออีกข้างหนึ่งในการโจมตีไปยังชายชราสองคนซึ่งอยู่ในระดับหก
“วันนี้เป็นวันตายของนาง แผลจากลำแสง ข้าสามารถรักษาเองได้ ต่อให้รักษาไม่ได้ เพื่อแลกกับการจากไปของนางมันก็คุ้มค่า”
ใบหน้าของฮวาอิ่งเริ่มดูไม่ได้
กู้ชูหน่วนไม่เพียงแค่ทำให้นางอับอายด้วยคำพูดเท่านั้น
แต่การกระทำก็ทำให้นางอับอายไม่แพ้กัน
นางเป็นถึงระดับมนุษย์ ผู้คนมากมายอยากได้วรยุทธ์และพลังของนาง
แต่ก็เห็นได้ชัดว่ากู้ชูหน่วนสามารถดูดซับพลังและวรยุทธ์ทั้งหมดของนางได้ แต่กู้ชูหน่วนก็ไม่สนใจ กู้ชูหน่วนปล่อยพลังที่ดูดซับจำนวนมากไปยังหุ่นเชิดทั้งสอง
ร่างกายของชายชราระดับหกสองคนทนพลังอันยิ่งใหญ่ไม่ไหว ทำให้ระเบิดออกทันที
พลังของนางจำเป็นต้องมีคนมาแบกรับไว้
ร่างกายของเหวินเฉิงเทียนเองก็แทบจะทนไม่ไหวเช่นกัน
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ร่างกายของเขาคงต้องระเบิดออกมาเป็นแน่
ไม่รู้ว่าพวกของเหวินเส่าอี๋เก็บพิณและขลุ่ยไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เขารีบตะโกนออกมาอย่างร้อนรนว่า “เหลือศพของพ่อข้าไว้”
กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาว่า “อาม่อ ดอกดาตูราของเจ้าต้องการพลังอันแข็งแกร่งเพื่อการพัฒนาใช่หรือไม่?”
“พลังที่น่ารังเกียจของยายแม่มดเฒ่า ข้า……ข้าไม่ต้องการ”
“เยี่ยจิ่งหาน ดูดซับวรยุทธ์ของนางไว้ บางทีเจ้าอาจจะขึ้นไปถึงขั้นสูงสุดของระดับเจ็ด”
“ฮึ ให้ตายข้าก็ไม่เอา”
“เสี่ยวหูเตี๋ย……”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาบาดเจ็บเกินกว่าจะพูดได้ หรือเพราะเขาขี้เกียจเกินกว่าจะตอบกลับมา เหวินเส่าอี๋จ้องมองอยู่นิ่ง ๆ โดยไม่พูดอะไร
หลังจากนั้น สิ่งที่พวกเขาทำนั้นทำให้ฮวาอิ่งโกรธจนแทบระเบิดออกมา
มีคนมากมายต้องการพลังของนางแต่ก็ไม่สามารถทำได้
คนพวกนี้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ปฏิเสธมันอย่างนั้นหรือ
พลังภายในลดลงอย่างต่อเนื่อง พลังของนางลดลงจากขั้นกลางของระดับมนุษย์เหลือเพียงแค่ขั้นสูงสุดของระดับเจ็ด ลงมาขั้นต้นระดับเจ็ด ขั้นกลางระดับหก จนกระทั่งถึงขั้นกลางระดับห้า
ใบหน้าของฮวาอิ่งเต็มไปด้วยความโกรธอันบิดเบี้ยว
แววตาของนางเต็มไปด้วยความดุร้าย ปล่อยหนอนกู่จำนวนมากออกมากัดกินร่างของกู้ชูหน่วน
“อาหน่วน……”
สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานเปลี่ยนไปทันที เขารีบลุกขึ้นอย่างรีบร้อนแต่ก็ล้มลงไปกับพื้นอย่างรุนแรง
หนอนกู่ไม่ได้เพียงแค่มีพิษร้ายแรง แต่มันยังสามารถควบคุมร่างกายของผู้อื่นได้ หากถูกมันกัดเข้าไป อาหน่วนของเขาอาจจะกลายเป็นหุ่นเชิดได้ในทันที
และหนอนกู่จำนวนมากขนาดนี้ พุ่งเข้าหานางจากทั่วทิศทางในช่วงเวลาสำคัญของมหาเวทย์ดูดพลัง นางจะหลบการโจมตีของพวกมันได้อย่างไร
เยี่ยจิ่งหานอยากจะเข้าไปช่วย แต่เขาก็ไม่สามารถขยับร่างกายของตนเองได้ ไม่รู้ว่าจะช่วยนางได้อย่างไร
จอมมารและเหวินเส่าอี๋ก็ทำได้เพียงเปล่งเสียงออกมาด้วยความเป็นห่วง
ฮวาอิ่งมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายพร้อมกับเวทมนตร์อันยอดเยี่ยม แม้ว่าเวลานี้นางกำลังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางหมดหนทางที่จะรับมือ
“กล้าทำร้ายพี่หญิงของข้า ไม่ว่าฟ้าถล่มหรือดินทลาย ข้าจะทำให้เจ้าต้องเสียใจกับสิ่งที่เจ้าทำลงไปในวันนี้ แคก แคก แคก……”
