กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 169
เมื่อมองไปที่กระท่อมมุงจาก มีหญิงชราผู้หนึ่งสวมเสื้อผ้าธรรมดาที่มีรอยปะจำนวนไม่น้อย ใบหน้าของซีดเซียวและยืนอยู่หน้ากระท่อมมุงจาก ดูเหมือนว่ากำลังรออะไรบางอย่างอย่างใจจดใจจ่อ
ดวงตาทั้งคู่ของนางว่างเปล่า ไม่รู้ว่าตาบอดมานานแต่ไหนแล้ว แต่สายตาของนางยังคงมองตรงไปข้างหน้า
เซี่ยวอวี่เซวียนถามว่า “หญิงชราผู้นั้นคือท่านยายของเยี่ยเฟิงใช่หรือไม่？ หน้าตาไม่เหมือนกันเลย”
กู้ชูหน่วนไม่ตอบ และมองดูเยี่ยเฟิงที่อดทนต่อความเจ็บปวด เขาเดินกลับบ้านตามปกติ และตะโกนด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “ท่านยาย ขาของท่านไม่ดี มายืนรอข้าตรงนี้ทำไม ข้าจะช่วยพยุงท่านกลับไปพักผ่อน”
ท่านยายเยี่ยคลายความเคร่งเครียดลง และถามอย่างเป็นกังวลว่า “ใช่เฟิงเอ๋อร์หรือไม่？”
“อืม ข้ากลับมาแล้ว ข้าขอโทษ ที่สำนักศึกษามีเรื่องนิดหน่อย ข้าจึงกลับมาช้า ทำให้ท่านต้องกังวลแล้ว”
เยี่ยเฟิงพยุงนางไปนั่งบนม้านั่งหินในลานบ้าน แววตาที่เย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ
ท่านยายเยี่ยคลำหามือของเขาเพื่อจะจับ แต่ไม่ระวังจนจับโดนบาดแผลของเขา เยี่ยเฟิงรู้สึกเจ็บปวดและขมวดคิ้วแน่น
“หิวแล้วหรือไม่ ข้าทำโจ๊กไว้ให้เจ้า กำลังร้อน ๆ เลย และรอให้เจ้ากลับมากิน ข้าจะไปเอามาให้เจ้า”
ท่านยายเยี่ยเอามือคลำๆ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเดินไปถึงที่ที่เยี่ยเฟิงมองไม่เห็น นางก็กุมหัวใจของตัวเองไว้แน่น
กลิ่นคาวเลือดและการอดทนต่อความเจ็บปวดของเยี่ยเฟิง รวมทั้งเสียงแหบแห้ง ทำให้นางโทษตัวเองและทุกข์ใจ
“ข้าทำเองดีกว่า”
“เจ้าเรียนก็เหนื่อยมากแล้ว ไปนั่งเถอะ เดี๋ยวข้าจะตักไปให้เจ้า”
“อืม” เยี่ยเฟิงสะอื้นเล็กน้อย
เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นเกือบทุกวัน
เขาไม่รู้ว่าท่านยายสังเกตได้หรือไม่ แต่ก็คงจะรู้
เพียงแต่นางไม่บอกและเขาก็ไม่พูด
นางเอาโจ๊กมาให้ ไม่เย็นและไม่ร้อนจนเกินไป สามารถกินได้พอดี
มือที่ถือโจ๊กของเยี่ยเฟิงอุ่นขึ้นเล็กน้อย และหัวใจที่เย็นยะเยือกก็อุ่นขึ้นเช่นกัน เพราะโจ๊กถ้วยนี้มีความอบอุ่น
เขาไม่ได้กินข้าวแม้แต่เม็ดเดียวมาหลายวันหลายคืนแล้ว เขาทั้งหิวและกระหาย และโจ๊กก็กำลังพอดี
เยี่ยเฟิงค่อย ๆ ตักและกินอย่างช้า ๆ
“ค่อย ๆ กิน ข้างในยังมีอีกเยอะ” ท่านยายเยี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม และอยากจะเอื้อมมือไปลูบหัวของเขา แต่ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไร และปล่อยมือลง
“ไม่กี่วันก่อนฉันเบื่อแล้วกับชุดใหม่ เธอคิดว่ามันเข้ากันไหม?”
เยี่ยเฟิงวางถ้วยเปล่าในมือลง เขามองดูเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะหินและขมวดคิ้ว
“บ้านเราไม่มีผ้าไม่ใช่หรือ？ท่านไปทำงานหนักเพื่อหาเงินมาอีกแล้วหรือ？
“ถึงอย่างไรก็อยู่ว่าง ๆ จึงอยากเคลื่อนไหวบ้าง และพอที่จะฆ่าเวลาได้”
เยี่ยเฟิงตาแดงก่ำ และเดิมทีเขาก็เสียงแหบแห้งและสะอื้นไห้
“ท่านยาย ข้ามีเสื้อผ้าพอที่จะสวมใส่แล้ว ท่านสุขภาพไม่ดี ต่อไปท่านอย่าออกไปทำงานตรากตรำเช่นนั้นอีกเลย ท่านทำเช่นนี้ ข้ารู้สึกไม่สบายใจ”
“เจ้าเด็กโง่ เสื้อผ้าของเจ้าขาดจนซ่อมไม่ได้แล้ว ตอนนี้เจ้าไปเรียนที่สำนักศึกษาหลวง แม้ว่าสำนักศึกษาหลวงจะจัดหาเสื้อผ้ามาให้ แต่เจ้าก็ต้องมีเสื้อผ้าธรรมดาที่ดี ๆ”
“ข้าขอร้องท่านล่ะ หากข้าอยากได้เสื้อผ้า ข้าสามารถซื้อเองได้ ท่านสุขภาพไม่ดี อย่าออกไปทำงานตรากตรำเช่นนั้นอีกได้หรือไม่？” เยี่ยเฟิงขอร้อง
ท่านยายเยี่ยฝืนยิ้มออกมา
“ตกลง เอาตามที่เจ้าว่า ต่อไปข้าจะไม่ไปทำอะไรที่ตรากตรำอีก และให้เจ้าเลี้ยงดู”
“เจ้าก็คงจะเหนื่อยแล้ว ข้าจัดเตียงไว้ให้เจ้าแล้ว เจ้าไปนอนก่อน ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยไปอาบน้ำ”
“ไม่เหนื่อย ข้าจะไปเอายาให้ท่านในเมือง”
เยี่ยเฟิงคันคอและอยากจะไอ แต่ก็อดกลั้นไว้
บาดแผลบนร่างกายไม่น้อยที่มีอาการปวดแม้แต่นั่งก็นั่งไม่ได้
ท่านยายเยี่ยตาบอด แต่นางไม่ได้หูหนวก นางไม่มีหนทางอื่น นอกจากเร่งรัดให้เยี่ยเฟิงไปพักผ่อน
ทันใดนั้นเยี่ยเฟิงก็ลุกขึ้นยืน เขากุมท้องไว้แน่นและพูดเสียงแหบว่า “ดูเหมือนว่าที่บ้านจะไม่มียาแล้ว ข้าจะไปเอายาให้ท่านในเมือง”
ในทันทีที่พูดจบ เขาก็ไม่รอให้ท่านยายเยี่ยตอบกลับ และแสร้งทำเป็นว่าเข้าไปในเมือง
หลังออกไปจากกระท่อมแล้ว เยี่ยเฟิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากระอักเลือด แต่ก็กัดฟันพยุงร่างที่บาดเจ็บจากไป เพราะกลัวว่าท่านยายเยี่ยจะระแคะระคาย