ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 68 คิดเข้าข้างตัวเอง น่าขำขันมากแค่ไหน
แต่วันนี้รู้สึกว่า จู่ๆก็ประชดประชันกันเช่นนี้
หรือจะพูดได้ว่า คุณหญิงเชอร์รีนตกหลุมรักผมแล้วงั้นเหรอ？ สายตาของเขาจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของเธอแนบแน่นขึ้น ไม่ยอมปล่อยแม้แต่สีหน้าเล็กๆน้อยๆ
เมื่อได้ยิน เชอร์รีนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มีรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้า : ไม่ใช่บอกว่าเป็นข้อตกลงระหว่างสองฝ่ายเหรอ ต่างก็ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการไป คุณออกัสคิดมากเกินไปแล้ว
และริมฝีปากของเขากลับว่าเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ขมวดคิ้ว มีความรู้สึกที่เหน็บหนาวอย่างยากที่จะอธิบายออกมาเล็กน้อย หันหลัง เดินเข้าไปในห้องน้ำ
เสื้อกันหนาวบนตัว แล้วก็กางเกงสูท ถอดออกทันที มีเพียงกางเกงใน กระแสน้ำอุ่นสาดลงมาจากทางศีรษะของเขา แล้วไหลลงไปบนรูปร่างที่สมบูรณ์แบบราวกับมีดแกะสลัก กลับว่าขจัดความหงุดหงิดนั่นไปไม่ได้
ความหงุดหงิดเหล่านั้นค่อนข้างแปลกประหลาดมาก อธิบายไม่ชัดเจน พูดไม่เข้าใจ……
ภายในห้อง เชอร์รีนนำแก้วน้ำวางไว้บนโต๊ะ มุมปากโค้งงอขึ้นด้วยความเยาะเย้ย นั่งบนโซฟาอย่างเงียบสงบ
เป็นอย่างที่คิดไว้ ใครหวั่นไหวก่อน คนนั้นก็จบเห่ก่อน
พูดตามตรงนะ ยังคงเป็นเธอที่คิดเข้าข้างตัวเอง และเขาไม่ได้มีความรู้สึกต่อเธอแม้แต่นิดเดียว
ภายในห้องเปิดเครื่องทำความร้อน แต่เธอกลับว่าไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นแม้แต่น้อย มีเพียงความเหน็บหนาว น่าขบขัน
เมื่อกี้ ในใจของเขา เธอจะต้องทำเรื่องที่น่าขายหน้าแน่นอน จู่ๆก็ถามคำถามเขาโดยที่คิดว่าตัวเองถูกต้องอยู่ตลอดเวลา！
ในใจเต็มไปด้วยความอึดอัด เธอเดินไปข้างหน้าต่าง เปิดหน้าต่าง ลมหนาวพัดผ่านเข้ามา แก้มก็เกิดความเย็นและเจ็บปวดทันที
ต้องโทษที่ช่วงนี้ใช้ชีวิตดีอย่างสะดวกสบายมากเกินไป ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มอย่างสุดขีด ไม่มีที่ว่างให้หลุดรอดออกมาได้
ถึงขั้นกับ เธอรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้ ถึงขั้นกับดี มีความสุขขนาดนั้น แต่ว่าทุกอย่างนี้……
ในเวลานี้ เสียงฝีเท้าก็แผ่ซ่านออกมา ตามมาด้วย เสียงที่ทุ้มต่ำนั้นดังก้องในห้อง : ดึกขนาดนี้ไม่ยอมพักผ่อน ตากลมที่ข้างหน้าต่าง คิดว่าร่างกายของตัวเองแข็งแรงมากงั้นเหรอ？
เก็บความคิดที่ล่องลอยไปไกลกลับมา หันหลังกลับ เชอร์รีนมองไปที่เขาอย่างราบเรียบแวบหนึ่ง แล้วก็เดินมายังข้างเตียง หยิบผ้าห่มที่เป็นของตัวเองขึ้นมา
ทันใดนั้น หันหลัง เธอเดินกลับไปที่โซฟา จัดวางผ้าห่มเรียบร้อย นอนลงไป
