คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน - ตอนที่ 18 ความคลุมเครือในห้องแต่งตัว

นัชชาได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆบวกกับกลิ่นน้ำหอมในตัวของเขา ยิ่งทำให้มีเสน่ห์แรงดึงดูดมากขึ้นกว่าเดิม

นัชชาที่แผ่นหลังติดกับตู้เสื้อผ้า  ฉัน ฉันหมายถึงกลัวสร้างปัญหาให้คุณ 

คำพูดที่พูดออกมาอย่าว่าแต่เตชิตจะเชื่อเพราะแม้แต่เธอยังไม่เชื่อตัวเองเลย

เตชิตขี้เกียจเถียงกับเธอ เขาเห็นชุดกระโปรงสีชมพูคอวี เขาหยิบมันออกมา  ไปเปลี่ยนเป็นชุดนี้ 

เขาเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วจนนัชชาตามไม่ทัน

 ตอนนี้เหรอ  นี่มันใกล้สี่ทุ่มแล้ว

 ตอนนี้! 

นัชชาไม่กล้าขัดคำสั่ง เธอหยิบชุดจะไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แต่เขาดึงมือเธอไว้  เปลี่ยนมันที่นี่แหละ 

 … 

เธอคิดอยู่แล้วต้องเป็นแบบนี้

นัชชาได้แต่เดินไปมุมที่ไกลจากเขามากที่สุด เธอหันหลังและเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว

เธอหันหลังกลับมา  เสร็จแล้ว 

ชุดชีฟองสีชมพูคอวีที่ค่อนข้างลึก แสงไฟที่ส่องตัดกับผิวที่ขาวผ่องทำให้เห็นชัดโดยเฉพาะตรงที่คอเสื้อ….

เตชิตดื่มไปเพียงเล็กน้อยทั้งๆที่พยายามห้ามตัวเองแล้วแต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกปากแห้งขึ้นมาแล้ว

เตชิตขยับปากเดินเข้าไปใกล้แล้วยกตัวเธอให้ลอยขึ้นชิดกับผนัง นัชชากลัวว่าจะตกเลยกอดรั้งคอเขาเอาไว้ ตอนเตชิตเงยหน้าทำให้เห็นหน้าอกของเธอชัดมากยิ่งขึ้น

นัชชาไม่กล้าสบตาเขาเพราะสายตาของเขาจะดุร้ายทุกครั้งที่เขามีอารมณ์

ตัวเธอมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เขาอ้าปากกัดเธอ

 อื้อออ  เธอร้องออกมา  เจ็บ… 

เตชิตค่อยๆบรรจงจูบและทิ้งรอยแดงเอาไว้

บรรยากาศในห้องแต่งตัวค่อยๆเพิ่มขึ้นทำให้เธอหน้าแดงก่ำ ตัวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู เขาเห็นอารมณ์ที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นของเธอ

 เธอสวยมาก 

นัชชารู้สึกเขินอายที่อยู่ๆเขาก็พูดชมเธอ ในเวลาแบบนี้เขามักจะพูดอะไรออกมาโดยไม่คิด

เธอไม่รู้จะระบายอารมณ์ออกมายังไงนอกจากการเรียกชื่อเขา  เต… เตชิต… 

 ฉันอยู่นี่ 

เธอรู้สึกได้ว่าวันนี้เตชิตทำแรงกว่าปกติ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ด้วยรึเปล่า

เขาทำตั้งแต่แนบชิดติดผนังจนถึงเก้าอี้ เขาทำไป 2 รอบ ผ่านไปประมาณเกือบ 2 ชั่วโมง นัชชาหอบหายใจ แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผู้ชายแข็งแรงแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ

เตชิตเหล่มองเธอสักพักก็โยนชุดมาให้เธอ  พรุ่งนี้ ใส่ชุดนี้ด้วย 

พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป

นัชชาหยิบขึ้นมาดู เป็นชุดกระโปรงสีขาวดำ มีกระดุมขึ้นมาเกือบถึงคอยาวกว่าเข่า เธอเข้าใจขึ้นมาทันทีเขาหันไปมองชุดนี้เมื่อเทียบกับชุดเมื่อกี้ ชุดคอวีสีชมพูกระโปรงสั้น…

เธอมองดูจุดแดงๆตามหน้าอก ทำไมต้องสนใจด้วย เธอก็ไม่ได้คิดที่จะใส่ชุดนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

