ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - บทที่ 161 รนหาที่ตาย

 ไอ้หนู แกเป็นคนบีบฉันเองนะ! งั้นฉันก็จะสงเคราะห์ให้แล้วกัน! 

ลี่ชุ่ยฮวาคำรามออกมาด้วยสีหน้าที่ดุร้าย บวกกับสภาพสยดสยองของเธอที่เลือดไหลไปทั่วร่างอย่างไม่ยอมหยุด โดยเฉพาะการปรากฏตัวในสถานการณ์แบบนี้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ร้ายเลย

 นี่คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? ผมไปบีบคุณตอนไหน? 

เย่เทียนจ้องมองลี่ชุ่ยฮวาด้วยสายตาที่ระแวงอย่างมาก โดยไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะปรากฏตัวมาในสภาพแบบนี้

ถึงชาติที่แล้วเขาบอกว่าเคยประมือกับลี่ชุ่ยฮวามาก่อน แต่ก็ไม่เคยรุนแรงจนถึงขั้นจะเอาชีวิตกันมาก่อนและไม่รู้ว่าท่าสังหารของเธอนั้นคืออะไร

 ฉันกำลังพูดเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ? นี่แกยังมีหน้ามาถามอีกว่าฉันพูดเรื่องอะไร? 

ลี่ชุ่ยฮวาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาที่แดงฉานของเธอจับจ้องไปยังเย่เทียน โหดเหี้ยมและดุร้าย ถ้าสามารถใช้สายตาฆ่าคนได้ เกรงว่าเย่เทียนจะถูกกรีดแทงไปนับพันนับหมื่นครั้งจนตายไปแล้ว

 แกฆ่าทังหยูหลง แล้วยังช่วยตำรวจสองคนนั้นอีก แต่แกก็ยังจะเข้ามา ถ้าไม่ใช่ว่าแกจะฆ่าทุกคนไม่ให้เหลือแล้วมันจะเป็นอะไร? 

 ในเมื่อแกทำลายกำลังกายใจของฉันไปแล้ว ทำให้ฉันไม่สามารถยกระดับเสี่ยวฉายให้กลายเป็นแมงมุมร้อยพิษเจ็ดสีได้ งั้นก็เอาชีวิตของแกมาชดใช้ให้ฉันแล้วกัน! 

ระหว่างที่พูด ไม่รู้ว่าลี่ชุ่ยฮวาทำอะไร แค่เห็นแมงมุมร้อยพิษตัวเท่ากำปั้นของผู้ใหญ่ตัวหนึ่งค่อยๆ ไต่ออกมาจากตรงอกเสื้อของเธอ

ถึงจะบอกว่าทั้งตัวของมันถูกชโลมไปด้วยเลือดเหมือนกัน แต่ก็ยังสามารถมองออกว่าลำตัวของมันเป็นหกสี

เย่เทียนอดไม่ได้ที่ต้องรู้สึกตกใจ ตอนแรกเขาก็นึกว่าแมงมุมร้อยพิษเจ็ดสีนั้นกลายพันธุ์จากแมงมุมทั่วไปเท่านั้น แต่พอได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้ว เกรงว่ามันต้องถูกฝึกฝนด้วยเคล็ดลับอะไรบางอย่างแน่นอน!

ความจริงแล้ว สิ่งที่เย่เทียนคาดเดานั้นไม่ได้ผิดเลย

เพราะนี่คือเคล็ดลับสร้างพิษต้องห้ามที่ถูกบันทึกไว้ในคัมภีร์พิษห้าของสำนักพิษห้านั่นเอง!

ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ในตัวของแมงมุมร้อยพิษนั้นไม่ได้มีพิษที่รุนแรงอะไรมากนัก แต่มันก็มีความสามารถในการปรับตัวได้อย่างดีเยี่ยม สามารถเปลี่ยนแปลงสภาพร่างกายไปตามสภาพแวดล้อมที่พบเจอได้ และสามารถปกป้องตัวมันเองได้

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าอยากเลี้ยงแมงมุมร้อยพิษสองสีสักตัว ก็จำเป็นต้องเลี้ยงแมงมุมร้อยพิษหนึ่งร้อยแปดสิบสองตัวก่อน

แปดสิบเอ็ดตัวเป็นแมงมุมที่มีพิษแบบเดียวกัน ส่วนแมงมุมอีกแปดสิบเอ็ดตัวก็มีพิษอีกแบบ

เอาพวกมันไปแยกขังไว้ในห้องลับ เป็นเวลาที่ยาวนานกว่าแปดสิบเอ็ดวัน ไม่ให้อาหาร ปล่อยให้พวกมันหิวจนต้องฆ่ากันเอง กัดกินกันเอง

