คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ - 113 ประพันธ์กลายเป็นแบบนี้ เธอต้องรับผิดชอบทุกอย่าง

น้ำผึ้ง? หลังจากวางสาย แววตาทีขาว

สะอาดมีความสงสัย

เธอนึกว่าตั้งแต่วันที่เธอย้ายออกจากคอน

โคนัน

เธอก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับประพันธ์และน้ำ

ผึ้งอีก

เป็นแบบที่ว่าจะแก่จะตายก็ไม่ไปมาหาสู่กัน

ดังนั้น เธอจึงไม่ใจอ่อนเลยสักนิด เธอกะว่า จะไม่ติดต่อน้ำผึ้งอีกต่อไป

เลยแบล็คลิสรายชื่อเธอ คิดไม่ถึงว่าน้ำผึ้ง

จะมาหาถึงที่

แต่ว่า พิงกี้ไม่คิดจะเป็นฝ่ายติดต่อเธอก่อน ถ้าน้ำผึ้งมีธุระสำคัญจริงๆ

น่าจะมาหาเธอที่บาร์อีก ถ้าน้ำผึ้งไม่มา เธอ ก็ไม่หาเหาใส่หัว
น้ำผึ้ง? หลังจากวางสาย แววตาทีขาว

สะอาดมีความสงสัย

เธอนึกว่าตั้งแต่วันที่เธอย้ายออกจากคอน

โคนัน

เธอก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับประพันธ์และน้ำ

ผึ้งอีก

เป็นแบบที่ว่าจะแก่จะตายก็ไม่ไปมาหาสู่กัน

ดังนั้น เธอจึงไม่ใจอ่อนเลยสักนิด เธอกะว่า จะไม่ติดต่อน้ำผึ้งอีกต่อไป

เลยแบล็คลิสรายชื่อเธอ คิดไม่ถึงว่าน้ำผึ้ง

จะมาหาถึงที่

แต่ว่า พิงกี้ไม่คิดจะเป็นฝ่ายติดต่อเธอก่อน ถ้าน้ำผึ้งมีธุระสำคัญจริงๆ

น่าจะมาหาเธอที่บาร์อีก ถ้าน้ำผึ้งไม่มา เธอ ก็ไม่หาเหาใส่หัว
“ฉันได้ยินเพื่อนฉันบอกว่า ก่อนหน้านั้น เธอมาหาฉันที่นี่ เธอมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

“ใช่ มีธุระนิดหน่อย” น้ำผึ้งดึงชายเสื้อไว้ และเดินเข้าไปในห้อง

“พิงกี้ เธอรู้ใช่ไหมว่าประพันธ์เกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล

“อืม ปราณีบอกฉันแล้ว”

“แล้วเธอมีความคิดยังไง?”

“ฉัน?”พิงกี้กลั้นหัวเราะไม่อยู่ และถาม กลับ“ฉันยังจะมีความคิดอะไรได้?

เห็นแก่หน้าเธอ ฉันก็จะไม่พูดคำพูดที่ทำชั่ว ได้ชั่วพวกนี้กับเธอ

แต่เธอน่าจะรู้ว่าฉันไม่มีทางเกิดความ เห็นใจเขาหรอก “ฟัง พูดเด็ดขาด เธอรู้สึกนําฝังมาครั้งนี้ ไม่ใช่แค่มาระบายกับเธออย่างเดียว

แต่มาเพราะมีจุดประสงค์ น้ำผึ้งไม่พูดยังดี

พอเปิดปากพูด

ความสัมพันธ์ของเธอกับน้ำผึ้งที่เดิมทีก็ บอบบางอยู่แล้ว

อาจจะพริบตาเดียวก็พังทลายลง ถึงขั้นสู้ หน้ากันไม่ติดกันเลยทีเดียว

“เธอทำแบบนี้ได้ยังไง เธอไม่รู้สึกละอาย ใจเลยหรือ?”

