ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 401-402

ตอนที่ 401 เดิมพันครั้งสุดท้าย (1)

อวี๋กานกานขบริมฝีปากและกำลังคิดว่าจะถือโอกาสนี้บอกเรื่องเธอกับฟังจือหันให้อาจารย์เหม่ยเหรินฟังดีหรือไม่

แต่ว่าก่อนที่จะได้พูดออกไป เธอต้องเอ่ยชมฟังจือหันว่าเป็นคนเก่งต่อหน้าอาจารย์เสียก่อน

“เขาเป็นคนดีมาก ภายนอกดูเย็นชาแต่ที่จริงเป็นคนที่มีความกระตือรือร้นมาก แต่ก่อนไม่ใช่ว่าฉันเคยเล่าเรื่องการขัดขวางการรักษาให้คุณฟังเหรอ นั่นก็โชคดีที่ได้เขาช่วยไว้เยอะเพราะอย่างนั้นจึงแก้ปัญหาได้และยังมีเหอหว่านซินที่อยากจะให้คนมาลักพาตัวฉัน ก็เป็นเขากับลู่เสวี่ยเฉินเพื่อนของเขาที่มาช่วยฉันเอาไว้ด้วยกัน ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้เหมือนกับลูกเศรษฐีทั่วไปเลย ดูภูมิฐานเป็นผู้ใหญ่ ฉลาดมองการณ์ไกล คาดว่าคงจะเกี่ยวกับที่เขาเคยไปเป็นทหารมาก่อน”

เธอพูดไปก็ไม่หยุดรอยยิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มละมุนละไมดุจเด็กสาวมีความรัก

สายตาของเหอสือกุยจับจ้องไปข้างหน้าไม่วางพลางเอ่ยถามด้วยเสียงเบา “เธอรู้จักเขาดีเหรอ”

แฟนหนุ่มของตัวเองก็ต้องรู้จักดี แต่ว่าไม่สามารถให้เขารู้ว่าเธอชมเขาแบบนี้ได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะได้ใจ

ดวงหน้าสดใสของอวี๋กานกานอิ่มเอิบใจ ดวงตากระพริบปริบยามจ้องมองเหอสือกุย หวังว่าอาจารย์เหม่ยเหรินของเธอจะชอบฟังจือหันเหมือนกันกับเธอ

“ก็ไม่ถือว่ารู้จักดีค่ะ เคยคุยด้วยอยู่ไม่กี่ครั้ง รู้จักนิดหน่อย ดังนั้นก็เลยรู้ว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง…”

เหอสือกุยพูดแทรกคำพูดเธอ “เขากับพวกเราอยู่กันคนละโลก”

อวี๋กานกาน “…”

คำพูดนี้ของอาจารย์เหม่ยเหรินหมายความว่าอะไร

เธอรีบอธิบายเล็กน้อย “อาจารย์เหม่ยเหริน แม้เขาจะเป็นคนของตระกูลเจียงแต่เขาไม่ได้เติบโตในบ้านเจียงและความสัมพันธ์เขากับเจียงไป่อันก็ไม่ได้ดีเลยสักนิด”

เหอสือกุยส่งยิ้มให้กับเธอ ใช้มือข้างที่ว่างลูบหัวเธอ “เอาเถอะ ไม่พูดถึงคนตระกูลเจียงแล้ว เธอส่งข้อความให้ลุงหวังบอกว่าอีกสองวันพวกเราก็จะกลับไปแล้ว”

คำพูดที่ติดอยู่ตรงริมฝีปากแต่ก็ถูกอาจารย์เหม่ยเหรินผลักกลับไปอีกครั้ง

อวี๋กานกานส่งเสียง “อือ” อย่างหมดแรงเล็กน้อยแล้วจึงหยิบโทรศัพท์มือถือส่งข้อความให้ลุงหวัง

เห็นเหอสือกุยกลับมาอย่างปลอดภัย ครูของเหอสือกุยพอใจมาก ให้ทั้งสองคนกินข้าวสักมื้อที่บ้าน

เหมือนกับที่อวี๋กานกานคิดไว้ทั้งหมด ตอนที่พวกเขากลับไปก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว

ระหว่างทางกลับอวี๋กานกานเป็นคนขับ เส้นทางรอบนอกห่างไกลพอสมควร ตลอดทางไม่มีรถเลยสักคัน

