ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games - ตอนที่ 98

ไม่มีอะไรจะให้พูดมากเกี่ยวกับการต่อสู้ระหว่างผู้เล่นกับโจรภูเขา เรื่องนี้มันสามารถสรุปสั้น ๆ ได้ว่าผู้เล่นยิงทักษะโจมตีระยะไกลถล่มอยู่ฝ่ายเดียว

แม้ว่าเหล่าผู้วิเศษจะมีเวลาเพียงพอที่จะสร้างโล่เวทมนตร์ และรอดชีวิตจากการถล่มทักษะของผู้เล่นได้ แต่พวกเขาก็ยังคงตายด้วยทักษะ ‘แบ็คสเต็ป(Backstab)’ โดยผู้เล่นคลาสชาโดว์โร๊ค

แน่นอนว่าผู้เล่นก็ไม่ได้ไม่บาดเจ็บอะไรเลย ชาโดว์โร๊คผู้โชคร้ายที่ไม่สามารถซ่อนความอยากรู้อยากเห็นได้ ได้ใช้ทักษะแทงข้างหลัง และเล็งไปที่ตูดของโจโคโบะที่ผู้วิเศษขี่อยู่ ทำให้โจโคโบะตกใจกระตุกขาหลังดีดผู้เล่นกระเด็น

แรงเตะของมันทำเอาเขาเกือบตาย

หากเปรียบเทียบกำลังขาเพียงอย่างเดียว สัตว์ประหลาดที่มีรูปลักษ์เป็นนกน่ารักนั้นแข็งแกร่งกว่าม้าหลายเท่า

และที่น่าตลกที่สุดก็คือ ชายคนนั้นจับหน้าอกตัวเองหลังจากที่ถูกเตะแล้วหัวเราะออกมาว่า “เชี่ย งั้นตรงนั้นก็ไม่ใช่จุดอ่อนนะสิ?”

ผู้เล่นคนอื่น ๆ พากันหัวเราะ

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าพึ่งรู้เหรอไอ้งี่เง่า”

“ข้ารู้นานแล้วเถอะ”

“ข้าคิดว่าการแทงตูดมันเป็นการโจมตีจุดอ่อน ทำให้มันมีตัวเลขสีแดงโผล่ออกมา”

“เชี่ย นี่เจ้าทำบ้าอะไรต่อหน้าข้าเนี่ย…”

“ทำไมเจ้าถึงดูมีประสบการณ์ขนาดนี้ ฮ่า ๆ”

เมื่อเห็นผู้เล่นหัวเราะกันเหมือนปีศาจ ผู้วิเศษที่รอดชีวิตมาได้หวุดหวิด เดิมเขาต้องการจะกำจัดผู้เล่นที่บาดเจ็บหนักก่อน แต่เขาก็ต้องรีบพับเก็บความคิดนั้นลงไป

เขากลัวว่ากลุ่มคนบ้านี่อาจยังมีไม้เด็ดซุกซ่อนอยู่ เขาจึงรีบขึ้นขี่โจโคโบะที่ยังพอวิ่งไหวหวังจะหลบหนีไป

แต่แน่นอนว่า เขาถูกผู้เล่นคนที่มีความสามารถในการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วกำจัดทิ้งในคราวเดียว

หลังจากการต่อสู้จบลง จอมและเทอร์รี่ต่างก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พวกเขาทรุดตัวลงไปกองบนพื้นหิมะ

ในขณะที่ผู้เล่นต่อสู้ พวกเขาจะได้รับความช่วยเหลือจากกฎแห่งทักษะ ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะบาดเจ็บสาหัสหรือเสียแขนขาไปกี่ข้าง ตราบใดที่ยังมี HP เหลืออยู่ พวกเขาก็จะสามารถสู้ต่อไปได้ราวกับว่าพวกเขายังสบายดี

แต่มันกลับเพิ่มภาระทางจิตใจอย่างหนัก ดังนั้นหลังจากจบการต่อสู้ มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะรู้สึกเหมือนพลังถูกสูบออกไปจนหมดตัว

