คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน - ตอนที่ 14 สามีเก่าที่ไร้ยางอาย

กลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกมาจากปาก บวกกับความเจ็บทำให้นัชชาอ้าปากอย่างลืมตัว ระหว่างที่ดวิษกำลังคิดที่จะจู่โจมเธอทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

 ดวิษ ฉันเอาซุป… หางวัวที่คุณชอบมาให้ คุณ…. ว้าย!!!!!  ปณิตาเห็นภาพที่เกิดขึ้นก็อดร้องตกใจไม่ได้

ข้าวของกระจัดกระจาย ผู้หญิงที่มีผู้ชายคร่อมอยู่บนตัว มือหนึ่งจับคอเสื้อขึ้นส่วนอีกมือก็จับเอวไว้เพื่อไม่ให้เธอขยับหนีได้ ตัวของทั้งสองก็แนบชิดกันมากแล้วปากก็ประกบจูบกัน

ปณิตาอึ้งกับเห็นการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอสติแตกทำอะไรไม่ถูก

เธอเดินเอากล่องใส่อาหารไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วตะโกน  นัชชา ทำบ้าอะไรของเธอ! 

ตอนแรกที่เห็นเธอตกใจแล้วแอบรู้สึกผิดที่เห็นปณิตาแต่พอหลังจากที่เธอเห็นจรรยาเดินตามมาข้างหลังทำให้เธอก็เปลี่ยนใจ

เธอหนีออกจากบ้านไปไม่นาน แต่จรรยากลับพาปณิตาเข้าบ้าน

นัชชาจัดการชุดให้เข้าที่เล็กน้อยแล้วยกแขนโอบคอดวิษแล้วพูดว่า  จะให้ทำอะไรละ ก็ทำเรื่องปกติที่ชอบทำกันน่ะสิ 

 หน้าด้าน!!!  ปณิตาตะโกนด่า

นัชชาเงยหน้ามองดวิษแต่นึกไม่ออกว่าควรพูดหรือทำอะไรต่อ อยู่ๆก็รู้สึกรังเกียจเขาขึ้นมาเธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปทางปณิตา  ฉันเคยบอกแล้ว เธอจะไม่ใช่คนสุดท้ายของเขาระวังตัวไว้ให้ดี จะไปไหนก็ไปก่อนที่ฉันจะโกรธ แล้วอยากแก้แค้นขึ้นมา 

ตอนแรกปณิตาอยากจะตอบโต้แต่ก็ไม่รู้จะโต้ตอบยังไง

เธอหันหน้าไปทางจรรยา ทำหน้าใสซื่อน่าสงสาร  คุณป้า หนูแค่เป็นห่วงที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หนูกลัวจะไม่มีคนคอยดูแล เลยมาหาเขาแต่เท่าที่สังเกตเห็นหนูน่าจะคิดผิด งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ 

ดวิษไม่ได้แสดงออกอะไรแต่ต่างกับจรรยาที่ทำเหมือนไม่เห็นนัชชาอยู่ในสายตาเธอหันไปกุมมือปณิตาแล้วพูดว่า  ณิตา อย่าเพิ่งรีบกลับสิจ้ะ อยู่ดูแลตาดวิษก่อนจะได้ไม่เสียเวลาเปล่า 

 นั่นนะสิไหนๆก็มาแล้วจะรีบกลับทำไม เตรียมทุกอย่างมาขนาดนั้นไม่เสียดายแย่เหรอ  คำพูดของนัชชาทำให้เธอหน้าชาเหมือนโดนตบ  เดี๋ยวฉันไปเอง 

ทั้งสามคนยืนมองแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป แล้วหันมาถามปณิตาที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆเขา  ใครใช้ให้เธอมา 

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอตอนนี้เขาคงได้เห็นหน้านัชชาตอนที่ขอร้องอ้อนวอนเขาอยู่ใต้ร่าง

ปณิตาเห็นสีหน้าไม่พอใจของเขา เธอจึงยิ้มเปลี่ยนเรื่อง  แม่บอกว่าคุณยังไม่ได้ทานข้าวกลางวัน ฉันเลยทำซุปมาให้ รีบกินตอนมันยังร้อนๆอยู่ 

ดวิษดันเอามือดันเธอออก  ฉันไม่กิน 

ดวิษหันหลังเดินขึ้นชั้นสองโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดอะไรต่อ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องนอนดังมาจากชั้นบน

จรรยายื่นมือไปขวางเธอ  เป็นเพราะดวิษเขาอารมณ์ไม่ดีอยู่ หนูช่วยเข้าใจเขาหน่อยนะ 

เธอพยักหัวทำหน้าเข้าใจ แต่กลับกำมือไว้แน่น

นัชชา นัชชา ฉันไม่มีทางยอมให้เธอได้สิ่งที่ต้องการแน่!!!

