กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 1122 ความเจ็บปวด
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1122 ความเจ็บปวด
รองหัวหน้าเผ่ามาถึงศาลา ฉากที่อยู่ตรงหน้าที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก
เขาเก็บไหสุราที่ว่างเปล่าซึ่งกระจัดกระจายอยู่บนพื้นอย่างระมัดระวัง เพื่อป้องกันไม่ให้เหวินเส่าอี๋ลื่นล้มเพราะไหสุราเหล่านี้
“เจ้าไม่เคยดื่มสุรามาก่อน”
รองหัวหน้าเผ่ายื่นมือออกไป คิดจะเก็บไหสุราในมือของเหวินเส่าอี๋ แต่ก็ถูกเหวินเส่าอี๋ผลักออกมา
เหวินเส่าอี๋มองเขาด้วยดวงตาอันพร่ามัว แววตาของเขาเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลของรองหัวหน้าเผ่าอย่างคลุมเครือ
“เจ้า เจ้ากลับมาแล้วงั้นหรือ”
“ขอรับ ข้ากลับมาหลังจากความตายอันยิ่งใหญ่ แต่ข้าก็มาช้าไปก้าวหนึ่ง เจ้าดื่มมากไปแล้ว ให้ข้าพยุงเจ้ากลับห้องไปพักผ่อนเถิด”
“เจ้ามาดื่มเป็นเพื่อนข้าเถอะ”
รองหัวหน้าเผ่าคิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อลองคิดดูให้ดี เขาก็หยิบไหสุราขึ้นมาแล้วยกดื่ม
“ใช้สุราในการระงับความเศร้าและความกังวลให้เร็วที่สุด เวลานี้เหล่าพี่น้องของพวกเรายังรอให้เจ้าพาพวกเขาไปยังรอยแยกแห่งความว่างเปล่า เพื่อพาพวกเขากลับไปยังดินแดนเยี่ยอวี่”
“จะกลับไปที่นั่นเพื่ออะไร” เหวินเส่าอี๋ยิ้มอย่างโง่เขลา ยกคอขึ้นพร้อมกับไหสุรา ดื่มเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับต้องการเมาในชั่วพริบตา
“แก้แค้น แล้วสร้างเผ่าเพลิงฟ้าขึ้นมาใหม่”
“นางไม่อยู่แล้ว ข้าจะไปแก้แค้นได้อย่างไร”
เหวินเส่าอี๋เงยหน้าขึ้นอย่างคลุมเครือ รู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย พูดด้วยอาการเมา
“เจ้ารู้ไหม นางตายแล้ว ตายไปต่อหน้าข้า นางดึงดวงวิญญาณในร่างกายของนางออกมามอบให้ข้า และยังใช้กริชทิ่มแทงหัวใจของนางเอง นางกล่าวว่า ที่นางทำลงไปทั้งหมดก็เพื่อให้ข้าปล่อยวางความแค้นเหล่านี้ และอย่าได้จองเวรจองกรรมกับเผ่าหยกอีกต่อไป”
“นางคิดว่านางทำเช่นนี้แล้วข้าจะยอมรับอย่างนั้นหรือ? นางคิดว่านางทำเช่นนี้แล้วสามารถชำระล้างความแค้นที่ข้ามีต่อนางได้อย่างนั้นหรือ? เพ้อเจ้อ ความเจ็บปวดที่นางทำกับข้า มันไม่มีวันสิ้นสุดลงแม้ต้องใช้เวลาชั่วนิรันดร์”
“เช่นนั้นเจ้าดื่มมากมายเช่นนี้เพื่อสิ่งใด?”
“ดื่มสุรา? ขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน อยากดื่มข้าก็ดื่ม ไม่ ข้ากำลังฉลอง ฉลองที่วิญญาณของนางจมลงสู่ขุมนรก ฮ่าฮ่าฮ่า……”
“เจ้าเมาแล้ว”
รองหัวหน้าเผ่าเองก็เริ่มสับสนเช่นกัน
หลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่พวกเขายืนกรานไม่มีอะไรมากไปกว่าการฉีกพื้นที่แห่งความว่างเปล่าออกจากกันเพื่อกลับไปยังดินแดนเยี่ยอวี่และสร้างเผ่าเพลิงฟ้าขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับล้างแค้นให้แก่คนในเผ่าเพลิงฟ้าที่จากไป?
