ข้าคือหงส์พันปี - บทที่ 593 คำพูดเฉียบแหลมทิ่มแทงคนเช่นนี้ดีจริงแล้วหรือ

ขั้นตอนการไต่สวนเรื่องราวบนห้องไต่สวนจบลงชั่วคราว ซวีเวยถูกคุมขังอีกครั้ง และครอบครัวของเขาทั้งหมดถูกควบคุมดูแลไว้

เฉินเสียนไม่ได้ขัดขวางการที่เหล่าขุนนางท่านอื่นที่จะไปเยี่ยมนักโทษในคุกของศาลยุติธรรมต้าหลี่ ก็นับว่าเป็นการไว้หน้าบรรดาขุนนางเหล่านี้ด้วย

ด้วยเหตุนี้เฉินเสียนเลยเดินไปด้านหน้าก่อน ด้านหลังตามด้วยเหล่าขุนนางเฒ่าที่ทยอยตามกันเข้าไปเยี่ยมเยือนในคุก แต่ละคนพูดเกลี้ยกล่อมอย่างนุ่มนวล บอกใต้เท้าซวีว่าอย่าคิดสั้นโดยเด็ดขาด

เหล่าขุนนางเฒ่าที่มองสถานการณ์ออกกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า ＂ใต้เท้าซวี ฝ่าบาทกำลังให้โอกาสท่าน พระองค์ต้องการคือยาถอนพิษ ตอนนี้เรื่องราวเป็นเยี่ยงนี้แล้ว เทียบไม่ได้กับการที่ท่านบอกยาถอนพิษออกมานะ ยังจะสามารถรักษาชีวิตทั้งครอบครัวไว้ได้＂

ซวีเวยอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ใบหน้าซีดเซียวกล่าวขึ้นว่า ＂ไม่ใช่ว่าข้าไม่ให้ แต่ข้าไม่มียาถอนพิษจริงๆ！＂

เวลานี้ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่กล่าวออกมาด้วยความสงสัยว่า ＂เรื่องนี้ใช่หรือไม่ว่ามีความจริงที่อยากปกปิดไว้? ใต้เท้าซวี ยานั่นใช่หรือไม่ว่าผู้อื่นให้ท่านมา?＂

ประโยคเดียวพูดแทงใจของซวีเวย เขาทำได้เพียงพยักหน้าและทอดถอนหายใจออกมาอย่างขมขื่น

ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ไต่ตรองต้นสายปลายเหตุ แล้วกล่าวถามอีกว่า ＂ผู้ที่มอบยาให้แก่ท่าน……เป็นองค์ชายหกแห่งเย่เหลียงใช่หรือไม่?＂

ซวีเวยกลัดกลุ้มใจไม่ตอบ กลุ่มขุนนางเฒ่าเศร้าโศกอย่างมาก

ซวีเวยกลั้นน้ำตาไว้กล่าวว่า ＂หากว่าข้าสารภาพผิด ผลที่ตามมาเกรงว่าจะยิ่งหนักขึ้น หากว่าถูกประทับไว้กับกฎหมายโทษฐานที่แอบติดต่อสื่อสารกับเมืองอื่น ครอบครัวของข้าทั้งหมดก็ไร้หนทางการมีชีวิตรอดแล้ว＂

＂เฮ้อ เหตุใดท่านถึงเลอะเลือนเช่นนั้น！คำพูดขององค์ชายหกนั่นเชื่อได้ที่ไหนกันเล่า！＂

ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่กล่าวว่า ＂เรื่องนี้ข้าคิดได้ ไม่ช้าก็เร็วฝ่าบาทต้องเชื่อมโยงคิดได้ ต้องรู้เรื่องวันนั้นที่สำนักหมอหลวงที่ข้ารอพบกับองค์ชายหก ถูกฝ่าบาทพบเจอโดยบังเอิญ วันนี้ดูเหมือนว่า ฝ่าบาทไม่ได้สูญเสียลำดับความสำคัญ พระองค์ต้องรู้เรื่องยาในใบชาและก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับครอบครัวของท่านอย่างแน่นอน มิเช่นนั้นก็ไม่เพียงส่งกลับเรือนควบคุมดูแลอย่างง่ายดายหรอก บางทีฝ่าบาทอาจจะให้โอกาสท่านจริงแล้วให้ท่านสารภาพว่าเป็นองค์ชายหกออกมา ถึงแม้ว่าท่านไม่มียาถอนพิษ เมื่อท่านสารภาพออกมาแล้ว พระองค์ก็จะสามารถไปเอายาถอนพิษจากองค์ชายหกได้อย่างสง่าผ่าเผย＂