หลังจากที่นั่งรถออกมาได้สักพักเธอก็ก้มดูใบหย่าในมือ ในตาก็รู้สึกร้อนเธอจึงหันหน้าออกไปทางหน้าต่างแล้วลดกระจกลงเพื่อให้ลมพัดเข้ามาโดนหน้าเธอ

ความหน้าด้านของคนในครอบครัวดวิษมันเกินจะเยียวยา เธอไม่จำเป็นต้องคอยตามเพราะหลังจากนี้พวกเขาคงแสดงทุกอย่างออกมาให้เห็นเอง

ดวิษ…

นัชชาหลับตาลงนึกถึงการกระทำเมื่อครู่ เมื่อก่อนนั้นเธอหลงใหลในตัวเขามาก อ้อมกอดและเพียงแค่จูบเดียวของเขาก็สามารถทำให้เธออารมณ์ดีไปหลายวันแต่ตอนนี้แค่เขาสัมผัสโดนตัวเธอก็ทำให้เธอขนลุกรู้สึกขยะแขยงมากแล้ว

ที่จริงแล้วเธอก็เป็นโรคผิดปกติทางอารมณ์ คือโรคที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้ เธอไม่ได้สนใจอดีตของเขาแต่เธอรับไม่ได้ถ้าจะต้องใช้ผู้ชายคนเดียวกันร่วมกับคนอื่น

เธอหยิบใบหย่าใส่เข้าไปในกระเป๋าก้มมองนาฬิกาบอกเวลาบ่ายสาม เตชิตให้เธอกลับบ้านก่อนสองทุ่มนี่เนอะ เมื่อเห็นว่ายังเหลือเวลาอีกเยอะเลยกดโทรหาเพื่อนสนิทยัย จินต์

จินต์ก็อยากเจอเธออยู่พอดี เลยนัดเจอกันที่ร้านกาแฟ

พอเจอกันจินต์ก็ถามทั้งที่ยังไม่ทันได้นั่ง  ปากเธอไปโดนอะไรมา 

นัชชาตกใจ หยิบกระจกออกจากกระเป๋าขึ้นมาส่องถึงเห็นว่ามีคราบเลือดติดอยู่ที่ปาก เธอแตะมันเบาๆแต่ยังรู้สึกเจ็บอยู่  โดนหมากัดน่ะ 

 หมา?  จินต์เหมือนจะรู้จักเข้าใจเธอดี  ดวิษอะเหรอ? 

 อืม 

 เธอสองคนนัดเจอกันแล้วเหรอ  จินต์รู้หลังจากที่จับดวิษกับปณิตาได้มีอะไรกันบ้านเธอจากนั้นนัชชาก็ไม่เคยกลับไปเหยียบที่นั่นอีกเลย

 เขาหาฉันไม่เจอก็เลยโทรไปหาแม่ กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ฉันเลยไปเตือนมันซะหน่อย  ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

 โห ไม่นึกเลยว่าเขาจะหน้าด้านได้ขนาดนี้ ทำเรื่องเลวๆไว้ยังกล้าโทรไปฟ้องแม่อีกนะยะ 

จินต์ยกกาแฟขึ้นดื่มเพื่อกลั้นอารมณ์ไม่ให้โมโหไปมากกว่านี้  ไม่นึกว่าเขาจะเป็นคนเลวมากขนาดนี้ 

 มันไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ใช่มั้ย 

นัชชาส่ายหน้า  เขาไม่มีโอกาสได้ทำเพราะปณิตากับจรรยาแม่ของเขาเข้ามาพอดี แต่ก็นับว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายที่ฉันรอดมาได้ 

 ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดเพราะแต่ละเรื่องที่คนบ้านนั้นทำมันแย่เกินจิตสำนึกคนจะทำได้ลง ไหนๆเธอก็ตัดสินใจที่จะหย่าแล้ว คนอย่างไอ้ดวิษมันไม่สมควรได้ใช้ชีวิตร่วมกับใครทั้งนั้น เธอเพิ่งจะอายุ24 มีผู้ชายอีกเพียบที่รอเธออยู่  จินต์ไม่รู้ควรพูดปลอบเธอยังไงก็เลยเลือกปลอบด้วยวิธีที่ติดตลก

นัชชายิ้มเล็กน้อย มือกุมแก้วกาแฟ  จินต์ ฉันมีเรื่องจะบอก 

จินต์พยักหน้า  ว่ามาสิ 

 ฉัน… คบกับเตชิตแล้ว 

 …  จินต์มองไปรอบๆ แล้วหันมาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง  เธอโดนดวิษหลอกจนบ้าไปแล้วเหรอ 

ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดอะไรบ้าๆแบบนี้ออกมา

นัชชาจึงยิ้มออกมาแห้งๆแบบฝืนยิ้ม  จริงๆ เขาบอกว่าถ้าฉันยอมคบกับเขา เขาจะสู้คดีในศาลให้ 

พวกเขาเผลอสบตากันจินต์กับนัชชารู้จักเป็นเพื่อนกันมานาน แค่มองตาเธอก็รู้แล้วว่านัชชาต้องการอะไร เพราะแบบนี้เธอเลยดูออกว่านัชชาไม่ได้กำลังโกหก

 เธอ…  จินต์ตกใจไม่รู้จะพูดยังไง อีกอย่างเป็นเพราะว่าเธอกำลังอยู่ร่วมกับผู้ชายคนอื่นแต่ที่สำคัญกว่านั้นคือผู้ชายคนนั้นคือเตชิต

คิดไปคิดมา จินต์ลังเลไม่แน่ใจว่าควรถามรึเปล่าแต่เธอก็เลือกที่จะถามออกไป  นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้ขอเธอคบแบบจริงจัง เธอรู้ใช่มั้ย 

 รู้  เธอหน้าแดงตอบด้วยความเขินอาย  ฉันรู้ 

เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเตชิต พวกเธอคบกันในฐานะอะไร

จินต์หายใจเข้าลึกๆ แล้วถามต่อ  แล้วพวกเธอเคยมีอะไรกันรึยัง