น้ำผึ้งเงยหน้าขึ้นมา หน้าแดงก่ำและถาม ด้วยความโกรธแค้น

“ทำไมฉันจะทำแบบนี้ไม่ได้?” พิงกี้หน้าบึ้ง น้ำเสียงเย็นเหมือนน้ำพุที่ไหลริน

ในเดือนสิบสอง นำพามาด้วยความหนาว
“มีอะไร เธอก็พูดมาทีเดียวเถอะ!” น้ำผึ้ง ตะโกนเสียงดัง

“เธอเป็นคนทําร้ายประพันธ์!

“อ้อหรอ?” พิงกี้ยักคิ้วอย่างเยือกเย็น

“ฉันรู้หมดแล้ว ถึงเธอปฏิเสธก็ไม่มี ประโยชน์หรอก!

เธอไม่ชอบประพันธ์เลยหาคนมาซ้อมเขา

และเธอก็ตั้งใจจัดเตรียมอุบัติเหตุครั้งนั้น ก็เพื่อจะทำให้ประพันธ์…..

กลายเป็นคนพิการ! ประพันธ์กลายเป็น แบบนี้ เธอต้องรับผิดชอบทุกอย่าง!

“งั้นหรือ?หลักฐานหล่ะ?”

“หลักฐานก็คือเธอเคยมีบาดหมางกับ

ประพันธ์
มีแต่เธอคนเดียวที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้ ”

“ในเมื่อเธอดูดแบบนี้ งั้นเธอก็ไปฟ้องฉัน เถอะ วันนี้ฉันงานยุ่งมาก

ไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับเธอ หรอก พิงกี้เดินออกมาที่หน้าประตู

มองดูน้ำผึ้งยังยืนอยู่ข้างใน “ฉันจะไปแล้ว เธอยังไม่ออกมาอีกหรือ?”

น้ำผึ้งไม่ขยับ เธอเปิดปากพูดด้วยแววตา ระยิบระยับ

“พิงกี้ ที่จริงฉันกับประพันธ์ไม่ชอบทำให้ คนอื่นสาบากใจ

ถ้าเธอมีความจริงใจหล่ะก็ พวกเราคุย กันเองก็ได้

เธอก็รู้ตอนนี้ประพันธ์พักรักษาตัวอยู่ที่โรง พยาบาล ต้องการใช้เงิน….
ขอแค่เธอเอาออกมาห้าล้าน พวกเราไม่ไป แจ้งความก็ได้

“เสียใจด้วยนะ ฉันไม่มีเงิน ถึงมีเงินฉันก็ไม่ อยากเป็นคนที่เสียเงินไปเปล่าๆ

ฉันขอเสนอให้พวกเธอรับไปแจ้งความซะ

ถ้าชักช้าเดี๋ยวจะตรวจสอบหลักฐานอะไร ไม่เจออีก ”

ในห้องมีกล้องวงจรปิด คอมพิวเตอร์ก็ตั้ง รหัสผ่านเปิดเครื่องไว้

เธอไม่กลัวน้ำผึ้งจะไปทำอะไรไม่ดีไม่ร้าย ใส่ ขี้เกียจพัวพันกับเธอต่อ

พิงกี้หันหลังเดินลงไปชั้นล่าง ทั้งครึ่งค่อน วันนี้พิงกี้มัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน

น้ำผึ้งไปเมื่อไหร่เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ตอน ที่พักเที่ยง พิงกี้นอนอยู่บนเตียง
มองดูฝ้าเพดานอย่างเหม่อลอย เธอไม่ได้ ลงมือทําร้ายประพันธ์จริงๆ

แต่คนที่ทําเป็นผู้ชายคนนั้นหนี่!

เธอไม่เอาไหน หัวใจทั้งดวงอดไม่ได้ที่จะ

กังวลแทนเขา

ตอนเช้าแค่ไม่อยากมีพิรุธให้น้ำผึ้งเห็น

เลยพยายามงานเพื่อกลบเกลื่อนตัวเอง

ตอนนี้ว่างจากงาน หัวใจเธอเริ่มรู้สึก

ทรมานอีก

จะพูดตักเตือนเควินสักหน่อยไหม? เขา ทำงานระมัดระวังขนาดนั้น

คงจะลบร่องรอยทิ้งหมด ไม่ทิ้งหลักฐานไว้ หรอกมั้ง?คิดแบบนี้แล้ว

ไม่พูดตักเตือนรู้สึกก็ไม่เป็นไรมั้ง? แต่ว่ามา ตาดูอีกที

ไม่ว่ายังไง ที่เขาลงมือทำไปก็เพราะเธอ

เธอรู้ว่าประพันธ์จะเอาหาเรื่องแล้วยังไม่ บอกเขาสักค่า

ก็รู้สึกว่าไร้น้ำใจไปหน่อย……..

