กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 491
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 491
กู้ชูหน่วนกล่าวว่า “งั้นหากว่าข้าชนะองค์หญิงจะทรงทำเช่นไร？” “แล้วท่านคิดว่าอย่างไร？”
“องค์หญิงกล่าวเช่นนี้อย่างไรข้าก็เป็นชายาเสด็จอาของท่าน เป็นไปได้หรือว่าข้าชนะท่านแล้วก็จะให้ท่านคุกเข่าเลียนแบบสุนัขเห่า?”
คำพูดนี้แดกดันเบาๆว่าองค์หญิงตังตังจิตใจคับแคบและก็ยิ่งใจน้อยนัก
องค์หญิงตังตังอาจจะฟังความหมายที่นางสื่อไม่ออกแต่ว่าพระพันปีทรงฟังได้เข้าพระทัย ข้อต่อมืออันชัดนั้นอดที่จะเกิดเสียงกระทบกันดังขึ้นไม่ได้
“เช่นนี้เถอะ หากท่านพ่ายแพ้ข้าจะนำสิ่งของสิ่งหนึ่งออกจากจวนองค์หญิงของท่านถือเสียว่าดวงดี”
“เจ้าต้องการได้สิ่งใดจากที่ข้านี้?”
“องค์หญิงตื่นเต้นเช่นนี้ทำไมกัน เป็นไปได้หรือว่าข้าจะเอาชีวิตของท่าน ข้าไม่ได้เบื่อหน่ายเช่นนั้น สิ่งที่ข้าต้องการง่ายดายนักและท่านก็สามารถให้ได้อย่างแน่นอน”
องค์หญิงตังตังฟังอย่างละเอียด
ในมือของกู้ชูหน่วนเอาของไปได้หลายครั้งแล้ว หากไม่กล่าวว่ารางวัลสิ่งใดให้ชัดเจนนางก็จะไม่มีทางทำเรื่อยเปื่อยเป็นแน่
แต่กลับเห็นกู้ชูหน่วนมองดูที่คอและข้อมือที่ว่างเปล่าของตนแล้วกล่าวอย่างเศร้าใจว่า “พวกท่านแต่ละคนสวมใส่ทองและเงินแต่ว่าตัวข้ากลับว่างเปล่า ไม่เปรียบเทียบก็ยังดีเมื่อเทียบแล้วก็ช่างเศร้าใจยิ่งนัก เช่นนี้ละกันหากว่าข้าชนะ ข้าก็จะนำเครื่องประดับชิ้นหนึ่งออกจากจวนองค์หญิงของท่านหรือไม่ก็อัญมณีประเภทสร้อยคอสร้อยข้อมือ”
“แค่นี้เองหรือ?”
ทุกคนต่างรู้สึกไม่อยากที่จะเชื่อ
พวกเขาทั้งหมดคิดว่ากู้ชูหน่วนจะใช้โอกาสแก้แค้นเอาคืน
พระพันปีทรงรู้สึกอยู่ตลอดว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่พระองค์ทรงพยายามครุ่นคิดก็คิดสิ่งที่กู้ชูหน่วนต้องการกระทำไม่ออก
เป็นไปได้หรือว่าเพียงแค่ต้องการเครื่องประดับของมีค่าอย่างบริสุทธิ์ใจเท่านั้น?