“ว้าว มันดีที่ท่านเอ็ดเวิร์ดและผู้เล่นคนอื่น ๆ มาถึงที่นี่ทันเวลา ไม่งั้นเราคงต้องรอ 3 วันเพื่อฟื้นคืนชีพ” จอมกระดกโพชั่นจนหมดขวด ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และน้ำตาลที่ไหลผ่านลำคอของเขา ทำให้เขาตัวสั่นและเริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“แต่มันจะดีจริง ๆ เหรอ” เสียงของเทอร์รี่ฟังดูอ่อนแรงราวกับว่าเขาเกือบจะหลับได้ทุกเมื่อ

“อะไร?” จิตใจของจอมยังคงพร่ามัวจากความเหนื่อยล้า

“ก็โพสต์ของเจ้าก่อนหน้านี้ไง ที่บอกว่าหลังจากจบเควส จะเก็บของทุกอย่างในหมู่บ้านได้ตามใจ”

“…โอ้”

หลังจากที่เทอร์รี่เตือนสติ จอมก็จำได้แล้วว่าเขาพูดอะไรไปบ้าง

แต่ในตอนนั้นชาวบ้านได้จากไปแล้ว มันเลยดูเหมือนว่าหมู่บ้านพึ่งถูกปล้นจนสะอาด และพวกเขาก็สามารถโยนความผิดให้โจรบนภูเขาได้หากหมู่บ้านไม่เหลืออะไร เพราะจะไม่มีชาวบ้านคนไหนกลับมาอีก…

“โย่ พวกเจ้าสบายดีไหม” เอ็ดเวิร์ดไม่ได้ไปทำความสะอาดสนามรบกับคนอื่น ๆ (เก็บไอเทมดรอป) เขาเลือกเดินมาหาจอมและเทอร์รี่แทน

เขาเหลือบมองขวดโคค่า-โคล่าที่พื้นแล้วมองพวกเขาอีกครั้ง “ดูเหมือนข้าไม่จำเป็นต้องกังวล”

“ขอบคุณท่านเอ็ดเวิร์ดมากที่มาช่วยพวกเรา” แม้ว่าศาสนจักรของเทพเจ้าแห่งเกมจะไม่มีระบบเกียรติยศในขณะนี้ แต่ด้วยความเคารพที่ผู้เล่นมีต่อผู้ศรัทธาที่เก่าแก่ที่สุด จอมจึงขอบคุณเอ็ดเวิร์ดด้วยความจริงใจ

“ไม่ต้องขอบคุณ ข้าดีใจที่เรามาทันเวลา อย่าลืมเชิญข้าไปด้วยในครั้งหน้าที่เจ้าได้เควสแบบนี้อีก” เอ็ดเวิร์ดโบกมือ “แถมผู้วิเศษครั้งนี้ยังอ่อนแอกว่าพวกที่โจมตีหมู่บ้านมนุษย์กบอีก มันไม่ได้ยากอะไรเลย…”

“ดีที่เรามาทัน ข้าใช้เงินไป 2-3 เพนีเพื่อยืมรถม้าของลุงมาร์นี่ผู้ตระหนี่มา” โกวต้านส่ายหัว “แล้วระหว่างทางเราก็ใช้ทักษะเคลื่อนที่และทำให้ขาข้างหนึ่งของเลื่อนหลุดกระเด็น ข้าได้แต่หวังว่าลุงมาร์นี่จะไม่คิดมาก”

“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าโกงลุง…” เจสสิก้าถอนหายใจพลางเอามือก่ายหน้าผาก

“ถ้าเราแบ่งรายได้จากการเดินทางครั้งนี้ให้ลุง ก็น่าจะไม่เป็นไรแล้วล่ะ” โจพูดอย่างตื่นเต้น “โอ้ใช่ นี่คือหมู่บ้านที่เจ้าบอกว่าเราสามารถปล้นทุกอย่างได้ใช่ไหม”

จอมหน้าซีดเมื่อโจพูดถึงรางวัล

เขาคิดหนักว่าจะทำให้ทุกคนมีความสุขกับสถานการณ์นี้ยังไงดี

เอ็ดเวิร์ดและคนอื่น ๆ ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของจอมและคุยกันต่อ แม้ว่าพวกเขาจะสังเกตเห็น แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก และคงคิดว่าเด็กสองคนคงยังไม่หายเหนื่อย

