ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games - ตอนที่ 85

เนื่องจากซีเว่ยต้องพักผ่อนเพื่อย่อยเจ้าแห่งน้ำ ผู้เล่นจึงพบว่าตัวเองมีเวลาว่างมากกว่าปกติ

บางทีมันอาจจะไม่ใช่ ‘เวลาว่าง’ จริง ๆ เพราะท้ายที่สุดแล้วแม้แต่ผู้เล่นอันดับ 1 ก็มีเลเวลเพียง 30 เท่านั้น ในขณะที่ตอนนี้เลเวลสูงสุดได้เพิ่มขึ้นเป็น 60 แล้ว

ราวกับว่าซีเว่ยใช้วิธีง่าย ๆ นี้เพื่อบอกผู้เล่นของเขาว่า ‘การบดระดับไม่มีวันหยุด! คุณยังมีหนทางอีกยาวไกล ดังนั้นจงทำงานหนักต่อไป!!’

แต่ผู้เล่นไม่ได้มีอะไรให้ทำมากมาย เมืองไร้ชื่อ ฐานที่มั่นลับใต้ดินของแลงคาสเตอร์ หมู่บ้านมนุษย์กบ ทุกคนมีเควสประจำวันของตัวเองเพื่อช่วยให้ได้รับค่าชื่อเสียง และการสำรวจ ‘หุบเขาแห่งความตาย’ ก็พึ่งจะถึงแค่ 25% เท่านั้น ‘นรกน้ำตื้น’ ที่เพิ่งเปิดใหม่ของท่าเรือเกรย์ฟยอร์ด ก็พึ่งสำรวจได้แค่ 1% เพราะ…ผู้เล่นจำนวนมากจมน้ำตายในทะเลเนื่องจากพวกเขายังไม่ได้ปลดล็อกทักษะ ‘ว่ายน้ำ’ พวกเขาเลยต้องให้มนุษย์กบช่วยลากศพที่ลอยอยู่ในทะเลกลับเข้าฝั่ง และจากนั้นค่อยชุบพวกเขาด้วยผู้เล่นเครลิค หรือหัวหน้าหมู่บ้านมนุษย์กบ

นอกจากนี้ยังมีการสร้างไลฟ์สโตนขึ้นกลางหมู่บ้านมนุษย์กบ ทำให้ผู้เล่นที่นอนเป็นปลาเค็มมานานสามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ที่หมู่บ้าน…แม้ว่ามันจะไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรมากนักนอกจากจะช่วยให้ผู้เล่นประหยัดเวลาในการเล่น

ตอนนี้ผู้เล่นสามารถเคลื่อนย้ายไปยังเมืองไร้ชื่อ และฐานที่มั่นลับใต้ดินของแลงคาสเตอร์ผ่านไลฟ์สโตนได้ด้วยการใช้เหรียญเกม

ตอนแรกซีเว่ยลังเลที่จะวางไลฟ์สโตนไว้ในหมู่บ้านมนุษย์กบ เพราะเขากลัวว่าเทพธิดาสมุทรจะบุกอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของเขา หากเธอพบว่าร่างของเจ้าแห่งน้ำหายไป

แต่แล้วเขาก็พบว่าเมื่อมีผู้เล่นจำนวนมากจบเควสประจำวันในหมู่บ้านมนุษย์กบ แม้จะไม่มีไลฟ์สโตน แต่เทพธิดาสมุทรก็น่าจะสามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นและรุกรานอาณาจักรของเขาได้อยู่ดี

และหากไม่มีความสามารถในการเทเลพอร์ต ผู้เล่นเข้าและออกจากหมู่บ้านมนุษย์กบ พวกเขาก็จะต้องเสียเวลาไปมาก ทำให้ความคืบหน้าช้าลงและประสิทธิภาพการทำงานโดยรวมลดลง

สุดท้าย ซีเว่ยก็ตัดสินใจอนุญาตให้หัวหน้าหมู่บ้านสร้างไลฟ์สโตน

เมื่อเห็นผู้เล่นทุกคนที่ทำเควสประจำวันด้วยความกระตือรือร้นเช่นนี้ ซีเว่ยก็ยิ้มอย่างพอใจ