ลังเลจนถึงบ่ายสอง พิงกี้กรีดร้องด้วย ความเศร้า แล้วโทรหาเควิน

“มีธุระหาฉันหรือ?” เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ดัง

ขึ้นข้างหู

พริบตาเดียวพิงกี้หัวใจเต้นแรง เธอเอามือ นวดที่ “ใช่ มีธุระนิดหน่อย

“ฉันรู้แล้ว คุยทางโทรศัพท์ไม่รู้เรื่อง คืนนี้

ฉันมาหาเธอ”

ผู้ชายพูดแข็งกร้าวอยู่ฝ่ายเดียว
“ตอนนี้ฉันยุ่งมาก กำลังประชุมอยู่ คืนนี้ เจอกัน ฮัม ?”

“….โอเค” ตอบตกลงอย่างเบลอๆ โทรศัพท์ก็มีเสียง

“ตุ๊ดๆๆ” ดังขึ้น ฝั่งนู้นวางสายทิ้งแล้ว เธอ จ้องมือไปสองที

อารมณ์เสียจนกุมผมและเอาศรีษะมุด เข้าไปใต้หมอน

คืนนี้จะเจอหน้ากับผู้ชายคนนั้นจริงหรือ? เธอคิดไม่ถึงเลยสักเลย

ตัวเองแค่อยากทำหน้าที่โทรศัพท์ไปตัก

เตือนเฉยๆ

แต่กลับนัดเจอกันอย่างสะลึมสะลือ แต่ แบบนี้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แบ

ถ้าพวกน้ำผึ้งคอยสอดส่องว่าเธอเจอกับใคร และคาดเดาคนที่ชื่อ เตวิน”

ผู้ชายลึกลับคนนั้นก็คือเควิน งั้นจะไม่ทํา

ให้เควินเดือดร้อนหรือ?

ในใจร้อนรน แต่นึกถึงตอนนี้เควินยุ่งมาก พิงกี้เลยส่งข้อความทิ้งไว้ให้เขา

[เรื่องที่ฉันจะคุยกับคุณมันง่ายมาก คือ อย่างนี้ วันนี้น้ำผึ้งมาหาฉัน

เพราะเรื่องของประพันธ์ ก่อนหน้านั้นตอน ที่ประพันธ์ถูกซ้อม

เขาได้ยินคนอื่นเรียกชื่อคุณ ใจเขาก็ เอาแต่จะหาว่าใครลอบทำร้ายเขา

เขาไม่อยากปล่อยให้เรื่องมันแล้วไปแบบนี้ น้ำผึ้งมาหาฉันครั้งนี้

เธอบอกสงสัยฉันเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง
ข่มขู่ให้ฉันออกค่ารักษาโรงพยาบาลให้ ประพันธ์ ไม่งั้นพวกเธอจะไปแจ้งความ

ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาแค่พูดเรื่อยเปื่อย หรือว่า มีหลักฐานจริงๆ

ฉันกังวลว่าจะพัวพันกับคุณ เลยแจ้งให้คุณ ทราบหน่อย

ใช่แล้ว คืนนี้คุณไม่ต้องมาแล้วนะ ไม่งั้นมี คนเห็นคุณใกล้ชิดฉัน

จะทำให้คุณเดือดร้อนไปด้วย

ส่งข้อความยาวเหยียดเสร็จ พิงกี้ก็วางใจ แล้ว ไม่ถึงครึ่งนาที

เธอก็ได้รับข้อความจากเควิน กัดริมฝีปาก และเปิดอ่านข้อความ

ทันใดนั้น เธอแทบหายใจติดอยู่ในคอ…….