ออกัสนุ่งผ้าขนหนูท่อนล่าง หยดน้ำใสๆค่อยๆไหลลงที่หน้าอกอันแข็งแกร่งของเขา แล้วตกลงไปในผ้าขนหนู
คิ้วที่หล่อเหลาขมวดแล้ว เขาจ้องมองไปที่การกระทำของเธอ ความหงุดหงิดนั่นเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย ： คุณกำลังทำอะไรคุณหญิงเชอร์รีน？
ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายท้องเท่าไหร่ คืนนี้ต้องเข้าห้องน้ำบ่อยๆ เพราะงั้นนอนตรงนี้น่าจะดีกว่า นอนแล้วนะ ฝันดี
เธอพูดจบก็ไม่ได้มองสีหน้าของผู้ชาย ก็นอนเข้าไปในผ้าห่มแล้ว หันหลังให้เตียง หน้าหันไปทางพนักพิงของโซฟา หันหลังให้กับเขา
คนหนึ่งนอนบนเตียง คนหนึ่งนอนบนโซฟา ระหว่างคนสองคนห่างกันแค่ช่วงหนึ่ง กลับว่าห่างไกลกันเช่นนี้
ยังคงมีท่าทางเช่นนั้นเอาไว้ เชอร์รีนไม่ขยับเลย เธอสามารถสัมผัสได้ว่าสายตาคู่นั่นจ้องมาที่แผ่นหลังของตัวเอง เหมือนว่าต้องการหาช่องโหว่ออกมาให้ได้
แต่ เธอไม่สนใจใยดี เหมือนไม่ได้รับรู้
ทรมานมาทั้งคืน ฟ้ากำลังจะสว่างแล้ว เธอถึงจะทนไม่ไหว ในที่สุดก็หลับใหลไปแล้ว
แม้ว่าเป็นเช่นนี้ ตอนที่ผู้ชายตื่นขึ้นมา เธอก็ยังรู้สึกอย่างชัดเจน กลับว่าแกล้งหลับตา ไม่ลืมตาขึ้น
รอหลังจากที่เขาออกไป เชอร์รีนถึงจะลุกขึ้นจากโซฟา จัดผ้าห่มให้เรียบร้อย เก็บเสื้อผ้าสามสี่ชุด เธอคิดจะกลับไปอยู่ที่บ้านสักสามสี่วัน
หนึ่งคืนผ่านไป ในใจก็ยังคงวุ่นวาย อึดอัด ยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นความกดดันที่อธิบายได้ไม่ชัดเจน
ยังเช้ามากเกินไป เพราะงั้นคนในบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ยังไม่มีใครตื่น เธอเดินออกมาเลย แล้วก็ออกไป
เห็นเธอกลับมา กนกอรขมวดคิ้ว : ทำไมถึงกลับมา？
ระงับอารมณ์ที่ทรมานเธอมาหนึ่งคืนเต็มๆเอาไว้ ฉีกยิ้มออกมาบนใบหน้า : ไม่ต้อนรับขนาดนี้เลยเหรอ คุณกนกอร？
ไม่ใช่ว่าแม่ไม่ต้อนรับ นี่ก็อีกแค่ไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว จะกลับบ้านแม่มาในเวลานี้ได้อย่างไรกันละ？
แม่ แม่เปลี่ยนไปเชื่อเรื่องไสยศาสตร์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？นี่มันเกี่ยวอะไรด้วย？ เธอไม่เห็นด้วยอย่างมาก
ไม่ใช่ว่าเชื่อเรื่องไสยศาสตร์หรือไม่เชื่อ ในตอนนี้ลูกกลับมาอยู่บ้านแม่ คนอื่นก็จะพูดนินทาเอาได้ อย่างเช่นพวกลูกมีความขัดแย้งกัน หรือว่าเกิดอะไรขึ้น อีกอย่าง แม่ยายของลูกต้องไม่พอใจแน่ ถ้าเชื่อฟังแม่ ก็รีบกลับไป หลังปีใหม่ ลูกจะอยู่กี่วัน แม่ก็ไม่ห้าม！
เชอร์รีนโอบไหล่ของเธอ เอ่ยปากปรึกษาว่า : คืนเดียว อยู่คืนเดียว ได้ไหม？
โอเค แค่คืนเดียวนะ กนกอรมองไปที่เธอพร้อมเอ่ยพูด
ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน ทับทิมเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับแปรงสีฟัน ： เชอร์รีนกลับมาแล้วเหรอ！
เธอตอบกลับเบาๆ วางกระเป๋าที่อยู่ในมือไว้ที่โซฟา เริ่มเก็บของในห้อง เช็ดโต๊ะกาแฟ
