ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ - ตอนที่ 481 ผมก็แค่อยากรักคุณ / ตอนที่ 482 เสี่ยวอวี๋ vs เสี่ยวอวี๋ คุณเลือกใคร

ตอนที่ 479 เอาแต่ใจ ชอบประกาศ

อวี๋กานกานหลุดขำอย่างมีเสน่ห์ “เอาแต่ใจ”

เธอหลับตาลงพลางซบไปในอ้อมแขนของฟังจือหัน ยิ้มด้วยใบหน้าร้อนฉ่ากระตุกความรู้สึก

ภาพอันอบอุ่นแสนสั้น ชายหนุ่มที่อ่อนโยนดุจสายน้ำนัยน์ตาประกายวาบ เขาหรี่ตาลงอย่างระแวดระวัง เอียงตัวไปด้านข้างพร้อมกับเบี่ยงหน้า

หลังจากที่สายตากวาดไปบางที่แล้ว เขาก็ขยับเข้ามาใกล้หูเธอแล้วเอ่ยเบาๆ “คันที่สามข้างหน้าเป็นรถของเรา คุณหันหลังขึ้นไปนั่งทันที”

อวี๋กานหานนิ่งไปทั้งตัว กำลังคิดจะถามว่าทำไม แต่ฟังจือหันกดตัวเธอเอาไว้และเอ่ยอีกครั้ง “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าหันหลัง และอย่าเปิดประตูรถ”

น้ำเสียงเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง

อวี๋กานกานเหลือบตาขึ้นเห็นหน้าหล่อเหลาที่เรียบเฉยอยู่ตลอด ดูอันตรายและน่ากลัว

อันตราย

สองพยางค์นี้ทำให้ในใจของเธอหนักอึ้ง!

เธอไม่ยอมทิ้งฟังจือหันเอาไว้คนเดียว แต่เธออยู่ต่อก็อาจทำให้ยุ่งยากยิ่งขึ้น

อวี๋กานกานพยักหน้า

ขณะที่ฟังจือหันมือก็หันหลังทันที ก้าวเท้าออกวิ่งขึ้นมานั่งในรถอย่างรวดเร็ว

พอเธอขึ้นรถก็เห็นฟังจือหันรีบเดินไปด้านขวา หมุนตัวอย่างเท่ไม่กี่ครั้ง รวมกับกระโดดอย่างว่องไวอีกทีก็คว้าคนชุดดำคนหนึ่งที่เตรียมจะวิ่งได้แล้ว

คนผู้นี้ใส่เสื้อคลุมสีดำ สวมผ้าปิดปากสีดำ ทำท่าทางลับๆ ล่อๆ

สายตาเฉียบแหลมของฟังจือหันมองไปทั่ว กวาดมองด้วยความระแวดระวัง

ตอนที่เห็นว่าไม่มีใครออกมาจึงโยนคนที่อยู่ในมือลงไปกับพื้นอย่างแรง!!

คนคนนั้นถูกผลักลงกับพื้นจึงส่งเสียงร้องออกมา “อ๊ะ”

เป็นเสียงของผู้หญิง เธอถอดผ้าปิดปาก มองฟังจือหันด้วยน้ำตาคลอ “พี่หัน ฉันเอง…”

อวี๋กานกานนั่งในรถ สีหน้าหวาดกลัว ถือโทรศัพท์มือถือเตรียมจะแจ้งตำรวจ เห็นคนที่ล้มลงบนพื้นถอดผ้าปิดปากที่หน้า ปรากฏเป็นใบหน้าอันคุ้นเคย

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง เห็นว่าไม่มีคนอื่นค่อยออกมา ผลักประตูรถออกแล้วเดินลงไปพลางมองหญิงสาวที่อยู่ตรงพื้น “กู้ซูหลิง ทำไมถึงเป็นเธอ เธอตามพวกเรามาทำไม”

กู้ซูหลิงลอบจ้องหน้าอวี๋กานกานแวบหนึ่ง

จากนั้นเธอจึงมองไปที่ฟังจือหันพร้อมกับอธิบายด้วยสีหน้าบริสุทธิ์ใจ “พี่หัน ฉันไม่ได้ตามพวกพี่ ฉันก็อยากมาดูหนังเหมือนกัน บังเอิญเจอพวกพี่ ฉันไม่อยากรบกวนถึงได้หลบมาอีกด้านหนึ่ง”

