กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 808
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 808
”อะ….เรื่องอะไร?”เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สั่นระริก มันตื่นเต้นจนออกห่างกู้ชูหน่วนอย่างควบคุมไม่อยู่
“จัดการกับคนเหล่านั้นที่อยู่ด้านนอกให้เรียบร้อย”
“นายท่าน ท่านล้อเล่นอะไรกัน ท่านปล้นเรือนชุ่ยอวี้เซียนกับหอเจินเป่าจนหมด พวกเขาจะปล่อยง่ายๆได้อย่างไร…..”
ไม่รอให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดจบ กู้ชูหน่วนพูดตัดบทขึ้นว่า“เรื่องเล็กแค่นี้ จะสามารถขัดขวางเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้ที่ไหนกัน”
“คำพูดนี้ฟังแล้วลื่นหู แต่….เหตุใดท่านไม่ให้เจ้าเสือทึ่มตัวนี้ไปล่ะ?”
“ความสามารถเขาจะกล้าแกร่งอย่างเจ้าที่ไหนกัน”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รู้สึกว่านางกล่าวพูดถูกต้อง แต่ก็รู้สึกว่านางพูดผิดตรงไหนแล้ว
ไม่รอให้มันปฏิเสธหรือยินยอม กู้ชูหน่วนได้โยนมันออกไปแล้ว เพื่อเป็นเกาะขวางธนู
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ปีนป่ายขึ้นด้วยความเดือดดาล
นายท่านที่จิตใจอำมหิต
ชาติหนึ่งมิสู้ชาติหนึ่ง
และยังไม่สู้ครั้งแรกก่อนสูญเสียความทรงจำที่ทะนุถนอมมันเลย
บ่นแล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังคงเปลี่ยนเป็นราชางูเหลือมอย่างอัศจรรย์
หนึ่งหัว เปลี่ยนเป็นสามหัว ห้าหัว เจ็ดหัว เก้าหัว…..
มันออกจากประตูใหญ่ของหอเจินเป่า
พอเห็นมันที่เป็นสัตว์ตัวใหญ่ออกมา ลูกศิษย์ของตระกูลไป๋หลี่จำนวนไม่น้อยแทบจะเป็นลมล้มลง
“ใหญ่….งูตัวใหญ่มาก…..”
“พระเจ้า คิดไม่ถึงว่าคือราชางูเหลือมหยกเก้าเศียร พละกำลังของงูตัวนี้แกร่งกล้ามาก เร็ว เริ่มดำเนินการ สังหารมัน”
“หยุด อย่าสังหาร รีบหยุดเดี๋ยวนี้”
ไป๋หลี่เจิ้นตกใจเป็นอย่างมาก
ไม่ง่ายที่เขาจะสามารถศิโรราบงูได้ หากถูกสังหาร เช่นนั้นเขาจะโมโหมาก
ด้านนอกหอเจินเป่า นอกจากไป๋หลี่เจิ้น ยังมีผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่คนอื่น เช่น ไป๋หลี่เฉิง ไป๋หลี่อวิ๋นเย่ว์เป็นต้น
ทุกคนต่างมองไปทางไป๋หลี่เจิ้น โดยเฉพาะไป๋หลี่เฉิง
เขาโมโหเป่าเครา ถลึงตากล่าวขึ้นว่า“ดีจริงๆ ไป๋หลี่เจิ้น ช่วงก่อนหน้านี้มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วจำนวนไม่น้อย ว่าตระกูลไป๋หลี่ของพวกเราได้ราชางูเหลือมหยกเก้าเศียรระดับห้ามาตัวหนึ่ง คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”
“นั่นคืออสุรกายระดับห้า ระดับห้าเชียว สามารถได้มานั่นคือความโชคดีของตระกูลไป๋หลี่พวกเรา”ไป๋หลี่เจิ้นกล่าวอย่างเรียบเฉย แต่ทว่าทำให้ผู้อาวุโสคนอื่นโมโหอย่างมาก
“เป็นความโชคดีของตระกูลไป๋หลี่ หรือเป็นความโชคดีของหลานชายท่านไป๋หลี่หมิง?เรื่องใหญ่เช่นนี้ ท่านไม่รายงานแก่พวกเราเลย กลับกันได้เก็บซ่อนราชางูเหลือมไว้ที่หอเจินเป่าเอง ท่านรู้หรือไม่ว่าราชางูเหลือมน่ากลัวเพียงใด เพียงแค่มันโมโหต่อต้านขึ้นมา เกรงว่าตระกูลไป๋หลี่จะต้องถูกมันทำลายกว่าครึ่ง”
“นี่ข้าไม่ใช่จะปราบปรามราชางูเหลือมเก้าเศียรแล้ว ค่อยบอกทุกคนหรือ จะรู้ที่ไหนกันว่าวันนี้มันจะโผล่ออกมา”
“ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผู้นำตระกูลเพิ่งจะถามพวกเรา มีคนได้ราชางูเหลือมหรือไม่ ตอนนั้นทำไมท่านไม่พูด?”
