คัมภีร์วิถีเซียน A Record of a Mortal’s Journey to Immortality - ตอนที่ 1811 หญิงรับใช้ในผ้าคลุมสีดำ

แสงสีดำวาบขึ้นมา ชายชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าคนทั้งห้าอย่างน่าประหลาดจากนั้นเขาก็ไม่เห็นเอ่ยคำพูดใด ๆ กับพวกเขา และบินไปข้างหน้าเพียงลำพังอย่างช้าๆ

ทันทีที่หานลี่รู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีแสงสีดำแวบ ๆ บังเกิดรอบตัวเขา และร่างกายของเขาถูกดึงออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจด้วยพลังที่มองไม่เห็น

สี่คนที่เหลือก็อยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างกัน

หานลี่ตกตะลึงก่อนแล้วจึงค่อยยกยิ้มอย่างโง่เขลา

ทูตชักนำผู้นี้ คู่ควรกับชื่อนี้แล้ว ช่างเป็นท่าทางที่ต้องการชักจูงพวกเขาทั้งหลายเดินทางอย่างนั้น

แต่ไม่รู้ว่าแสงสีดำที่อยู่รอบกายเขามีกลไกประหลาดอะไร มวลอากาศสีดำเหล่านั้นที่พบเจอระหว่างทางล้วนกระจายตัวหายไปเมื่อพวกเราผ่านไป

ทำให้คนกลุ่มนี้ โผออกไปไกลในไม่กี่วินาที

ในขณะเดียวกัน แววตาของหานลี่จ้องไปที่อากาศสีดำขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าเขา รูม่านตาของเขาก็ราวฉายแสงสีฟ้าออกมา

ภายใต้การรับรู้ของเขา ท่ามกลางมวลอากาศสีดำแอบซ่อนสิ่งหนึ่งที่มีขนาดใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่งอยู่ สัตว์ปีศาจไม่ทราบชื่อเหล่านั้นที่อยู่ไม่ไกลกลับเป็นประเภทเดียวกัน เพียงแต่ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งกว่าไม่รู้กี่ร้อยเท่า

แม้แต่นักพรตผู้นี้ยังรู้สึกได้ถึงท่าทางของการคุกคามเลย

แต่หลังปราณสีดำที่อยู่ในอากาศเหล่านี้ไม่ปกติเลย อาศัยดวงจิตเนตรวิญญาณของเขาก็ไม่สามารถทอดทะลุได้ เห็นเพียงเส้นโค้งเงาของสัตว์ขนาดยักษ์ที่ขนาดเท่าเทือกเขาเล็กๆ แอบซ่อนอยู่ท่ามกลางหมอกนั้น ราวกับสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ที่รูปร่างเหมือนกับงูเหลือม

เมื่อหานลี่รู้สึกตกตะลึง สี่คนที่เหลือเห็นได้ชัดว่าก็พบเห็นสัตว์ประหลาดที่อยู่ท่ามกลางมวลอากาศสีดำเบื้องหน้าเช่นกัน เมื่อเห็นว่าพวกเขาเริ่มเข้าใกล้สัตว์ตัวนี้ ล้วนรู้สึกระวังขึ้นในใจทันที

และในขณะเดียวกัน ทูตผู้ชักนำที่อยู่ด้านหน้าสุดก็ตกลงไปด้านล่างทันที ทั้งยังพาคนทั้งหมดลอยลงไปด้านล่างด้วย แต่กลับไม่ได้เข้าใกล้สัตว์ยักษ์ที่ไม่รู้ชื่อด้านหน้าจริงๆ เลยด้วยซ้ำ

หานลี่ลอบโล่งอกในใจ หลังจากที่เริ่มประเมินสัตว์ยักษ์ตรงหน้าแล้ว ก็ไม่ได้ระวังอะไรให้เป็นการเสียเวลาอีก

แต่เวลาเพียงชั่วครู่ สีหน้าของหานลี่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

พวกเขาทั้งหมดที่อยู่ภายใต้การนำพาของทูตผู้ชักนำ ได้ตกลงไปด้านล่างลึกถึงหลายหมื่นจั้ง แต่กลับไม่รับรู้ถึงจุดสิ้นสุดได้เลย

ความว่างเปล่ารอบด้านปกคลุมด้วยมวลอากาศสีดำ ราวกับเป็นขุมนรกสีดำไร้ก้นบึ้งอย่างนั้น