สายตาของฟังจือหันที่จับจ้องใบหน้าของกู้ซูหลิงเย็นชาดุจน้ำแข็งและยังเจือแรงอาฆาตเล็กน้อยเอาไว้

นี่ไม่เหมือนกับมองคนที่คุ้นเคย แต่เหมือนมองศัตรูคนหนึ่ง

อวี๋กานกานหัวเราะแห้ง “เธอหลอกใครกัน นี่มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว เธอยังบอกว่าไม่ได้ตามพวกเรามา งั้นขอถามหน่อยว่าแบบไหนถือว่าตามกัน”

กู้ซูหลิงเอื้อมมือออกไปอยากจะจับมือฟังจือหันเพื่ออธิบายกับเขา

ใบหน้าของฟังจือหันแข็งกร้าว ไม่มีร่องรอยความเปลี่ยนแปลงสักนิดเดียวและออกแรงสะบัดมือของตนเอง กู้ซูหลิงจึงล้มไปกับพื้นทันที เธออดตัวสั่นเทิ้มเสียไม่ได้ พูดออกมาด้วยความกลัวแต่บริสุทธิ์ใจ “เชื่อฉันเถอะ พี่หัน”

ฟังจือหันปรายตามองลงไปที่เธอ ดวงตาคู่นั้นดำมืดลึกซึ้งเหมือนคมดาบน้ำแข็งในหน้าหนาวที่ทั้งแหลมคมและเย็นชา “บังเอิญ งั้นแจ้งตำรวจให้ตำรวจมายืนยันว่าพวกเราบังเอิญกันจริงรึเปล่า”

สายตาเย็นเฉียบไร้ความอบอุ่น บรรยากาศตึงเครียดไร้ความปรานีทำให้กู้ซูหลิงที่เดิมเตรียมคำพูดเอาไว้บ้างติดอยู่ในลำคอในชั่วพริบตา

เธอกลัวฟังจือหันแจ้งตำรวจจริงๆ

เรื่องนี้ต้องไม่เป็นเรื่องใหญ่ ไม่งั้นเธอคงไม่เหลือหน้าตาอะไรเลยเชียว

เธอหน้าตาเศร้าสร้อยมองฟังจือหันเปี่ยมด้วยความรัก พลางเอ่ยอย่างน่าสงสาร “พี่หัน ขอโทษค่ะ ฉันแค่เห็นในเวยป๋อ รู้ว่าพวกพี่กำลังมาดูหนัง เพราะงั้นถึงได้มา แต่ฉันไม่ได้มีความคิดอย่างอื่น ฉันก็แค่อยากมาดูพวกพี่แค่นั้น ได้โปรด พี่ต้องเชื่อฉันนะ!”

ตอนที่ 480 เสี่ยวอวี๋กำลังจะกลับมา

เวยป๋อ?

อวี๋กานกานจำได้ว่าตนเองโพสต์ลงในแวดวงเพื่อน แต่ไม่ได้โพสต์เวยป๋อเลย เธอก็ไม่ได้มีเวยป๋ออยู่แล้วด้วย

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองมาล็อกอินดูเวยป๋อสักหน่อย เวยป๋อที่ชื่อว่าอวี๋กานนั้นโพสต์ความเคลื่อนไหวของเธอ บัญชีเวยป๋อนี้แม้จะถูกหลินจยาอวี่เลิกติดตามไปแล้ว แต่ว่ายังคงมีแฟนคลับมากมายติดตามอยู่ และแสดงความคิดเห็นในเวยป๋ออีกมาก

เพราะว่าบัญชีเวยป๋อนี้โพสต์ความเคลื่อนไหวของอวี๋กานกานล่าสุดสองครั้ง

อวี๋กาน : ดวงตาน้อยๆ สำคัญมาก ทุกคนต้องดูแลให้ดี! เป็นข้อความจากคุณเจี่ยนเวยเวย ขอบคุณหมออวี๋ใช้ผู่กงเองสองตำลึงรักษาดวงตาเธอให้หาย ทำให้เธอสามารถมองเห็นโลกหลากสีสันใบนี้ได้ชัดเจนอีกครั้ง

แนบรูปคู่เจี่ยนเวยเวยกับอวี๋กานกานทั้งสองคน รูปใบนี้น่าจะเป็นเจี่ยนเวยเวยที่โพสต์ให้เธอ

