ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - บทที่ 113 นายไปให้พ้น

เห็นหลี่เฟิงถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยหิ้วออกไป จ้าวเสว่เฟินที่ดึงซูเหมยไปห้องน้ำเพิ่งกลับก็มาทำหน้ามึนงง เดิมทีไม่เข้าใจว่านี่สรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หล่อนกำลังเตรียมเข้าไปสอบถามสถานการณ์ สายตาชำเลืองมองผู้จัดการของฉินโหลวที่วางท่วงท่าดูต่ำสุด และกำลังกล่าวขอโทษต่อเย่เทียนไม่หยุด ชั่วพริบตาเดียวก็หักห้ามความคิดอยากจะเข้าไปของหล่อนลงแล้ว

โดยเฉพาะหล่อนไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ความสามารถในการประเมินความเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์มากน้อยแค่ไหนก็ยังมี

ลองครุ่นคิดดู จ้าวเสว่เฟินอดกระซิบถามทางซูเหมยไม่ได้  เสี่ยวเหมย แฟนคนนั้นของลูกสรุปแล้วเบื้องหลังเป็นยังไงกันแน่? 

 แม่คะ เรื่องนี้หนูไม่ค่อยแน่ใจค่ะ  ซูเหมยหัวเราะขมขื่นและส่ายหน้า

ที่ซูเหมยพูดคือความจริง จ้าวเสว่เฟินกลับคิดว่าเธอกำลังจงใจปิดบังไม่กล้าพูดมาก ชั่วขณะนั้นสายตาที่มองทางเย่เทียนดูซับซ้อนขึ้นมา

ในฐานะพ่อแม่ หล่อนเพียงแค่หวังว่าลูกสาวของตนเองจะสามารถมีที่ลงหลักปักฐานอย่างดีได้เท่านั้น

ก่อนหน้าที่เรื่องนี้ยังไม่เกิดขึ้น ในใจลึกๆ หล่อนดูถูกเย่เทียน ก็แค่บอดี้การ์ดกระจอกคนหนึ่งเอง มีความสามารถมากมายสักแค่ไหน? เดือนหนึ่งหาเงินได้สักเท่าไร? จะมาซื้อบ้านซื้อรถได้อย่างไร?

แม้แต่ปัญหาด้านวัตถุขั้นพื้นฐานที่สุดพวกนี้ยังทำไม่สำเร็จ อยู่ในสังคมที่กระแสความปรารถนาด้านวัตถุไหลบ่าแห่งนี้ ยังจะมอบความสุขให้ลูกสาวตนเองได้อย่างไร?

เป็นเพราะเหตุนี้เอง ก่อนหน้าที่จะเข้าใจสถานการณ์ของเย่เทียน หล่อนจึงเลือกขัดขวางซูเหมยและเย่เทียน

ตอนที่หลี่เฟิงใช้เล่ห์เหลี่ยมชั้นต่ำเหยียดหยามเย่เทียน และบีบบังคับเย่เทียนออกไป หล่อนจงใจลากซูเหมยออกไปแบบรู้ดี

แต่ปัจจุบันนี้ผลลัพธ์ไม่เป็นแบบที่หล่อนคาดการณ์เอาไว้โดยสิ้นเชิง จ้าวเสว่เฟินจะคิดจริงว่าเย่เทียนเป็นเพียงบอดี้การ์ดกระจอกได้อย่างไรล่ะ?

บอดี้การ์ดกระจอกคนหนึ่งมีสิทธิ์อะไรทำให้ผู้จัดการของฉินโหลวปฏิบัติอย่างเคารพนบนอบได้?

ไม่ว่าในใจจ้าวเสว่เฟินกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้จัดการของฉินโหลวนั่นปฏิบัติต่อเย่เทียนอย่างกับเอาใจปู่แท้ๆ สั่งลูกน้องไปทำความสะอาดห้องอาหารห้องหนึ่ง เชื้อเชิญเย่เทียนและคนอื่นๆ เข้าไปทานอาหารในห้อง

ครืด!