หากไม่ใช่เพราะหานลี่เห็นว่าอีกสี่คนที่เหลือไม่มีท่าทีอะไรท่ามกลางแสงสีดำ เกรงว่าคงต้องคิดจริงจังแล้วว่าจะยินยอมให้คนอื่นทำอย่างนี้ตามอำเภอใจต่อไปดีหรือไม่

เมื่อตกลงไปในความลึกอีกหมื่นกว่าจั้งไปเรื่อยๆ มวลอากาศสีดำรอบๆ ในที่สุดก็ค่อยๆ กระจายไป พุ่งออกไปจากทะเลหมอกสีดำอึมครึม

โลกสีฟ้าแปลก ๆ ปรากฏขึ้นด้านล่าง

มีแสงสีฟ้าอ่อนอยู่ทุกหนทุกแห่ง สะท้อนให้เห็นอาคารขนาดใหญ่ด้านล่างอย่างชัดเจนและป่าสีดำแปลกตารอบๆ ตัวซึ่งดูเหมือนเสาหินขนาดใหญ่

แต่แสงสีฟ้าเหล่านี้มาจากลูกไฟแสงสีฟ้าขนาดยักษ์หลายสิบดวงที่ห้อยอยู่บนท้องฟ้าโดยรอบ แต่ละอันมีเส้นผ่านศูนย์กลางเกินหนึ่งจั้งปล่อยแสงสีน้ำเงินที่หนาวเย็น และเจิดจ้าราวกับจะไม่มีวันดับ

หลังจากเสียงอื้ออึงผ่านไป แสงสีดำที่โอบล้อมพวกหานลี่เอาไว้สั่นอยู่พักหนึ่งก็ส่งเสียงดังทุ้มต่ำก่อนจะกระจายหายไป

แรงชักนำที่เดิมที่มัดตัวพวกเขาทั้งห้าเอาไว้ ก็หายไปในขณะเดียวกัน

“ข้าจะไปนำพาผู้อื่นอีก พวกท่านลงไปห้องโถงอาณาจักรทมิฬด้านล่าง ก็จะมีผู้อื่นจะรับรองต่อ” คนชุดดำเอ่ยกับพวกเขาทั้งห้าด้วยเสียงเย็นชา และหันหลังกลับไปอย่างไม่สนใจพวกเขาอีก เข้าไปสู่ท่ามกลางมวลอากาศสีดำบนท้องฟ้ากว้างอีกครั้ง

หานลี่เมื่อเห็นดังนี้ จึงรู้สึกหมดคำจะพูด

แต่อรหันต์ว่านกู่ที่อยู่ด้านข้างราวกับไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ หลังจากเพียงส่งเสียงหัวเราะในลำคอแล้วก็โผตามแสงไฟลงไปด้านล่าง

เงาคนที่ถูกแสงสีทองปกคลุมผู้นั้นก็กลายร่างเป็นสายรุ้งสีทองพุ่งไปด้านล่างหลัง เสียงหัวเราะเหอะๆ ดังขึ้นทันที

หานลี่และอีกสองคนที่เหลือก็มองกันและกัน แน่นอนว่าได้ลอยลงตามไปเช่นกัน

แม้ว่าจะมีอาคารมากมายด้านล่าง แต่อาคารแต่ละหลังค่อนข้างแตกต่างจากโลกภายนอก

บ้านทุกหลังสร้างด้วยหินสีดำที่ดูหยาบ และแต่ละหลังมีความสูงและขรุขระผิดปกติ มีกลิ่นอายของความป่าเถื่อนตั้งแต่สมัยโบราณ

ห้องโถงอาณาจักรทมิฬที่ทูตชักนำผู้นั้นเอ่ยถึง ช่างหาได้ง่ายอย่างชัดเจนเสียจริง

เป็นโถงสีดำคล้ายภูเขาสูงหลายพันจั้งที่ครอบคลุมพื้นที่หลายกิโลเมตร เชื่อว่าใครที่เพิ่งมาถึงที่นี่จะละสายตาแทบไม่ได้เลย

เมื่อพวกหานลี่ทั้งห้าคนได้ลงสู่จัตุรัสที่อยู่เบื้องหน้าห้องโถง ได้มีหญิงสาวในผ้าคลุมสีดำยืนเรียงสองแถวรออยู่ที่นั่นแล้ว