กู้ชูหน่วนกรอกตาใส่ทุกคน “ดูข้าทำไมกันบนหน้าข้ามีสิ่งใดหรือ ข้าว่านะองค์หญิงตังตังท่านจะเดิมพันหรือไม่? หากว่าไม่เดิมพันข้าก็จะจากไปแล้ว”
“เดิมพัน เดิมพันตอนนี้เลย หัวข้อข้าเป็นผู้กำหนดทั้งหมดสามข้อเพียงแค่เจ้าสามารถทำได้ทั้งสามคำถามก็ถือว่าเจ้าชนะ”
“ตกลง”
“ข้อที่หนึ่ง นี่คือลูกธนูสิบดอก ทุกดอกเจ้าจะต้องยิงให้ตรงใจกลางเป้า เพียงแค่มีดอกหนึ่งเบี้ยวก็ถือว่าเจ้าแพ้ และในสามหัวข้อหากเจ้าแพ้หนึ่งข้อก็ถือว่าแพ้ทั้งหมด”
“ได้”
เหล่าเสนาบดีแต่ละคนต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน
หญิงอ่อนแอผู้หนึ่งต้องยิงธนูทั้งสิบดอกเข้ากลางเป้า แม้แต่แม่ทัพผู้กล้าหาญก็ไม่แน่ว่าจะสามารถยิงเข้าเป้าได้หมดทุกดอก
แม้ว่าจะยากแต่เหล่าเสนาบดีก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด
กระทั่งถึงลานแสดงยุทธ์……
ระยะทางที่องค์หญิงตังตังตั้งเอาไว้คือหนึ่งร้อยเมตร
วางหลุมให้ตาย เป็นหนึ่งร้อยเมตรเต็มจริงๆ
เหตุใดนางถึงไม่ยิงเอง คนธรรมดาผู้หนึ่งห่างหนึ่งร้อยเมตรผู้ใดจะยิงได้ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจสร้างความลำบากใจให้
เสนาบดีทั้งหลายรวมหัวกระซิบกระซาบกัน
“ครั้งนี้พระชายาหานจะต้องพ่ายแพ้เป็นแน่”
“ก็ใช่หน่ะสิ ไม่เคยได้ยินว่าพระชายาหานยิงธนูเป็น นางดีดฉินเล่นหมากรุกวาดเขียนพอได้ ยิงธนูเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน การยิงธนูเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”
“ข้าเดาว่านางดึงลูกธนูก็ไม่ออกกระมัง”
“เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงตังตังต้องการแก้แค้น เฮ้อ…..พระชายาหานพบเจอองค์หญิงตังตังเข้าก็ช่างโชคร้ายจริงๆ”
กู้ชูหน่วนเพิกเฉยต่อคำเยาะเย้ยของทุกคน นางหยิบคันธนูและลูบไล้อย่างระมัดระวัง
นานเท่าใดแล้วที่นางไม่ได้สัมผัสคันธนูจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าคันธนูมีลักษณะอย่างไร
เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นองค์หญิงตังตังยิ้มอย่างภาคภูมิใจ จักรพรรดิเยี่ยทอดพระเนตรอย่าง…. ส่วนพระพันปีสายพระเนตรหมองหม่นดูไม่ออกว่ากำลังทรงคิดสิ่งใดอยู่
กู้ชูหน่วนก้มลงหยิบลูกธนู ด้านหนึ่งเดินพร้อมกับอีกด้านหนึ่งยิง โดยที่ไม่ได้มองกลางเป้าเลยก็ยิงดอกหนึ่งไปโดยตรงด้วยท่าทางที่พูดไม่ออกว่าเกียจคร้านตามแต่ใจคิดมากเพียงใด
ที่ลานแสดงยุทธ์เกิดเสียงสูดลมหายใจอันเย็นเข้า
“สวรรค์ ดอกที่หนึ่งเข้าเป้าแล้ว”
“ดอกที่สองก็เข้าเป้าแล้วด้วย”