โดยเฉพาะแสดงบทบาทของแฟนหนุ่ม เย่เทียนดึงเก้าอี้ออกให้ซูเหมยแบบเป็นสุภาพบุรุษมาก จากนั้นถึงนั่งลงมาแล้ว

 คุณลูกค้าที่เคารพครับ ท่านดูว่าทานอะไรดีครับ? 

ภายใต้บารมีของการ์ดมังกรดำ แม้แต่สั่งอาหารผู้จัดการฉินโหลวยังบริการด้วยตนเอง หยิบเมนูอาหารแต่ละอันยื่นให้ทั้งสามคนด้วยท่าทีสุภาพ

จ้าวเสว่เฟินกับซูเหมยเพิ่งพลิกเปิดเมนูอาหารในมือเมื่อสักครู่ ข้างหูก็มีเสียงเรียบเฉยนั้นของเย่เทียนดังขึ้น  เมนูอาหารของพวกคุณหนาขนาดนี้ ผมไม่อ่านแล้ว 

 เอาแบบนี้แล้วกัน ร้านอาหารพวกคุณมีของขึ้นชื่ออะไรเอามาให้หมดอย่างละชุด! 

ผลประโยชน์สูงสุดของการ์ดมังกรดำคืออะไร?

นั่นคือสามารถดื่มด่ำบริการแบบไม่เสียเงินจากกิจการใดๆ ก็ตามของตระกูลฉินได้!

ไม่กินก็เสียเปล่า ในเมื่อไม่ต้องจ่ายเงินด้วย จะประหยัดเงินไปทำไมกันเล่า?

ความคิดที่เรื่องราวสมควรเป็นเช่นนี้ของเย่เทียน กลับทำให้ลูกตาของจ้าวเสว่เฟินนับวันยิ่งเร่าร้อนขึ้นมา

จ้าวเสว่เฟินไม่รู้ชัดว่าเย่เทียนมีการ์ดมังกรดำ ภายใต้คำพูดที่เป็นคนรวยโอ้อวดนี้ของเย่เทียน ไม่ตื่นเต้นได้ที่ไหนล่ะ!

ถึงแม้หล่อนจะเพียงแค่พลิกเมนูอาหารเฉยๆ นิดหน่อย แต่โดยทั่วไปยังมองเห็นชัดว่าราคาอาหารถูกที่สุดของฉินโหลวอย่างหนึ่งยังหลักพันขึ้น แล้วกับข้าวขึ้นชื่อนี้จะถูกไปได้ถึงไหนกันล่ะ?

ผู้จัดการไม่กล้าชักช้าสักนิดเดียว ทั้งสามนั่งลงมาไม่ถึงเวลาห้านาที อาหารรสเลิศสารพัดก็ค่อยๆ ยกเข้ามาเสิร์ฟแล้ว

ไม่เพียงแค่นี้ ตอนที่ผู้จัดการขึ้นมาอีกครั้ง ในมือยังถือไวน์แดงไว้ขวดหนึ่ง ยิ้มประจบสอพลอพูดว่า  เจ้านายทั้งสามท่านครับ เมื่อสักครู่พวกคุณลืมสั่งเครื่องดื่มกัน ผมเลยถือวิสาสะนำลาฟิตปีแปดสองขวดหนึ่งเข้ามาให้เองครับ 

 ลาฟิตปีแปดสอง? 

ซูเหมยยักคิ้วขึ้น พูดอย่างไม่พอใจ  ผู้จัดการ ไวน์นี้ราคาขวดหนึ่งตั้งหนึ่งแสน นี่คุณไม่ใช่กำลังมาโกงคนอื่นอย่างโจ่งแจ้งเลยเหรอ? 

