กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 1107 ใครกล้าสังหารเขา

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1107 ใครกล้าสังหารเขา

กู้ชูหน่วนจิกปลายเท้า ร่างกายของนางเหมือนลมกระโชกและหายไปในพริบตา

หยางเหมยตกใจมาก “เร็วมาก นี่ เจ้ารอข้าด้วย”

ที่เชิงเขา ก้อนหินถล่ม ทรายและหินปลิวว่อน สีของท้องฟ้าจางหายไปทันที

จากระยะไกล สามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวซึ่งก่อตัวเป็นวังวน พลังอันวุ่นวายก่อตัวรอบพัดสีดำ มันตั้งใจทำลายพัดอันนั้นให้สิ้นซาก

หัวใจของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง

พลังที่น่ากลัวถึงเพียงนี้ อย่างน้อยก็ต้องเป็นพลังของขั้นกลางระดับหกไปจนถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด

และผู้ที่มีพลังขั้นสูงสุดระดับหกก็ไม่ได้มีเพียงแค่คนเดียว แต่มีเป็นจำนวนมาก

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่สามารถต้านทานได้

หยางเหมยเองก็รู้ว่าเรื่องราวมันร้ายแรง

แม้ว่าวิชาตัวเบาของเขาจะสุดยอด แต่วิชาการต่อสู้ของเขานั้นไม่เอาไหน

การต่อสู้ในสงครามอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ เขาไม่สามารถสอดมือเข้าไปยุ่งได้

“แม่นาง พวกเราไปหนีกันเถอะ พลังนี้มันแข็งแกร่งเกินไป หากยังฝืนเข้าไปเช่นนี้ ข้าเกรงว่า……อาจจะตายได้ นางยังสาวถึงเพียงนั้น แต่ความแข็งแกร่งของนางไปถึงขั้นหกแล้ว ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?”

หยางเหมยขยี้ตาตัวเอง ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ายังไม่ทันถึงสนามรบ แต่มือทั้งสองข้างของนางประสานกัน อัญเชิญนกฟีนิกซ์แห่งเปลวเพลิงออกมา

เสียงร่ายยาวของนกฟีนิกซ์มาพร้อมกับการบีบบังคับที่น่าสะพรึงกลัวที่สามารถทำลายสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลกได้

จากนั้นนางก็ตะโกนออกไปด้วยเสียงอันน่าสะพรึงกลัว “ใครกันที่กล้าสังหารเขา”

หยางเหมยมองสิ่งที่เกิดขึ้นในสนามรบได้ไม่ค่อยชัดเจน เขาจึงเพิ่มความเร็วของเขาเพื่อจะไปถึงสนามรบในเวลาอันสั้นที่สุด

กู้ชูหน่วนกำลังโกรธ

ผู้อาวุโสของเผ่าเพลิงฟ้าหกคน มีสี่คนที่อยู่ในขั้นหก อีกสองคนอยู่ในขั้นสูงสุดระดับห้า แต่พวกเขารวมพลังกันสร้างค่ายกลอันยิ่งใหญ่ขึ้นมา ขังเซี่ยวอวี่เซวียน เฉินหลิง รวมถึงปู่เฉินหลิงเอาไว้ด้านในเพื่อหวังปลิดชีวิต

น่าสงสารที่อาการบาดเจ็บของเซี่ยวอวี่เซวียนยังไม่หายดี และเวลานี้เขาก็กำลังได้บาดแผลใหม่อีกครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเพลิงฟ้าต่างเป็นคนที่ถูกคัดเลือกมาเป็นอย่างดี ไม่มีช่องว่างให้พวกเขาหนีเลยแม้แต่น้อย

แม้แต่เฉินหลิงและปู่เฉินหลิงเองก็ไม่เว้น ผู้อาวุโสของเผ่าเพลิงฟ้าคิดจะกำจัดพวกเขาด้วย

แม้ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนเองก็อยู่ในขั้นหก แต่สภาพร่างกายในตอนนี้ของเขานั้นอ่อนแอ เขาต้องปกป้องตนเอง และยังต้องปกป้องสองปู่หลานเฉินหลิง ชั่วพริบตา ไม่รู้ว่าเขาถูกโจมตีไปแล้วกี่ครั้ง