ความเป็นจริงก่อนที่จะไต่สวนซวีเวย เฉินเสียนได้ส่งคนไปตรวจสอบความเป็นจริงที่สวนชาแล้ว ใบชานั่นเป็นใต้เท้าซวีพาหลานไปเก็บจริง เป็นใบชาที่หลานใช้มามอบแสดงความเคารพต่อท่านปู่ ด้านในจะมียาปะปนมาได้อย่างไร เพราะฉะนั้นเธอเลยพาภรรยาของใต้เท้าซวีไปที่ห้องไต่สวน เพียงแค่อยากทำให้เขาตกใจ

และทันทีหลังจากนั้นเฮ่อโยวก็นำหมอหลวงของสำนักหมอหลวงมาตรวจสอบความเป็นจริง ภายในไม่กี่วันหลังจากใต้เท้าซวีตั้งใจชนเสา ก็ไปที่สำนักหมอหลวงเป็นประจำ ภายในตระกูลเรือนของขุนนางก็จะมีการเตรียมพร้อมหมอของตัวเองอยู่ตลอดเวลา จุดนี้ค่อนข้างผิดปกติ และหลังจากที่องค์ชายหกตกน้ำ ก็ไปที่สำนักหมอหลวงหนึ่งครั้ง และก็ได้พบเจอกันกับซวีเวย

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นไปซวีเวยก็ไม่ได้ไปเปลี่ยนยาที่สำนักหมอหลวงอีกเลย ปัญหาก็น่าจะอยู่ที่นี่แหละ

เฉินเสียนโบกสะบัดมือให้หมอหลวงออกไป หัวเราะอย่างเยือกเย็นกล่าวว่า ＂หลังจากที่เกิดเรื่องกับซูเจ๋อ ลางบอกเหตุแรกของข้าก็คือสงสัยคนคนนั้น ดูเหมือนว่าลางบอกเหตุของข้ายังคงแม่นยำนะ ไม่ว่าจะเรื่องจะซับซ้อนอย่างไร สุดท้ายมักจะมีความสัมพันธ์กับชายคนนั้น＂เธอมองเฮ่อโยวแวบหนึ่ง แล้วกล่าวว่า ＂มีเรื่องที่ข้าต้องรบกวนเจ้า＂

เฮ่อโยวกล่าวว่า ＂ขอเชิญฝ่าบาทรับสั่งมาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ＂

＂กลับไปทำให้ท่านพ่อของเจ้าครุ่นคิดหน่อย ทำให้บรรดาคนแก่พวกนั้นตึงเครียด ＂

เฮ่อโยวยิ้มเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า ＂ทำให้ท่านพ่อรู้สึกลำบากใจหรือพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมทำได้พ่ะย่ะค่ะ＂

ตอนที่เฮ่อโยวจะออกไป เฉินเสียนกล่าวกับเขาว่า ＂ช่วงไม่กี่วันนี้อาเซี่ยนเป็นห่วงท่านพ่อของเขา กลัดกลุ้มไร้ความสุข อีกสักครู่เจ้าเลิกงานแล้วช่วยข้าพาเขาไปเดินเล่นหน่อยนะ เอาเขาไปส่งหาท่านพ่อของเขาที่นั่น＂

ด้วยเหตุนี้ตอนพลบค่ำเฮ่อโยวเลิกงาน ก็ได้จูงมือน้อยๆออกจากพระราชวังไป

ความมืดยามค่ำคืนมาเยือน แสงไฟสว่างไสว ตลาดกลางคืนกำลังเปิดบนถนนเส้นนั้น ถนนสองข้างทาง มีไฟระยิบระยับ ค่อนข้างคึกครื้นเป็นอย่างมาก