รอจนพวกมันเหลือเพียงแค่ฝั่งละตัวแล้ว ก็ให้พวกมันฆ่ากัน และหนึ่งตัวที่เหลือรอดนั้น ถึงจะถูกนับเป็นแมงมุมร้อยพิษสองสีนั่นเอง

และสูตรลับในการเลี้ยงพิษยังถือเป็นวิธีที่ต้องห้ามด้วย หลักๆ แล้วก็เป็นเพราะวัตถุดิบในตอนแรก นั่นก็คือการที่ต้องใช้เลือดของผู้ที่เป็นยินบริสุทธิ์อย่างน้อยหนึ่งคน

จากจุดนี้จึงเห็นได้ว่า แมงมุมร้อยพิษหกสีที่ลี่ชุ่ยฮวาเลี้ยงออกมานั้น อย่างน้อยก็น่าจะมีชีวิตของคนห้าคนที่ต้องสังเวยไปแล้ว!

พูดง่ายๆ คือ การเลี้ยงแมลงพิษแบบนี้ก็คล้ายๆ กับเล่นกู่นั่นแหละ แต่มันไม่ได้ง่ายๆ แบบนั้นหรอกนะ

แค่การเลี้ยงแมงมุมร้อยพิษสองสีก็ยากขนาดนี้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเลี้ยงแมงมุมร้อยพิษที่สีมากกว่านี้เลย

เพื่อแมงมุมร้อยพิษหกสีตัวนี้ ลี่ชุ่ยฮวาใช้เวลาสี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา ข้ามน้ำข้ามทะเล วิ่งแจ้นไปทั่วแผ่นดินถึงฝึกออกมาได้อย่างทุลักทุเล

ตามที่ลือกัน ผู้ก่อตั้งของสำนักพิษห้าก็ฝึกแมงมุมร้อยพิษเจ็ดสีออกมาได้แค่ตัวเดียวเท่านั้น

เดิมทีลี่ชุ่ยฮวาก็สามารถไปถึงระดับเดียวกับเขาได้ แต่น่าเสียดายที่ ภายใต้การกวาดล้างของเย่เทียนนั้น เธอก็ได้เลือกที่จะล้มเลิกไป

ถึงแม้ว่าการฝึกแมงมุมร้อยพิษเจ็ดสีออกมาให้ได้สักตัวจะเป็นความฝันของเธอก็ตาม แต่ถ้าต้องเลือกระหว่างชีวิตของเธอแล้ว เธอก็ยังรู้ว่าอะไรที่มันสำคัญกว่าอยู่ดี

จือจือ!

ราวกับรับรู้ถึงความโกรธเกรี้ยวของผู้เป็นนายได้ แมงมุมร้อยพิษเจ็ดสีที่ไต่ออกมาก็ส่งเสียงคำรามขึ้นทีหนึ่ง

แล้วแมงมุมร้อยพิษก็พุ่งเข้าใส่เย่เทียนเหมือนกับสายน้ำอันเชี่ยวกรากพร้อมกับสายตาที่ถมึงทึง มันเป็นเหมือนทหารนับพันนับหมื่น ดูน่าหวาดกลัวมาก

เย่เทียนสูดหายใจเข้าทีหนึ่ง รู้สึกดีใจที่เขาได้พาจี้เยียนหรันกับกงหย่วนออกไปก่อน ถ้าไม่อย่างนั้น พวกเขาก็คงต้องถูกกัดกินจนไม่เหลือแม่แต่กระดูกแน่

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เย่เทียนก็ไม่ได้หนักใจมากเท่าไหร่

แมงมุมร้อยพิษพวกนี้สำหรับคนทั่วไปหรือแม้แต่นักบู๊ก็อาจจะเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่มาก

แต่กับเย่เทียนแล้ว มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาเลยแม้แต่นิดเดียว

ระบบของการฝึกบู๊กับฝึกยุทธมันต่างกัน คือการฝึกไอแท้เป็นหลัก ไม่ฝึกนอกกาย

ต่อให้คนที่ฝึกบู๊จะฝึกฝนจนล้ำเลิศแค่ไหน สุดท้ายก็ยังเป็นแค่คนธรรมดาอยู่ดี

ขอแค่ไอแท้หมดไป หรือถูกนักบู๊ที่มีฝีมือหน่อยเข้ามาเล่นงานในระยะประชิดละก็มีแต่ต้องตายสถานเดียวเท่านั้น

ถ้าจะพูดให้ง่ายกว่านั้นก็คือ ฝึกบู๊ก็เปรียบเสมือนนักเวทย์ที่บอบบาง ส่วนฝึกยุทธก็เปรียบเสมือนนักรบที่แข็งแกร่งนั่นเอง การที่ทังคู่มาต่อสู้กันในระยะประชิด ยังไงโอกาสของคนที่ฝึกบู๊จะชนะก็มีมากกว่าอยู่ดี

 รนหาที่ตาย! 