“พี่หลาน พี่ไม่ต้องสนใจพวกข้า พี่รีบหนีไปเร็ว”

เฉินหลิงร้องตะโกนออกมา

นางและคุณปู่รวมกันยังสู้ผู้อาวุโสระดับห้าของอีกฝ่ายไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังมีพลังจากค่ายกลเข้ามาเสริม ทำให้แข็งแกร่งขึ้นไปอีก

และปู่เฉินหลิงเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาถูกแทงเข้าที่ท้อง เลือดไหลออกมาจำนวนมาก เขาทำได้เพียงใช้มือข้างหนึ่งกุมท้องของเขาเอาไว้ อีกข้างโอบกอดเฉินหลิง เพื่อหากอันตรายใกล้เข้ามา เขาจะได้ใช้ร่างกายของเขาปกป้องเฉินหลิงไว้ได้

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่พูดอะไร

แต่เขาเผาผลาญพลังภายในของเขา จะเห็นได้ว่า เขาพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเผาผลาญทุกสิ่งและเขาต้องการเพื่อที่จะฝ่าวงล้อมและส่งเฉินหลิงและปู่ของนางออกไป

“บูม……”

ฝ่ามืออันรุนแรงพุ่งเข้าหาเฉินหลิง

ฝ่ามือนี้เป็นฝ่ามือขั้นที่หกของผู้อาวุโสแห่งเผ่าเพลิงฟ้า และมันคือการโจมตีอย่างสุดแรงของเขา

หากรับการโจมตีนี้เข้าไป เฉินหลิงและปู่ของนางจะต้องตายอย่างแน่นอน

สีหน้าของเซี่ยวอวี่เซวียนเปลี่ยนไปทันที ทำได้เพียงล้มเลิกความคิดที่จะทำลายค่ายกลและปล่อยฝ่ามือสวนกลับไป

เสียงระเบิดอันรุนแรงดังขึ้น ฝ่ามือทั้งสองเข้าปะทะกัน กึกก้องไปทั่วท้องฟ้า

พลังอันยุ่งใหญ่แพร่กระจายไปรอบ ๆ

ผู้อาวุโสคนอื่นฉวยโอกาสดังกล่าว ร่วมมือกันเพื่อสร้างการโจมตีอันแข็งแกร่ง หวังจะจัดการเซี่ยวอวี่เซวียนให้สิ้นซากภายใต้การโจมตีเพียงครั้งเดียว

สีหน้าของเซี่ยวอวี่เซวียนเปลี่ยนไป

เขาคิดจะสวนกลับไปอีกครั้ง แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

เขาทำได้เพียงเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของพลังอันแข็งแกร่งที่กำลังพุ่งมาหาเขา

เฉินหลิงนำมือขึ้นมาปิดปาก นำศีรษะของนางเข้าไปไว้ในอ้อมแขนของท่านปู่ ราวกับไม่กล้ามองเห็นภาพอันน่าอนาถของเซี่ยวอวี่เซวียน

ทุกคนต่างคิดว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะต้องตาย

โดยไม่คาดคิด นกฟีนิกซ์ตัวหนึ่งบินฝ่าอากาศออกมา ไม่เพียงแค่ทำลายค่ายกล แต่ยังต้านทานการโจมตีผสานของเหล่าผู้อาวุโสแห่งเผ่าเพลิงฟ้าได้ด้วย

“พัฟ……”

กู้ชูหน่วนถ่มน้ำลายออกมา ร่างกายของนางสั่นเทา จากนั้นเคลื่อนตัวไปด้านหน้าของเซี่ยวอวี่เซวียน ชี้ดาบไปยังพวกของผู้อาวุโสแห่งเผ่าเพลิงฟ้า

“รุมทำร้ายผู้อื่นที่มีจำนวนน้อยกว่า ผู้อาวุโสอย่างพวกเจ้าช่างไร้ยางอายยิ่งนัก”

บูม……

เซี่ยวอวี่เซวียนเซไปด้านหน้า ไม่รู้ว่าตนเองได้รับบาดเจ็บสาหัส เวลานี้เขายืนแทบไม่ไหว

หรืออาจจะเป็นเพราะเขารู้สึกตกใจที่ได้เห็นกู้ชูหน่วน

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังสีเหลืองซีด ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

ภาพในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเขาอย่างท่วมท้น