หญิงสาวเหล่านี้แม้จะมีผ้าคลุมสีดำคลุมใบหน้า แต่รูปร่างอรชร หน้าตาหมดจด และกายพวกนางยังมีพลังหยินที่แก่กล้ามาก และทั้งหมดยังอยู่ในขั้นหลอมสุญตาขึ้นไปทั้งหมด

แต่ละคนล้วนเป็นผู้ที่ไม่ธรรมดาเสียจริง

พวกหานลี่ทั้งห้าคนโผลงไปตรงหน้าหญิงสาวเหล่านี้ หญิงสาวหนึ่งในห้าที่อยู่ด้านหน้าสุดก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีอ่อนช้อย

“พี่น้องผู้น้อยทั้งห้าคารวะผู้อาวุโส นับแต่นี้ไป ผู้อาวุโสจะได้รับการรับใช้จากผู้น้อยทั้งหมด ผู้อาวุโสหากมีคำถามหรือความต้องการอันใด ผู้น้อยทั้งหมดจะตอบคำถามและเติมเต็มอย่างสุดความสามารถ ตอนนี้ยังมีเวลาอีกสักพักก่อนการแลกเปลี่ยนจะเริ่มต้นขึ้น ท่านผู้อาวุโสต้องการจะไปยังห้องพักที่เตรียมไว้เพื่อพักสักหน่อยหรือไม่” ผู้หญิงผิวขาวสูงคนหนึ่งทักทาย หานลี่และคนอื่นๆ ด้วยการโค้งคำนับ ดวงตาที่สวยงาม และพูดคำที่เย้ายวนอย่างเสน่หาเอ่ยขึ้น

“หึ คนของอาณาจักรทมิฬยังคงชอบทำสิ่งชั่วร้ายเหล่านี้ ข้าไม่ต้องการใครรับใช้ทั้งสิ้น แค่พาข้าไปที่ห้องโถงใหญ่ก็พอ” บุคคลที่มีรูปร่างซีดและมีควันเขียวจางๆ เอ่ยปากอย่างเย็นเยือก

น้ำเสียงไพเราะพอกัน แต่เป็นนักบำเพ็ญเพียรหญิง

“หากท่านผู้อาวุโสไม่ประสงค์จะให้รับใช้ แน่นอนว่าจะไม่มีการฝืนค่ะ น้องเก้า นำพาท่านผู้อาวุโสผู้นี้ไปที่ห้องโถงเป็นใช้ได้” ผู้สาวในผ้าคลุมสีดำที่เอ่ยขึ้น หัวเราะเสียงเบา ก่อนหันหน้าไปหาอีกสี่คนที่เหลือที่ตัวเล็กกว่า ก่อนเอ่ยสั่งการ

หญิงสาวรับใช้ในผ้าคลุมหน้าสีดำเมื่อได้ยิน ก็รับคำพลางก้าวออกมา

“ท่านผู้อาวุโส เชิญตามผู้น้อยมาเจ้าค่ะ”

เมื่อเอ่ยจบ หญิงสาวรับใช้ในผ้าคลุมหน้าสีดำหมายเลขเก้าก็ทำท่าคำนับ ก่อนเดินนำไปทางห้องโถงอย่างสง่างาม

นักพรตหญิงที่ปกคลุมด้วยควันสีเขียว ใช้สายตาเย็นชาเพื่อมองไปยังหญิงสาวหมายเลขเก้า ก่อนเดินตามไปโดยไม่พูดอะไร

“เหอะๆ ผู้เฒ่าอย่างข้าก็ไม่ต้องการพักอะไร ก็ไปที่ห้องโถงหลักของการประชุมเหมือนท่านเซียนผู้นั้นเถอะ” เงาร่างที่มีแสงสีเขียวปกคลุมยิ้มพลางเอ่ย

เสียงนั้นดูแก่ผิดปกติ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนแก่ที่ไม่หนุ่ม

หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหน้าสีดำที่เป็นผู้นำนั้นรับปากด้วยรอยยิ้ม และสั่งให้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งพาเข้าไปในห้องโถง

เมื่อเป็นเช่นนี้ ชั่วครู่จัตุรัสนั้นก็เหมือนเพียงหานลี่และพวกสามคนเท่านั้นที่เหลืออยู่