อวี๋กาน : ปลีกตัวจากงานยุ่ง ดูหนังผ่อนคลายสักรอบ

หลังจากนั้นก็แนบรูปถ่ายสองใบ รูปแรกเป็นตั๋วหนัง อีกรูปหนึ่งเป็นรูปมือที่จูงมือกัน

ความเคลื่อนไหวอันนี้คัดลอกมาจากโพสต์ที่เธอโพสต์ลงในแวดวงเพื่อนก่อนที่จะเข้าโรงหนัง ไม่ว่าจะเป็นตัวอักษรหรือว่ารูปภาพก็เหมือนไปหมด

อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร แค่อยากจะเพิ่มยอดติดตาม แต่อีกฝ่ายอยู่ในแวดวงเพื่อนของเธอด้วยเหรอ

ดังนั้นเวยป๋ออวี๋กานนี้ คนที่อยู่เบื้องหลังเป็นใครกันแน่

ฟังจือหันเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของอวี๋กานกาน สายตาจึงจับไปที่ตัวกู้ซูหลิงอีก แววตาเฉียบแหลมดุจดาบคม

กู้ซูหลิงรีบเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง “พี่หัน เป็นเพราะฉันชอบพี่จริงๆ…อยากจะมามองพี่”

ฟังจือหันขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าพลันชิงชังขึ้นมา

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ไม่มีคลื่นแห่งความอบอุ่นเลยสักนิด แต่กลับเจือคำข่มขู่กับคำสั่งอย่างเคร่งขรึมเอาไว้ “เห็นแก่หน้าของลุงกู้ ครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่อง แต่อย่าให้มีครั้งหน้าอีกเด็ดขาด”

กู้ซูหลิงมองชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนกับแหงนมองดาวบนท้องฟ้าที่ขั้วโลกเหนือ เหลือเพียงความหนาวเย็นในคืนขั้วโลกราตรี

ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินจากไป มือที่จับจูงกันนั้นดุจแรงดึงดูดที่แนบแน่น นัยน์ตาของกู้ซูหลิงแดงก่ำ ปรากฏเส้นเลือดไปทั่ว

เธอกำหมัดแน่น ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา

ความปรารถนาที่ต้องการได้กลับไม่สมหวังทำให้เธอตะโกนออกไปอย่างบ้าคลั่ง “พ่อฉันหากู้เหยียนอวี๋เจอแล้ว เธอกำลังจะกลับมาแล้ว”

จังหวะย่างก้าวของฟังจือหันหยุดไปเล็กน้อย และเดินต่อไปข้างหน้า พาอวี๋กานกานขับรถออกไป
ตอนที่ 481 ผมก็แค่อยากรักคุณ

ความเงียบของเธอทำให้ฟังจือหันสัมผัสได้

กลับเข้าไปในบ้าน อวี๋กานกานเตรียมตัวกลับห้องเข้านอนเงียบๆ ชายหนุ่มฉุดแขนรั้งเธอเอาไว้ “ทำไมไม่พูด”

เวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันเธอมักจะเป็นผู้พูดและเขาเป็นผู้ฟัง

ขณะนี้เธอเงียบไปแล้ว บรรยากาศระหว่างทั้งคู่จึงดูเย็นเยียบเป็นอย่างมาก

“ให้พูดอะไร มีอะไรน่าพูดเหรอ”

อวี๋กานกานใจชาหนึบๆ ไม่อยากจะพูดอะไรจริงๆ เธอกลัวว่าจะอารมณ์ไม่ดีแล้วระเบิดอารมณ์ออกมา

“คุยเรื่องหนังต่อ…” ฟังจือหันจ้องเธอไม่ยอมปล่อยมือ

“ไม่คุยแล้ว ไม่มีอะไรน่าคุย” อวี๋กานกานควบคุมสะกดอารมณ์แกะมือตัวเองออก “อีกอย่างฉันง่วงแล้ว”

ฟังจือหันยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย นัยน์ตานุ่มลึกดั่งทะเลมองไปที่เธอ จู่ๆ ส่งน้ำเสียงอ้อยอิ่ง “อ๋อ” แช่ไว้สักพักจากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “หึงเหรอ”

