ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ - เล่มที่ 1 บทที่ 21 เสียแรงเปล่า

“ฮูหยิน คุณหนูรองเจ้าคะ ท่านอ๋องอวี้และคุณหนูใหญ่มาถึงหน้าจวนแล้วเจ้าค่ะ”

ว่าอย่างไรนะ? หลินเมิ้งหวู่สบตากับซ่างกวนฉิง คิดไม่ถึงเลยว่าท่านอ๋องอวี้เองก็กลับมาด้วยเช่นกัน

หากเป็นไปตามท้องเรื่อง การถูกหลอกให้แต่งงานกับหญิงสาวโง่เขลาก็นับว่ามากเพียงพอจะทำให้หลงเทียนอวี้โกรธ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะตามหลินเมิ้งหยากลับมาที่บ้านสกุลหลินด้วย

ตกลงนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

“เร็วเข้า รีบออกไปต้อนรับ” ซ่างกวนฉิงและหลินเมิ้งหวู่รีบร้อนออกไปต้อนรับขับสู้ ใช่ว่าพวกนางจะไม่รู้จักอารมณ์ของหลงเทียนอวี้เสียเมื่อไร

อันที่จริงต้องกล่าวว่าไม่มีใครไม่รู้จักสภาวะทางอารมณ์ของเขา

หากพวกนางทำให้ท่านอ๋องผู้นี้ไม่พอใจแล้วละก็ แม้แต่ฮองเฮาเองก็คงไม่อาจปกป้องพวกนางได้

หลินเมิ้งหวู่กลับดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง นับตั้งแต่ตอนที่นางอายุได้หกขวบ นางเคยเข้าไปในพระราชวังและได้พบกับองค์ชายลำดับที่สามพระองค์นี้ จากนั้นนางก็ตกหลุมรักเขามาโดยตลอด

ตอนที่ได้รู้ว่าฮองเฮาเลือกนังโง่หลินเมิ้งหยาให้ไปเป็นพระชายาของท่านอ๋องอวี้ หลินเมิ้งหวู่อิจฉาตาร้อนจนแทบจะสิ้นสติ

ท่านอ๋องอวี้ผู้สง่างามเหมาะสมกับหลินเมิ้งหวู่ผู้นี้ผู้เดียวเท่านั้น!

“วางเกี้ยว!” ผู้ที่เดินตามอยู่ข้างเกี้ยวคือพ่อบ้านใหญ่แห่งตำหนักอวี้ การที่ให้บ่าวรับใช้ผู้นี้มาปรนนิบัตินั่นหมายความว่าท่านอ๋องอวี้เล็งเห็นถึงความสำคัญของพระชายาเป็นอย่างมาก

เหล่าข้าทาสบริวารของบ้านสกุลหลินต่างพากันวางงานในมือลงเพื่อมองดูขบวนเกี้ยว พวกเขาล้วนอยากรู้ว่าตกลงคุณหนูใหญ่ผู้โง่เขลาแห่งบ้านสกุลหลินไปต้องตาต้องใจองค์ชายคนไหนเข้า

หลินเมิ้งหยาจัดแต่งปกเสื้อของตัวเองเล็กน้อย จากนั้นก้าวเท้าออกมาจากเกี้ยว

ตอนที่ทุกคนได้เห็นโฉมหน้าของพระชายาพระองค์ใหม่นี้ ไม่เพียงแต่ข้าทาสสกุลหลิน แม้แต่คนที่เดินผ่านไปมายังอดที่จะกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้

มิใช่ว่าคุณหนูใหญ่แห่งบ้านสกุลหลินมีหน้าตาอัปลักษณ์และสติฟั่นเฟือนหรือ?

แต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับสวยงามปานนางฟ้านางสวรรค์ไม่ใช่หรือไร!

หลินเมิ้งหวู่และซ่างกวนฉิงหยุดชะงักอยู่กับที่ สองแม่ลูกสบตากัน สายตาของพวกนางเผยให้เห็นถึงอาการไม่อยากจะเชื่อกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“นาง…ทำไมนางเปลี่ยนไปเช่นนั้น!”