ฮวาอิ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจ
กู้ชูหน่วนไม่ต้องการดูดซับจากมหาเวทย์ดูดพลัง และนางก็ไม่สามารถใช้วรยุทธ์ของนางออกมาได้
หากเป็นเช่นนี้ต่อก็ยากที่จะปกป้องตนเอง แล้วนางจะต่อกรกับหนอนกู่ได้อย่างไร
ฮวาอิ่งมีหนอนกู่เป็นหมื่นตัว ขอแค่นางไม่ตาย หนอนกู่พวกนี้ก็ไม่มีวันจากไป
กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างเยือกเย็น มองไม่เห็นเหมือนกันว่านางทำได้อย่างไร ตะขาบ แมงป่อง ตั๊กแตนพิษ งู และสัตว์มีพิษอื่น ๆ คลานขึ้นมาอย่างหนาแน่น
จากนั้นพวกมันก็สู้กับหนอนกู่
ป่าไผ่อันยิ่งใหญ่เต็มไปด้วยสัตว์มีพิษ จำนวนที่มากมายทำให้แค่เห็นก็รู้สึกขนหัวลุก
รูม่านตาของจอมมารหดตัวลง เขารีบโผเข้ากอดเยี่ยจิ่งหาน
“มีตะขาบเต็มไปหมดเลย ข้ากลัว”
“เจ้า……เจ้าทำอะไรของเจ้า……ปล่อย……ปล่อยข้า……ข้า……ข้าหายใจไม่ออก……ข้าหายใจไม่ออกแล้ว”
พลังภายในของเยี่ยจิ่งหานหมดลง ร่างกายของเขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรงประกอบกับการบาดเจ็บสาหัส
ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากอ้อมกอดของจอมมารไปได้
เขาถูกรัดแน่นจนกลอกตาขาว
ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยเห็นเช่นนั้นก็รีบไปวิ่งดึงมือของจอมมารออกจากร่างของเขา
จอมมารดึงมือออกมาและกอดไปที่เอวของเหวินเส่าอี๋แทน นำศีรษะซุกไปในอ้อมแขนของเขา
น่าเวทนาที่เหวินเส่าอี๋มีแผลถูกแทงอยู่ตรงท้อง
เมื่อถูกจอมมารโผกอดเข้าไป เลือดที่กว่าจะหยุดลงตรงบาดแผลของเขาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
เขาขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด
เหวินเส่าอี๋ต้องการที่จะสลัดจอมมารออกไป แต่เช่นเดียวกับเยี่ยจิ่งหาน เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
เขาถูกรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
เจี้ยงเสวี่ยอยากจะเข้าไปช่วย
ชิงเฟิงห้ามเขาเอาไว้
“เขาคือหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้า เป็นศัตรูกับพวกเรา หากเขาตายอยู่ที่นี่ มันจะส่งผลดีกับพวกเรา”
“เจ้าอย่าลืม เขาเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่ต่างแม่ของนายท่าน มีเรื่องบาดหมางอันใดก็ควรปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองในภายหลัง พวกเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตัดสินใจแทนนายท่าน”
โชคดีที่เจี้ยงเสวี่ยเข้ามาช่วย ไม่เช่นนั้นเหวินเส่าอี๋คงถูกรัดจนตายไปแล้ว
“ตะขาบ ตะขาบเต็มไปหมดเลย”
“คุณชายม่อ ท่านเป็นถึงผู้นำของเผ่าปีศาจ แค่ตะขาบต่ำต้อยพวกนี้ มันทำให้ท่านรู้สึกหวาดกลัวอย่างนั้นหรือ?” ชิงเฟิง กลืนน้ำลาย
เขาพูดอย่างสงบ
ที่จริงเขาเองก็ขนลุกไปทั้งตัวและรู้สึกหวาดกลัวมากเช่นกัน
“เจ้าไม่กลัวเจ้าก็เข้ามา โอ๊ย…..แผลของข้า เจ็บจะตายอยู่แล้ว”
กู้ชูหน่วนยิ้มให้กับฮวาอิ่งอย่างเยือกเย็น “เจ้ามีหนอนกู่ ข้ามีแมลงพิษ ลองมาดูกันว่าหนอนกู่ของเจ้าหรือแมลงพิษของข้าจะแข็งแกร่งกว่ากัน”
สัตว์มีพิษกำลังต่อสู้กัน
หนอนกู่ล้มตายจำนวนมาก ซากศพกองอยู่บนพื้นอย่างหนาแน่น
แมลงมีพิษไม่ได้ดีไปกว่านี้มากนัก ซากศพของพวกมันมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง