กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 810
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต้องการที่จะยับยั้ง แต่ก็สายเกินไปแล้ว
สัญญาเลือดได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว
กู้ชูหน่วนรู้สึกว่าในหัวของนางมีเสียงหึ่ง ๆ ราวกับว่าถูกฟ้าผ่า
และพลังของนางก็ทะยานขึ้นสูงในทันที
จากวรยุทธ์ระดับหก ขึ้นไปเป็นวรยุทธ์ระดับเก้า
สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจที่สุดคือนางเข้าใจคำพูดขอเจ้าเสือน้อย
“นายท่าน ๆ ต่อไปเราก็จะเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว”
“เป็นหนึ่งเดียวกัน？ เป็นหนึ่งเดียวกันอย่างไร？”
“ในระหว่างที่เราทำสัญญากัน หากท่านตาย ข้าก็จะตายไปด้วยกันกับท่าน”
กู้ชูหน่วนยกมุมปากขึ้น “แล้วหากเจ้าตาย ข้าก็จะตายไปกับเจ้าด้วย”
“สัญญาของเราตกลงกันไม่ใช่สัญญาความตาย หากข้าตาย ท่านจะไม่ตาย เพียงแต่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง”
เมื่อกู้ชูหน่วนได้ยินประโยคในครึ่งแรก สีหน้าของนางดูโล่งใจ แต่เมื่อได้ยินประโยคครึ่งหลัง สีหน้าของนางก็ทรุดลง
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โกรธมาก
“ใครให้เจ้าทำสัญญากับนายท่านของข้า？เจ้ารีบยกเลิกสัญญาเดี๋ยวนี้”
“สัญญาได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว ไม่สามารถทำลายได้”
เจ้าเสือน้อยดูภาคภูมิใจ
เดิมทีมันก็ไม่รู้เช่นกัน
เป็นเพราะมันติดตามนายท่านเข้าไปในตระกูลไป๋หลี่ และได้ยินผู้คนในตระกูลไป๋หลี่พูด
เจ้าเสือน้อยยิ้มจนเห็นฟัน และดวงตาของมันก็หรี่ลงเป็นเส้น
“นายท่าน การทำสัญญายังมีข้อดีอีกอย่าง นั่นก็คือยิ่งสัตว์เลี้ยงที่ทำสัญญามีพลังแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ พลังของท่านก็จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น”
“งั้นหรือ？เช่นนั้นข้าสามารถทำสัญญากับอสุรกายหลายตัวได้หรือไม่？”
กู้ชูหน่วนมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ สายตาของมันดูเจ้าเล่ห์
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เบะปาก “นายท่านกล่าวว่าท่านทำให้ผู้คนขุ่นเคืองมากเกินไป และก่อนหน้านี้เลือดของท่าน……เคยถูกพิษบางอย่าง ดังนั้นนายท่านจึงไม่ยอมที่จะทำสัญญากับข้า เพราะกลัวว่าจะทำให้ข้าเดือดร้อน ต่อมานายท่านจึงไม่รู้ว่าจะใช้วิธีใดในการรวมกันเป็นหนึ่งกับข้า”
“ทำให้ผู้คนขุ่นเคืองมากมาย？ทำให้ใครขุ่นเคืองกัน？”
“คนเหล่านั้นตายเกือบหมดแล้ว จึงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึง” เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามและไม่อยากพูดอะไรมากนัก
กู้ชูหน่วนลูบคางของตัวเอง
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเรามาสัญญากันอีกครั้งจะดีกว่า เจ้ามีวรยุทธ์ระดับห้า หลังจากที่ข้าสัญญากับเจ้าแล้ว อย่างน้อยก็ต้องทะยานขึ้นสู่ขั้นกลางระดับหนึ่ง？”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดอย่างโกรธเคือง “ไม่ได้ ท่านมีเพียงแค่วรยุทธ์ขั้นเริ่มต้น สามารถทำสัญญากับเจ้าเสือน้อยระดับสามได้สำเร็จก็นับว่าโชคดีมากแล้ว หากท่านต้องการทำสัญญากับอสุรกายอีก ท่านคงจะต้องตายอย่างน่าอนาถ”
“เอ่อ……หมายความว่าอย่างไร？”
“โดยปกติผู้เป็นนายจะทำสัญญากับอสุรกายที่มีพลังน้อยกว่าตนเอง แต่หากอสุรกายมีพลังที่แข็งแกร่งกว่าตนเอง เก้าในสิบส่วนของสัญญาจะต้องล้มเหลว นอกเสียจากจะมียอดฝีมือคอยคุ้มกันเป็นอย่างดี และมีทางเดียวที่จะล้มเหลว นั่นคือความตาย”
