กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 912
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 912
เซี่ยวอวี่เซวียนและคนอื่น ๆ ตกใจ
คำพูดของฮวาอิ่งมีผลกระทบอย่างมากต่อพวกเขา โดยเฉพาะเซี่ยวอวี่เซวียน
ในตอนท้ายฮวาอิ่งพูดอะไร เขาก็ไม่ได้ฟังแล้ว คำพูดนั้นของฮวาอิ่งยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา
มู่หน่วนคือกู้ชูหน่วน
พวกนางคือคนเดียวกัน
จะเป็นคนเดียวกันได้อย่างไร？
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคนต่างรัฐกัน สถานะต่างกัน และหน้าตาของทั้งสองคนก็ต่างกัน
เมื่อนึกถึงลักษณะท่าทางของมู่หน่วน การขมวดคิ้วและรอยยิ้ม หัวใจของเซี่ยวอวี่เซวียนก็เกิดความสับสน
เขารู้สึกที่ดีต่อมู่หน่วน เหตุผลส่วนใหญ่ก็เพราะนางมีความคล้ายคลึงกับแม่สาวอัปลักษณ์มาก
ไม่ว่าจะเป็นการพูดจา หรือการกระทำต่าง ๆ……
แม้ว่าฮวาอิ่งจะวิปริต แต่เขาเชื่อว่าสิ่งที่ฮวาอิ่งพูดเป็นความจริง
ตกใจ ดีใจ โศกเศร้า กังวล และอารมณ์อื่น ๆ ผุดขึ้นในใจของเซี่ยวอวี่เซวียน เขาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือกังวลใจอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
เขาเกลียดชังกู้ชูหน่วน โกรธแค้นกู้ชูหน่วน……
อย่างไรก็ตาม สามปีที่ผ่านร้อนผ่านหนาว ประกอบกับความรักที่มีต่อมู่หน่วน ความเกลียดชังและความโกรธแค้นเหล่านั้นได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
แม่สาวอัปลักษณ์ไม่เป็นไร เขาควรจะดีใจ
แต่หากมู่หน่วนคือแม่สาวอัปลักษณ์ เช่นนั้นชีวิตนี้เขาก็คงจะไม่ได้แต่งงานกับนาง
ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยยังคงอ้าปากค้าง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังคงตกใจอยู่
เมื่อเห็นท่าทางของพวกเขาแล้ว ฮวาอิ่งก็รู้สึกพึงพอใจมาก โดยเฉพาะท่าทางของเซี่ยวอวี่เซวียน
นางต้องการเห็นท่าทางที่ทุกข์สุขคละเคล้ากันไปของเซี่ยวอวี่เซวียน
ฮวาอิ่งเขกกระบาลชิงเฟิง และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าโง่ ได้สติได้แล้ว”
ชิงเฟิงรู้สึกเจ็บและจ้องไปที่ฮวาอิ่ง “หญิงวิปริต เจ้าก้าวเข้าสู่ระดับเจ็ดแล้ว อย่าคิดว่าจะเข้าสู่ระดับมนุษย์ เจ้าคู่ควรแล้วหรือ？”
ใต้หล้านี้คิดว่าการฝึกวรยุทธ์จนถึงระดับสูงสุดคือระดับเจ็ด
เขาอยู่กับนายท่านมาตั้งแต่เด็ก และรู้ว่าเหนือระดับเจ็ด ยังมีระดับมนุษย์ ระดับพื้นพิภพ และระดับสวรรค์
เพียงแต่เขายังไม่เคยได้ยินว่ามีใครที่สามารถฝ่าระดับเจ็ดและเข้าสู่ระดับมนุษย์ได้
แม้แต่พระชายาของพวกเขาก็ยังไปไม่ถึงธรณีประตูของระดับมนุษย์
“ข้าไม่สมควร แล้วเจ้าคู่ควรหรือ？ข้าคิดว่าอย่างน้อยพลังของเจ้าก็ถึงขั้นสูงสุดระดับห้า คิดไม่ถึงเลยว่าไม่ได้แตะระดับห้าเลยด้วยซ้ำ ช่างแย่จริง ๆ แย่ยิ่งกว่าลั่วอิ่งเสียอีก”
ในขณะที่พูด ฮวาอิ่งก็มองไปที่ท่าทางของเซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ตลอด
ดูเหมือนว่าในสามคนนี้ นางสนใจเซี่ยวอวี่เซวียนมากที่สุด
“ลั่วอิ่งอยู่ในมือของข้า เพียงแค่ข้าพูดคำเดียว อาจจะทำให้เขาตาย หรืออาจจะทำให้เขาอยู่อย่างมีความสุขก็ได้”