“ไป๋หลี่เฉิง ท่านหมายความว่าอย่างไร?หรือว่าท่านเห็นข้าได้ราชางูเหลือม แล้วอิจฉาริษยา อยากเป็นเจ้าของสินะ”
“ท่านระดับสี่อันจิ๊บจ๊อย จะปราบอสุรกายระดับห้าได้อย่างไร?ต่อให้ท่านปราบแล้ว เช่นนั้นก็มีปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายออกหน้าให้ท่าน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ราชางูเหลือมนั่นก็เป็นของตระกูลไป๋หลี่ สุดท้ายให้ผู้ใดทำสัญญากับราชางูเหลือม ต้องดูความคิดเห็นของผู้นำตระกูลแล้ว”
“ข้าเหนื่อยมากมายถึงได้ราชางูเหลือมมา ผู้ใดกล้ามาแย่งกับข้า ข้าจะสู้ด้วยสุดชีวิตกับผู้นั้น”
ไป๋หลี่เจิ้นกับไป๋หลี่เฉิงยิ่งทะเลาะกันรุนแรงขึ้น
ไป๋หลี่อวิ๋นเย่ว์ทำได้เพียงเป็นผู้ไกล่เกลี่ย
“พอแล้วๆ ทั้งสองท่านไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ตรวจสอบให้แน่ชัดกันเถิดว่าวันนี้แท้จริงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
ทั้งสองคนเลยร่นถอย
ตระกูลไป๋หลี่หนึ่งในสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ คิดไม่ถึงว่าเรือนชุ่ยอวี้เซียนจะถูกคนปล้นจนราบคาบ
และปล้นอย่างไร โจรผู้นั้นคือใคร จนตอนนี้พวกเขายังหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้
ตระกูลไป๋หลี่สั่งคนจัดกำลังอยากเข้าไปในหอเจินเป่า
ตัวขนาดใหญ่ราวหนึ่งร้อยกว่าเมตรของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขวางอยู่ด้านหน้าประตู ไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าไป
“ราชางูเหลือมไม่ยอมให้พวกเราเข้าไป ต้องมีเหตุผลของเขา เอาอย่างนี้ไหม ให้ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายถามดูเถิด”ไป๋หลี่เจิ้นกล่าว
“ตอนนี้ทำได้เพียงอย่างนี้แล้ว”
อสุรกายระดับห้าไม่ยอมให้เข้า พวกเขาดันอยากเข้าไป หากต่อสู้กันขึ้นมา เสียเปรียบก็คือพวกเขาเอง
ตระกูลไป๋หลี่มีปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายชื่อเสียงโด่งดังทั่วหล้า ในตระกูลของพวกเขาปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายนับไม่ถ้วน อีกทั้งมีปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายระดับสูงอยู่ไม่น้อย
ครั้งนี้ พวกเขาได้เชื้อเชิญปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายระดับสูงมาสองคน
ผู้เป็นปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายจะมีวิธีเฉพาะตัว ที่สามารถปราบศิโรราบอสุรกายได้ และยังสามารถพูดคุยกันได้ด้วย
แต่การพูดคุยอย่างนี้ นอกจากพวกเขา คนอื่นล้วนฟังไม่ออก
“เป็นอย่างไรบ้าง?”ไป๋หลี่เจิ้นกล่าวถามอย่างร้อนใจ
ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายกล่าวว่า“ราชางูเหลือมกล่าวว่า มีคนบุกรุกเรือนชุ่ยอวี้เซียนกับหอเจินเป่า และยังเอาของในหอเจินเป่าไปหมดแล้ว”
“อะไรนะ?ของล้ำค่าในหอเจินเป่าก็ถูกปล้นจนเกลี้ยงหรือ?”
คนของตระกูลไป๋หลี่ต่างทยอยพากันชะงักอึ้ง
หอเจินเป่าเป็นขุมทรัพย์ของพวกเขา สิ่งของด้านในมีมูลค่ามากมาย
“เล่ห์กลหอเจินเป่ามากมาย โจรธรรมดาทั่วไปจะเข้าไปได้อย่างไร?ต่อให้เข้าไปได้ ก็ไม่อาจออกมาได้ แต่ต่อให้มีคนออกมาจากหอเจินเป่า เสียงเตือนภัยของตระกูลไป๋หลี่ก็จะดังขึ้น”
“ราชางูเหลือมยังบอกว่า มันอุดกั้นอยู่ที่ปากถ้ำไว้ เพราะโจรยังอยู่ในตระกูลไป๋หลี่ ให้พวกเรารีบตามจับขโมยกัน อย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย”
“ยังอยู่ในตระกูลไป๋หลี่?หรือว่าเป็นโจรใน?”