เจ้าเสือตัวนั้นโง่เขลา
นายท่านก็โง่เขลาด้วยเช่นกัน
ตอนนี้มันสงสัยว่าหลังจากที่วิญญาณของนายท่านถูกหลอม คนทั้งคนก็โง่ไปแล้วหรือไม่
เสือตัวนั้นที่เพิ่งเกิดสามารถเชื่อได้งั้น？
กู้ชูหน่วนและเจ้าเสือน้อยกลัวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
ตามที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูด พวกเขาไม่ใช่ผู้ที่เดินผ่านประตูนรก
ใบหน้าของเจ้าเสือน้อยทรุดลง และพูดอย่างเศร้าใจ “ข้าไม่รู้”
“เช่นนั้นข้าอยากจะทำสัญญากับเจ้าด้วย หลังจากนั้นก็จะบรรลุระดับห้าแล้วไม่ใช่หรือ？หากพลังของข้าบรรลุระดับห้าแล้ว ข้าจะทำสัญญากับเจ้าทำไม？”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สำลัก
เหตุผลเช่นนี้ไม่สามารถหักล้างได้
กู้ชูหน่วนโยนยาเม็ดทั้งหมดให้พวกเขา “กินซะ โดยเฉพาะเจ้าเสือน้อย เจ้ากินให้เยอะ ๆ หน่อย เจ้าก้าวหน้าแล้ว มิเช่นนั้นข้าจะเป็นอะไรตามเจ้าไปด้วย”
“ขอบคุณนายท่าน”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พึมพำ “นายท่านช่างลำเอียงเสียจริง”
พวกเขากินยาอายุวัฒนะชั้นยอดจนหมด หากคนนอกรู้เรื่องนี้ เกรงว่าทุกคนจะประหลาดใจอย่างมาก
กู้ชูหน่วนก็กินไปไม่น้อย นางคิดว่าอย่างน้อยก็สามารถบรรลุระดับที่หนึ่งได้
แต่ก็ยังติดขัดและไม่สามารถบรรลุได้
กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ายาอายุวัฒนะที่ตนเองปรุงมีอะไรผิดปกติหรือไม่
มิเช่นนั้นกินเข้าไปมากขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มีวี่แววอะไรเลย
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ค่อย ๆ พูดว่า “มันไม่ใช่เม็ดยา มันคือร่างกาย”
“ร่างกายของท่านมีอะไรผิดปกติหรือไม่?”
“ร่างกายนี้แปลก ๆ ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ”
นายท่านทำอะไรตามอำเภอใจ
พวกเขาหยั่งรากลึกลงที่นี่ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เพียงแค่เดินเล่นรอบ ๆ เป็นครั้งคราว เมื่อมาถึงท้องก็กลมแล้ว ไม่รู้ว่าอาหารที่ตระกูลไป๋หลี่อร่อยมากแค่ไหน
เจ้าเสือน้อยขโมยของอยู่เป็นประจำ และเอาของมีค่าไปทีละอย่าง และที่สำคัญคือทุกครั้งไม่มีใครจับได้
พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างสบาย ๆ โดยไม่รู้ว่าข้างนอกวุ่นวายมานานแล้ว
อสุรกายที่ตระกูลไป๋หลี่รวบรวมมาหลายร้อยปีถูกปล่อยออกมาทั้งหมด นี่เป็นความสูญเสียนับไม่ถ้วนสำหรับพวกเขา แน่นอนว่าความแค้นนี้จะต้องไปคิดบัญชีกับตระกูลซั่งกวน
ในอดีต ภายนอกทั้งสองตระกูลที่ยิ่งใหญ่สามารถรักษาความสงบได้ แต่ในตอนนี้พวกเขาไม่ไว้หน้ากันมานานแล้ว และสร้างปัญหามากมาย
วันนี้เจ้าเสือน้อยวิ่งพล่านและพูดอ้อแอ้
“นายท่าน ๆ ได้ยินมาว่าในเมืองหลวงมีงานประมูล ในนั้นมีของดีมากมาย พวกเราไปดูกันดีหรือไม่？”
กู้ชูหน่วนไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
เมื่อคิดว่านางยังต้องช่วยชายสวมหน้ากากตามหาวิญญาณ บางทีอาจจะสามารถประมูลของวิเศษได้จากที่นั่น อีกอย่างนางก็ต้องการปรับปรุงยาอายุวัฒนะให้ดียิ่งขึ้น แต่ยังขาดส่วนประกอบอีกหลายอย่าง
นางยืนขึ้นและกัดฟัน “ตกลง พวกเราไปที่งานประมูลกันเถอะ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าก็ไปด้วยกัน”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หาวอย่างไม่สนใจ
“ในนั้นมีแต่ของมีค่า ไม่มีอาหาร ข้าจะไปทำอะไรที่นั่น”