หลินเมิ้งหวู่ยกมือขึ้นปิดปาก ก่อนจะสบตากับดวงตาเปล่งประกายงดงามประหนึ่งผลซิ่ง1คู่นั้น

หลินเมิ้งหยาในเวลานี้ไร้ซึ่งท่าทางของคนสติเลอะเลือน! อีกทั้งนางยังงดงามจนไร้ที่ติ ตอนนี้ความโดดเด่นของนางเกินหน้าเกินตาหลินเมิ้งหวู่คนนี้ไปแล้ว!

“เหมือน…เหมือนเหลือเกิน!”

ซ่างกวนฉิงตกตะลึงสุดขีด ขณะเดียวกันความโกรธเกรี้ยวก็เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นหัวใจ

ตอนนั้นใบเช่นนี้ทำให้เจิ้นหนานโหวหลงใหล ใบหน้าเช่นนี้พรากทุกสิ่งทุกอย่างของนางไป

และใบหน้านี้แก่งแย่งความรักจากสามีของนางไปจนหมดสิ้น

เหตุเพราะนางมองเห็นใบหน้าของหลินเมิ้งหยาทับซ้อนกับใบหน้าของแม่แท้ๆ ของหลินเมิ้งหยา ดังนั้นนางจึงวางยาพิษเพื่อทำลายใบหน้านั้น

คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากที่ใบหน้าของนังคนหยาบช้าได้รับการถอนพิษแล้วจะเหมือนกับนังคนหยาบช้าผู้เป็นแม่ไม่มีผิด!

นิ้วมือบีบเข้าหากันจนกลายเป็นกำปั้นอยู่ภายใต้แขนเสื้อกว้าง

นาง…ไม่มีวันยอมให้ใบหน้านี้เข้ามาแก่งแย่งอะไรของตัวเองไปอีกเด็ดขาด!

“คารวะท่านอ๋อง คารวะพระชายา ขอให้ท่านอ๋องและพระชายามีอายุยืนหมื่นๆ ปี”

แม้ไม่อยากจะยอมรับ ทว่าสุดท้ายแล้วซ่างกวนฉิงและหลินเมิ้งหวู่ก็ยังต้องถวายคำนับแก่หลงเทียนอวี้และหลินเมิ้งหยา

“เป็นครอบครัวเดียวกันแท้ๆ ท่านแม่และน้องไม่ต้องมากพิธี รีบลุกขึ้นเถิด”

รอจนเข่าถึงพื้นจึงจะเอ่ยออกมา ดูท่าแล้วหลินเมิ้งหยาคงจะไม่ได้จริงใจเท่าไรนัก

“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง ขอบพระทัยเพคะพระชายา”

หลินเมิ้งหวู่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องมองทางหลงเทียนอวี้ผู้แสนสง่างามด้วยความหลงใหล

หลงเทียนอวี้แต่งกายด้วยชุดสีดำดั่งนิล รูปร่างกำยำสูงชะลูด ใบหน้าคมเข้มประดุจใบมีด โดยเฉพาะดวงตาคมกริบคู่นั้นที่แม้จะดูเย็นชา ทว่ากลับทำให้คนมองอดไม่ได้ที่จะลุ่มหลง

อยากเห็นดวงตาสงบนิ่งคู่นี้ยามมีเปลวไฟลุกโชนเหลือเกิน หากถึงครานั้นดวงตาคู่นี้จะโชติช่วงน่าลุ่มหลงขนาดไหนกันนะ

แต่ทั้งหมดนั้นจะต้องเป็นของหลินเมิ้งหวู่คนนี้!

“ท่านพี่ แม้ท่านพี่จะออกเรือนไปเพียงสองวัน แต่ข้าคิดถึงท่านพี่เหลือเกิน!”

**********************

1 ผลซิ่งคือผลเอพริคอต