☆

หลังจากปิดตัวไป 3 วัน เนื่องจากเจ้าของต้องออกไปทำธุรกิจที่อื่น ในที่สุดโรงเหล้ากาต้มน้ำเหล็กก็เปิดให้บริการอีกครั้ง และธุรกิจก็เฟื่องฟูตามปกติ

วันนี้เจ้าของได้ติดป้ายเอาไว้ว่า “แขกของโรงเหล้าสามารถนำวัตถุดิบมาเองได้ ยกเว้นนักบวชแห่งท้องทะเล โปรดอย่าใช้คาถาอัญเชิญของเจ้าเรียกวัตถุดิบมาให้พ่อครัว”

โจเดินเข้ามาในโรงแรมอย่างหดหู่

“อ้าว นี่ไม่ใช่พอลเหรอ (ชื่อเต็มของโจคือโจพอล)!” อีวานเห็นเขาเดินเข้ามาโดยไม่มีเพื่อนร่วมปาร์ตี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงทักทาย “ข้าไม่ได้เจอเจ้ามา 2 วันแล้ว เจ้าอยู่ทำเควสประจำวันที่หมู่บ้านมนุษย์กบรึเปล่า”

เนื่องจากพวกเขาทั้งคู่เป็นผู้เล่นคลาสวอร์ริเออร์ พวกเขาจึงมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างดี บางครั้งก็รวมตัวกันเพื่อกิน ดื่ม และต่อสู้กัน

“ข้าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ ข้าไปทำเควสจับสัตว์เลี้ยงมาให้ฟาร์มปศุสัตว์ แต่ดูเหมือนว่าสัตว์ในฤดูหนาวจะพากันซ่อนตัวอยู่ในโพรง ข้าได้เจาะถ้ำมากมายทำให้ฝูงหมีน้ำแข็งตื่น และต้องสู้เป็นเวลานาน และข้าก็ใช้เวลา 2 วันเต็มในหุบเหวเพื่อตามหากวางหิมะที่ตรงกับความต้องการของเควส”

โจมีสีหน้ามืดมน “เดาสิ ว่ารางวัลเควสคืออะไร”

“อะไร?” อีวานถามอย่างสงสัย

แทนที่จะตอบ โจเริ่มแสดงท่าเต้นกังนัมสไตล์ที่ตรงตามมาตรฐานออกมา

???

‘ข้าถามเจ้าว่ารางวัลเควสคืออะไร และเจ้าก็เริ่มเต้น? ท่าเต้นก็ไม่แย่หรอก แต่เจ้าจะเต้นเพื่อ…’

โจหยุดเต้น

อีวานปรบมือให้อย่างสุภาพสำหรับการแสดงของเขา “ไม่เลว แต่มันเกี่ยวอะไรกับเควสของเจ้า”

“นั่นคือรางวัลเควส” โจคร่ำครวญ “หลังจากที่ข้าทำเควสเสร็จ ข้าก็ปลดล็อคทักษะ ‘ท่าเต้นขี่ม้า’ หลังจากเปิดใช้งานแล้ว นั่นคือสิ่งที่ข้าทำเมื่อกี้”

“เต้นแล้วได้อะไรไหม? บางทีมันอาจจะเป็นการเต้นเพื่อบัฟเจ้าและปาร์ตี้ หรืออะไรบางอย่าง?”

“ไม่” โจตอบอย่างแห้งแล้ง “มันก็แค่เต้น ไม่มีอย่างอื่น”

ผู้เล่นคนอื่น ๆ ในโรงเหล้าต่างส่งเสียงร้องอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่พลิกผันนี้

“แล้วเจ้าก็เสียคะแนนทักษะ 1 คะแนนเพื่อเรียนรู้ทักษะที่ไร้ประโยชน์นี้งั้นรึ” อีวานขมวดคิ้ว เขาคิดว่าเควสนี้ชั่วร้ายเกินไป

“คะแนนทักษะ? ไม่ไม่ ข้าไม่ต้องใช้คะแนนทักษะเพื่อเรียนรู้มัน” โจอธิบาย “มันไม่ได้อยู่บนแผงทักษะ เมื่อข้าได้มันมา มันก็ปลดล็อกแท็บ ‘ของสะสม’ แปลก ๆ ขึ้นมา มีของอย่างอื่นด้วย ข้าคิดว่า…”

“อ้อ เข้าใจแล้ว”

อีวานพยักหน้าอย่างครุ่นคิด จากนั้นเขาก็กระแทกเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ “เจ้าของร้าน คิดเงิน! พอลบอกข้าทีว่าเจ้ารับเควสมาจากไหน”

“หืม?”