“แน่นอนว่าไปช่วยข้าจ่ายเงิน”
“จ่ายเงิน？เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่มีเงิน”
มันไม่ได้โลภเหมือนเจ้าเสือน้อย เห็นอะไรก็อยากจะเอาไปกลับด้วย
กู้ชูหน่วนหัวเราะแหะ ๆ และเห็นท่าทางที่ไม่สบายใจของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์
นายท่านหลอกลวงผู้อื่นอีกแล้ว
อีกทั้งยังใช้มันเพื่อหลอกลวงผู้คน
งานประมูลในเมืองหลวงเป็นงานประมูลที่ใหญ่ที่สุดในรัฐปิง และผู้ที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังคือราชวงศ์ จึงไม่มีใครกล้าก่อเรื่องวุ่นวาย
เมื่อกู้ชูหน่วนเข้าไป การประมูลก็กำลังดุเดือด
ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายและโอ่อ่าตระการตา
ตระกูลสูงศักดิ์จำนวนไม่น้อย และสำนักที่มีชื่อเสียงต่างไม่มีที่นั่ง และทำได้เพียงยืนอยู่กลางโถงใหญ่
กู้ชูหน่วนไม่มีสถานะใด ๆ แน่นอนว่านางก็ไม่มีที่นั่งเช่นกัน
ชั้นสองมีห้องส่วนตัว ผู้ที่นั่งอยู่ล้วนเป็นสี่ตระกูลใหญ่ รวมทั้งคนในราชวงศ์ และคนอื่น ๆ ที่มีหน้ามีตา
กู้ชูหน่วนหาที่ที่มีผู้คนไม่มากนัก และเอนหลังเพื่อแทะเมล็ดแตงโม และมองไปบนเวทีที่มีเจ้าภาพงานประมูลพูดจาน่าสนใจแต่ใช้การจริง ๆ ไม่ได้
“ชิ้นต่อไปดอกพุทธทะเลโลหิต อย่างที่ทุกคนรู้กันดี ดอกพุทธทะเลโลหิตเปรียบได้กับยาอายุวัฒนะขั้นกลางระดับหนึ่ง หากกินเข้าไปแล้วจะทำให้พลังเพิ่มขึ้นอย่างมาก และดอกไม้นี้ไม่มีผลข้างเคียง ไม่ว่าใครก็สามารถกินได้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือราคาของมันถูกกว่ายาอายุวัฒนะขั้นกลางระดับหนึ่งหลายเท่านัก”
“ดอกพุทธทะเลโลหิต？นี่เป็นของดี ท่านพ่อ ข้าอยากได้ ช่วงนี้ข้าติดขัด บางทีหากมีมันข้าอาจจะฝ่าฟันไปได้”
“ไม่ต้องห่วง พ่อจะประมูลแทนเจ้าเอง”
“ราคาเริ่มต้นเท่าไหร่ พูดมาตามตรงเถอะ”
ผู้คนข้างล่างต่างพากันส่งเสียงเอะอะโวยวาย และผู้คนมากมายต่างให้ความสนใจดอกพุทธทะเลโลหิตเป็นอย่างมาก
เจ้าภาพงานประมูลกล่าวตามตรงว่า “ราคาเริ่มต้นที่หนึ่งพันตำลึง”
“หนึ่งพันหนึ่งร้อยตำลึง”
“หนึ่งพันห้าร้อยตำลึง”
“หนึ่งพันแปดร้อยตำลึง”
“สองพันห้าร้อยตำลึง”
“……”
ในชั่วพริบตาเดียว ราคาดอกพุทธทะเลโลหิตก็อยู่ที่ห้าพันตำลึงแล้ว
กู้ชูหน่วนพูดไม่ออก
การประมูลครั้งนี้เข้มข้นมากเกินไป
หากนางทำการประมูลเช่นนี้ด้วย เกรงว่าจะไม่เงินมากพอ
เจ้าเสือน้อยโผล่ออกมาจากในอ้อมแขนของนาง นัยน์ตาของเจ้าเสือจ้องไปที่ดอกพุทธทะเลโลหิต “นายท่าน ข้าจะไปเอามันมา”
“ช่างเถอะ ก็แค่ดอกไม้ธรรมดา ๆ ไม่มีอะไรให้ต้องแย่งชิง”
บนเวทีเจ้าภาพงานประมูลกล่าวอย่างดีอกดีใจว่า “ห้าพันตำลึงครั้งที่หนึ่ง ห้าพันตำลึงครั้งที่สอง ห้าพันตำลึงครั้งที่สาม ขอแสดงความยินดีกับผู้ที่ชนะการประมูลทะเลดอกพุทธทะเลโลหิตในรอบนี้ด้วย”
กู้ชูหน่วนถุยเมล็ดแตงโมออกมาจากในปาก
นางไม่ได้สนใจการประมูลของเช่นนี้มากนัก
จนกระทั่ง……
“ของชิ้นต่อไปที่จะประมูลเป็นชิ้นที่สำคัญที่สุดในการประมูลของเรา สุดยอดวงแหวนอวกาศ และในแหวนมีพื้นที่เต็มหนึ่งร้อยตารางเมตร”
เมื่อเห็นแหวน ผู้คนต่างก็อ้าปากค้าง
ท่าทางที่กำลังแทะเมล็ดแตงโมของกู้ชูหน่วนแข็งทื่อในทันที นางจ้องมองไปที่แหวนบนเวที
ทำไมแหวนวงนี้ถึงได้คุ้นนัก？
นางจับที่นิ้วกลางของตัวเอง และรู้สึกว่าที่นิ้วกลางของตัวเองไม่มีแหวน
มีเสียงแผ่วเบาที่อ่อนโยนผุดขึ้นมาในหัวของนาง “เจ้าเด็กโง่ แม้ว่าพี่จะตายไปแล้ว แต่วิญญาณก็จะปกป้องเจ้าตลอดไป”