คัมภีร์วิถีเซียน A Record of a Mortal’s Journey to Immortality - ตอนที่ 1719 รางวัล

เสียงแปลกประหลาดดังขึ้น!

จานทรงกลมระเบิดลำแสงสีทองเจิดจ้าออกมา ภายใต้ผลกระทบของพลังหลักการที่แข็งแกร่งมันบิดเบี้ยวเปลี่ยนรูป แล้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

คาดไม่ถึงว่าจานทรงกลมสีทองจะอ่อนแอเพียงนี้ กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในพริบตา เปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

กลางอากาศเหลือเพียงระลอกคลื่นจางๆ

ในเวลาเดียวกันที่สมบัติวิเศษพังทลาย ในห้องลับแห่งหนึ่งกลางส่วนลึกของมหาสมุทรแดนวิญญาณ เงาร่างคนสูงผอมคนหนึ่งนั่งสมาธิอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อน ฉับพลันนั้นพลันเงยหน้าขึ้น ดวงตากลวงโบ๋มีเปลวเพลิงสีเขียวสองลูกปรากฏอยู่ในนั้น

สะท้อนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน!

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นใบหน้าโครงกระดูกสีขาวโพลน เปลวเพลิงสีเขียวสองลูกเปล่งแสงสว่างวาบในเบ้าตาไม่หยุด เผยความแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่งออกมา

ตรงหน้าโครงกระดูกไม่ไกลนัก มีตะเกียงโบราณสีเขียวสูงสองสามฉื่อสิบสองดวงวางอยู่ ด้านมีเปลวเพลิงสีเขียวเปล่งแสงสว่างวาบขนาดน้อยใหญ่ไม่เท่ากัน

ใหญ่หน่อยก็มีขนาดเท่าไข่ไก่ เล็กน้อยก็มีขนาดเท่าหัวแม่มือ

แววตาของหัวกะโหลกฉายแววตกตะลึงระคนสงสัยออกมา เอียงศีรษะขบคิดเล็กน้อย ถึงได้ดูเหมือนจะนึกอันใดได้ พลันอ้าปากออกพ่นลำแสงสีเงินออกมา

ในลำแสงสีเงินจานทรงกลมสีเงินขนาดเท่าฝ่ามือปรากฏขึ้นในนั้น นอกจากขนาดและสีสันที่ไม่เหมือนกันแล้ว รูปร่างภายนอกก็เหมือนกับจานทรงกลมสีทองที่ถูกทำลายในแดนกว้างเย็นทุกระเบียบนิ้ว

ทว่าจานทรงกลมสีเงินในยามนี้มีรอยแตกเป็นซี่เล็กๆ เต็มไปหมด และถูกพ่นออกมาในพริบตา เปล่งเสียงกรีดร้องโหยหวนแล้วสลายหายไป

หัวกะโหลกลึกลับเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ แววตาพลันส่งเสียง “สวบ” เพลิงสีเขียวขยายใหญ่ขึ้นสองสามเท่า ขนมีขนาดเท่ากำปั้น

เมื่อเสียงคำรามดังออกมาจากปากของหัวกะโหลก เสียงคำรามก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงและโกรธขึ้งเป็นอย่างยิ่ง!

หัวกะโหลกยืนขึ้น ภายใต้ความโกรธเกรี้ยว แขนโครงกระดูกพลันตะปบไปกลางอากาศอีกด้าน

ชั่วขณะนั้นระลอกคลื่นพลันปรากฏขึ้น กรงเล็บยักษ์สีดำสนิทข้างหนึ่งปรากฏออกมา และตะปบไปทางกำแพงด้านข้าง

เสียง “ตูม” ดังสนั่นขึ้น กำแพงหนาๆ ด้านหนึ่งของห้องลับถูกกรงเล็บยักษ์ตะปบจนแหลกละเอียด

ส่วนโครงกระดูกก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้ระบายความโกรธแค้นในจิตใจออกไป อ้าปากไปทางกำแพงอีกด้าน ชั่วขณะนั้นลำแสงสีดำพลันเปล่งแสงสว่างวาบ ดูเหมือนว่าจะพ่นอันใดออกมา

แต่ในยามนั้นเองแววตาของมันพลันเปล่งประกาย กวาดสายตาไปบนตะเกียงโบราณที่มีเปลวไฟสีเขียวทั้งสิบสองดวง

แววตาของมันเปล่งแสงสีเขียวสว่างวาบ สุดท้ายแล้วก็ยังค่อยๆ หลับตาลง คาดไม่ถึงว่าจะเยือกเย็นขึ้นไม่น้อย

ปากของหัวกะโหลกมีเขี้ยวแหลมงอกออกมา หลังจากผ่านไปชั่วครู่ ถึงได้แค่นเสียงหึออกมา แล้วนั่งสมาธิลงอีกครั้ง

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ ในห้องลับก็ไม่มีสุ้มเสียงใดๆ อีก

เปลวเพลิงสีเขียวอ่อนบนตะเกียงโบราณทั้งสิบสองดวงเปล่งแสงสว่างวาบ สะท้อนที่นั่นจนเดี๋ยวสว่างไสวเดี๋ยวมืดสลัว

……

กระบี่สวรรค์ทมิฬเปล่งแสงสีเขียวมรกตสว่างวาบ ใบมีดกระบี่เปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับไป กลับคืนเป็นกระบองไม้เช่นกัน

จากนั้นกระบี่เล่มนี้ก็เปล่งเสียงร้องอันไพเราะออกมา กลายเป็นลำแสงสีเหลืองกลุ่มหนึ่ง ลอยมายังแขนของหานลี่ ชั่วขณะนั้นตราประทับสีเหลืองอ่อน ก็ปรากฏขึ้นบนแขนอีกครั้ง

กระบี่สวรรค์ทมิฬถูกผนึกอีกครั้ง!

หานลี่มองตราประทับบนแขน สีหน้าทั้งตกตะลึงระคนดีใจสลับกันไปมา

เขาพ่นลมหายใจยาวๆ ออกมา เคลื่อนไหวร่างกาย หมายจะยืนขึ้นจากหลุม

ชั่วพริบตาที่จานทรงกลมสีทองถูกทำลาย ความเจ็บปวดในร่างกายก็มลายหายไป นี่จึงทำให้เขารู้สึกหนีรอดจากความตายมาได้

แต่เห็นได้ชัดว่าหานลี่ดีใจเร็วเกินไป เมื่อยืนขึ้น ยังไม่ทันเคลื่อนไหวใดๆ สองขาก็อ่อนแรง เสียง “ตูม” ดังขึ้นล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

จากนั้นก็รู้สึกชาไปทั่วร่าง ส่วนต่างๆ ของร่างกายไร้ซึ่งความรู้สึก

หานลี่พลันตกตะลึง รีบร้อนกวาดจิตสัมผัสไปทั่วเรือนร่าง

ผลคือพลันหัวเราะอย่างขมขื่นออกมา!

แม้ว่าเขาในยามนี้จะอยู่ในระดับยอดสุดของระดับหลอมสุญตาขั้นปลาย แต่ในร่างกายกลับว่างเปล่า คาดไม่ถึงว่าจะไม่มีพลังปราณเลยสักนิด

เห็นได้ชัดว่าการสับลงมาของกระบี่สวรรค์ทมิฬเมื่อครู่ เป็นสิ่งที่มีอานุภาพไม่อาจต้านทานได้ แต่ก็ดูดพลังปราณในร่างกายของเขาไปจนไม่เหลือ นี่คือสถานการณ์ที่พลังลึกลับถูกดูดไปจนเกลี้ยงเช่นกัน มิเช่นนั้นเทวรูปร่างทองคงไม่อยู่ข้างกายเขา และไม่อาจกระตุ้นกระบี่สวรรค์ทมิฬให้มีพลังสับลงมาได้

ยามนี้เขาแค่พลังปราณหมดสิ้น ไม่มีสูญเสียเลือดเนื้อหรือปราณแท้ไป และไม่ได้ทำให้ระดับของพลังยุทธ์ลดลง ก็นับว่าโชคดีแล้ว

ทว่าเป็นเพราะจุดชีพจรต่างๆ ในร่างกายถูกพลังลึกลับถมจนเต็ม และเสียหายไปอย่างไม่รู้ตัว ยามนี้กำลังและพลังปราณจึงว่างเปล่า ผลข้างเคียงต่อมาย่อมกำเริบขึ้น

ทว่าหานลี่กลับไม่ได้กังวลใจอันใด จากพลังการฟื้นฟูกายเนื้อที่แข็งแกร่งของเขา หลังจากผ่านไปชั่วครู่ก็สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้แล้ว กลับเป็นการสูญเสียพลังปราณจำนวนมหาศาลนี้ที่ต้องใช้ระยะเวลาในการฟื้นฟู

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรอารมณ์ของเขาในยามนี้ย่อมไม่ได้ดีใจเลย

แม้เขาจะมั่นใจว่าเขาไม่เหมือนกับผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ หากกินยาลูกกลอนเสริมอย่างยาลูกกลอนมังกรต่างๆ เข้าไป การพัฒนาขึ้นมาอยู่ในระดับหลอมสุญตาขั้นปลายก็เป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นในอีกไม่ช้าก็เร็ว แต่ยามนี้หากจะพัฒนาระดับเปล่าๆ คงต้องใช้เวลาฝึกบำเพ็ญเพียรอย่างหนักอย่างน้อยห้าหกร้อยปีหรือแม้กระทั่งพันปี นี่เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมสุดๆ

เทียบกับเรื่องนี้ปัญหาแค่นี้จึงไม่เพียงพอให้เป็นปัญหาอันใด

หานลี่ขบคิดในใจเช่นนั้น มุมปากพลันเผยรอยยิ้มออกมา กลอกตาไป กลับกวาดไปยังใจกลางของแท่นสูง

ร่างทองสามเศียรหกกรพลันปรากฏขึ้นกลางอากาศ นั่งขัดสมาธิลงเช่นกัน ดวงตาทั้งหกปิดสนิท

จากความสัมพันธ์ทางจิตสัมผัสของทารกวิญญาณหลักและทารกวิญญาณที่สอง เขาในยามนี้ย่อมรู้ว่าทารกวิญญาณที่สองปลอดภัย แต่แค่การที่พลังยุทธ์เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดดนี้ กำลังพยายามทำให้ระดับในปัจจุบันมั่นคงอย่างสุดชีพชีวิต มิเช่นนั้นหากไม่กลัวก็อาจจะทำให้ตกลงมาสักระดับสองระดับ

นี่คือในสถานการณ์ที่ร่างของหานลี่อยู่ในระดับผู้บำเพ็ญเพียรระดับหลอมสุญตา มิเช่นนั้นหากทารกวิญญาณที่สองฝึกฝนอย่างหนักเพียงลำพัง การก้าวข้ามระดับที่มากขนาดนี้ แค่การถูกมารแว้งกัดจากการที่ระดับแตกต่างกันมาก ก็ทำให้ทารกวิญญาณที่สองคลุ้มคลั่งจนจบชีวิตลงได้แล้ว

แต่เช่นนั้นภายในระยะเวลาสั้นๆ ทารกวิญญาณที่สองก็อย่าคิดไปต่อสู้กับผู้ใดเลย

หากไม่นั่งสมาธิฝึกฝนสักสิบกว่าปี จิตมารก็อาจจะปรากฏได้ตลอดเวลา ทำให้ระดับของเขาไม่มั่นคง

ทว่าสิ่งที่ทำให้หานลี่ส่งเสียงจุ๊ๆ ว่าสุดยอดกลับเป็นร่างทองของพราหมณ์ศักดิ์สิทธิ์ในยามนี้

ร่างทองนี้ผ่านการหลอมด้วยพลังลึกลับมาหลายครั้ง ยามนี้ผิวของมันมีอักขระสีม่วงทองปรากฏขึ้นเต็มไปหมด กลิ่นอายที่แผ่ออกมาก็แข็งแกร่งกว่าเดิมหลายเท่า

เดิมร่างทองพราหมณ์ศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว หากอานุภาพที่แท้จริงยังเพิ่มได้อีกเท่าหนึ่ง ระดับความน่ากลัวแค่ไหนไม่ต้องคิดก็รู้แล้ว

สำหรับหานลี่ แน่นอนว่าย่อมเป็นเรื่องดีที่คาดไม่ถึง

แม้ว่าหานลี่จะเหนื่อยล้าแต่ก็ยังคงรักษาสีหน้าเยือกเย็นเอาไว้ได้ แต่มุมปากกลับเผยรอยยิ้มน้อยๆ ออกมา แน่นอนว่าย่อมไม่อาจปกปิดอันใด

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ร่างของหานลี่พลันเคลื่อนไหว นั่งตัวตรง แล้วนั่งขัดสมาธิลงอีกครั้ง

ชีพจรต่างๆ ของเขาที่ได้รับบาดเจ็บ ยามนี้ฟื้นฟูกลับมากว่าครึ่งแล้ว

มือหนึ่งพลิกฝ่ามือ ขวดยาหลากสีสันสองสามขวดปรากฏขึ้นในมือ เทยาลูกกลอนกลิ่นหอมหวานออกมาจากด้านใน ปากก็กลืนลงไปทั้งหมด

ภายใต้การเอามือทั้งสองมาบีบกัน ขวดยาพลันสลายหายไป กลับมีผลึกศิลาสีเขียวมรกตสองก้อนปรากฏขึ้นแทน

หานลี่เปรียบเทียบโดยไม่ปริปาก เริ่มอาศัยพลังของยาลูกกลอน ดูดซับไอวิญญาณบริสุทธิ์ของศิลาวิญญาณระดับสุดยอดในมือ

จะว่าไปแล้วก็น่าขันนัก

ก่อนหน้านี้ไม่นาน หานลี่แทบอยากจะกำจัดพลังวิญญาณทั้งหมดที่มีเพราะพลังปราณในร่างมากเกินไป ยามนี้พลังปราณในร่างหมดแล้ว ก็จำใจต้องค่อยๆ ดูดซับทีละนิดๆ

สถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้เช่นนี้ ย่อมทำให้หานลี่รู้สึกหมดคำพูด

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาก็ผ่านมาแล้วครึ่งวัน

ดวงตาที่หลับทั้งสองข้างของหานลี่เบิกโพลงขึ้น ด้านในเปล่งแสงสว่างวาบ ดูเหมือนว่าพลังปราณจะฟื้นฟูกลับมาแล้ว

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ค่อยๆ ยืนขึ้น

เพราะว่าเขาข้ามระดับมาสองขั้น พลังปราณที่บรรจุอยู่ภายในร่างก็มากกว่าแต่ก่อน ไอวิญญาณที่นี่เข้มข้นมากกว่าแดนนอก ประกอบกับมีสมุนไพรวิญญาณและศิลาวิญญาณช่วยเหลือ เวลายาวนานเช่นนี้ คาดไม่ถึงว่าจะฟื้นฟูพลังปราณได้สองในสิบส่วนเท่านั้น

แน่นอนว่าสิ่งที่เรียกว่าหนึ่งส่วน ก็เพียงพอจะเทียบกับพลังปราณครึ่งหนึ่งตอนที่เขายังไม่พัฒนาระดับแล้ว

ทว่ายามนี้หานลี่ย่อมไม่อาจนั่งสมาธิได้สองสามวันจริงๆ การเสียเวลาไปขนาดนั้นก็รู้สึกว่ามีพลังป้องกันตัวเองแล้ว ถึงได้เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