เวลานี้นางจาไปแล้ว แต่หัวหน้าเผ่ากลับต้องทนทุกข์ทรมาน
หากเขาไม่คิดจะแก้แค้นเวลานี้ เช่นนั้นแล้วจะแก้แค้นเวลาไหน
เมื่อหลายพันปีก่อน มันก็เป็นเพราะเผ่าเพลิงฟ้าของทำไม่ดีต่อเผ่าหยก
“หัวหน้าเผ่า ในเมื่อนางตายไปแล้ว เหตุใดเผ่าเพลิงฟ้าของพวกเราจึงไม่ละทิ้งความแค้น ในเมื่อกลับไปยังดินแดนเยี่ยอวี่ไม่ได้ พวกเราก็ไม่ต้องกลับ พวกเราก็อยู่ในดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง ทำให้เผ่าเพลิงฟ้าของพวกเรารุ่งเรือง สืบทอดไปเป็นรุ่นสู่รุ่น”
“รองหัวหน้าเผ่า เจ้าคิดว่านางชั่วร้ายมากเลยใช่หรือไม่? แม้นางจะตายไปแล้ว นางก็ไม่ปล่อยให้ข้าสบายใจ ทำให้ข้าต้องแบกรับความเจ็บปวดเช่นนี้ไปทั้งชีวิต”
รองหัวหน้าเผ่าไม่รู้ว่าควรจะตอบเขากลับไปอย่างไร ทำได้เพียงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
เวลาหยุดนิ่ง มีเพียงชายสองคนเท่านั้นที่ถือไหสุราไว้ในมือเพื่อกินดื่มอย่างเมามัน
มีเสียงกรีดร้องและการต่อสู้ในระยะไกล
ลูกน้องรีบวิ่งเข้ามารายงานว่า “หัวหน้าเผ่า เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เยี่ยจิ่งหานบุกเข้ามายังเผ่าเพลิงฟ้าตามลำพัง ทำให้เหล่าพี่น้องของพวกเราบาดเจ็บไม่น้อย และคิดที่จะต้องการแย่งสมบัติจากเผ่าของพวกเราไป เครื่องมือสองล้อ”
มือที่เรียวยาวราวกับหยกของเหวินเส่าอี๋ลูบไหสุราครั้งแล้วครั้งเล่า
“เครื่องมือสองล้อ อ่า จิตวิญญาณยังไม่ทันรวมตัวกัน แต่กระจกหงส์กลับถูกทำลายไปก่อน เยี่ยจิ่งหานยังฝันลม ๆ แล้ง ๆ ในการฉีกช่องว่างในอากาศ ช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก”
รองหัวหน้าเผ่ากล่าวว่า “ข้าจะไปจัดการเขาเดี๋ยวนี้”
เหวินเส่าอี๋พูดอย่างเกียจคร้าน “ด้วยนิสัยของเยี่ยจิ่งหาน หากไม่ได้เครื่องมือสองล้อมาครอบครอง เขาไม่มีทางกลับไปอย่างแน่นอน”
“พวกข้าสัญญาว่าจะปกป้องเครื่องมือสองล้อไว้จนตัวตาย”
“ไม่จำเป็น หากเขาต้องการก็มอบให้เขาไป”
คนรับใช้คิดจะแย่งเอาความดีความชอบของผู้อื่นมาเป็นของตน เหมือนกับฉากที่กู้ชูหน่วนถูกจับตัว
รองหัวหน้าเผ่าเห็นเช่นนั้นก็รีบสั่งให้พวกเขาหยุดมือทันที
คนเหล่านี้อยู่อย่างไร้ประโยชน์มาหลายปีแล้ว แม้แต่ผู้อาวุโส เวลานี้ในใจของพวกเขาคิดอะไรอยู่ก็ไม่อาจเข้าใจได้