เฮ่อโยวชอบเด็กคนนี้เป็นอย่างมาก สุขุมและสงบ เห็นแววตาของเขามองผ่านถนนสองข้างทางอย่างราบเรียบ ไม่มีความแปลกใจไร้เดียงสาเหมือนเด็กคนอื่นเลยสักนิดหนึ่ง

เฮ่อโยวกล่าวว่า ＂แม้จะบอกว่านิสัยของพระองค์เหมือนท่านพ่อของพระองค์ แต่พระองค์ก็นิ่งเงียบเกินไปแล้ว ไม่ชอบพูดคุยและไม่ชอบยิ้ม จะทำให้สูญเสียความสนุกสนานในวัยเด็กอย่างมากมาย＂

ซูเซี่ยนกล่าวว่า ＂ท่านไม่ใช่ข้า ท่านจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่มีความสนุกสนาน＂

เฮ่อโยวรู้สึกตลกขบขัน แต่ได้ยินมาว่าตอนที่ท่านพ่อของเขาป่วยเขาใส่ใจโดยการเล่านิทาน แล้วเขาก็ถีบองค์ชายหกของเย่เหลียงลงไปในน้ำ ตอนที่เด็กคนอื่นมีความสุขสนุกสนาน แต่ทว่าเขากลับเข้าอกเข้าใจคนอื่นจนน่าแปลกใจ

ตอนที่เดินผ่านร้านแผงลอยขายผลไม้เคลือบน้ำตาล เฮ่อโยวได้ซื้อผลไม้เคลือบน้ำตาลให้กับซูเซี่ยน

ผลไม้เคลือบน้ำตาลแดงฉ่ำอยุ่ตรงหน้าซูเซี่ยน แต่ทว่าเขากลับไม่รับ แล้วกล่าวว่า ＂ท่านพ่อของข้ากินของที่ผู้อื่นมอบให้ตามอำเภอใจ ถึงได้ถูกวางยาล้มป่วย＂

เฮ่อโยว＂．．．．．．＂

ซูเซี่ยนยังคงก้าวเดินไปข้างหน้า เฮ่อโยวหัวเราะทั้งน้ำตากล่าวว่า ＂คำพูดเฉียบแหลมทิ่มแทงคนเช่นนี้ดีจริงแล้วหรือ เด็กน้อยตัวเล็ก เหตุใดการป้องกันถึงได้หนักหน่วงขนาดนี้ คนเลวพระองค์ต้องป้องกัน คนที่ดีต่อพระองค์ พระองค์ก็ต้องมีเกาะป้องกันหรือ ทำเช่นนี้อาจจะทำให้คนเจ็บปวดใจได้นะ＂

เฮ่อโยวคาบผลไม้เคลือบน้ำตาลอันหนึ่ง แล้วกล่าวว่า ＂พระองค์ไม่กินก็แล้วไป กระหม่อมกินก็จบแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เด็กอย่างพวกพระองค์ชอบกินนะ＂

ซูเซี่ยนเดินไปแล้วหยุดเดิน เห็นเฮ่อโยวกินไปสองสามอันแล้ว ครั้นแล้วก็หน้าแข็งกระด้างกล่าวว่า ＂เอามาให้ข้ากินหนึ่งอันสิ＂

เฮ่อโยวยิ้มตาหยีแล้วยื่นให้เขาอ้าปากงับ เหลือไว้เพียงรอยฟันของเด็กน้อย

เฮ่อโยวกล่าวถามว่า ＂อร่อยหรือไม่?＂

ซูเซี่ยนขมวดคิ้วน้อยๆ ครู่ใหญ่ได้ตอบกลับว่า ＂เข็ดฟัน เด็กน้อยชอบสิ่งนี้ได้อย่างไรกัน＂

