กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 187
“ใครกล้าแตะต้องตัวเขา ห้ามศพข้าไปก่อน”
กู้ชูหน่วนตะโกนออกมาด้วยความโกรธและรัศมีความโหดร้ายก็แผ่ออกมา
นางอายุยังน้อย แต่ความแข็งแกร่งนั้นดูทรงพลัง โดยเฉพาะสายตาคู่นั้นที่อยู่นอกผ้าคลุมหน้าซึ่งดูเย็นชาและน่าเกรงขาม
ทุกคนต่างพากันตัวสั่นไหวอย่างอธิบายไม่ถูก
ช่างดูทรงพลังแข็งแกร่งอย่างมาก
ผู้หญิงคนนี้ไม่มีทักษะฝีมือทางด้านการต่อสู้เลยจริงๆ อย่างนั้นหรือ?
ทำไมพวกเขาถึงรู้สึกว่าจิตวิญญาณของพวกเขาต่างกำลังสั่นคลอน?
ไม่รู้ว่าอาจารย์ซั่งกวนปรากฏตัวออกมาตอนไหนและเสียงใสราวกับสายน้ำบริสุทธิ์ของเขาก็เปล่งออกมาช้าๆ
“ในเมื่อเยี่ยเฟิงปรากฏตัวออกมาแล้ว เช่นนั้นก็ให้เขาชี้แจงเรื่องทั้งหมดให้กระจ่าง แม้ว่าเขาจะเป็นฆาตรกร สำนักศึกษาของเราก็ต้องให้โอกาสเขาในการอธิบายออกมา”
อาจารย์ซั่งกวนมีตำแหน่งสูงในสำนักศึกษานี้ คำพูดที่เขาพูดออกมานั้น ถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่มีใครกล้าหักหน้าเขา
“เจ้ามีเรื่องที่ต้องทำไม่ใช่หรือ? กลับมาทำไมล่ะ?” กู้ชูหน่วนถาม
เยี่ยเฟิงไม่สนใจสายตาของทุกคนที่กำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่อดไม่ได้อยากกำจัดเขาไป แต่เขาพูดออกมาด้วยเสียงเรียบ “จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องที่สำนักศึกษาได้ เทียบดูแล้วมันง่ายกว่าเรื่องที่ข้าต้องไปจัดการมาก ข้าก็เลยมาที่นี่ก่อน”
กู้ชูหน่วนสบตากับเยี่ยเฟิงและยิ้มให้กันและกัน
คำพูดบางคำ ไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมา
พวกเขาสามารถคาดเดาความรู้สึกของกันและกันได้
กู้ชูหน่วนเข้าใจเป็นอย่างดี
เยี่ยเฟิงจะต้องรู้อย่างแน่นอนถึงเรื่องที่นางกำหนดระยะเวลาสามวันกับสำนักศึกษาและกลัวว่านางจะถูกคนในสำนักศึกษาเล่นงาน ดังนั้นเขาจึงยอมหันหลังกลับมาที่วำนักศึกษาหลวงนี้
“เยี่ยเฟิง เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้ฆ่าหัวหน้าสำนักศึกษา เจ้ามีหลักฐานอะไรเพื่อพิสูจน์ว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนลงมือหรือไม่?”
“ข้าไม่มีหลักฐานอะไร แต่ข้าเยี่ยเฟิง มีจิตสำนึกที่ชัดเจน”
“เชอะ มีจิตสำนึกที่ชัดเจนอะไรกัน เจ้าก็แค่พูดไม่ออกเท่านั้น” หลี่เหิงพูดออกมาด้วยความโกรธ
กู้ชูหน่วนยกกำปั้นขึ้น ดวงตาที่เย็นชาของนางหรี่ลงเล็กน้อย “ข้าดูแล้วเจ้ายังต้องการลิ้มรสกำปั้นของข้าอยู่”
หลี่เหิงหดคอของเขาและถอยหลังไปสองสามก้าว
อาจารย์ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกโมโหขึ้นเรื่อยๆ
คิดว่าสำนักศึกษาหลวงที่ยิ่งใหญ่นี้ไม่สามารถจัดการกู้ชูหน่วนได้เลยหรือ? ทำไมถึงไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเช่นนี้นะ ช่างหยิ่งผยองพองขนเสียเหลือเกิน
ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากเพื่อสั่งสอน กู้ชูหน่วนก็ขัดจังหวะเขา
“มือซ้ายของเยี่ยเฟิงเคยได้รับบาดเจ็บจนกระดูกหัก แค่การดีดฉินยังเป็นเรื่องยากสำหรับเขา นับประสาอะไรที่จะใช้มือซ้ายเพื่อฆ่าคน? ข้าเชื่อว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่อยู่ตรงนี้และรู้ทักษะทางด้านการรักษา หากพวกเจ้าไม่เชื่อ ก็สามารถดูมือซ้ายของเขาได้”
เหล่าอาจารย์ต่างจ้องหน้ากัน
ในที่สุดท่านผู้เฒ่าเฉินก็เดินออกมา
“ข้ารู้ทักษะทางด้านการแพทย์เล็กน้อย ไม่เช่นนั้นให้ข้าตรวจดูเถอะ”
เยี่ยเฟิงขมวดคิ้วและจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างสงสัย
บนร่างกายของเขามีบาดแผลจำนวนมาก
หากให้ท่านผู้เฒ่าเฉินตรวจสอบ เช่นนั้นก็เป็นการเปิดเผยความจริงที่เขามีบาดแผลเต็มตัวน่ะสิ?
กู้ชูหน่วนส่งสายตาแสดงถึงความเชื่อมั่นให้กับเขาและให้เขาวางใจ จากนั้นเยี่ยเฟิงจึงยื่นมือซ้ายของตัวเองออกมา
เมื่อท่านผู้เฒ่าเฉินตรวจสอบชีพจร เขาก็รู้สึกตกใจอย่างมากและมองใบหน้าที่เงียบสงบของเยี่ยเฟิงอย่างตกตะลึง เป็นเวลานานกว่าที่เขาจะเป็นปกติ
“ท่านผู้เฒ่าเฉิน เป็นอย่างไรบ้าง?”
ทุกคนต่างพากันสงสัย
ทำไมเขาถึงตกอกตกใจเช่นนั้น?
หรือว่าเยี่ยเฟิงเป็นคนฆ่าจริงๆ ?
ท่านผู้เฒ่าเฉินพยายามทำให้จิตใจสงบและพูดอย่างเย็นชาว่า “เยี่ยเฟิงไม่ใช่ฆาตกร”