กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 377

หลิ่วเย่ว์อวี๋ฮุยกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “พี่ใหญ่ ท่านดีกับพวกเรายิ่งนัก จุดเส้นวรยุทธ์ของพวกเราพัฒนาขึ้นไปอีกสิบในร้อยส่วน แต่น่าเสียดายว่าพวกเรามีคุณสมบัติอันโง่เง่ากินยาล้างไขกระดูกไปตั้งสองเม็ดถ้วนถึงเพิ่งผ่านขึ้นไปได้หนึ่งขั้นเท่านั้น”

กู้ชูหน่วนรู้สึกว่าคำพูดนี้ของทั้งสองคนกำลังโจมตีนางเข้า

หากว่าคุณสมบัติของพวกเขาถือว่าด้อย?

งั้นหากว่าพวกเขารู้ว่านางกินยาไปหนึ่งร้อยกว่าเม็ดถึงฝืนทะลุผ่านชั้นแรกของจุดเส้นวรยุทธ์ได้ พวกเขาจะตกใจจนตายหรือไม่

กู้ชูหน่วนแยกไปกล่าวยังหัวข้อหนึ่งว่า “ยังมีจำนวนหลายเม็ดมากนะเหตุใดไม่กินให้มากๆหน่อย? ดูว่าจะสามารถทะลุไปได้อีกหลายๆชั้นไหม?”

เซี่ยวอวี่เซวียนกรอกตาขาวใส่นาง “เจ้าถือว่ายาล้างไขกระดูกเป็นอาหารหรือที่จะอยากกินเท่าไหร่ก็ได้ พวกเราสามารถกินได้สองสามเม็ดก็ถึงขีดจำกัดแล้ว หากยังกินต่อไปอีกจะต้องร่างระเบิดจนตายเป็นแน่”

เอ่อ……

เช่นนั้นที่นางกินต่อเนื่องกันเจ็ดวันและกินยาไปเป็นจำนวนนับร้อยเม็ด เหตุใดนางถึงไม่เป็นไร?

“แม่สาวอัปลักษณ์ ไม่งั้นเจ้าก็กินเม็ดหนึ่งดูว่าสามารถเปิดจุดเส้นวรยุทธ์ได้หรือไม่ พวกเราสามคนจะใช้พลังลมปราณแท้จริงช่วยเจ้า”

หนึ่งเม็ด?

อา……

ไม่เพียงพอให้นางอุดร่องฟันหน่ะ

กู้ชูหน่วนโยนขวดยาอีกสองสามขวดให้พวกเขา “ลองดูสิว่าจะสามารถทะลุไปอีกสักสองสามชั้นได้หรือไม่? เวลานั้นมีค่า อย่างมากที่สุดข้าก็ให้เวลาพวกเจ้าหนึ่งชั่งยาม”

“ยาเสริมลมปราณ สวรรค์ แท้ที่จริงเป็นยาขั้นที่หนึ่งชั้นดี แม่สาวอัปลักษณ์เจ้ารู้หรือไม่ว่ายาเสริมลมปราณแพงกว่ายาล้างไขกระดูกหลายเท่านัก? นี่เป็นยาชั้นดีที่ทำให้พละกำลังเพิ่มพูนขึ้นได้ หากว่าเป็นผู้ที่จุดเส้นวรยุทธ์ดีเลิศ กินแค่หนึ่งเม็ดก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะสามารถทะลุออกจากระดับที่หนึ่งได้โดยตรง”

“ใช่ ขุนนางใหญ่ต่างก็แย่งกันอย่างบ้าคลั่ง มีคนมากมายเพื่อให้ได้ยาเสริมลมปราณมาหนึ่งเม็ดถึงกับแย่งชิงหันจนหัวร้างข้างแตก พี่ใหญ่ท่านกลับมีจำนวนสามขวดและในหนึ่งขวดก็ยังมีสามสี่เม็ด สวรรค์……ช่างมั่งคั่งเกินไปแล้ว”

กู้ชูหน่วนแตะคางโดยที่ไม่ได้บอกพวกเขาว่าในวงแหวนอวกาศของนางนั้นยังมีอีกหลายขวด

ยาเสริมลมปราณกลั่นยากกว่ายาล้างไขกระดูกอยู่บ้างจริงๆ แต่ว่าเพียงแค่มีวัสดุก็ไม่ใช่เรื่องที่ซับซ้อน

ยาเสริมลมปราณเหล่านี้เช่นเดียวกับยาล้างไขกระดูก เป็นสิ่งของอันด้อยที่ไม่ได้เข้าตานางทั้งสิ้น

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่เกรงใจหยิบยาเสริมลมปราณไปหนึ่งเม็ดแล้วรีบปรับลมหายใจอย่างรวดเร็วและทะลุจุดเส้นวรยุทธ์ต่อไป

หลิ่วเย่ว์อวี๋ฮุยเห็นเช่นนั้นก็รีบคว้ามากินหนึ่งเม็ดและพยายามใช้เวลาสั้นที่สุดทะลวงจุดเส้นวรยุทธ์

กู้ชูหน่วนว่างจนรู้สึกเบื่อและเดินไปมาโดยรอบด้านนอกถ้ำทว่ากลับพบหญ้าหู่เอ่อร์ หญ้าฉุยเผิน ใบสือหนัน ซูเหอเซียงและอื่นๆอย่างไม่คาดคิด

ดวงตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกาย

ไม่ได้กล่าวว่าในโลกนี้ไม่มีสมุนไพรเหล่านี้ไม่ใช่หรือ?

เหตุใดที่นี่ถึงได้เต็มไปหมด?

กู้ชูหน่วนรู้สึกตื่นเต้น นางนั่งย่อเข่าตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนรอบหนึ่งและก็เป็นสมุนไพรที่นางกำลังหาจริงๆ

หากว่ามีสมุนไพรเหล่านี้นางต้องการกลั่นยามีหรือที่จะกลั่นไม่สำเร็จ?

กู้ชูหน่วนรวบรวมสมุนไพรทันที นำถุงป่านออกมาจากวงแหวนอวกาศและเด็ดไปตลอดทาง

ขณะที่เซี่ยวอวี่เซวียนและคนอื่นๆออกมาก็อดสงสัยไม่ได้ “แม่สาวอัปลักษณ์เจ้าเก็บวัชพืชเหล่านี้ไปทำสิ่งใด?”

“วัช…..วัชพืช?” นี่ไม่ใช่สมุนไพรหรอกหรือ?

“ใช่สิ นี่คือนี่คือ แล้วยังวัชพืชเหล่านี้ด้านนอกมีอยู่เต็มไปหมด ภูเขาแทบจะทุกลูกมีทั้งสิ้น”

“……”

กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปาก

มิใช่เนื่องจากว่าสมุนไพรเหล่านี้หาได้ยาก แต่เพราะคนในโลกนี้ไม่เข้าใจว่าสมุนไพรเหล่านี้ใช้ทำสิ่งใด?

นางเก็บวัชพืชอยู่ด้านนอก ลูกศิษย์ที่เดินผ่านเห็นเข้าต่างก็พากันหัวเราะ

“คนสี่คนนี้มาเพื่อทำให้ขบขันกันหรือ? คนอื่นๆตามหาสมบัติล้ำค่า พวกเขาตามหาหญ้า ฮ่าฮ่าฮ่า……”