เฮ่อโยวที่คาบผลไม้เคลือบน้ำตาลอยู่หัวเราะเสียงดังออกมา

รอหลังจากที่ส่งซูเซี่ยนถีงในเรือนซูเจ๋อแล้ว ก็ถือโอกาสกินมื้อเย็น เฮ่อโยวถึงได้กลับเรือนของตนเอง

เฮ่อเซียงยังไม่ได้นอน ระยะนี้นอนไม่ค่อยหลับเล็กน้อย ได้แต่ทอดถอนหายใจทั้งวัน

ยังไม่รอให้เฮ่อโยวได้เอ่ยปาก เฮ่อเซียงก็ได้เริ่มสอบถามเขาก่อนแล้ว กล่าวว่า ＂คดีของใต้เท้าซวี ฝ่าบาทวางแผนว่าจะตัดสินคดีอย่างไร? หรือว่าต้องการลากครอบครัวของเขามาด้วย?＂

เฮ่อโยวสีหน้าตื่นตระหนก กล่าวว่า ＂ท่านลุงไม่ได้บอกท่านว่าในนั้นมีความจริงที่อยากปกปิดหรือ? ครั้งนี้ท่านลุงปักไว้ลึกอย่างมาก คาดไม่ถึงว่าจะพัวพันกับองค์ชายหก＂

เฮ่อเซียงสีหน้าเปลี่ยน กล่าวว่า ＂เรื่องนี้ว่าอย่างไรบ้าง?＂

＂พูดมาแล้วท่านน่าจะไม่รู้ ท่านลุงซวีปะปนใส่อยู่ในใบชา อาจจะองค์ชายหกของเย่เหลียงเป็นคนมอบให้เขา ก่อนหน้าเขาเข้าไปที่สำนักหมอหลวงบ่อยมาก วันนี้พิสูจน์และยืนยันว่าเขากับองค์ชายหกเคยเจอกันที่สำนักหมอหลวงจริง ＂เฮ่อโยวชำเลืองมองเฮ่อเซียงแล้วกล่าวว่า＂ตอนนี้หากท่านลุงสารภาพออกมาก็จะดีหน่อย รอหลังจากที่ฝ่าบาทตรวจสอบเรื่องจริงพบว่าเขากับองค์ชายหกสบคบคิดกัน เกรงว่ากระโดดเข้าแม่น้ำฮวงโหก็ล้างไม่สะอาดแล้ว＂

เฮ่อเซียงทุบที่หัวเข่าแล้วทอดถอนหายใจออกมา กล่าวขึ้นว่า ＂เหตุใดเขาถึงได้เลอะเลือนเช่นนี้！ต้องการใช้ก็ไม่สามารถที่จะใช้ยาของเย่เหลียงได้！＂

เฮ่อโยวกล่าวว่า ＂นี่แสดงให้เห็นถึงสิ่งใดหรือ? แสดงให้เห็นถึงว่าท่านลุงของพวกเราไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ หรือว่าประสบการณ์ไม่พอ นี่หากว่ามีประสบการณ์จะทิ้งหลักฐานกับความผิดไว้ที่ไหนกันเล่า ข้าเชื่อว่าท่านลุงไม่ได้สมคบคิดกับองค์ชายหกของเย่เหลียง＂

เฮ่อเซียงกล่าวอย่างร้อนใจว่า ＂เจ้าเชื่อแล้วทำสิ่งใดได้ ต้องฝ่าบาทเชื่อสิ！＂

＂ไม่ใช่ว่าก่อนหน้าอยู่บนห้องไต่สวนฝ่าบาทบอกจะให้โอกาสเขาแล้วหรือ จะไม่ยินยอมเชื่อใจเขาได้อย่างไรกัน?＂

เวลานี้ หัวหน้าผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่พาขุนนางเฒ่าจำนวนหนึ่งมาในคุกของศาลยุติธรรมต้าหลี่ในคืนนั้น กล่าวกับซวีเวยว่า ＂ใต้เท้าซวี เกิดเรื่องแล้ว ฝ่าบาทตรวจสอบเจอการไปมาหาสู่ของท่านกับองค์ชายหกแล้ว＂

ซวีเวยรับไม่ได้ ตกใจเป็นลมวิงเวียนศีรษะลงไป