เขากลับไม่ได้เดินออกจากประตูในทันที แต่สาวเท้าไปยังใจกลางของแท่นหิน

แม้ว่าสมบัติที่สำคัญที่สุดของที่นี่ อย่างจานทรงกลมสีทองจะถูกทำลาย แต่นอกจากนี้สมบัติอื่นๆ ที่เหลืออยู่ ก็ทำให้เขาสนใจ แล้วคิดจะเก็บกลับไป

แน่นอนว่าเก้าอี้สีเขียวมรกตตรงหน้าย่อมเป็นหนึ่งในนั้น

เมื่อครู่ยามที่เก้าอี้ตัวนี้ประสานกับจานทรงกลมสีทองกลางอากาศปล่อยพลังวิญญาณออกมา อักขระยันต์เปล่งแสงสว่างวาบ เห็นได้ชัดว่ามันลึกลับมาก จะต้องมีประวัติความเป็นมาแน่

หานลี่สะบัดแขนเสื้อ ชั่วขณะนั้นหมอกสีเขียวก็ม้วนวนมา เก้าอี้วิญญาณเปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายวับไป

หลังจากกวาดสายตาไปรอบด้าน เขาก็ขยับร่างกาย มาปรากฏตัวอยู่หน้าหุ่นเชิดนักรบชุดเกราะตัวหนึ่ง

เทียบกับเก้าอี้วิญญาณตัวนั้น หานลี่รู้สึกสนใจหุ่นเชิดเหล่านี้ยิ่งกว่า

ยามนี้หุ่นเชิดเหล่านี้หายวับไป จานทรงกลมสีทองก็กลับมาอยู่ในสภาพเดิม แล้วกลายเป็นของตายอีกครั้ง

แต่หานลี่กลับไม่กล้าดูถูกมันเลยสักนิด

ก่อนหน้ายามที่หุ่นเชิดนักรบชุดเกราะเหล่านี้ถูกกระตุ้น ปล่อยพลังแรงกดออกมา ทุกตัวก็แทบจะอยู่ในระดับผสานอินทรีย์ หากเขาควบคุมหุ่นเชิดนักรบเกราะเหล่านี้ได้ จะได้รับประโยชน์แค่ไหนแค่คิดก็รู้แล้ว

เมื่อขบคิดเช่นนั้น เขาก็ใช้จิตสัมผัสสอดแทรกเข้าไปในหุ่นเชิดตรงหน้า

แต่หลังจากผ่านไปชั่วครู่ หานลี่ก็หน้าเปลี่ยนสีเป็นแปลกประหลาด

คาดไม่ถึงว่าโครงสร้างของหุ่นเชิดเหล่านี้จะหยาบเป็นอย่างยิ่ง แต่สิ่งที่ทำให้หานลี่ไม่เข้าใจก็คือ แกนของหุ่นเชิดเหล่านี้ฝังศิลาวิญญาณที่ไม่ธรรมดาอยู่ เป็นศิลาประหลาดสีแดงโลหิตที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน

ไม่รู้ว่าศิลาประหลาดเหล่านี้คือสิ่งใด ผิวของมันเรียบลื่นดุจกระจก แต่เส้นไหมบางๆ สีทองจำนวนนับไม่ถ้วน พลันเปล่งแสงสว่างวาบไม่หยุด ลำแสงมืดมนเป็นอย่างยิ่ง ราวกับจะมอดดับได้ตลอดเวลา

เห็นได้ชัดว่าการเคลื่อนไหวของหุ่นเชิดก่อนหน้า เป็นการใช้อานุภาพของศิลาประหลาดไปกว่าครึ่งแล้ว หากเคลื่อนไหวเต็มอัตรา หุ่นเชิดนี้ก็คงเหลือการโจมตีอีกครั้งสองครั้ง

หานลี่ขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่ แต่สุดท้ายก็สะบัดแขนเสื้อ ลำแสงสีเขียวเปล่งแสงสว่างวาบ คิดจะเก็บหุ่นเชิดนี้เช่นกัน