ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games - ตอนที่ 167

บทที่ 167 ฐานที่มันลับในแลงคาสเตอร์ขอความช่วยเหลือ

เทศกาลหว่านเมล็ดเพิ่งจบลง เจ้าหญิงนักรบลีอาก็มาเยี่ยมเมืองไร้ชื่อ

“อะไร? กองทัพมนุษย์เงือกหนองน้ําปรากฏตัวที่แลงคาสเตอร์? “ทีแรกแองโกร่าเดาว่าเธอมาเที่ยวชมเมืองเพื่อผ่อนคลาย นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาถึงตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้จากเธอ”ข้าได้ไปเยี่ยมหมู่บ้านมนุษย์กบมาก่อน แต่หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นบนเกาะมนุษย์เงือก…ดังนั้น ข้าหวังว่าท่านจะสามารถส่งผู้เล่นจากเมืองนี้ไปช่วยเหลือแลงคาสเตอร์ได้”เจ้าหญิงลีอาดูเหมือนว่าเธอพึ่งจะผ่านวันคืนที่ยากลําบากมา ตอนนี้ใบหน้าที่สวยงามของเธอดูค่อนข้างโทรม” ผู้เล่นที่อยู่ในแลงคาสเตอร์แทบจะไม่ได้หลับได้นอนสักคนเดียว”มันไม่มีปัญหาหากท่านกําหนดรางวัลเควสที่เหมาะสม” แองโกร่าตัดสินใจพูดออกมาหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

แม้ว่าแองโกร่าจะไม่ได้ใจดําถึงขนาดไม่คิดที่จะช่วยเหลืออะไรเลย แต่เขาก็ต้องต่อรองเล็กน้อย หรืออย่างน้อยเขาก็ต้องได้กําไรก่อนที่จะตกลง ท้ายที่สุดเขาได้ทํางานอย่างหนักเพื่อพัฒนาเมืองของเขาให้เป็นเมืองหลักในสายตาผู้เล่น

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาได้รู้เกี่ยวกับความเป็นมาของเขาจากฮอร์รันพ่อของเขา และเข้าใจว่าเขาก็เป็นหนึ่งในเชื้อสายราชวงศ์เทียร์ร่า เขาก็ไม่รู้สึกห่างเหินกับเจ้าหญิงลีอา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจแข่งขันกับเธอ เพื่อชิงอํานาจก็ตาม

ในแง่หนึ่ง ความคิดที่ว่าเขามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอ ถือได้ว่าเป็นเรื่องสําคัญที่ยังคงส่งผลกระทบต่อแองโกร่า เพราะขุนนางมักให้ความสําคัญกับสายเลือดมาเป็นอันดับต้น ๆ

แน่นอนว่าแม้เขาจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอ แต่เขาก็ไม่ใจดีพอที่จะช่วยฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์ฟรี ๆ มันดีกว่าที่จะพูดคุยข้อตกลงให้ชัดเจนตั้งแต่ต้น”แน่นอน…วิเศษมาก กรุณาให้ข้าขอบคุณท่านในนามของฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์”เจ้าหญิงลือาดูโล่งใจขึ้นมากเนื่องจากเธอไม่ได้สนใจเรื่องทรัพยากรสักเท่าไหร่ เพราะเธอและทหารของเธอเคยสิ้นเนื้อประดาตัว เมื่อพวกเธอกําลังหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด และในตอนนี้ สิ่งต่าง ๆ ก็ได้สงบลงแล้ว ด้วยความที่ผู้เฒ่าแวนเค่อมีความเป็นผู้นําและพัฒนาฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์อย่างขยันขันแข็ง พวกเขาจึงสามารถสะสมทรัพยากรได้มากมาย เนื่องจากพวกเขาไม่ได้อยู่ไกลจากเมือง อันที่ จริงพวกเขาประหยัดทรัพยากรได้มากกว่าเมืองไร้ชื่อและหมู่บ้านมนุษย์กบด้วยซ้ํา

นั่นเป็นสาเหตุที่เจ้าหญิงลีอาพอใจมากกับข้อตกลงนี้ ตอนแรกเธอนึกว่าจะต้องเสียเลือดเล็กน้อยเพื่อให้แองโกร่าซึ่งเป็นขุนนางของจักรวรรดิวัลลายอมช่วยเหลือ แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะพอใจง่ายขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาดูเจ้าเล่ห์มาก

นี่เธอเข้าใจเขาผิดมาตลอดเลยหรือ? ลีอาพบว่าเธออ่านเขาไม่ออก เนื่องจากเธอรู้เพียงเล็กน้อยว่าแองโกร่าไม่เป็นที่รักของพ่อแค่ไหน ดยุกจึงได้ส่งเขามาอยู่ในเมืองไร้ชื่อ ซึ่งไม่มีอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า…

นั่นสินะ คงเป็นเรื่องปกติที่เด็กที่เกิดภายใต้สถานการณ์เช่นนี้จะระมัดระวังคนแปลกหน้า

เจ้าหญิงลีอาที่ยังไม่รู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับแองโกร่าคิดอย่างรู้สึกผิด

หลังจากได้รับการอนุมัติจากแองโกร่า เจ้าหญิงลีอาก็ไม่ได้อยู่ในเมืองไร้ชื่อต่อ เธอรีบกลับไปยังฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์