“ไม่ใช่โจรภายใน เหมือนเป็นคนของตระกูลอื่น ราชางูเหลือมบอกว่า โจรมีพละกำลังที่แกร่งกล้า อย่างน้อยถึงยอดฝีมือชั้นสูงสุดระดับสามเลย หรืออาจจะประมาณระดับสี่ได้”
ผู้อาวุโสต่างมองหน้าสบตากัน
ต่างได้รับคำตอบจากสายตาของแต่ละคน
ซั่งกวนชิง….
หรือว่าคือเขา?
วันนี้นอกจากซั่งกวนชิงที่มาตระกูลไป๋หลี่ของพวกเขา ก็ไม่มีคนนอกอะไรมาแล้วนะ
ไป๋หลี่เจิ้นกล่าวด้วยความเดือดดาลว่า“ต้องเป็นซั่งกวนชิงแน่ๆเลย ครั้งก่อนตอนที่อยู่หุบเขาเจียงเจ๋อซานเขามีความขุ่นเคืองตระกูลไป๋หลี่ของพวกเราเป็นอย่างมาก ยังกล่าวว่าจะทำลายตระกูลไป๋หลี่ของพวกเรา ข้าว่าละเหตุใดถึงได้จิตใจดีอย่างแปลกประหลาด มาที่ตระกูลไป๋หลี่ของพวกเรา สอดคล้องกับพุ่งเข้าใส่ทรัพย์สมบัติของพวกเรา”
“เช่นนั้นยังงงอะไรกันอยู่ จับเขาไว้ก่อนค่อยว่ากัน พวกเจ้ามากับข้าจำนวนหนึ่ง”ไป๋หลี่เจิ้นนำคนกลุ่มหนึ่งไป
ไป๋หลี่เจิ้นกังวลยาอายุวัฒนะสามเม็ดนั้นจะถูกขโมย ดังนั้นเขาเลยลีลาไม่ไปล้อมซั่งกวนชิง
ไป๋หลี่อวิ๋นเย่ว์ขมวดคิ้ว กล่าวขึ้นว่า“แปลก ในเมื่อราชางูเหลือมเก้าเศียรยินยอมช่วยพวกเรา เหตุใดถึงไม่สามารถขวางคนของตระกูลซี่งกวนได้?”
ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายกล่าวว่า“ราชางูเหลือมกล่าวว่า มันหิว ไม่มีแรงขวาง และก็ไม่มีแรงช่วย”
ทุกคน“……”
นี่คือต้องการจะต่อรอง?
“ถามมันสิว่าอยากกินอะไร ทำให้มันพอใจก่อน”
“มันบอกว่าคำเรียกร้องไม่มาก ต้องการหมูย่างห้าร้อยตัว”
ห้า…..
ห้าร้อยตัว?
นี่ไม่เยอะหรือ?
มันกินลงหรือ?
ไป๋หลี่อวิ๋นเย่ว์มองไปทางไป๋หลี่เจิ้น
ไป๋หลี่เจิ้นกระแอมไอเล็กน้อย
“มันเจริญอาหาร หาได้ยากที่ราชางูเหลือมจะยืนอยู่ที่นี่ ชัดเจนว่ามันยินยอมที่จะสนิทกับพวกเรา เอาอย่างนี้ไหม ให้หมูย่างห้าร้อยตัวมันไปก่อน”
เขาไม่กล้าจินตนาการ หากไร้หนทางที่จะเอาอาหารให้มันพึงพอใจ งูตัวนี้จะไปทันทีใช่หรือไม่
“ได้ เอาหมูย่างห้าร้อยตัวให้มันก่อน ค่อยส่งคนเข้าไปตรวจสอบด้านในว่าสูญหายอะไรไปบ้าง”
ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายค่อนข้างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก กล่าวว่า“มันบอก….มันบอกว่ามันหิวจนไม่มีแรง ไม่สามารถย้ายร่างกายได้”
“…..”
เหตุผลนี้แย่เกินไปแล้ว
“ให้คนรับใช้เพิ่มความเร็ว รีบย่างหมูให้สุก”
“ผู้อาวุโส จะต้องย่างห้าร้อยตัวจริงหรือ?หมูห้าร้อยตัวไม่ใช่น้อยๆ”
“ไร้สาระ ข้าดูสบายๆมาล้อเล่นกับเจ้าหรือ? กระจายคำสั่งข้าออกไป ปิดกั้นตระกูลไป๋หลี่ คนอื่นห้ามเข้าออก”
“ขอรับ”