หางเสียงเป็นประโยคคำถามแต่กลับยิ่งเป็นประโยคยืนยัน

อวี๋กานกานอึ้งไปเล็กน้อย

เมื่อถูกจับไต๋ได้เธอจึงรู้สึกอับอายจนกลายเป็นโมโห “มีอะไรให้ต้องหึงด้วย คุณควรมองไปที่นางเงือก ประธานจอมเผด็จการไม่ต้องการคนขาวสวยและรวยที่ใช้เงินไม่รู้ตั้งกี่ร้อยล้านเพื่อล่อเหยื่อมาติดกับ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนขาวสวยและรวยมากด้วย”

ฟังจือหันหัวเราะออกมาเบาๆ

ชายหนุ่มที่หัวเราะน้อยครั้งมากแล้วบางครั้งแค่หัวเราะเบาๆ เจือรอยยิ้มที่มุมปากเพียงเท่านั้น ตอนนี้หัวเราะออกเสียงแล้วเสียงแหบต่ำฟังดูอบอุ่นและเซ็กซี่มาก ทั้งร้ายกาจและขี้เล่น

เขาหัวเราะจนเธอทำตัวไม่ถูกถึงโมโหเบิกตาโต “มีอะไรน่าขำล่ะคุณ ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าคุณอยากเลือกกู้เหยียนอวี๋คุณต้องบอกฉันก่อน เพราะฉันไม่ใช่ของตายสำหรับคุณ ไม่งั้นฉันจะเลิกกับคุณแน่นอน”

ฟังจือหันขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย “ตรงไปตรงมาขนาดนี้เลยเหรอ”

“ต้องใจแข็งบ้างถึงจะดี”

“คุณไม่ได้เป็นผู้ชายสักหน่อย ใจไม่แข็งพอต่างหากถึงจะเป็นเรื่องปกติ”

นัยน์ตาลึกซึ้งของชายหนุ่มฉายแววหยอกล้อ อวี๋กานกานอึ้งค้างเขินอายจนหน้าแดง “นี่คุณ…”

ผู้ชายนิ่งๆ เย็นชา พอร้ายขึ้นมานี่แทบจะต้องร้องขอชีวิต

อวี๋กานกานรู้สึกท้อใจเล็กน้อยจึงหันไปนั่งลงที่โซฟาด้วยท่าทางฟึดฟัด

ฟังจือหันนั่งลงข้างๆ เธอ เมื่อยื่นมือลูบไล้แก้มปลายนิ้วของเขาสัมผัสผิวนุ่มลื่นราวกับหยกของเธอจนควบคุมอารมณ์ในใจไม่ได้จึงประทับจูบอ่อนโยนไปที่หน้าผากของเธออย่างรักใคร่เอ็นดู

เขาลูบไล้ปลายจมูกของเธอแล้วจงใจพูดด้วยถ้อยคำที่ลึกซึ้ง “ยัยบ๊อง ท่าทางคุณตอนบ๊องๆ ก็ดีเหมือนกันนะ”

อวี๋กานกาน “…”

นี่เรียกว่าชมเธอหรือด่าเธอกันแน่นะ

เธอผลักฟังจือหันออกไปแล้วสบตาเขาด้วยแววตากรุ่นโกรธ “ด่าฉันเหรอ คุณหลอกด่าฉันเหรอ”

“ผมก็แค่อยากรักคุณ”

คำว่ารักคำนี้ต้องเป็นคำกริยาอย่างแน่นอน อวี๋กานกานไม่มีหมดคำพูดนอกจากจ้องหน้าฟังจือหันแล้วเธอไม่รู้ต้องพูดอะไรอีก

ฟังจือหันก้มหน้าต่ำลงมาบดจูบริมฝีปากของเธอ

ไม่ทันได้พูดทำไมถึงจูบเธอแล้วล่ะ อวี๋กานกานขมวดคิ้วมุ่นผลักเขาออกอย่างไม่ทันตั้งตัว สายตาจดจ้องเขาเหมือนกำลังจะพูดว่าอย่าพึ่งซุกซนและรีบพูดให้จบเสียก่อน

ฟังจือหันยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้จึงเอื้อมมือไปโอบกอดแนบแก้มกับเรือนผมของเธอแล้วพ่นลมหายใจข้างหูเธอ “ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน คนที่ผมเลือกก็คือคุณ ยัยบ๊อง…”