เห็นได้ชัดว่าการต่อสู้ที่นั่นรุนแรงมาก”จะไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ“วีลาถามแองโกร่าอย่างสงสัยหลังจากเธอเห็นเจ้าหญิงลีอาจากไป”เราจะไม่เสียผู้เล่นให้ฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์ใช่ไหม?””ข้าคงโกหก หากข้าบอกว่าไม่เป็นไร “แองโกร่ายักไหล่

ในมุมมองของผู้เล่น สถานที่ทั้งสองนั้นเหมือนกัน แม้ว่าเมืองหนึ่งจะเป็นเมืองที่พลุกพล่าน แต่ก็ไม่มีความทรงจําสําคัญใด ๆ สําหรับผู้เล่นนอกจากการทําเควสประจําวัน ในขณะที่อีกเมืองเป็นเมืองที่พวกเขาปกป้องมันจากศัตรูผ่านสงครามที่รุนแรงและโหดร้าย ในขณะที่พวกเขาต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับสหาย

ดังนั้นแม้ว่าเมืองไร้ชื่อจะไม่รุ่งเรืองเท่าเมืองแลงคาสเตอร์ แต่ความทรงจําของผู้เล่นที่ร่วมมือกันปกป้องเมืองเล็ก ๆ นี้ก็ทําให้เมืองนี้มีน้ําหนักมากกว่าเมืองแลงคาสเตอร์” ถ้าเจ้าหญิงลือาไม่ได้โกหก และนี่เป็นการต่อสู้ที่ยากลําบากจริง ๆ อาจมีผู้เล่น 1 ใน 3 ที่ไปที่นั่น“แองโกร่าเสริม”นั่นไม่ดีเลย!“วีลาอุทานอย่างเป็นห่วงขณะที่เธอช่วยแองโกร่าสวมเสื้อโค้ท” การขาดผู้เล่นจะไม่ส่งผลต่อการพัฒนาของเมืองเราหรือ? “ไม่เป็นไรวีลา เจ้าควรมองสิ่งนี้อย่างเปิดใจ เพราะโลกไม่ได้แคบอย่างที่เจ้าคิด”แองโกร่าไม่สนใจเลย จริง ๆ แล้วเขากําลังยิ้มอย่างผ่อนคลาย” ความจริงก็คือโลกมันกว้างใหญ่มาก และเราก็กําลังอาศัยอยู่ในผืนดินจุดเล็ก ๆ บนโลกเท่านั้น เมืองของเราเองก็ไม่ได้มีพลังและแข็งแกร่งพอที่จะครอบคลุมทุกอย่างได้หรอก”?”ลีอามีสีหน้าสับสนและพูดว่า เรากําลังพูดถึงเรื่องเดียวกันอยู่รึเปล่า?”แต่เทพเจ้าแห่งเกมนั้นแตกต่าง ในช่วงเวลาสั้น ๆ ข้าก็ได้เข้าใจสิ่งหนึ่ง เช่นเดียวกับชื่อเควสถาวรของผู้เล่นที่ว่า “แสงของพระองค์จะส่องสว่างไปทั่วผืนแผ่นดิน” แองโกร่าพูดต่อ “นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไม การเสียผู้เล่นไปไม่กี่คนนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย”

เขาปรับคอเสื้อและหันไปมองวีลาที่ครุ่นคิด ก่อนจะหยิบหมวกที่เธอถือมาสวม “ดวงตาของเจ้าควรมองไปข้างหน้ามากว่านี้”

“จริงรึ? แต่ข้ารู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว ตราบเท่าที่ดวงตาของข้าสามารถมองเห็นท่านได้ ลอร์ดของข้า” หญิงสาวกล่าวเบา ๆ

แองโกร่าแข็งที่อไปครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าเขาก็ยิ้ม” นั่นคือสิ่งที่ข้าพูด “เขาหันมาและมุ่งหน้าไปที่ประตู โดยไม่ได้อธิบายความมายให้วิลาฟัง”การเป็นผู้นําเป็นความรับผิดชอบของข้า และข้าจะทําทุกอย่างเท่าที่ทําได้ เพื่อนําทางพวกเจ้าไปในทางที่ถูกต้อง และเจ้าเองก็ด้วยวีลา“จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป

วีลาพองแก้มและสบถเสียงเบาว่า ‘เจ้าโง่เอ๊ย!’ ขณะที่เธอเดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว “แต่ข้าก็ยังคิดว่าเราไม่ควรปล่อยผู้เล่นไปง่าย ๆ… “ไม่เป็นไร เราจะทําบางอย่างเพื่อดึงพวกเขากลับมาในภายหลัง ข้ายังต้องไปทุนย่าเร็ว ๆ นี้เพื่อเข้าร่วมเทศกาลหว่านเมล็ดกับพ่อ ข้าไม่มีเวลาให้ความสนใจกับผู้เล่นตอนนี้ การปล่อยให้พวกเขาออกไปเล่นที่แลงคาสเตอร์ก็ถือเป็นเรื่องดีเช่นกัน…”

เสียงของเจ้านายและผู้ติดตามของเขาเริ่มห่างจากห้อง ก่อนจะหายไปในที่สุด