“จุ๊ๆ มีเรื่องดีๆ แล้วจะไม่ฉวยไว้ได้ไง ผู้น้อยไม่มีทางไปทำอะไรที่เป็นสุภาพบุรุษอะไรนั่นแน่ นักพรตทั้งสอง ผู้น้อยขอตัวไปเอ้อระเหยก่อนล่ะ” อรหันต์ว่านกู่ส่งเสียงหัวเราะ เสียงนั้นค่อนข้างแหลมเล็ก และแตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ต่อมานักพรตเฒ่าก็ไม่รอให้หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหน้าสีดำพูดอะไร ก็เดินต่อไป พลางโอบหญิงสาวที่อวบอั๋นที่สุดก่อนเดินออกไปอย่างโอ้อวด

“เหอะๆ ท่านนี้สิถึงจะเป็นคนที่เหมาะกับข้า เพียงไม่รู้ว่านี่เป็นนักพรตท่านใดที่ข้ารู้จัก ในเมื่อท่านเป็นหัวหน้าของพวกเขา คิดว่าน่าจะเป็นคนที่โดดเด่นที่สุด ข้าผู้นี้ก็ให้เจ้ามารับใช้แล้วกัน” คนที่มีแสงสีทองเป็นประกายนั้น สายตากวาดมองไปยังใบหน้าของหญิงสาวในผ้าคลุมสีดำที่เป็นหัวหน้า ก่อนหัวเราะเสียงต่ำออกมา

“ท่านผู้อาวุโสต้องใจใบหน้าของผู้น้อย แน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องที่ผู้น้อยเต็มใจอย่างยิ่ง น้องสิบเอ็ด เจ้าดูแลท่านผู้อาวุโสท่านนี้ให้ดี อย่าให้มีอะไรผิดพลาดได้” หญิงรับใช้ในผ้าคลุมสีดำที่เป็นผู้นำดูเหมือนจะไม่มีสีหน้าประหลาดใจเลย แต่กลับเอ่ยออกมาอย่างมีอารมณ์ขัน

จากนั้นนางก็เดินขึ้นหน้าไป พลางแนบกายเข้ากับร่างสีทองก็จากที่แห่งนั้นไป

หานลี่กะพริบตา มองไปยังหญิงสาวรับใช้ในผ้าคลุมสีดำอีกสองแถวที่ยังยืนอยู่ไกลๆ ก่อนเหลือบมองคนที่อยู่ใกล้ตัวมาก อดไม่ได้ที่จะลูบคางตน ในขณะเดียวกันก็เปลี่ยนเสียงตนแล้วเอ่ยถามออกมาด้วยเสียงแหบพร่า

“เจ้าคือน้องสิบเอ็ด? หรือว่าสหายพรตที่มาก่อนหน้ามีเพียงสิบกว่าคนเองเท่านั้นหรือ?”

“ท่านผู้อาวุโสเข้าใจผิดแล้ว ผู้น้อยแม้จะหมายเลขสิบเอ็ด แต่ว่าเพื่อนร่วมงานที่ก่อนหน้านี้รับใช้ผู้อาวุโสท่านอื่น ก็อาจจะเป็นหมายเลขยี่สิบกว่า สามสิบกว่า มิได้เรียงตามอันดับท่านผู้อาวุโสทุกท่านเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้ในผ้าคลุมสีดำหมายเลขสิบเอ็ดนี้ แม้จะรูปร่างเล็ก แต่เสียงนั้นนุ่มนวลนัก ทั้งยังใช้สายตาน่าเอ็นดูมองมายังหานลี่ ราวกับเกรงว่าหานลี่จะสลัดนางทิ้งอย่างนั้น

“อย่างนี้เองรึ ไม่ต้องไปห้องพักรอหรอก เจ้าไปที่ห้องโถงเป็นเพื่อนข้าเถอะ ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้าสักสองสามข้อ” หานลี่สั่งเบาๆ

“เจ้าค่ะ ท่านผู้อาวุโส” หญิงรับใช้หมายเลขสิบเอ็ดแน่นอนว่าตอบรับอย่างนอบน้อม ในขณะเดียวกับก็คลอเคลียไปด้านหน้าอย่างกระตือรือร้น

หานลี่เหลือบมองที่ผู้หญิงคนนั้น และเขาไม่ได้โอบกอดเอวคอดที่อ่อนนุ่มราวไร้ซึ่งกระดูกของอีกฝ่ายอย่างสุภาพ ก่อนก้าวยาวๆ เดินไปทางประตูห้องโถง

