ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games - ตอนที่ 166

บทที่ 166 เทศกาลหว่านเมล็ด

สามวันหลังจากฤดูหนาว เทศกาลที่คนทั้งทวีปตะวันออกยอมรับ นั่นคือเทศกาลหว่านเมล็ดที่หมายถึงการเริ่มต้นปีใหม่

แม้แต่ในเมืองไร้ชื่อเควสประจําวันในช่วง 2 วันที่ผ่านมาก็เปลี่ยนจากการพัฒนาเมืองเป็นการตกแต่งเมืองด้วยของตกแต่งที่ยุ่งเหยิงแต่ดูมีชีวิตชีวา

เนื่องจากซีเว่ยเป็นคนจัดเตรียมของตกแต่งเหล่านั้นเมื่อเขาไม่มีอะไรทําในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ เราจึงสามารถเห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่มีเอกลักษณ์บนโลกที่นี่

ตัวอย่างเช่นโคมไฟกระดาษสีแดงขนาดใหญ่ที่มีคุณสมบัติกันลมและทนไฟ เรือมังกรที่มีความยาวเท่าตะเกียบที่สามารถวางไว้ในน้ําและแล่นได้โดยอัตโนมัติ ถุงเท้าสีแดงที่มีขนาดใหญ่กว่าเท้ามนุษย์ โคมไฟฟักทองที่ส่งเสียงชวนหลอน และผีที่คล้ายกับผ้าห่มบินได้

แต่สิ่งของที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือซองจดหมายสีแดงที่สวยงามเป็นพิเศษ แม้ผู้เล่นจะไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไรก็ตาม

***

“เจ้าบอกปู่เจ้าได้ไหม ว่าข้าจะไม่ไปร่วมงานเทศกาล…”

“ไม่มีทาง ข้าบอกทุกคนไว้แล้วเมื่อวานว่าท่านจะปรากฏตัวข้าทํางานหนักเกินไป ขอข้าได้นอนหลับสบายซักวันเถอะ”โปรดลุกขึ้นแล้วออกไปด้วยกันเถอะค่ะ“วีลายิ้มอย่างช่วยไม่ได้”ท่านคือลอร์ดของเรานะ“เมื่อเธอพูดอย่างนั้น แองโกร่าที่มีตัวอักษร * สีแดงขนาดใหญ่แปะอยู่บนหน้าผาก ก็ลุกขึ้นมาใส่เสื้อคลุมอย่างไม่เต็มใจ “ข้าดูเป็นยังไงบ้าง?”

(TL:ซวงสี่ คือสัญลักษณ์มงคลที่นิยมใช้กันมากที่สุดในพิธีแต่งงานของชาวจีน เป็นอักษรมงคลที่ประดิษฐ์สร้างขึ้นมาจากคติความเชื่อและวัฒนธรรมแบบจีน ดังนั้นจึงนิยมเรียกคํานี้ว่า ซวงสี่) ดีมาก…ดูมีพลัง”วีลายิ้มกว้าง”ข้ารู้เจ้าโกหกที่บอกว่าข้าดูดี“แองโกร่าดูท้อใจ”ท่านเป็นคนที่หล่อที่สุดในสายตาของข้าตลอดมา หญิงสาวตอบโดยที่หน้าไม่เปลี่ยน”เอาอีกแล้ว เจ้าเอาแต่ชมข้าเกินจริงเสมอ.. “แองโกร่าคร่ําครวญขณะที่เขาออกจากห้อง”ข้าไม่เคยทําเช่นนั้น“หญิงสาวพึมพําเสียงเบาก่อนจะเดินตามแองโกร่าไป โดยเว้นระยะห่างจากเขาครึ่งก้าว”เจ้าจะไม่ยืนข้างข้ารึ? การพูดคุยดูไม่ค่อยสะดวกเมื่อเจ้ายืนอยู่ข้างหลังข้า“แองโกร่ากล่าวด้วยความงงงวย”โปรดอย่าสนใจเลย หญิงสาวจากชายแดนก็เป็นเช่นนี้ “จริงรึ? ถ้าเจ้าว่าแบบนั้น…”