หัวใจของเซี่ยวอวี่เซวียนสั่นไหว แต่ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเงียบ และระงับอารมณ์ทั้งหมดของตัวเองไว้
เมื่อวันเวลาผ่านไป เขาก็เข้าใจฮวาอิ่งขึ้นไม่น้อย
เดิมทีหญิงผู้นี้เป็นคนวิปริต และไม่ทำตามหลักเหตุผลทั่วไป
หากทำตามหลักเหตุผลทั่วไป นางก็คงจะไม่ทำให้ใบหน้าของตัวเองขรุขระเหมือนผีเช่นนี้
ยิ่งนางอยากเห็นเขาเจ็บปวด และยิ่งต้องการให้เขาขอร้องอ้อนวอนนางมากเท่านั้น นางก็ยิ่งขัดต่อเจตจำนงของเขามากเท่านั้น
เซี่ยวอวี่เซวียนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาซีดขาวและหัวเราะเยาะ มองนางด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม แล้วหลับตาลง
รอยยิ้มของฮวาอิ่งแข็งทื่อในทันที และไอสังหารก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของนาง
เธอบีบคางของเซี่ยวอวี่เซวียนไว้แน่น และบังคับให้เซี่ยวอวี่เซวียนมองนาง
“เจ้ากล้าดูถูกเหยียดหยามข้า？”
“เป็นแค่เงา ทำไมข้าจะไม่กล้าดูถูกเหยียดหยาม”
“ข้าบอกแล้วว่าหลังจากที่หลอมรวมวิญญาณทั้งหมดของมู่หน่วนได้ ข้าก็จะไม่ใช่เงาอีกต่อไป”
เซี่ยวอวี่เซวียนยังคงหัวเราะเยาะ
ฮวาอิ่งเอาใบหน้าที่น่าสยดสยองของนางเข้าไปใกล้หน้าของเซี่ยวอวี่เซวียน นางกัดฟันและกล่าวว่า “ข้าบอกว่าอีกไม่นานข้าก็จะไม่ใช่เงาแล้ว หรือว่าเจ้าไม่เชื่อที่ข้าพูด？”
“เจ้ามีหลักฐานอะไรที่จะทำให้เชื่อ？เจ้าจะบอกว่าคนที่ตายไปแล้วยังมีชีวิตอยู่ คนที่อยู่ในดินแดนอันมืดมิด แต่เจ้ากลับบอกว่านางอยู่ในดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง เงา เจ้าล้อเล่นกับข้าสนุกหรือไม่？”
ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะปาดเหงื่อแทนเซี่ยวอวี่เซวียน
หญิงผู้นี้ฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต
และทุกอย่างก็แล้วแต่ความพอใจของตัวเอง
หากไม่เป็นไปอย่างที่นางต้องการ นางก็จะฆ่าคนอย่างไร้ความปรานี
พี่น้องของพวกเขาหลายคนเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจด้วยน้ำมือของผู้หญิงบ้าคนนี้
อย่างไรก็ตาม วรยุทธ์ของนางแข็งแกร่ง แม้ว่าวรยุทธ์ของนายท่านจะอยู่ในขั้นสูงสุด แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของนาง
หากนางโกรธก็จะมีเพียงหนทางแห่งความตายเท่านั้น
ชิงเฟิงขยับริมฝีปาก เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจี้ยงเสวี่ยบอกใบ้ให้เขาหุบปาก
หลายวันที่ผ่านมา หากไม่ใช่เพราะไปมาหาสู่กันกับคุณชายเซี่ยว พวกเขาก็คงจะตายไปนานแล้ว จะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร
จึงทำได้เพียงดูว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะสามารถถ่วงเวลานางได้หรือไม่
“เจ้าต้องการหลักฐาน？หรือต้องการถ่วงเวลากันแน่？”
ฮวาอิ่งยิ้มอย่างโหดเหี้ยม น้ำเสียงของนางแผ่วเบา ทำให้ยากที่จะเดาได้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่
“เจ้าคิดว่าข้าต้องการจะทำอะไร ข้าก็จะทำเช่นนั้น”
“ข้าจะกินเจ้า”
ใบหน้าของเซี่ยวอวี่เซวียนสงบนิ่ง เขาหลับตาลงและรอให้นางดูดเลือดของเขา
ความโกรธในหัวใจของฮวาอิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
