คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ - 88: แกล้งเหี่ยวฝานร่างกายเธอ

หลังออกจากโรงพยาบาล พิงกี้ก็รีบย้ายห้อง

เธอไม่ใช่เพียงเพราะว่าจะหลบหน้าเควินถึงย้าย

แต่เธอคำนึงถึงเงินในกระเป๋าตัวเองด้วย เธอค้าง

มานพหนึ่งล้านห้า

แต่ค่ารักษาของยายก็ยังไม่เพียงพอ

ขืนเธอยังอยู่คอนโดที่แพงอย่างนี้ต่อเธอก็อยู่ไม่

เป็นสุขแน่

เธอขอร้องให้เจ้าของห้องคืนค่าเช่าและค่ามัดจำให้

เธอ

จากนั้นก็หาห้องที่อยู่ใกล้ๆได้ห้องนึง แต่ห้องนี้คือ สามห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น

เธอต้องอาศัยอยู่ชายคาเดียวกับผู้เช่าอีกสองห้อง

ส่วนผู้เช่าที่เหลืออีกสองห้อง ห้องนึงคือหญิงสาว

คนนึงเช่าอยู่

อีกห้องคือบ่าวสาวคู่นึงเช่าอยู่

เนื่องจากสถานที่ทำงานของแฟนหนุ่มคู่บ่าวสาวนั้น

ห้องไกลจากคอนโดมาก

เพราะฉะนั้น เขาจะมาที่คอนโดนี้แค่สุดสัปดาห์

เท่านั้น

เรื่องนี้ต่างก็คุยกันตั้งแต่ตอนที่จะย้ายเข้ามาอยู่

ใหม่ๆแล้ว

มันก็ไม่ได้รู้สึกไม่สะดวกขนาดนั้น เพราะค่าเช่า

คือแชร์ๆกันออกสามคน

พิงกี้คิดแป๊บเดียวก็ตกลงและย้ายเข้ามาอยู่วันนั้น

เลย พอตกดึก

เธอได้เจอหน้ากับผู้เช่าร่วม ผู้หญิงที่เช่าอยู่คน เดียว อปราณี

ส่วนผู้หญิงที่มีแฟนชื่อน้ำผึ้ง แฟนของเขาชื่อ ประพันธ์

ปราณีกับน้ำผึ้งดูแล้วน่าจะเข้าหาได้ง่ายอยู่ ทั้ง สองเป็นคนอารมณ์ขัน

พิงกี้คิดๆแล้วต้องอาศัยอยู่ชายคาเดียวกัน

เลยตัดสินใจสุดสัปดาห์เลี้ยงข้าวพวกเขา เพื่อเพิ่มสัมพันธไมตรีกับพวกเขา

ฝีมือการทำอาหารของเธอถูกฝึกมาตั้งแต่ตอนอยู่

บ้านบุญถาวรแล้ว

ถึงเทียบกับฝีมือกุ๊กไม่ได้ แต่รสชาติถือว่าใช้ได้

ไม่เลวเลยนะ

เพื่อประหยัดเงิน เธอตัดสินใจเลี้ยงพวกเขากินข้าว

ที่คอนโดเลย

เพื่อแสดงถึงการให้เกียรติ

เธอยังบอกกับน้ำผึ้งถ้าประพันธ์สะดวกก็เรียกเขา

มากินด้วยกัน

ไม่นานก็ถึงสุดสัปดาห์แล้ว มีทั้งหมดสี่คน

พิงกี้ตัดสินใจทำกับข้าวห้าอย่างและน้ำแกงอีกหนึ่ง

อย่าง

เธอไปจ่ายตลาดตั้งแต่เช้าตรู่เลย น้ำผึ้งกับ ประพันธ์ออกไปหวานแหววข้างนอก

ตอนเที่ยงถึงจะกลับมากินข้าว ปราณีอยากเข้ามา

ช่วย
แต่พิงกี้ยิ้มและไล่เธอออกไปที่ห้องรับแขก ให้ ปราณีนั่งดูทีวีและรอกินก็พอแล้ว

ถึงหลังจากกลับมาอยู่ที่บ้านดำรงกูลเธอไม่ค่อยได้

ทําอาหาร

แต่ฝีมือเธอไม่ตกเลย หลังจากเธอโทรถามน้ำผึ้ง

ว่าจะกลับมากี่โมง

พักผ่อนไปแป๊บเดียวก็เริ่มทำกับข้าวแล้ว กลิ่นหอม ของกับข้าวโชยมาเต็มห้อง

“ หึม พิงกี้เธอทำอะไรอยู่ กลิ่นหอมน่าทานมาก

เลย ”