ชื่อเรียกนี้ฟังดูแล้วไม่ได้สวยหรูสักเท่าไหร่ แต่กลับถูกเขาเรียกด้วยความรักใคร่

ตอนที่ 482 เสี่ยวอวี๋ vs เสี่ยวอวี๋ คุณเลือกใคร

ชื่อเรียกนี้ฟังดูแล้วไม่ได้สวยหรูสักเท่าไหร่ แต่กลับถูกเขาเรียกด้วยความรักใคร่ เช่นเดียวกับไวน์รสชาติกลมกล่อมที่อยู่ในใจ อวี๋กานกานก็เหมือนคนเมาที่อ่อนปวกเปียกไปทั้งร่าง

เสียงวิ้งๆ ในหัวสมองราวกับถูกคลื่นพลิกไปมาท่ามกลางพายุในทะเล

เธอจ้องเขาแน่นิ่ง ในดวงตาดำขลับเป็นประกายของเขาไม่สื่อถึงสิ่งใด เพียงมีแค่เธอและความรักที่มีต่อเธอเท่านั้น

“ถ้าหากมีวันไหนที่คุณกลับใจแล้ว คุณต้องบอกฉันนะคะ ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันไม่ใช่ของตาย” อวี๋กานกานอิงแอบแนบชิดในอ้อมกอดของเขาฟังเสียงหัวใจเต้นของเขาแล้วพูดอย่างคลุมเครือ

แต่ฟังจือหันกลับได้ยินและเข้าใจชัดเจน

เขาพูดอย่างเสียดายเล็กน้อย “งั้นคงรอไม่ถึงวันนั้นหรอก…”

อวี๋กานกานรู้สึกหวานในใจขึ้นมาทันที

เธอเองก็เอ่ยถามด้วยความเสียดายเหมือนกัน “คุณไม่ยืนยันจริงๆ สักหน่อยเหรอ ถ้าเจอกู้เหยียนอวี๋ขึ้นมา แล้วจู่ๆ คุณนึกเสียใจทีหลังแล้วจะทำยังไงดีล่ะคะ”

คราวนี้ฟังจือหันไม่ได้ตอบเธอแต่กลับยื่นมือโน้มหัวของเธอแล้วยีจนผมเผ้ายุ่งเหยิง อวี๋กานกานอยู่หน้ากระจกเมื่อส่องเห็นว่าผมตนเองฟูเป็นรังนกก็ตกใจก่อนที่จะอดหัวเราะออกมาไม่ได้

เธอเองก็ยื่นมือไปยีผมของฟังจือหันเช่นกัน

แต่ว่าชายหนุ่มสูงเกินไป ร่างกายจึงโน้มไปข้างหลังเล็กน้อย เธอเอื้อมไม่ถึงแล้วอยากลุกขึ้นเพื่อแกล้งเขา แต่จู่ๆ ชายหนุ่มก็อุ้มเธอขึ้นมา…

บ้านตระกูลกู้

ภายในห้องรับแขกเงียบสงบ ชายวัยกลางคนกำลังนงลงบนโซฟาหนังแท้สีดำ คนหล่ออย่างเขาแม่สวมชุดอยู่บ้านยังดูไม่ธรรมดา เขามีสีหน้าเย็นชาน่าเกรงขามเปล่งประกายวาบวับภายใต้แสงไฟ

หญิงสวยวัยกลางคนถือจานผลไม้เดินออกมา เธอเอาจานผลไม้นั้นวางไว้ที่โต๊ะรับแขกแล้วพูดกับชายวัยกลางคนด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม “อาเชิน ฉันเก็บกวาดห้องของเสี่ยวอวี๋เรียบร้อยแล้วค่ะ แทบจะรอให้เสี่ยวอวี๋กลับมาไม่ไหวจริงๆ”

กู้เชินมองแวบหนึ่งแล้วพยักหน้านิ่งๆ

เขาไม่พูดสิ่งใด สีหน้าเย็นชาไม่สื่ออารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

แต่จูอวี้ลู่ซึ่งเป็นคุณนายกู้กลับไม่ได้สนใจ มองไปที่แววตาของสามีเธอด้วยความรักทั้งหมดที่ไม่สามารถหักห้ามได้

สามารถแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ได้ก็นับว่าเป็นเรื่องที่โชคดีที่สุดและมีความสุขมากที่สุดแล้ว เธอไม่เคยขอร้องให้เขารักเธอมากมายแค่ไหน เพียงแค่ได้อยู่กับเขา มีลูกให้เขา สามารถเคียงข้างเขา เธอก็พอใจมากแล้ว

