กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 392

แสงสีขาวเป็นประกายแวบขึ้นมา จากนั้นกู้ชูหน่วนและทุกคนก็ปรากฏตัวขึ้นที่สำนักศึกษาหลวง และคนที่อยู่ตรงหน้าของนางก็คือเหล่าอาจารย์จำนวนมากของสำนักศึกษา

อาจารย์แต่ละคนมองนักเรียนกำลังส่งคืนกระสอบป่านให้กับกู้ชูหน่วนด้วยความประหลาดใจ

วัช……วัชพืช……

กระสอบป่านใส่วัชพืชนับสิบกระสอบ?

เกิดอะไรขึ้นกันนี่?

อาจารย์สวีกล่าวขึ้นอย่างงุนงง “กู้ชูหน่วน เจ้าเก็บวัชพืชจำนวนมากเช่นนี้มาเพื่ออะไรหรือ?”

“อาจารย์ ข้าจำได้ว่าก่อนที่จะเข้าไปยังถ้ำสวินหลงซานท่านได้พูดเอาไว้ว่า การได้เข้าไปยังถ้ำสวินหลงซานเป็นการเพิ่มและฝึกฝนประสบการณ์ และรวมไปถึงการให้รางวัลแก่พวกข้าเอง ไม่ว่าพวกข้าค้นพบขุมทรัพย์สมบัติอะไรภายในนั้น ล้วนต่างก็ถือเป็นสมบัติส่วนตัวของคนนั้น”

“ใช่น่ะสิ พวกข้าเคยพูดเอาไว้เช่นนั้น” คือมันเกี่ยวอะไรกับดอกหญ้าวัชพืชเหล่านี้?

“สิ่งเหล่านี้คือสมบัติที่ข้าหามาได้” กู้ชูหน่วนยิ้มและชี้ไปที่สมุนไพรยาในกระสอบป่านนับสิบ

ทุกคนแทบอยากจะเป็นลม

เห็นวัชพืชเหล่านี้เป็นสมบัติ นับว่าเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินสิ่งนี้

ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าการที่กู้ชูหน่วนเข้าไปที่ถ้ำสวินหลงซานนั้นเพื่อไปทำเรื่องน่าตลกขบขันหรือไม่

ซั่งกวนฉู่ผู้อ่อนโยนและสง่าผ่าเผยเกิดความครุ่นคิดขึ้นภายในแววตา ราวกับว่ากำลังวิเคราะห์ว่าแสงบนท้องฟ้าเมื่อไม่นานมานี้ ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับกู้ชูหน่วนหรือไม่

อาจารย์เฉินถามขึ้นมา “พวกเจ้ามีใครค้นพบสมบัติล้ำค่าที่มากกว่าอันดับห้าหรือไม่”

อันดับ……อันดับห้า?

พระเจ้า……

เป็นไปได้หรือไม่ว่าสมบัติที่ปรากฏทางตะวันออกเฉียงใต้นั้นเป็นสมบัติล้ำค่าลำดับที่ห้า?

หากรู้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่าอันดับที่ห้า ต่อให้ต้องเสี่ยงตาย พวกเขาก็จะลองสักครั้งเพื่อพิสูจน์ว่าพวกเขาจะแย่งชิงสมบัติมาได้หรือไม่

กู้ชูหน่วนลูบคาง

ในเมื่อมีสมบัติล้ำค่าอันดับที่ห้า เช่นนั้นก็ไม่แปลกใจเลยที่ก่อให้เกิดความเคลื่อนไหวใหญ่ขึ้น

ทุกคนต่างพากันส่ายหน้า

“อาจารย์ สมบัติล้ำค่ามักจะปรากฏขึ้นในส่วนที่ลึกที่สุดของถ้ำสวินหลงซาน ซึ่งข้าไม่สามารถเข้าไปได้เลย อย่าว่าแต่ไม่มีใครได้ครอบครองสมบัติล้ำค่าอันดับที่ห้าเลย มันมีหน้าตาเป็นเช่นไรก็ไม่มีใครรู้ได้”

เหล่าอาจารย์ต่างก็รู้สึกผิดหวัง

พวกเขาคิดว่า นักเรียนที่เข้าไปยังถ้ำสวินหลงซานในครั้งนี้ จะมีคนที่ได้ครอบครองสมบัติล้ำค่าอันดับห้าออกมาได้

แต่ก็ถูก สมบัติล้ำค่าอันดับห้าจะถูกครอบครองอย่างง่ายดายได้อย่างไรล่ะ

และเมื่อตรวจนับอย่างละเอียดถี่ถ้วน นักเรียนที่เข้าไปในครั้งนี้นั้นมีจำนวนลดน้อยลงกว่าสามสิบคน

หนึ่งในนั้นคือ มู่หรงเฉิน ตงฟังเจ๋อ หยวนชิ่งและหยวนเฉิงกลับไม่ได้อยู่ในกลุ่ม

ทั้งสี่คนล้วนเป็นยอดนักฝีมือที่มีอายุน้อย เหตุใดจึงไม่ออกมา?