แองโกร่ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่ควรกังวลกับเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงก้าวออกจากห้องพักและมายืนที่ระเบียงชั้นหนึ่ง ซึ่งหันหน้าไปทางจัตุรัสที่ใหญ่ที่สุดของเมืองไร้ชื่อ ที่ซึ่งงานเฉลิมฉลองเกือบทุกงานจัดขึ้นที่นี่

ในเวลานั้นผู้เล่นหลายคนก็มารวมตัวกันที่จัตุรัสแห่งนี้เช่นกัน

คนที่ส่วมหัวปลาแองเกลอร์ไม่ก็หัวปลาโลมาบางคนกําลังแข่งเต้นรํากัน และบางคนก็กําลังพูดถึงกลยุทธ์ในเกม

มาร์นี่: อะไรนะ ธันเดอร์มีบอสด้วย ทําไมข้าไม่เคยเจอเลย!

บางคนก็โบกธงและตะโกนโห่ร้องเชียร์เรือมังกรของพวกเขาในบ่อน้ําพุ ในขณะที่เด็กบางคนสวมหัวฟักทองที่เอามาจากที่ไหนสักที่ และหัวเราะขณะวิ่งไล่ผีผ้าห่ม

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ทั้งจัตุรัสเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลอง” สวัสดีผู้ศรัทธาในเทพเจ้าแห่งเกมและพลเมืองของข้า! ข้าแองโกร่าเฟาสต์ ลอร์ดของเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ตัวอักษรบนหน้าผากของแองโกร่าสว่างวาบภายใต้แสงของดวงอาทิตย์ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาพูดกับผู้เล่นที่หยุดการสนทนาและเต้นรําชั่วขณะ “ในฤดูหนาวนี้เราได้รับประสบการณ์มากมาย และได้พบกับการผจญภัยที่เราไม่มีทางพบเจอได้ในอดีต! พวกเจ้าทุกคนจงภูมิใจกับความสําเร็จในปัจจุบันของเจ้า! พวกเจ้าทุกคนได้เอาชนะความยากลําบากทั้งหมด เพื่อตอบสนองความคาดหวังของเทพเจ้าแห่งเกมได้อย่างสมบูรณ์แบบ! ทุกคนที่นี่คือผู้กล้า และนั่นคือเหตุผลว่าทําไม.. “ในตอนนั้นวิลาส่งแก้วไวน์ให้แองโกร่าจากด้านหลัง ในขณะที่จัตุรัสด้านล่าง ผู้เล่น แต่ละคนก็ได้รับเครื่องดื่มหรือเหล้าเบียร์จากแผงบริการตนเอง (ซึ่งมีป้ายโฆษณาร้านค้า) และยกแก้วของพวกเขาขึ้นเช่นเดียวกับแองโกร่า”แด่เทพเจ้าแห่งเกม!” “แด่เทพเจ้าแห่งเกม!”

“ไชโย!”

“ไชโย!!!”

เสียงเชียร์จากผู้เล่นดังขึ้นพร้อม ๆ กันส่งผลให้บรรยากาศในขณะนี้ถึงจุดสุดยอด

“ดังนั้น ข้าจึงขอประกาศการเริ่มต้นเทศกาลหว่านเมล็ดอย่างเป็นทางการ!” แองโกร่าทุบแก้วไวน์ลงพื้นก่อนจะตะโกน “โอ้ เทพเจ้าแห่งเกม โปรดมอบชีวิตใหม่ให้แก่เรา!”

“โอ้ !!!”