หลังจากที่หานลี่และคนอื่นไปจากจัตุรัสไม่นาน ก็มีอีกสี่คนที่ถูกปกคลุมด้วยรัศมีส่องประกายตกลงมาจากท้องฟ้า และก็ถูกต้อนรับด้วยรอยยิ้มจากหญิงรับใช้ในผ้าคลุมหน้าสีดำสี่คนเช่นกัน

……

เพียงครู่เดียว หานลี่ก็เอกเขนกเอนลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่พร้อมดวงตาทั้งสองที่หรี่ลง

และหญิงสาวรับใช้ในผ้าคลุมสีดำหมายเลขสิบเอ็ดนั้น ก็ราวกับเอนครึ่งหนึ่งของร่างกายนางแนบลงบนกายของหานลี่ ทั้งใช้ดวงตาสุกสกาวมองไปยังใบหน้าเลือนรางที่ถูกแสงสีเขียวบดบังอยู่ของหานลี่

ไม่เพียงใบหน้า ดูเหมือนว่าทั้งร่างกายก็ถูกแสงสีเขียวบดบังเอาไว้

หานลี่ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่เปลี่ยนใช้วิชาศักดิ์สิทธิ์มาบดบังร่างกาย เมื่อเป็นอย่างนี้ แม้แต่อรหันต์ว่านกู่ก็มิอาจจดจำเขาได้แน่นอน

และที่นี่ดูเหมือนจะเป็นศาลาหินสีดำที่ลอยเคว้งอยู่ในความว่างเปล่า ไม่เพียงแต่โต๊ะ เก้าอี้ และชาเท่านั้นที่ครบครัน แต่ยังมีดอกไม้จิตวิญญาณและผลไม้วิญญาณที่หายากมากในโลกภายนอกวางโดยตรงบนโต๊ะหินเบื้องหน้าหน้าหานลี่อีกด้วย

ห่างออกไปเล็กน้อย ราวกับจะเห็นอาคารที่ดูธรรมดาทั่วไปลอยอยู่ตรงนั้น และเมื่อกวาดตามองไปรอบๆ จะมีมากถึงห้าหรือหกร้อยแห่งอย่างนั้น

ศาลาลอยฟ้าส่วนใหญ่ว่างเปล่า แต่หลายสิบหลังล้วนมีคนนั่งอยู่ในนั้นเหมือนหานลี่ และส่วนใหญ่มาพร้อมกับหญิงสาวรับใช้ในผ้าคลุมสีดำ

อย่างไรก็ตามหานลี่ไม่ได้มองดูสหายพรตเหล่านี้ที่ปกปิดใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขา แต่ดวงตาของเขากะพริบพลางมองไปที่ดวงไฟครอบขนาดใหญ่สีขาวนวลที่อยู่ตรงกลางศาลาหินทั้งหมด

เส้นผ่านศูนย์กลางของดวงไฟครอบนี้กว้างกว่าร้อยเมตร และมีแท่นสีขาวที่สูงราวกับหยก

ไม่เพียงแต่มุมทั้งสี่ของแท่นสูงมีเสาหินสีแดงและสีน้ำเงินตั้งตระหง่านอยู่ที่นั่นเท่านั้น แต่ยังมีเขตอาคมศักดิ์สิทธิ์สีทองและแปลกประหลาดที่จัดวางไว้ตรงกลาง และในใจกลางของเขตอาคมนี้ มีโต๊ะหินประหลาดอยู่สองโต๊ะ ตัวหนึ่งสีดำและตัวหนึ่งสีขาวซึ่งเหมือนกันอยู่

ในขณะนี้แท่นสูงทั้งหมดว่างเปล่า และไม่มีแม้เงาคนอยู่ในนั้น

“หากเป็นอย่างเจ้าว่า อีกเดี๋ยวเมื่อการประชุมแลกเปลี่ยนเริ่มต้นขึ้น งานแลกเปลี่ยนแดนทมิฬของพวกเจ้าจะนำของแปลกหายากมาแลกเปลี่ยนกับพวกเราหรือ” หานลี่ถอนสายตากลับมา ก่อนเอ่ยต่อหญิงในอ้อมแขนเสียงเรียบ