ปัญหาของเหล่าอาจารย์ค่อนข้างเยอะและซักถามขึ้นมาไม่หยุด กู้ชูหน่วนฟังเข้าก็เริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย นางพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน “อาจารย์ ข้าเข้าไปหาสมุนไพรในถ้ำสวินหลงซานตลอดสามวันมานี้ ข้ารู้สึกง่วงเหลือเกิน ข้าขอตัวกลับไปนอนพักผ่อนก่อนได้หรือไม่”

อาจารย์ต่างพากันส่ายหน้าและถอนหายใจ

น่าเสียดายพรสวรรค์และความสามารถของนาง ไม่คิดมาก่อนเลยว่านางจะเห็นวัชพืชเป็นสมุนไพรยา

หลายคนมีความเชี่ยวชาญด้านเภสัชวิทยาและไม่เคยเห็นยาสมุนไพรประเภทนี้มาก่อน

“พอได้แล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้อย่าลืมมารายงานตัวที่สำนักศึกษาล่ะ”

“รู้แล้วเจ้าค่ะ”

กู้ชูหน่วนเรียกให้หลิ่วเย่ว์ อวี๋ฮุยและเซี่ยวอวี่เซวียนมาช่วยนางขนย้ายวัชพืชนี้กลับไป

กระสอบป่านบรรจุวัชพืชจำนวนนับร้อยได้ถูกขนขึ้นรถไปกว่าสิบคัน ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความเวทนา ผู้คนบนท้องถนนและตามตรอกซอกซอยก็ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ถึงโรคบ้าหอบฟางของกู้ชูหน่วนกำเริบขึ้นอีกแล้ว ทำไมนางถึงเห็นวัชพืชเป็นยาอายุวัฒนะไปได้นะ

มีเพียงแค่กู้ชูหน่วนเท่านั้นที่ดูมีความสุข

สมุนไพรเยอะมากมายเช่นนี้ สามารถทำให้นางนำมากลั่นปรุงยาอายุวัฒนะได้จำนวนไม่น้อยเลย

นางจำเป็นต้องเพิ่มระดับความสามารถของนางให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้สังหารผู้นำกองธงกล้วยไม้และเพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับยายเยี่ยและคนอื่นๆ

ระหว่างทางกลับไปยังจวนหานอ๋อง กู้ชูหน่วนมักรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องนางอยู่

นางไม่รู้ว่าสายตาคู่นั้นกำลังคิดอะไรอยู่เหตุใดถึงยังไม่ลงมือทำอะไรนางเสียที

แต่สายตาเช่นนั้น ทำให้นางรู้สึกขนหัวลุกอย่างบอกไม่ถูก

นางสาบานได้ว่า คนที่แอบสังเกตนางอยู่นั้น ระดับฝีมือความสามารถของเขาจะต้องไม่ต่ำกว่าระดับสามอย่างแน่นอน

เมื่อกลับมาถึงจวนหานอ๋อง

ทุกคนต่างพากันตกตะลึงอีกครั้ง

ชิงเฟิงกล่าวตะกุกตะกัก “พระชายา จวนท่านอ๋องของเรามีฟืนไฟอยู่เป็นจำนวนมาก ไม่จำเป็นต้องนำวัชพืชกลับมาทำเป็นฟืนไฟหรอกพ่ะย่ะค่ะ” เขาไม่สามารถเข้าไปยังการแข่งขันการล่าขุมทรัพย์มังกรได้ จึงทำให้เขาต้องอยู่ที่สำนักศึกษาหลวง

ตลอดระยะทางก็ไม่รู้ว่าได้รับแววตาแห่งความงี่เง่ามากมายเพียงใด ชิงเฟิงแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

มุมปากของกู้ชูหน่วนกระตุกขึ้น

ใครบอกว่านางจะก่อกองไฟ?