เจสสิก้า “แล้วลุงมาร์นี่ไม่มาเหรอ”

โกวต้าน “ตอนที่ข้ายืมรถม้าจากเขาที่ท่าเรื่องเกรย์ฟยอร์ด เขายุ่งอยู่กับการถูกปลาหมึกกระดองยักษ์ลากไปกินใต้น้ำ”

โจ “แล้วเจ้าก็ยืนดูอยู่เฉย ๆ รึ”

โกวต้าน “ข้าก็อยากจะช่วยเขานะ แต่ปัญหาคือข้าว่ายน้ำไม่เป็น แล้วลูกธนูของข้าก็ไปไม่ถึงตัวมันเลย แถมหลังจากที่ข้าบอกเขาว่าเราจะจ่ายให้เขาเท่าไหร่ เขาก็มองข้าด้วยความพึงพอใจและยกนิ้วให้ในขณะที่เขาค่อย ๆ จมลงไปใต้ทะเล และร่างกายของเขาก็ถูกหนวดปลาหมึกปกคลุมจนมิด”

เอ็ดเวิร์ด “…”

แม้แต่จอมยังรู้สึกแย่แทนลุงมาร์นี่

ชาวบ้านเริ่มขยับมาใกล้พวกเขามากขึ้น แต่หลังจากที่เห็นความบ้าคลั่งของผู้เล่น พวกเขาก็รู้สึกกลัวผู้เล่นเล็กน้อยและต้องการรักษาระยะห่าง

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปต้องแย่แน่

ไม่ใช่ว่าจอมสงสัยในศีลธรรมของผู้เล่น ที่จริงแล้วผู้เล่นส่วนใหญ่มาจากจุดเริ่มต้นที่น่าเศร้าและยากจน แม้จะเห็นว่าพวกเขามีน้ำใจต่อผู้อื่นเสมอ แต่นั่นก็เป็นเพราะผู้เล่นฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้เรื่อย ๆ มันเทียบไม่ได้กับชาวบ้านเหล่านี้

แต่รางวัลหลังทำเควสก็เป็นสิ่งที่ผู้เล่นคุ้นเคย แม้การได้ขยะมาบ้างก็ดีกว่าการไม่ได้อะไรเลย

แถมผู้เล่นยังไม่มีความผูกพันใด ๆ กับชาวบ้านเหล่านี้ หากผู้เล่นคนใดคนหนึ่งเริ่มพูดอะไรแย่ ๆ (เป็นไปได้มากว่ามันจะเกิดขึ้น) ชาวบ้านอาจจะคิดว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อปล้น ถ้าเป็นแบบนั้นการต่อสู้ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วชาวบ้านที่พึ่งถูกทำให้หัวร้อนก็คงไม่เย็นลงง่าย ๆ และผู้เล่นก็คงจะไม่ออมมือ

หากทั้งสองฝ่ายต้องต่อสู้กัน ชาวบ้านที่มีระดับต่ำกว่ามากและไม่มีอุปกรณ์ดี ๆ ก็จะต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน

ถ้าคำพูดผิด ๆ ของเขาทำให้คนทั้งหมู่บ้านถูกทำลาย จอมคงจะรับผิดชอบไม่ไหว

ขณะที่จอมมองไปรอบ ๆ เขาก็เห็นโจโคโบะที่กำลังจะตายเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรดี ๆ ออก

“เดี๋ยวก่อนท่านเอ็ดเวิร์ด ท่านคิดยังไงกับเจ้าพวกนั้น” จอมถาม

“เจ้าหมายถึงอะไร” เอ็ดเวิร์ดไม่เข้าใจว่าจอมกำลังหมายถึงอะไร

“ที่ข้าจะพูดก็คือ ถ้าข้าสามารถหาโจโคโบะที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีมาได้ ท่านคิดว่าไง” จอมชักชวน

“โจโคโบะ หืม…” เมื่อนึกโจรภูเขาที่ขี่มัน และพลังเตะที่บ้าคลั่งของโจโคโบะเลเวล 8 เอ็ดเวิร์ดก็เริ่มหวั่นไหว

———————————