…

พอวันรุ่งขึ้น นัชชาตื่นตั้งแต่ตี 5 กว่าๆแต่ลุกจากเตียงตอน 6 โมง เตชิตตื่นไปออกกำลังกายที่ห้องออกกำลังกายชั้น 3 พอเห็นดังนั้นเธอจึงตามเขาขึ้นไป

ห้องที่ใหญ่ที่สุดของชั้น 3 ถูกนำมาสร้างเป็นห้องออกกำลังกาย มีลู่วิ่งไฟฟ้า จักรยาน เครื่องยกน้ำหนัก มีเครื่องเล่นเกือบครบทุกอย่าง เตชิตใส่เสื้อแขนกุดสีเทา กางเกงออกกำลังกายสามส่วนสีดำ ใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวดำ กำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่ง ผมหน้าม้าที่ไม่ผ่านการเซททรงปลิวขึ้นลงตามแรงวิ่ง เหงื่อที่ไหลผ่านมาหน้าลงมาที่เสื้อ

นัชชานึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เมื่อคืนนี้เหงื่อของเขาก็ไหล่ลงบนตัวเธอ

ว้าย! คิดอะไรอยู่เนี่ย

นัชชาหน้าแดง แต่เตชิตไม่สนใจ เธอเลยเดินไปที่ลู่วิ่งอันเล็กที่อยู่ข้างๆ

เธอเดินขึ้นไปบนลู่วิ่ง เธอคิดว่ามันจะช้าเหมือนเครื่องวิ่งทั่วไปแต่ไม่นึกว่ามันจะเร็วทำให้เธอตามไม่ทันจนเสียหลักล้มลงไปอยู่ที่พื้น

 นัชชา  เตชิตกำลังจะเอื้อมมือไปดึงเธอแต่ก็ไม่ทัน

นัชชารู้สึกตัวอีกทีก็เห็นตัวเองลุกไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นพร้อมแผลตรงหัวเข่า เธอรู้สึกเจ็บจนน้ำตาคลอ

เตชิตลงจากเครื่องเล่นเดินตรงเข้ามาอุ้มเธอไปห้องนอนพร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกห่วงใยแต่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ถ้าไม่สังเกตดีๆ

เตชิตวางเธอลงบนเตียงแล้วไปหยิบกล่องพยาบาลมาเขายกขากางเกงขึ้นเห็นเข่าขวารอยฟกช้ำแต่ไม่ถึงกับถลอก เข่าซ้ายโดนเนื้อไม่ลึกมากแต่แผลใหญ่ มีเลือดไหลซิบๆลงมาตามขา

เตชิตหยิบยาฆ่าเชื้อออกมาเช็ด  ทนหน่อยนะ 

นัชชาพยักหน้ารับ แต่พอรู้สึกได้ถึงยาที่โดนเข้ากับแผลของเธอทำให้แสบจนกัดปากตัวเองไว้  โอ้ย 

พอทนครั้งแรกได้สักพัก เตชิตก็กำลังเตรียมล้างครั้งที่ 2 นัชชาทนไม่ไว้อีกแล้ว  ไม่เอาแล้ว มันแสบ… 

เตชิดกดขาเธอเอาไว้  ต้องล้างให้สะอาด เดี๋ยวแผลติดเชื้อ 

พูดจบก็จับขาเธอมาวางไว้ที่หน้าตัก กันไม่ให้เธอยกขาหนี

หลังจากที่ล้างแผลเสร็จ เขาก็เอาสำลีก้านยาวมาทำความสะอาดแผลให้เธอ นัชชารู้สึกแสบที่แผลมาก

เขาหยิบยาที่ปรัณเคยให้ไว้ออกมา เขาไม่นึกว่าวันนี้มันจะสามารถได้ใช้ประโยชน์ เขาหยิบยามาทาให้เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาถึงจะปล่อยมือออกจากขาของเธอ

เตชิตเห็นหน้าที่ซีดขาวของเธอ พร้อมกับถอนหายใจ  แค่ใช้ลู่วิ่งอันเดียวก็ทำให้ตัวเองเจ็บตัวมีแผลได้ขนาดนี้ ฉันไม่รู้จะว่าเธอยังไงแล้ว นัชชา 

นัชชาก็รู้สึกไม่ดี  ฉันจะไปรู้ได้ไง ว่าลู่วิ่งของคุณจะเร็วขนาดนั้น… 

เตชิตรู้ว่าเธอเจ็บตัวอยู่เลยไม่ได้ต่อว่าอะไรเธออีก  สอบสัมภาษณ์วันนี้เธอไม่ต้องไปแล้ว ฉันจะยกเลิกมันให้เอง