 ไม่ๆๆ 

ผู้จัดการรีบปัดมือ  คุณผู้หญิงครับ คุณอย่าเข้าใจผิดเด็ดขาดเลย ไวน์ขวดนี้เป็นร้านอาหารพวกเราส่งให้ฟรีครับ 

ผู้จัดการวางสายตาลงบนตัวของเย่เทียน  คุณเย่ครับ เรื่องเมื่อสักครู่ล้วนเป็นความผิดของทางร้านพวกเรา ไวน์ขวดนี้เป็นพวกเราชดใช้ให้คุณครับ หวังว่าคุณจะเมตตาไม่ถือสาคนต่ำต้อย อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะครับ 

พูดแบบนี้ออกมา ไม่ต้องพูดถึงจ้าวเสว่เฟินเลย ต่อให้เป็นซูเหมยยังตกใจอยู่บ้าง แอบสงสัยว่าเมื่อสักครู่พลาดอะไรไปแล้ว

ผู้หญิงทั้งสองคนยังไม่ตอบสนอง เย่เทียนก็โบกมืออย่างง่ายดาย พูดแบบเรียบเฉย  ก็ได้ คุณลงไปเถอะ มีธุระผมจะเรียกคุณเอง 

ผู้จัดการกล้าพูดอะไรที่ไหน วางขวดไวน์ลงอย่างเชื่อฟัง ถอยออกไปด้วยท่าทีสุภาพ

รอผู้จัดการออกไป ชั่วขณะนั้นจ้าวเสว่เฟินทนไม่ไหว ถามหยั่งเชิงอย่างระมัดระวัง  เสี่ยวเย่ ไม่รู้ว่าพ่อแม่นายทำอะไรกันล่ะ? 

หลังผ่านการขัดเกลาในช่วงหนึ่งมา นี่คือเหตุผลที่จ้าวเสว่เฟินคิดว่าเป็นไปได้มากที่สุด!

ความเป็นจริงคือจากภายนอกของเย่เทียนดูแล้วเดิมทีไม่เหมือนบุคคลประสบความสำเร็จอะไร หล่อนนำเหตุผลทุกอย่างนี้พุ่งเป้าไปที่ทรัพยากรของครอบครัว

เย่เทียนเทไวน์สองแก้วยื่นเข้าไป พูดแบบสีหน้าไม่เปลี่ยน  คุณน้าครับ ผมเป็นเด็กกำพร้า 

จ้าวเสว่เฟินตะลึง  เป็นน้าที่ล่วงเกินเอง เสี่ยวเย่อย่าใส่ใจเลยนะ 

 คุณน้าครับ ไม่เป็นไร ผมชินแล้วครับ  เย่เทียนอมยิ้มส่ายหน้า

ไม่ได้รับคำตอบที่ถูกต้อง แต่กลับทำให้จ้าวเสว่เฟินยิ่งงงงวยเพิ่มขึ้น ถามลองเชิงต่อไป  เสี่ยวเย่ นายอย่าหาว่าน้าอยากรู้อยากเห็นเลยนะ ไม่รู้ว่านายกับตระกูลฉินเป็น…… 

เย่เทียนยกแก้วไวน์ขึ้นแกว่งแล้ว หลุดปากตอบ  ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันครับ 

 แม่คะ แม่ทำอะไรกัน! นี่แม่ค้นสำมะโนครัวเหรอ?  ซูเหมยทนไม่ไหวแล้ว

 แม่ไม่ถามแล้วไม่ถามแล้ว 

จ้าวเสว่เฟินพยักหน้า แต่เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ถูกต้อง ในใจหล่อนเหมือนยังฮึกเหิมอยู่ ทันใดนั้นมีแผนในใจ อมยิ้มพูดว่า  เสี่ยวเย่ อีกสักพักหนึ่งจะเป็นงานวันเกิดครบเจ็ดสิบปีคุณปู่ของซูเหมย น้าหวังว่าถึงตอนนั้นนายจะเข้ามาสักหน่อย 

 คือว่า……  เย่เทียนยักคิ้ว อดวางสายตาบนตัวของซูเหมยไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะพูดอย่างไรสถานะแฟนของเขานี้ปลอมมาตลอด

 แม่คะ ถ้ามีเวลาพวกเราจะกลับไปกันค่ะ!  ซูเหมยรีบเอ่ยปากแก้ปัญหาทันที

 ลูกตอบแม่แบบขอไปทีให้น้อยๆ หน่อย! 