ประตูห้องครัวถูกเปิดออก

น้ำผึ้งที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกมุดศรีษะเข้าไปดม

กลิ่นหอมของอาหาร

แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ ฉันได้กลิ่นหูหมูผัด

พริกหยวก

ซี่โครงต้มสาหร่าย อืม…. อะไรอีกนะ? ” ยังมีเนื้อตุ๋นมันฝรั่ง ยังมี
“ ยังมีมะเขือยาวสามรส ไก่ทอดเบียร์ และยำแตง

กวาจร่า” พิงกี้ยิ้มอ่อนๆ

“ หิวแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวอีกแป๊บนึงก็ได้กินแล้ว

* ใช่ เที่ยวมาทั้งวันยังไม่กล้ากินข้าว

เพราะจะเตรียมท้องมากินฝีมือเธอเชียวนะ

ฮ่าๆ…”

หน้าตาน้ำผึ้งธรรมดา แต่เวลายิ้มแล้วมีเสน่ห์

เธอยกของที่อยู่ในมือและพูด “ โทษทีนะที่วันนี้ไม่

ได้มาเป็นลูกมือช่วยเธอ

ฉันซื้อเครื่องดื่มมาถือว่าถ่ายโทษแล้วกันนะ”

* เธอนี่รอบคอบจริงๆ ฉันเกือบลืมซื้อเครื่องดื่มเลย

พิงกี้กะพริบตาและพูดอย่างอ่อนโยน

” รีบออกไปตากแอร์เถอะ อีกห้านาทีก็เสร็จแล้ว

เธอสวมใส่กระโปรงผ้าลินิน
ผ้ากันเปื้อนที่ผูกมัดที่เอวโชว์เอวที่มีส่วนเว้าส่วน

โค้งจนน่าดึงดูดของเธอออกมา

ผมลอนที่ยาวถึงเอวใช้ตะเกียบเสียบอยู่ข้างหลัง

ศรีษะ

มีเส้นผมบางๆคล้อยอยู่ใบหน้าที่ขาวใสของเธอ

ทั้งๆที่มีหน้าตาสวยพิฆาตมาก แถมยังเป็นแม่ศรี

เรือนอีก

น้ำผึ้งบอกเธอใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว

“ ถ้าฉันเป็นผู้ชายนะ ถึงถูกตีให้ตายฉันก็จะเอา เธอเป็นเมียให้ได้!

“ ฉันก็เหมือนกัน! ” ปราณีเห็นด้วย

ผู้ชายที่มากับน้ำผึ้งนั่งอยู่บนโซฟา สายตาจ้องไปที่ พิงกี้ด้วยความอึ้ง

จากนั้นก็กลายเป็นความลุ่มหลง หลังจากดับไฟ พิงกี้ยกกับข้าวออกมา

น้ำผึ้งกับปราณีต่างก็มาช่วย พิงกี้ก็เพิ่งจะเคยเห็น แฟนของน้ำผึ้งครั้งแรก
“ สวัสดีค่ะ ” พิงกี้ยังสวมใส่ชุดกันเปื้อน มือก็เลอะ คราบน้ำมัน

เธอก็เลยโบกมือทักทายกับประพันธ์

แต่ประพันธ์เหมือนดูความหมายของพิงกี้ไม่ออก เขายื่นมือออกมาและพูด

* สวัสดีครับ คุณก็คือเพื่อนร่วมห้องของน้ำผึ้งใช่

ไหมครับ?

ทุกคนได้มาอยู่ด้วยกันก็ถือว่ามีวาสนาต่อกัน

ต่อไปพวกเราก็ถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้วนะ

ถ้ามีอะไรต้องการให้ผมและน้ำผึ้งช่วยเหลือก็บอก มาได้เลยนะครับ

“ใช่ๆ ” น้ำผึ้งพยักหน้า และกอดแขนของ

ประพันธ์

“ ประพันธ์เป็นคนดีมากเลยนะ !”