พอความคิดเปลี่ยน มือของเย่เทียนก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ก่อนอื่นก็เอายาแก้พิษใส่เข้าไปในปากเม็ดหนึ่งเพื่อกันไว้ก่อน จากนั้นก็มองตรงไปยังแมงมุมร้อยพิษหกสีที่อยู่ในมือของลี่ชุ่ยฮวา

เมื่อกี้ก็เป็นเพราะเสียงคำรามของมันนี่แหละที่ทำให้แมงมุมร้อยพิษตัวอื่นๆ ทำการโจมตี เห็นได้ชัดว่ามันนี่แหละคือผู้นำของแมงมุมร้อยพิษพวกนี้ ขอแค่จัดการมันได้ แล้วยังต้องกังวลกับแมงมุมร้อยพิษตัวอื่นอีกทำไม?

ทันใดนั้น เหล่าแมงมุมร้อยพิษตัวมหึมาก็พุ่งเข้าใส่เย่เทียนอย่างรวดเร็ว เหมือนต้องการจัดการกับผู้บุกรุกที่เข้ามาในถิ่นของพวกมัน

หันมองมาทางเย่เทียน เขากลับไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย สองมือประสานยืนรอพวกมันอยู่กับที่

จากนั้น ก็ได้มีภาพลวงตาของจักรพรรดิปรากฏขึ้นจากทางด้านหลังของเย่เทียนอย่างช้าๆ คลื่นอันรุนแรงที่ส่งออกมากับรูปทรงที่มหึมานั้น ก็ทำให้สีหน้าที่โหดเหี้ยมของลี่ชุ่ยฮวาหายไปในทันที และแทนที่ด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวอย่างหนัก

 จักรพรรดิเสด็จลงมา! 

เย่เทียนไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตั้งตัว ตอนที่แมงมุมร้อยพิษเข้ามาอยู่ในระยะหนึ่งเมตร ขั้นตอนที่แสนยุ่งยากก็ถือว่าเสร็จสิ้นสักที แล้วโบกมือออกไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ซิ่ว!

เมื่อมือของเย่เทียนโบกไป ชี่ทิพย์ที่ถูกแสดงออกมาในรูปของจักรพรรดิก็ตวัดดาบในมือลงมา มันพุ่งไปข้างหน้าอย่างที่ไม่มีอะไรเข้ามาขวางกั้น

ต่อให้แมงมุมร้อยพิษจะมีจำนวนมาก แต่มันก็เป็นสัตว์พิษกลุ่มหนึ่งเท่านั้น แล้วจะไปรับมือไหวได้ยังไงล่ะ?

ดาบมายาเล่มใหญ่ที่ถูกสร้างออกมาจากชี่ทิพย์กำลังผ่าครึ่งเหล่าแมงมุมร้อยพิษราวกับเต้าหู้อย่างต่อเนื่องไม่ยอมหยุด เป้าหมายสุดท้ายก็คือแมงมุมร้อยพิษหกสีที่อยู่ด้านหลังสุด

ซิ่วซิ่ว!หลังจากที่ไม่รู้ว่าฆ่าแมงมุมร้อยพิษไปมากเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดดาบมายาเล่มใหญ่ก็ฟันโดนตัวของแมงมุมร้อยพิษหกสีสักที รวมถึงลี่ชุ่ยฮวาที่อังมันไว้ในมือด้วย!

ลี่ชุ่ยฮวาที่น่าสงสาร ไม่มีโอกาสแม้แต่จะส่งเสียง ก็ถูกผ่าครึ่งที่กลางอก แล้วตายคาที่ไปเลย

ส่วนแมงมุมร้อยพิษหกสีตัวนั้น แน่นอนว่ามันต้องได้ไปรอลี่ชุ่ยฮวาเจ้านายของมันที่ยมโลกก่อนก้าวหนึ่งแล้ว

ความจริงแล้ว ถ้าลี่ชุ่ยฮวาโจมตีทีเผลอละก็ เย่เทียนก็ยังไม่มั่นใจเลยว่าจะได้รับบาดเจ็บรึเปล่า

แต่เพื่อที่เธอจะได้ระบายความโกรธที่อยู่ในใจออก เธอจึงเลือกที่จะพาฝูงแมงมุมมากมายออกมาสู้กับเย่เทียนแบบซึ่งๆ หน้า ถ้านี่ไม่เรียกว่าการรนหาที่ตายแล้วจะให้เรียกว่าอะไร?