โจมองอีวานด้วยความสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอีวานถึงถามคำถามแบบนี้ “เจ้าอยากทำด้วยเหรอ? แต่ทักษะมันไร้ประโยชน์จริง ๆ นะ…”

อีวานหัวเราะ “ไม่สำคัญว่ามันจะมีประโยชน์รึเปล่า ข้าแค่อยากจะทำ ข้าอยากรวบรวมทุกอย่างที่ข้าทำได้! แถมท่าเต้นของเจ้าก็ดูสนุกดี ข้าเลยอยากเก็บมันไว้ ยังไงซะมันก็ไม่เสียคะแนนทักษะอยู่แล้วนี่”

“ข้าก็อยากได้เหมือนกัน!” เพื่อนร่วมทีมของอีวานต่างเข้าร่วมด้วยความตื่นเต้น

“อย่าล้อเล่น ทำไมเจ้าถึงอยากเรียน” อีวานขมวดคิ้วมองเพื่อนอย่างดุ ๆ ส่วนโจก็คิดว่าคนพวกนี้กำลังแกล้งเขา

“เจ้าเห็นไหม งานเลี้ยง 2 ครั้งก่อนแม้ว่าข้าจะเข้าร่วม แต่ข้าก็ยังรู้สึกเหมือนว่ามันขาดอะไรไป อย่างแรกคือไม่มีผู้เล่นหญิงคนไหนคุยกับข้า แต่มาคิดดูอีกที ตอนนี้ก็ไม่มีท่าเต้นดี ๆ เหมือนกัน! ถ้าข้าเต้นเป็น ข้าก็จะดูเหมือนนักเต้นบัลเล่ต์!” ผู้เล่นแทบจะน้ำลายไหลอยู่ในจินตนาการของตัวเอง “ถ้าข้าเต้นได้ งานเลี้ยงครั้งต่อไปข้าแน่ใจว่ามันจะต้องดีมากแน่!”

หลังจากคำพูดที่กระตือรือร้นของเขา ผู้เล่นที่เหลืออยู่ในโรงเหล้า 2-3 คนที่ไม่สนใจในตอนแรก ก็พร้อมใจที่จะเข้าร่วมสุด ๆ

“ใช่แล้ว เนื่องจากมันไม่ได้ใช้คะแนนทักษะ มันก็ไม่เจ็บที่จะเรียน!”

“อะแฮ่ม ข้าชอบศิลปะ ข้าคิดว่าท่าเต้นของเจ้านั้นดูดี”

“งั้นพวกเจ้าต้องไปหาผู้หญิงคนนั้น!”

โจไม่คิดที่จะเก็บเป็นความลับ เขาบอกแขกของโรงเหล้าทุกอย่าง เริ่มจาก NPC ที่พวกเขาต้องคุย สถานที่ดีที่สุดในการหาสัตว์ที่เหมาะสม ดังนั้นภายใต้การนำของอีวาน พวกเขาจึงออกเดินทางเพื่อฝึกฝนศิลปะการเต้นรำ พวกเขาขอบคุณโจและจ่ายเงินค่าอาหารอย่างรวดเร็วก่อนจะออกจากโรงเหล้า

โจถูกทิ้งไว้คนเดียวในโรงเหล้าโดยที่เขายังประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ทัน

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เริ่มเต้นอีกครั้งอย่างลึกลับ

“อืม ข้าว่ามันก็สนุกดีนะ…”

เจ้าของโรงเหล้าที่เฝ้าดูทั้งหมดจากข้างสนาม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้

เขารู้สึกราวกับว่า เขาจะได้เห็นกลุ่มผู้เล่นงี่เง่าที่จะออกมาเต้นรำแปลก ๆ ทุกรูปแบบในงานเลี้ยงครั้งหน้า และเปลี่ยนงานเลี้ยงให้กลายเป็นภาพตลก ๆ ของการประกวดเต้นรำของผู้เล่นในชุดเกราะหนัก

—————————–