อวี๋กานกานเลี้ยวตรงทางแยกด้านหน้า จู่ๆ ล้อรถก็ระเบิด อวี๋กานกานตกใจ รีบหักพวงมาลัยหลบ รถจึงชนเข้ากับพุ่มไม้ข้างทางแล้วหยุดลง

“เกิดอะไรขึ้น ยางรถทำไมจู่ๆ ถึงได้ระเบิด”

“ฉันลงไปดูหน่อย” เหอสือกุยผลักประตูออกแล้วลงจากรถ ก้มมองพื้นก็เห็นตะปูเหล็กกระจายเต็มไปทั่ว แค่เห็นก็รู้เลยว่ามีคนจงใจทำ

ในใจของเหอสือกุยเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีแวบขึ้นมา พอเห็นอวี๋กานกานก็ลงมาจากรถด้วยจึงรีบก้าวไปหา “เธอขึ้นรถก่อน โทรศัพท์เรียกให้คนมาลากรถ”

อวี๋กานกานอยากจะกลับไปขึ้นรถแต่ว่าสายไปเสียแล้ว

เสียงเขาเพิ่งจะหยุดลง รถอเนกประสงค์สีดำคันหนึ่งก็พุ่งออกมาจากซอยด้านข้างด้วยความรวดเร็ว ต้นไม้ใบไม้แห้งปลิวไสวท่ามกลางลมหนาว พาเสียงกรอบแกรบน่าขนลุกขนพองดังขึ้น

รถจอดอยู่ตรงหน้าของพวกเขา ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ อันธพาลกระโดดลงมาล้อมพวกเขาเอาไว้

ในมือของพวกเขาถือไม้กระบอง ผู้ที่มามีสีหน้าไม่เป็นมิตร ดูแล้วช่างน่ากลัวมาก

สุดท้ายรถเก๋งสีดำคันหนึ่งก็มาอีกคัน ชายหนุ่มที่ลงมาจากรถใส่ชุดสูทสีดำและสวมแว่นตากันแดด

ไม่ใช่เจียงไป่อันแล้วจะเป็นใครไปได้อีก

เหอสือกุยหลุดจากท่าทางสง่าในยามปกติ มีสีหน้าค่อนข้างวิตกและกังวล

ตอนที่ 402 เดิมพันครั้งสุดท้าย (2)

เหอสือกุยใบหน้าหลุดจากความสง่างามในยามปกติ มีสีหน้าค่อนข้างวิตกและกังวล เขาพูดกับอวี๋กานกานที่อยู่ข้างกายด้วยเสียงเบา “แม่หนู หาโอกาสรีบหนีไป”

อวี๋กานกานขมวดคิ้ว “อาจารย์คะ ฉันทิ้งคุณไว้คนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ”

“เขาไม่มีทางทำอะไรฉันหรอก เพราะหลักฐานความผิดของเขาอยู่ในมือฉัน แต่เธอไม่เหมือนกัน ดังนั้นเธอรีบหนีไปซะ แจ้งตำรวจแล้วตามคนมาช่วยฉัน”

เสียงบทสนทนาระหว่างทั้งคู่เบามาก มีเพียงพวกเขาทั้งสองคนเท่านั้นถึงจะได้ยิน

เหอสือกุยดึงตัวอวี๋กานกานไปทางด้านหลัง พูดพร้อมกับมองเจียงไป่อันที่กำลังเดินเข้ามา “คุณมีอะไรก็โยนมาที่ผม อย่าทำร้ายคนบริสุทธิ์”

เจียงไป่อันมองอวี๋กานกานแวบหนึ่ง “บริสุทธิ์?!”

หัวเราะเย้ยหยันออกมาแล้วมองเหอสือกุยพร้อมกับเอ่ย “ผมเคยเตือนแล้วว่าผมพูดด้วยดีๆ แล้ว เคยให้โอกาสคุณหลายครั้ง ให้คุณไม่ต้องมาเป็นศัตรูกับผม คุณดื้อไม่ยอมฟัง จะต้องขัดผมให้ได้ งั้นก็อย่ามาโทษว่าผมใจดำอำมหิตเลย!”