แต่น่าเสียดาย เดิมทีจ้าวเสว่เฟินไม่หลงกลลูกไม้นี้  แม่บอกลูกไว้เลยนะ นิสัยของคุณปู่ลูกก็รู้ดี ถ้าลูกไม่ไปงานวันเกิดครบเจ็ดสิบปี รับรองเขาจะวิ่งเข้ามาหาด้วยตัวเอง! 

 หนู……  ซูเหมยอ้าปากกำลังอยากจะอธิบายสักหน่อย

 ไม่ต้องมาหนูอย่างโน้นหนูอย่างนี้ เรื่องนี้ตกลงตามนี้แล้วกัน! 

จ้าวเสว่เฟินเดิมไม่ได้ให้โอกาสซูเหมย โบกมือขึ้นตกลงเรื่องนี้ในที่สุดแล้ว

ทานข้าวมื้อหนึ่งใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง นี่ยังเป็นเพราะว่าจ้าวเสว่เฟินรับโทรศัพท์สายหนึ่งแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นคงสามารถคุยจ้อต่อไปได้อีก

รอจ้าวเสว่เฟินออกไป ซูเหมยมองเย่เทียนด้วยสายตาซับซ้อน เผยอริมฝีปากแดงนิดหน่อยบอกว่า  วันนี้รบกวนนายแล้ว 

 อยู่เป็นเพื่อนแม่ยายของตัวเองมีอะไรรบกวนกัน 

เย่เทียนพูดยั่วเย้า  ตอนนี้พวกเราถือว่ากำหนดความสัมพันธ์แล้วรึเปล่า? น่าสงสารแม้แต่ศึกษาดูใจกันผมยังไม่ได้ก็ทำกระโดดไปขั้นเจอที่บ้านแล้ว คุณว่าควรจะชดเชยให้ผมรึเปล่านะ? 

ซูเหมยงุนงง พูดอย่างค่อนข้างเขินอาย  นายอยากให้ฉันชดเชยยังไง? 

เย่เทียนเดินมาสองสามก้าวถึงตรงหน้าซูเหมย หัวเราะแบบชั่วร้ายบอกว่า  คุณว่าไงล่ะ? 

 ฉัน ฉันจะรู้กับนายได้ยังไง 

รู้สึกถึงกลิ่นอายผู้ชายเข้มข้นที่กระโจนเข้ามา ใบหน้าของซูเหมยที่ดื่มไวน์ไปแดงเล็กน้อยยิ่งแดงเปล่งปลั่ง

เย่เทียนไม่ได้ตอบกลับ ค่อยๆ โน้มตัวลงมา ทำให้ซูเหมยประหม่าจนบิดมือไว้ด้วยกันแล้ว

ถ้าเกิดเขาจูบลงมาจริงจะทำอย่างไรดี? จะผลักออก? หรือว่าไม่ผลักออกดี?

เห็นลักษณะของเด็กสาวที่ไม่รู้ว่าจะควรทำอย่างไรดี เย่เทียนรู้สึกตลกเป็นพิเศษ มือหนึ่งหยิบไวน์แดงบนโต๊ะมา พูดแบบยิ้มแต่ไม่ยิ้ม  คุณทำอะไรกัน? ผมเพียงแค่อยากให้คุณเทไวน์ให้ผมดื่มด้วยตัวเองสักแก้วเท่านั้น 

 นายไปให้พ้นเลยนะ!