พิงกี้ยิ้มอย่างเกรงใจ แต่ไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่ เขย่ามือเล็กน้อย“ ฉันยังไม่ได้ล้างมือเลย ขอไม่จับมือแล้วกันนะ

ไม่งั้นคุณจะต้องไปล้างมืออีก

* ไม่เป็นไรครับ ” ประพันธ์จับมือเธอซึ่งๆหน้าเลย

สายตาที่แฝงด้วยรอยยิ้มมองเธอ “ ถึงมือของคน สวยจะสกปรก

ได้จับมือก็ถือว่าเป็นบุญวาสนาของผม ถึงเปื้อน ต้องจับมือทักทายครับ ”

พิงกี้ “……… คนๆนี้มีจิตไมตรีเกิน หรือว่า ดูสีหน้า

คนไม่เป็นกันแน่?

เธอยิ้มและดึงมือกลับ พิงกี้เหลียวมองน้ำผึ้งและ

ปราณี

สังเกตุเห็นแววตาของพวกเขาก็มีความประหลาด

โดยเฉพาะน้ำผึ้งยังมีการขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอ

เปลี่ยนประเด็น

เอาหล่ะ เตรียมตัวกินข้าวได้แล้วฉันไปหยิบเครื่องดื่มที่น้ำผึ้งซื้อมาแล้วกันนะ

ตอนกินข้าวต่างก็มีความสุขมาก ฝีมือของพิงกี้ไม่

กินจนน้ำผึ้งและปราณีพุงกางเลย แถมยังขอพิงกี้

ให้กินบ่อยครั้งหน่อย

เธอทั้ฆสองจะสับเปลี่ยนกันซื้อกับข้าวและล้างจาน

พิงกี้รับผิดชอบทำกับข้าวก็พอ พิงกี้ไม่ได้ปฎิเสธ ตรงๆแต่ก็ไม่ได้รับปาก

เธอเป็นคนไม่ค่อยซี้กับคนง่าย หลังกินข้าวเสร็จ

ปราณีจะล้างถ้วย

แต่นี่เป็นการเลี้ยงข้าวครั้งแรกของพิงกี้ เธออยาก ทำตั้งแต่ต้นจนจบ

เลยให้ปราณีออกจากห้องครัว ระหว่างล้างจาน

ประพันธ์เดินเข้ามารินน้ำที่ห้องครัว “ ผมมาดื่มน้ำ แก้วนึงครับ”

“ ค่ะ ” พิงกี้พยักหน้าและขยับที่ให้เขา ห้องครัว ไม่ถือว่ากว้าง

เลว
ถึงเธอขยับที่ให้ ประพันธ์เดินผ่านสองครั้งก็เฉี่ยว

ผ่านตัวเธอ

ถึงเบามากแต่ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ ไม่รู้ว่าจงใจ

หรือไม่ได้ตั้งใจ

สิ่งที่เธอไม่เห็นคือ สายตาที่คึกคะนองมองดูเธอไม่

เหมือนซ่อนความเร่าร้อนในสายตาไม่ได้

หลายวันมานี้พิงกี้ออกไปหางานท่ามกลางอากาศ

ที่ร้อนอบอ้าว

หามาหนึ่งสัปดาห์ก็หาไม่ได้ พรุ่งนี้ก็สุดสัปดาห์

เธอนึกว่าตัวเองวิ่งเสียเที่ยว แต่คาดไม่ถึงว่าจะหา

งานได้หนึ่งงาน

เป็นงานวาดภาพจิตกรรมฝาผนังที่ร้านอาหารเล็กๆ

ร้านนึง

ถึงงานนี้ไม่ใช่อาชีพเป็นหลักเป็นแหล่ง แต่ค่า

ตอบแทนถือว่าใช้ได้

หยุด

แล้ว
แถมให้ความคิดสร้างสรรค์กับพิงกี้ ทำให้เธอเห็น

วิธีใหม่ที่จะหาเงินได้

เธอกลับบ้านด้วยอารมณ์ดี

เธอรู้สึกชีวิตหลังจากนี้ของเธอค่อยๆสดใสขึ้นมา

เธอครวญเพลงไปและเดินเข้าห้องน้ำไป

น้ำที่ร้อนราดเอาความเหนื่อยล้าของร่างกายไป

เธออารมณ์เบิกบานเหมือนดอกไม้ แต่แล้วตอนที่ เธอออกมาจากห้องน้ำ

เกือบจะชนคนเข้าอย่างจัง เงยหน้าขึ้นมา เธอ

สบตากับดวงตาของผู้ชาย