“ดอกที่สามก็เข้าเป้าด้วย สวรรค์ นางไม่แม้แต่จะมองดูใจกลางเป้าเลย และลูกธนูแต่ละดอกก็ถูกยิงตามแต่ใจเหตุใดถึงยังสามารถเข้ากลางเป้าได้”
“ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ยิงสบายๆก็ยังสามารถยิงเข้าทุกดอก นี่เป็นการกลับชาติมาเกิดของเทพแห่งธนูชัดๆ”
ลูกธนูสิบดอกเข้าใจกลางเป้าทั้งสิ้น
ทุกๆคนอ้าปากตาค้างโดยเฉพาะองค์หญิงตังตังและจักรพรรดิเยี่ยที่ไม่สามารถตอบสนองได้เป็นเวลานานและจ้องมองกู้ชูหน่วนสะบัดมือของตนเองพร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง
“ลูกธนูนี้ก็หนักเกินไปกระมัง ดึงเสียจนแขนของข้าปวดไปหมด
องค์หญิงตังตังลูกธนูสิบดอกดูเหมือนว่าจะเข้ากลางเป้าทั้งหมด รอบแรกข้าชนะแล้วสินะ” องค์หญิงตังตังกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง “ภูมิใจอันใดกันยังมีอีกสองการประลองนะ”
“งั้นท่านก็ออกหัวข้อเถอะ รีบประลองให้เรียบร้อยข้าก็สามารถเลือกเครื่องประดับที่จะสวมใส่บนร่างกายของข้าได้”
“หัวข้อที่สองก็ยังลูกธนูสิบดอก เพียงแค่เจ้าสามารถยิงเข้าใจกลางเป้าทั้งหมดอีกก็ถือว่าเจ้าชนะ แต่ว่าคราวนี้จะมีเหรียญกษาปณ์สิบเหรียญแขวนอยู่ด้านหน้าของเป้า และเหรียญกษาปณ์ทั้งสิบเหรียญยังขยับไปมาซึ่งลูกธนูของเจ้าจะต้องยิงทะลุผ่านตรงกลางกลวงของเหรียญกษาปณ์
ชู่ว์……
ทั้งหมดตรงนั้นเสียงอึกทึกขึ้น
นี่ก็ช่างยากเกินไปกระมัง
องค์หญิงตังตังสร้างความลำบากใจและสร้างความลำบากได้ชัดเจนนัก ทำเกินไปแล้วกระมัง
อย่างไรพระพันปีกับจักรพรรดิเยี่ยก็ทรงทนทอดพระเนตรต่อไปไม่ไหวแล้วและทรงเกลี้ยกล่อมว่า “องค์หญิง พอเหมาะก็สมควรหยุดได้แล้ว”
“เป็นนางเองที่บอกว่าต้องการประลองกับข้า ไม่ใช่ข้าขอร้องให้นางประลองกับข้า หากนางกลัวก็ยอมแพ้สิ บางทีข้าอาจจะเห็นแก่เสด็จอาสามารถให้นางเลียนเสียงสุนัขเห่าแค่สองสามเสียง”
ช่างน่าขัน
นางเป็นถึงภรรยาของเทพแห่งสงครามและยังเป็นที่รักของเทพแห่งสงคราม ผู้ใดจะกล้าให้นางคุกเข่าเลียนสุนัขเห่า
พรุ่งนี้จะไม่ถูกเทพแห่งสงครามบีบจนตายหรอกหรือ
เหรียญกษาปณ์สิบเหรียญที่แกว่งไปมาผูกเข้าด้วยกันและอยู่เป็นเส้นตรงกับกลางเป้า แม้แต่แม่ทัพอาวุโสเซี่ยวก็ใช่ว่าจะทำได้ แล้วยิ่งลูกธนูสิบดอกทุกๆดอกต้องยิงเข้าเป้า หากว่ามีเพียงแค่ดอกหนึ่งเบี้ยวก็ถือว่านางพ่ายแพ้
นี่มันช่างยากยิ่งนัก
ช่างยากเย็นยิ่งนัก
พวกเขาคิดว่ากู้ชูหน่วนจะไม่รับปาก
คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนก็ยังคงรับปาก
ไม่รู้จริงๆว่านางเป็นลูกโคแรกเกิดที่ไม่กลัวเสือหรือเปล่า
“เหรียญกษาปณ์สิบเหรียญนี้แกว่งไปมาเสียจนข้าปวดตา ช่างเถอะ อย่างไรข้าก็รำคาญที่จะมองดูพวกมันก็จัดการกับพวกมันให้หมดเลยละกัน”
หยิ่งยะโส จองหอง คิดไปเองว่าใช่
ทุกๆคนหัวเราะกัน
แต่ว่าเช่นไรพวกเขาก็ไม่เคยนึกถึง
กู้ชูหน่วนยิงลูกธนูดอกที่หนึ่งออกไป ลูกธนูนั้นพุ่งทะยานออกไปราวกับมีดวงตา ยิงเข้าเป้าเหรียญกษาปณ์ที่แกว่งไปแกว่งมาอย่างไม่เป็นระเบียบเข้าทั้งสิบเหรียญ และสุดท้ายก็ยิงเข้าไปยังใจกลางเป้า
ทั้งที่นั้นเงียบกริบ
คงจะเป็นโชคช่วย
โชคช่วยเป็นแน่
ลูกธนูดอกที่สองพุ่งออกผ่านอากาศและทะลุผ่านเหรียญกษาปณ์อีกครั้งแล้วก็เข้ากลางเป้า
อะไรวะ
โชคช่างดีเกินไปแล้วกระมังยิงเข้าเป้าอีกแล้ว
ลูกธนูดอกที่สามยังคงเข้ากลางเป้า
ทุกคนกระซิบกระซาบกัน พระชายาหานเคยเรียนการยิงธนูกระมัง ไม่เช่นนั้นเหตุใดนางถึงสามารถยิงเข้าเป้าได้ทุกดอก แต่ว่าทำไมท่ายิงธนูของนางถึงได้แปลกประหลาดเช่นนี้？
ลูกธนูดอกที่สี่……
ทุกคนอ้าปากค้าง
เป็นเทพแห่งสงครามที่สอนให้นางยิงธนูหรือ? ต้องใช่แน่
ลูกธนูดอกที่ห้า……
องค์หญิงตังตังแทบทรุด
ทักษะการยิงธนูเช่นนี้ยังบอกว่านางยิงธนูไม่เป็น นี่ลักษณะเหมือนผู้ที่ไม่เคยเรียนยิงธนูเหรือ?
ในที่นั้นไม่มีผู้ใดที่มีทักษะการยิงธนูเก่งกาจไปกว่านางแล้วสินะ
ลูกธนูดอกที่หก
จักรพรรดิเยี่ยอดไม่ได้ที่จะเลื่อมใสขึ้นมา
เขาไม่เคยเห็นสตรียิงธนูได้ราบรื่นเช่นนี้มาก่อน
เสนาบดีกู้ทำอันใดกินหรือมีบุตรสาวที่ดีเช่นนี้ไม่เก็บไว้ให้เป็นนางสนมของพระองค์ แต่กลับสนับสนุนให้พระองค์พระราชทานกู้ชูหน่วนให้แต่งงานกับหานอ๋อง
ลูกธนูดอกที่เจ็ด
ความโกรธในพระทัยของพระพันปียิ่งทรงอัดอั้นก็ยิ่งทรงกริ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ
หญิงผู้นี้ยิ่งเก่งกาจก็ยิ่งเป็นอันตรายมากขึ้น
เยี่ยจิ่งหานผู้เดียวก็รับมือได้ยากแล้วยังจะมีกู้ชูหน่วนมาอีกผู้หนึ่ง
ลูกธนูดอกที่แปด
เสนาบดีกู้ร่างแข็งเป็นหินไปเลย แทบจะไม่อยากเชื่อว่านั่นเป็นลูกสาวแท้ๆของเขา
ลูกธนูดอกที่เก้า
กู้ชูอวิ๋นกัดริมฝีปากอันแดงด้วยแววตาอิจฉาริษยา
ลูกธนูดอกที่สิบ……
ในที่นั้นเสียงเงียบกริบ ทุกคนในงานเลี้ยงใช้เวลาเนิ่นนานก็ยังไม่สามารถคืนสติกลับมากัน
หมายเหตุ
“ลูกวัวเพิ่งเกิดไม่กลัวเสือ” เป็นสำนวนที่เปรียบกับธรรมชาติของสัตว์ เช่น ลูกวัวที่เพิ่งเกิดใหม่แม้จะเจอเสือก็ไม่แสดงอาการกลัวแต่อย่างใด นั่นไม่ใช่เพราะมันไม่กลัว แต่เพราะลูกวัวเพิ่งเกิดยังไม่มีประสบการณ์ ยังไม่รู้ว่าเสือดุร้ายและเป็นอันตราย