เมื่อเทียบกับการเฉลิมฉลิงของเมืองไร้ชื่อ เทศกาลหว่านเมล็ดที่แลงคาสเตอร์เงียบสงบกว่ามาก

“อะไร? มนุษย์เงือกหนองน้ําเพิ่มจํานวนขึ้นมากผิดปกติ? “เอิร์ลโคริน ลอร์ดแห่งแลงคาสเตอร์กําลังขมวดคิ้วมองไปยังกระดาษที่ข้ารับใช้ยื่นให้” ขอรับ “ข้ารับใช้ตอบอย่างสุภาพว่า”นักวิชาการเชื่อว่าเมื่อฤดูหนาวผ่านพ้นไป ปรากฏการณ์ประหลาดที่บึงเซร่านั้นได้ทําให้มนุษย์เงือกหนองน้ําเพิ่มจํานวนขึ้น“บารอนไนเจลาเนียที่จักรพรรดิ ส่งมายังแลงคาสเตอร์ได้เสียชีวิตอย่างน่าสังเวชที่แลงแคสเตอร์เขตเหนือ แต่ลอร์ดโครินกลับไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เขาถือโอกาสใช้การตายของขุนนางไนเจลาเนียเพื่อส่งคําเตือนไปยังขุนนางคนอื่น ๆ ในเมืองที่มีแรงจูงใจ แอบแฝง รวมถึงผู้ที่เข้าใกล้บารอนไนเจลาเนียด้วยความต้องการของตัวเอง ให้พวกเขายอมรับผลของการกระ ทําที่พวกเขาก่อให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัวว่าลอร์ดของพวกเขาจะทําความสะอาดพวกเขาในสักวันหนึ่ง” ถ้าจําไม่ผิด มีมนุษย์เงือกหนองน้ําอาศัยอยู่ในท่อระบายน้ําใต้เมืองด้วยใช่ไหม”โครินลูบเคราของเขา อย่างครุ่นคิด”ขอรับ แต่ยังไม่มีพวกมันปรากฏขึ้นในเมือง เนื่องจากฝาปิดท่อระบายน้ําพึ่งได้รับการเสริมความ แข็งแกร่งไปเมื่อไม่นานมานี้“ข้ารับใช้กล่าวในสิ่งที่เขารู้ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าลอร์ดกําลังคิดอะไรอยู่ก็ตาม”ศาสนจักรมีท่าทีอย่างไร โครินธ์ถาม”เอ่อ…พวกเขาบอกว่าจะพยายามให้ความร่วมมือกับเราอย่างเต็มที่“ข้ารับใช้ตอบอย่างลังเล เนื่องจากเขาทราบดีว่าลอร์ดต้องไม่พอใจกับคําตอบดังกล่าว

แน่นอนว่าโครินเย้ยหยันกับคําตอบนั้น ไม่ได้กล่าวถึงความช่วยเหลือใด ๆ เพียงแค่บอกว่า จะพยายามให้ความร่วมมือ มันเป็นสไตล์ของพวกน่าไม่อายเหล่านั้นจริง ๆ ช่างเถอะ เตรียมทหารของเราให้พร้อม เราไม่สามารถออกเดินทางไปยังวิ่งเซร่าได้ แต่ไม่มีปัญหาในการปกป้องแลงคาสเตอร์ แล้ว…มาร์นี่ วิลฟ์ล่ะ? เจ้าพบเขารึยัง เขาตกลงที่จะมาพบข้าหรือไม่ “เอ่อ…ความจริงคือเรายังไม่พบเขาเลยขอรับข้ารับใช้ดูละอายใจเล็กน้อย ขณะที่เขากลั้นใจตอบออกไปว่า”ดูเหมือนเขาจะไม่ปรากฏตัวที่แลงคาสเตอร์มาสักระยะแล้ว แต่เราพบเพื่อนบางคนของเขา…แต่พวกเขาดูแปลก ๆ…อมจะว่าอย่างไรดี คําพูดของพวกเขาฟังไม่ค่อยเข้าใจเช่น มาร์นี่ ตายอีกแล้ว หรืออะไรสักอย่าง คงต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่เราจะติดต่อชายคนนั้นได้”เข้าใจแล้ว เจ้าไปได้”

หลังจากที่ข้ารับใช้ของเขาออกไป โครินก็ขมวดคิ้วล็ก “ดังนั้นนักโหราศาสตร์จึงทํานายว่า ‘เขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้’ และแม้แต่สายลับก็หาตัวเขาไม่พบ…ดูเหมือนวิลฟ์นั้นจะลึกลับเกินกว่าที่ข้าคิด”