ก้าวเดิน ทับทิมเดินสองสามก้าวมาข้างกายเธอ ถามด้วยใบหน้าที่แปลกประหลาด : เชอร์รีน สรุปว่าเมื่อคืนพี่เขยให้เซอร์ไพรส์อะไรกับคุณเหรอ？
เมื่อได้ยิน ร่างกายที่แข็งทื่อเล็กน้อยของเชอร์รีนคุกเข่าลงบนพื้น การกระทำที่อยู่ในมือก็หยุดลงครู่หนึ่ง กลับว่าก็เป็นเพียงเวลาครู่หนึ่ง หายไป พูดออกมาอย่างเรื่อยเปื่อยว่า : ไปแปรงฟันของแกเถอะ ฟองตกลงบนพื้นหมดแล้ว
พูดมาเถอะ พูดมาเถอะ เชอร์รีน ฉันอยากรู้จะตายอยู่แล้ว ！พี่เขยหล่อมากเช่นนั้น ผู้ชายที่มีเสน่ห์ทำเรื่องที่โรแมนติกแบบนั้น ทำให้หน้าแดง ใจเต้นเร็ว ขนาดที่ว่าลืมทิศทางเลยใช่ไหม？
ใบหน้าของทับทิมขยับเล็กน้อย เรื่องแบบนี้ เพียงแค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นมาก
เชอร์รีนไม่สนใจเธออีก เก็บของในห้องของตัวเอง และทับทิมก็หมุนรอบๆอยู่ด้านหลังของเธอ
เวลามักจะผ่านไปเร็วเสมอ เป็นเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว ทานอาหารค่ำเสร็จ เชอร์รีนเป็นเพื่อนกนกอร แล้วจักรกฤษดูละครภาคค่ำสองสามตอน แล้วก็กลับมาที่ห้อง อาบน้ำ ขึ้นเตียง เตรียมพักผ่อน
แต่เมื่อสมองว่างเปล่า ก็มักจะไปคิดถึงเรื่องนั้นอย่างไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้
แต่ว่า คิดแล้วจะยังไงได้ เป็นเพียงแค่ตัวเองรนหาเรื่องให้ตัวเองเท่านั้น จำเป็นด้วยเหรอ？
ในใจของเขามีความรักที่บริสุทธิ์อยู่แล้ว สำหรับเขาแล้ว เธอไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น เพียงแค่การทำข้อตกลงกันก็เท่านั้น
และเธอกลับว่าตกอยู่ในข้อตกลงครั้งนี้แล้ว หลงเสน่ห์ของเขาจนแบบไม่รู้ตัว แล้วก็หวั่นไหว……
ในเรื่องของความรักเวลาที่คุณรักใครสักก่อน ในขณะเดียวกัน คนๆนั้น ก็มีสิทธิ์ที่จะทำร้ายให้คุณเจ็บปวด……
ณ บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์
สุนันท์ หยาดฝน และเลอแปงกำลังกินอาหารค่ำ ในเวลานี้ รูปร่างที่สูงตระหง่านของออกัสก็เดินเข้ามาจากนอกห้องรับแขกแล้ว
สายตากวาดมองไปยังโต๊ะอาหาร เห็นที่ว่างตรงนั้น สายตาของเขาก็หรี่ลงเหมือนว่าไม่แน่ใจ พูดถามเปรยๆออกไป ： เลอแปง พี่สะใภ้ของแกล่ะ？
พี่สะใภ้ไม่ได้โทรหาพี่เหรอ？เธอบอกว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านสามสี่วัน เมื่อกี้โทรศัพท์มาหาฉัน พี่มีอะไรหรือเปล่า？
เลอแปงหันหลัง สายตามองมาที่พี่ใหญ่ พูดอย่างสงสัยเล็กน้อยว่า : หรือว่า พี่สะใภ้ไม่ได้โทรศัพท์หาพี่ใหญ่งั้นเหรอ？
แววตามีความลุ่มลึกเล็กน้อย ริมฝีปากของออกัสเม้มเป็นเส้นตรง ไม่พูดไม่จา
สุนันท์ไม่ได้สนใจกับสิ่งนี้เลยด้วยซ้ำ เพียงแค่พูดว่า : คุณชายออกัส นั่งทานข้าวค่ำก่อนนะ
ไม่ว่าเชอร์รีนจะกลับบ้านไป หรือว่าไปที่ไหน เธอไม่ได้เป็นกังวลแม้แต่น้อย และก็ไม่มีอารมณ์ที่จะไปสนใจด้วย