ประตูใหญ่ของห้องรับแขกถูกคนผลักเข้ามา

กู้ซูหลิงเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า จิตใจเธอเหม่อลอยใบหน้าซีดเซียวราวกับได้รับการกระทบกระเทือนมาอย่างสาหัส

เมื่อเห็นถึงสภาพของลูกสาว จูอวี้ลู่จึงตกใจรีบลุกขึ้นไปหาด้วยสีหน้าเป็นกังวลและรีบร้อน “หลิงหลิง ลูกเป็นอะไร”

“แม่คะ” กู้ซูหลิงมองแม่ของเธอด้วยน้ำตาคลอเบ้าราวกับเจอที่ระบาย จู่ๆ ก็ปล่อยโฮกอดจูอวี้ลู่ร้องไห้อย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ของเธอ “ทำยังไงดี หนูไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้ว แต่หนูชอบเขามากจริงๆ ทำยังไงดีคะแม่…”

เมื่อจูอวี้ลู่ได้ยินก็รู้ทันทีว่าลูกสาวของตัวเองเป็นอะไร

เธอกอดปลอบกู้ซูหลิงอย่างอ่อนโยนแล้วถอนหายใจออกมา “หลิงหลิง แม่เคยบอกลูกแล้วไม่ใช่เหรอว่าลูกกับฟังจือหันไม่เหมาะสมกัน ทำไมลูกถึงยังตามตอแยเขาอีก ทำไมถึงต้องเป็นนายฟังจือหันคนนั้นด้วย”

กู้เชินที่นั่งบนโซฟามองไปที่สองแม่ลูกที่กำลังกอดกันร้องไห้จึงขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ลูกเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลกู้ ลูกอยากได้ผู้ชายแบบไหน ถ้าลูกยินยอม พรุ่งนี้พ่อจะจัดการนัดทานข้าวดูตัวให้ รับรองว่าไม่ให้น้อยหน้าฟังจือหันเด็ดขาด”

ในรถเงียบมาก สายตาของอวี๋กานานมองฟังจือหันเหมือนมีความหมายลึกซึ้ง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กู้ซูหลิงบอกว่ากู้เหยียนอวี๋จะกลับมา

ดังนั้นบอกว่าเรื่องของกู้เหยียนอวี๋ไม่มีอะไรจริงๆ

งั้นกู้เหยียนอวี๋ในใจของฟังจือหันมีตัวตนที่พิเศษอย่างไรกันแน่

แต่ก่อนเธอจะไม่สนใจ

เพราะกู้เหยียนอวี๋ไม่ได้อยู่ใกล้ และนั่นก็เป็นเรื่องราวสมัยเด็กของเธอกับฟังจือหัน ผ่านมาหลายปี ถ้าเธอยังไปวุ่นวายกับกู้เหยียนอวี๋ ถ้าหันมาถามฟังจือหัน ถ้ากู้เหยียนอวี๋ยังอยู่ ระหว่างพวกเราคุณจะเลือกใคร

นั่นก็จะชัดเจนว่ามีแค่เธอคนนี้ที่ไร้สมองกับไร้เหตุผลเป็นพิเศษ

แต่ว่าในตอนนี้กู้เหยียนอวี๋กลับมาแล้ว งั้นเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับคำถามนี้ ฟังจือหันจะสานความสัมพันธ์ครั้งเก่ากับกู้เหยียนอวี๋ไหม

จะคบเธอต่อไป ให้กู้เหยียนอวี๋เป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็ก?

หรือเลือกคบกับกู้เหยียนอวี๋ จากนั้นก็บอกเธอว่าขอโทษ และพยายามชดเชยให้เธออย่างที่สุดกันนะ?

คำถามนี้พอคิดก็เกิดความรู้สึกหายใจไม่ออก จินตนาการไม่ออกถ้าเธอถามออกไปและความรู้สึกขณะที่รอคำตอบอยู่

เธอนิ่งเงียบ ฟังจือหันย่อมรับรู้ได้เป็นธรรมดา

กลับไปถึงบ้าน อวี๋กานกานเตรียมจะกลับเข้าห้องนอนอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มดึงมือของเธอเอาไว้ “ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย”