กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 762
“เส่าอี๋ รีบไป……”
เหล่าผู้อาวุโสสูงสุดตะโกน เลือดพุ่งกระฉูด กระเซ็นไปทั่วถ้ำหิน และใบหน้าของเหวินเส่าอี๋
เหล่าผู้อาวุโสที่อยู่ข้าง ๆ รีบดึงเหวินเส่าอี๋อย่างรวดเร็ว “หัวหน้าเผ่า พวกเรารีบไปกันเถอะ หัวหน้าเผ่าอาวุโสและผู้อาวุโสสูงสุดใช้ชีวิตถ่วงเวลาไว้เพื่อช่วยพวกเรา”
“ปล่อย ท่านพ่อของข้ายังอยู่ด้านนอก เขายังอยู่ด้านนอก”
เหวินเส่าอี๋ยังคงคุ้ยเขี่ยประตูหิน จนนิ้วมือทั้งสิบเขียวคล้ำและเลือดไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
เขาเหลือท่านพ่อเพียงคนเดียวแล้ว……
เหลือท่านพ่อเพียงคนเดียว……
หากไม่มีท่านพ่อแล้ว ในโลกนี้ เขาก็ไม่มีญาติแม้แต่คนเดียว
“ขวับ ๆ ๆ ……”
เหล่าผู้อาวุโสสูงสุดทั้งหลายถูกฟันจนตายทีละคน น่าหลานหลิงลั่วและกู้ชูหน่วนเข้าไปในถ้ำ พวกเขามองดูเหตุการณ์ที่โหดร้ายทารุณด้วยสายตาที่เย็นชาและไม่ได้ห้าม
มุมปากของน่าหลานหลิงลั่วเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและภาคภูมิใจ
เมื่อเหวินเฉิงเทียนเห็นกู้ชูหน่วน เขาก็พยายามใช้พละกำลังที่เหลืออยู่ทำให้กู้ชูหน่วนตายไปพร้อมกันกับเขา
“ไอ้สุนัขชั่วเผ่าหยก เจ้าทำลายวรยุทธของบุตรชายข้า ถอดกระดูกสะบักของบุตรชายข้า และทรมานบุตรชายของข้าอย่างแสนสาหัส วันนี้ข้าจะมอบความตายให้เจ้า และลากเจ้าไปลงนรกด้วยกัน”
“หัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้า？ว่ากันว่าเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด？แม้ว่าท่านจะเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเหวินเส่าอี่ แต่วันนี้ข้าจะกำจัดท่านเท่าเผ่าหยก เพื่อที่เผ่าหยกจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีกต่อไป”
สีหน้าของกู้ชูหน่วนเย็นชา และสั่งไม่ให้ลูกน้องเข้ามาแทรกแซง นางต้องการจะกำจัดเหวินเฉิงเทียนด้วยตัวเอง
นางไม่อาจตายก่อนได้ นางทิ้งระเบิดเวลาลูกใหญ่เช่นนี้ไว้เพื่อข่มขู่เผ่าเพลิงฟ้า
เหวินเส่าอี๋เดินผ่านถ้ำหินไปได้ และไม่สามารถเห็นกู้ชูหน่วนและเหวินเฉิงเทียนได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาต่อสู้กันอย่างไร เนื่องจากมีผู้คนเข้าออกเป็นจำนวนมาก มีบางคนขวางอยู่ที่ทางเข้าถ้ำ และเหล่าผู้อาวุโสก็ยังคงลากเขา
เขาถูกลากออกไป
ก่อนที่จะจากไป ในที่สุดเขาก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่อยู่นอกถ้ำ
กู้ชูหน่วนใช้ดาบอ่อนแทงเข้าไปที่หัวใจของเหวินเฉิงเทียน
ดาบแทงทะลุหัวใจ
เลือดไหลหยดเปื้อนพื้นและใบหน้าของเขา
ท่านพ่อของเขากำลังเผชิญหน้ากับเขา และเขาเห็นร่องรอยการปลอบโยนครั้งสุดท้ายในแววตาของท่านพ่อ
นั่นเป็นตอนที่เขาถูกเหล่าผู้อาวุโสลากออกไป ท่านพ่อของเขามองเขาอย่างปลอบโยน
ในเวลาเดียวเขาก็ยังเห็นถ้อยคำจากริมฝีปากของท่านพ่ออย่างคลุมเครือว่า “มีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดี ๆ”
“ท่านพ่อ…อ้า…ปล่อยข้า ปล่อยข้า…กู้ชูหน่วน เจ้าฆ่าท่านพ่อของข้าได้อย่างไร เจ้าฆ่าท่านพ่อของข้าได้อย่างไร… .ปล่อยข้า……”
“นายน้อย ไม่มีเวลาแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ หากประตูหินนี้พังทลาย หัวหน้าเผ่าอาวุโสและผู้อาวุโสสูงสุดทั้งหลายก็จะสละชีวิตไปอย่างเปล่าประโยชน์”
“ท่านพ่อ……”
หางตาของเหวินเส่าอี๋กำลังจะแยกออก เขากัดริมฝีปากแน่น กัดจนริมฝีปากมีรอยเลือดและกำหมัดแน่น
เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายกลัวว่าหากเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจะบุ่มบ่ามออกไปสู้กับพวกเขาอย่างสุดกำลัง จึงทำได้เพียงฉวยโอกาสจากความโกลาหลตีเหวินเส่าอี๋จนสลบ จากนั้นก็แบกเหวินเส่าอี๋ และรีบออกจากถ้ำอย่างรวดเร็ว
“ทุบประตูหินให้เปิดออก อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว” น่าหลานหลิงลั่วสั่งอย่างเย็นชา
ดาบของกู้ชูหน่วนยังคงแทงอยู่ที่หัวใจของเหวินเฉิงเทียน
นางกัดฟันและกล่าวว่า “ข้าไม่ได้อยากฆ่าท่าน แต่หากท่านยังอยู่ จิตใจของข้าก็ยากที่จะสงบลงได้ ข้าจึงต้องฆ่าท่าน”
กู้ชูหน่วนใช้ดาบอ่อนแทงทะลุหัวใจของเขา นางดึงดาบอ่อนออกมาอย่างโหดเหี้ยม และทิ้งรอยเลือดไว้
ตั้งแต่วินาทีที่นางฆ่าเหวินเฉิงเทียน
นางก็รู้แล้วว่านางกับเหวินเส่าอี๋กลายเป็นคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิง และไม่มีวันที่จะญาติดีกันได้
พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่เป็นศัตรูคู่อาฆาต
โกรธแค้นก็โกรธแค้นไปสิ
เขาควรจะโกรธแค้นนาง
เหวินเฉิงเทียนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก
นัยน์ตาอันไร้เรี่ยวแรงมองเข้าไปในส่วนลึกของประตูหิน
ดูเหมือนว่าลึกเข้าไปในประตูหินจะมีสิ่งที่เขาเป็นกังวลมากที่สุด
ผู้อาวุโสสูงตรวจดูลมหายใจของเหวินเฉิงเทียน
ชายที่อยู่ตรงหน้าไร้ลมหายใจ และชีพจรก็หยุดเต้นแล้ว
เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าหยกต่างพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ในที่สุดเหวินเฉิงเทียนก็ตายแล้ว
เขาเป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกเขาเผ่าหยก และมีวรยุทธระดับเจ็ด เดิมทีคิดว่าพวกเขาต้องจ่ายค่าตอบแทนจำนวนมากเพื่อจัดการกับเขา ไม่คิดว่าจะสามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเห็นพิษบนร่างกายของเขา ดูเหมือนว่าจะเป็นสุดยอดพิษที่เป็นเคล็ดลับวิชาเฉพาะของเผ่าหยก ใครเป็นคนวางยาพิษเขา？
หัวหน้าเผ่า？
หลังจากที่คิดดูแล้ว พวกเขาต่างก็เห็นพ้องต้องกันว่ากู้ชูหน่วนเป็นคนวางยาพิษ
เมื่อเหวินเฉิงเทียนตาแล้ว เรื่องที่เหลือก็จัดการได้ไม่ยาก
กู้ชูหน่วนก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะจัดการเหวินเฉิงเทียนได้ง่ายขนาดนี้
ทุกอย่างราวกับอยู่ในความฝัน
ตอนที่พวกเขาตกอยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นเงาก็ปรากฏตัวขึ้น และแย่งชิงร่างของเหวินเฉิงเทียนไป
พวกเขาต่างพากันตอบโต้และพยายามที่จะยับยั้ง แต่เงารวดเร็วมากเกินไป รวดเร็วราวกับฟ้าแลบ และหายไปในชั่วพริบตาเดียว
ผู้อาวุโสรองกล่าวว่า “หญิงผู้นั้นเป็นใคร ทำไมถึงมีวรยุทธสูงส่งเช่นนั้น？หรือว่าเผ่าเพลิงฟ้ายังมียอดฝีมือขั้นสูงระดับเจ็ดอยู่อีก？”
แววตาของผู้อาวุโสสูงล้ำลึก เขาพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเงานี้ถึงดูคุ้น ๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นฮวาอิ่ง ใช่ เป็นฮวาอิ่ง มีเพียงฮวาอิ่งเท่านั้นที่รวดเร็วเช่นนี้”
“ฮวาอิ่งถูกขังอยู่ที่เผ่าหยกไม่ใช่หรือ？นางหนีออกมาได้อย่างไร？”
“นางคุ้นเคยกับเผ่าหยกเป็นอย่างดี เผ่าหยกจึงไม่สามารถกักขังนางได้ และนางก็หนีออกมาได้อีกครั้ง”
“คนผู้นี้วิปริต เป็นหญิงวิปริต ผู้อาวุโสสูง หัวหน้าเผ่า พวกเราต้องกำจัดฮวาอิ่ง หากนางยังมีชีวิตอยู่ ไม่รู้ว่าต่อไปนางจะทำเรื่องที่เลวร้ายอะไรกับเผ่าอีก”
ต้องการฆ่า……
แต่ฮวาอิ่งเจ้าเล่ห์
จึงไม่ง่ายเลยที่จะฆ่านางในตอนนี้ ต้องวางแผนอย่างรอบคอบเสียก่อน
“ตามไป รีบตามไป ฆ่าหญิงวิปริตผู้นั้นซะ” ผู้อาวุโสสูงกล่าว
กู้ชูหน่วนมองไปยังทางซ้ายที่ฮวาอิ่งจากไปและขมวดคิ้ว “เหวินเฉิงเทียนตายแล้ว นางยอมเสี่ยงชีวิตมาแย่งชิงร่างของเหวินเฉิงเทียนไปทำไม？ผู้อาวุโสสูง เมื่อครู่ท่านตรวจสอบดีแล้วหรือว่าเหวินเฉิงเทียนตายแล้ว？”
“แทงทะลุหัวใจในดาบเดียว ต่อให้เป็นเทพเซียนก็ไม่มีชีวิตรอด นับประสาอะไรกับมนุษย์ แล้วเหวินเฉิงเทียนจะไม่ตายได้อย่างไร？”
“เขาเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด ยอดฝีมือระดับเจ็ดไม่แตกต่างจากคนทั่วไปงั้นหรือ？กู้ชูหน่วนรู้สึกไม่สบายใจ
นางไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับฮวาอิ่งมากนัก
แต่จากสิ่งที่นางทำที่เผ่าหยกในวันนั้น นางจะไม่ทำสิ่งที่ไร้ค่าอย่างไม่มีเหตุผล
“แม้จะเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด แต่ก็แก่และตายได้ แต่แค่มีอายุขัยยืนยาวนานกว่าคนทั่วไปก็เท่านั้น เหวินเฉิงเทียนไม่มีทางมีชีวิตรอดอย่างแน่นอน”
กู้ชูหน่วนสงบจิตใจ และสั่งให้คนไปตามหาฮวาอิ่ง
โดยหวังว่าเหวินเฉิงเทียนจะตายแล้ว
มิฉะนั้นยอดฝีมือระดับเจ็ดเพียงคนเดียว เผ่าหยกของพวกเขาก็ไม่แน่ว่าจะสามารถรับมือได้
“ตูมตาม……”
มีเสียงดังขึ้น ในที่สุดคนของน่าหลานหลิงลั่วก็ทุบประตูหินได้สำเร็จ
เขาโบกมือให้คนรีบตามเหวินเส่าอี๋และคนอื่น ๆ ไป
เมื่อพิจารณาจากการกระทำของเขาแล้ว ดูเหมือนเขาจะแน่ใจว่าเหวินเฉิงเทียนไม่มีชีวิตรอดแล้วจริง ๆ
“หัวหน้าเผ่า พวกเราก็ตามไปเถอะ นายน้อยน่าหลานพูดถูก ต้องตัดรากถอนโคนให้สิ้นซาก มิเช่นนั้นเมื่อลมฤดูใบไม้ผลิพัดมาก็จะงอกขึ้นใหม่”
กู้ชูหน่วนยังไม่ทันได้ตอบตกลง ผู้อาวุโสสูงก็ให้คนไล่ตามไปแล้ว
กู้ชูหน่วนมองไปยังทิศทางที่เหวินเส่าอี๋และคนอื่น ๆ จากไป จากนั้นก็มองไปยังทิศทางที่ฮวาอิ่งจากไป นางกัดฟันและกล่าวว่า “พวกเจ้าที่เหลือตามข้ามาทางนี้”
“หัวหน้าเผ่า ไม่ไปทางนั้นหรือ？”
“พูดอะไรมากมายนัก รีบไปตามหาฮวาอิ่งกับข้า”
เมื่อเทียบกับเหวินเส่าอี๋แล้ว นางรู้สึกว่าฮวาอิ่งและเหวินเฉิงเทียนเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุด
นางไม่ได้ยืนยันการตายของเหวินเฉิงเทียนด้วยมือของตัวเอง นางจึงไม่สามารถวางใจได้