ชายผู้นี้……
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของนาง
เดิมทีนางต้องการจะดูดเลือดของพวกเขาทั้งสามคนในคืนนี้ จากนั้นก็ค่อยกินฝูกวง ลั่วอิ่ง และคนอื่น ๆ
แต่ตอนนี้……
นางเปลี่ยนใจแล้ว
“ยิ่งเจ้าร้องขอความตาย ข้าก็ยิ่งไม่ปล่อยให้เจ้าสมปรารถนา เจ้าเกลียดชังลั่วอิ่งที่ฆ่าล้างตระกูลของเจ้าไม่ใช่หรือ？เช่นนั้นข้า……จะให้เจ้าพวกเจ้าสองคนได้ปรนนิบัติพร้อมกัน ฮ่า ๆ ๆ ……”
ไอสังหารของเซี่ยวอวี่เซวียนปรากฏขึ้นมาในทันที
แต่ไม่นานเขาก็เก็บซ่อนมันไว้
เขาเกลียด
แต่เขาต้องอดทนอดกลั้น
หากไม่สามารถระงับความเกลียดชังได้ คืนนี้เขาคงต้องตายอยู่ที่นี่
“ข้าไม่เพียงแต่จะให้พวกเจ้าได้ปรนนิบัติพร้อมกัน แต่ข้าจะให้เกียรติเจ้าในฐานะคุณชายผู้สูงศักดิ์ด้วย และอีกหนึ่งเดือนครึ่งนับจากนี้ จะจัดงานแต่งงานอย่างยิ่งใหญ่”
“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าอีกหนึ่งเดือนครึ่งนับจากนี้ ใครจะแต่งงานกับด้วยกันกับเจ้า？เป็นเหวินเส่าอี๋และเยี่ยจิ่งหาน ฮ่า ๆ ๆ ……คนที่เจ้าเกลียดที่สุดคือเหวินเส่าอี๋ หัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้าที่ฆ่าล้างตระกูลเซี่ยวของเจ้า”
“เมื่อนึกถึงฉากนั้น จุ๊ ๆ ๆ ช่างงดงามเหลือเกิน”
ชิงเฟิงทนไม่ไหวอีกต่อไป และด่าทออย่างโกรธเคือง “วิปริต เจ้ามันวิปริต หากเจ้ากล้าแตะต้องนายท่านของข้าแม้แต่ปล่อยเส้นผมก็ลองดู”
“เยี่ยจิ่งหาน……เขาควรจะตายไปตั้งแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนแล้ว เขาสามารถอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้ นั่นก็นับว่าโชคดีมากแล้ว”
“ในเมื่อเขาเป็นคนที่สมควรตาย หลังจากที่เขาให้ข้าดูดเลือดและไขกระดูกแล้ว เขาก็จะไปลงนรกในทันที”
ฮวาอิ่งมองไปที่ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยอย่างเศร้าหมอง และยิ้มแปลก ๆ
“ข้าเก็บเซี่ยวอวี่เซวียนไว้เพราะยังมีประโยชน์ แล้วพวกเจ้าเก็บเขาไว้แล้วทำไม？มิเช่นนั้นคืนนี้ข้าจะสนุกจนพอใจเสียก่อน”
เจี้ยงเสวี่ยกล่าวว่า “ฆ่าพวกเราซะ ใครอยากจะชื่นชมภาพงานแต่งงานของเจ้า”
เจตนาฆ่าของฮวาอิ่งปรากฏขึ้นมา
“เจ้าพูดถูก อีกเพียงไม่กี่เดือนงานแต่งงานอันยิ่งใหญ่จะต้องเป็นที่น่าประทับใจ หากพวกเจ้าตายหมดแล้ว ใครจะมาร่วมยินดีกับข้า？”
เจี้ยงเสวี่ยคิดว่านางไม่ต้องการจะฆ่าแล้ว
แต่ไม่คิดเลยว่าไอสังหารของนางจะเพิ่มมากยิ่งขึ้น “ดังนั้น ข้าวางแผนว่าจะตัดแขนขาของพวกเจ้า ตัดหู ตัดจมูก และเย็บริมฝีปากของพวกเจ้า เหลือเพียงดวงตาคู่นั้น……อ้อ……ข้าจะเอาพวกเจ้าใส่ในลงไปในไห และดูพวกเราร่วมหอกัน”
“วิปริต……ช่างวิปริตจริง ๆ……”
ไป่หนิงที่อยู่ไม่ไกล ล้วนได้ยินทุกอย่าง
แม้จะไม่ค่อยเข้าใจว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร แต่นางรู้ดีว่าหญิงผู้นี้เป็นจักรพรรดินีตัวปลอม
นางกำลังจะจากไป และหาโอกาสที่จะเปิดเผยความจริง
ในเส้นทางลับอันมืดมิด นางเหยียบหินก้อนหนึ่งจนเกิดเสียงดังขึ้นมา
ไป่หนิงใจสั่นระรัวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเงยหน้าขึ้น นางก็เห็นใบหน้าอันน่าสยดสยองของฮวาอิ่งอยู่ตรงหน้า และเผชิญหน้ากันกับนาง