อวี๋กานกานมองเขาอย่างตกตะลึง เกินจินตนาการว่าเจียงไป่อันต้องการจะทำอะไร “เจียงไป่อัน นายมันบ้าไปแล้วจริงๆ…นายรู้ไหมว่าตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่”

“ฉันโดนพวกเธอบีบให้หมดหนทางแล้ว พวกเธออยากจะบีบให้ฉันไปตาย งั้นฉันก็ต้องบีบให้พวกเธอตายเป็นธรรมดา!” เจียงไป่อันโกรธจัดทั่วร่าง ดูค่อนข้างคลุ้มคลั่ง ใบหน้าที่เดิมทีถือว่าหล่อเหลา ในตอนนี้กล้ามเนื้อกลับบิดเบี้ยว ดูแล้วช่างชั่วร้ายเกินบรรยาย

เขาโบกมือ “จับพวกเขาสองคนนี้มาให้ฉัน”

ขอเพียงจับอวี๋กานกานนี่ไว้ในกำมือ เขาไม่เชื่อว่าฟังจือหันจะไม่เชื่อฟังว่านอนสอนง่าย

เขาเพิ่งพูดท้ายประโยคจบลง ชายร่างใหญ่หลายคนเหล่านั้นก็พุ่งมาหาเหอสือกุยกับอวี๋กานกานอย่างรวดเร็ว

อวี๋กานกานก้าวถอยหลังไปเพียงไม่กี่ก้าว สีหน้าตื่นตระหนกแกมโมโห “เจียงไป่อัน ตอนนี้นายกำลังทำผิดกฎหมาย นายการทำกับพวกเราแบบนี้ ตัวนายเองก็หนีไม่รอดหรอก”

แววตาของเหอสือกุยซับซ้อนเล็กน้อย เอ่ยด้วยเสียงเบา “เธอพูดเรื่องพวกนี้กับเขาก็ไม่มีประโยชน์หรอก คนผู้นี้ป่วยเกินเยียวยา ไร้ทางรักษาไปแล้ว”

ถีบคนที่อยู่ด้านซ้ายสุดไปหนึ่งทีพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงรีบร้อน “หนี!”

ตกอยู่ในช่วงอันตรายหมดทางลังเลและครุ่นคิด ตอนที่เหอสือกุยผลักเธอออกไปข้างหน้า อวี๋กานกานก็รีบสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต หวังว่าจะสามารถหาคนมาช่วยได้

เจียงไป่อันเห็นอวี๋กานกานหนีไปแล้วก็ดวงตาแดงก่ำดุจอสูรร้ายในทันทีพร้อมกับตะโกนเสียงดัง “ไม่ให้เธอหนีไป รีบไปจับมา!”

มีผู้ชายสองคนรีบก้าวขาตามอวี๋กานกานไป

เหอสือกุยคล่องแคล่วว่องไว วิ่งไปดักเอาไว้อย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนติดพันอยู่กับเหอสือกุย

“คิดจะหนี!! พวกแกสองคนวันนี้ใครก็อย่าคิดหนีเลย” เจียงไป่อันเดือดดาล ให้อีกสองคนวิ่งตามอวี๋กานกานไปอีกครั้ง

เขาหยิบท่อนไม้ท่อนหนึ่งมาตีไปที่ตัวของเหอสือกุยอย่างแรง

เหอสือกุยเดินโซเซไปด้านหน้าไม่กี่ก้าว เกือบจะยืนไม่อยู่ก็ถูกคนเตะจนล้มลงบนพื้นในทันที…

อวี๋กานกานวิ่งหนีสุดชีวิต ถือโอกาสช่วงที่วิ่งมาได้ไกลแล้ว ทางเส้นนี้เปลี่ยวมาก อวี๋กานกานวิ่งหนีสุดแรงกำลังและหวังว่าจะสามารถหาใครสักคนเจอหรืออะไรสักอย่างมาช่วยเธอกับอาจารย์ได้

แต่ว่าไม่มีใครช่วย โทรศัพท์มือถือของเธอก็อยู่ในกระเป๋าอีกและกระเป๋าก็อยู่บนรถจึงหมดทางที่จะโทรขอความช่วยเหลือ

ตอนนี้ควรจะทำยังไงดี

ทำยังไงถึงจะช่วยเธอกับอาจารย์เหม่ยเหรินได้