คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน - ตอนที่ 30 ความช่วยเหลือของเขา

นัชชามองดูรอบๆ เธอรู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครอยู่  คุณลงมาได้ยังไงคะ? 

เตชิตไม่ได้ตอบ แต่ตาจ้องมองอยู่ที่เอกสารบนโต๊ะ  อันนี้ไม่ใช่เพิ่งทำไปเหรอ 

นัชชาอึ้งแล้วจึงไล่มองตามสายตาของเขา ไม่น่าเชื่อว่าเขามองไปแค่เพียงปราดเดียวแต่เขากลับจำทุกอย่างได้หมด

 หัวหน้าบอกว่ามันผิด ให้มาทำใหม่ค่ะ 

 มันผิดตรงไหน? 

นัชชาทำหน้าเศร้า  ไม่รู้ค่ะ 

 ไม่รู้เหรอ  เตชิตยกคิ้ว มือเรียววางทาบลงบนเอกสาร กระดิกนิ้วสองที  ไม่ได้ทำเครื่องหมายไว้เหรอ 

 ค่ะ  นัชชาเงยหน้ามองเขา  เขาบอกให้ฉันเปิดหาเอาเอง 

เตชิตเห็นตากลมโตของเธอที่มองเขา เตชิตเดินอ้อมไปหยิบเก้าอี้มานั่งข้างเธอ  ดูถึงไหนแล้ว 

 ห้ะ?  นัชชางง ที่เขาถาม

 ถามว่าดูเอกสารไปถึงไหนแล้ว 

นัชชาเอื้อมมือเปิดไปสองหน้าแล้วชี้  ถึงตรงนี้… 

เตชิตอ่านเอกสารต่อ ห้องทำงานที่เงียบสนิทมีเพียงแค่เสียงหายใจเบาๆของเธอที่อยู่ข้างหูเขา นัชชาอดไม่ได้ที่จะแอบมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวเสื้อสูทไม่รู้ว่าเอาไปถอดไว้ไหน มือซ้ายที่ใส่นาฬิกายิ่งทำให้เขาดูแพง ผมที่ถูกเซตขึ้นเป็นระเบียบทำให้เห็นหน้าผากผ่องใส แสงที่ส่องทำให้เห็นความหล่อของเขามากขึ้นกว่าเดิม

เซ็กซี่จัง…

นี่เป็นคำแรกที่โผล่เข้ามาในหัวของนัชชาต่างกับคนที่อยู่บนเตียง เตชิตที่ตั้งใจทำงานทำให้คนมีความรู้สึกไม่กล้าเข้าใกล้แต่ก็อดที่จะไม่โลภไม่ได้

นัชชามองไปมองมาก็อดไม่ได้ที่จะหันหัวไปมองตรงๆ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำสายตาที่มองทำให้เตชิตรู้สึกไม่มีสมาธิ

 นี่เธอ… มองที่เอกสารสิ! 

เสียงเตือนของผู้ชายพูดอยู่ข้างหู นัชชาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองสติล่องลอย เธออายจนหน้าแดงไปถึงคอ รีบเปลี่ยนไปมองเอกสารตามคำบอก

เธอกำลังหลงเพราะหน้าตาที่หล่อเหลานั่นของเขา

ตอนแรกนัชชานึกว่าเตชิตจะดูนานกว่านี้ แต่เขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็หาจุดผิดทั้งสองที่ได้แล้ว แถมยังทำเครื่องหมายไว้ให้อีกด้วย

เธอถอนหายใจ เตชิตที่อยู่ในใจเธอคือปีศาจในร่างมนุษย์ แต่ก็ต้องยอมรับว่าในด้านกฎหมายเขาเป็นคนที่มีความสามารถเก่งเกินคนปกติ

เก่งมากจริงๆ เก่งจนนัชชาคิดว่านี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งในสมองของเขา จะเอามาใช้เมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีเอกสารประกอบช่วย

 เป็นแค่จุดง่ายๆ ที่ผิดพลาดไป คราวหลังอย่าให้ผิดอีก  เตชิตยื่นเอกสารคืนเธอ

 รู้แล้ว ขอบคุณนะคะ  นัชชาไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอาย ถ้าเกิดให้เวทิดารู้ว่าเตชิตเป็นคนช่วยทำ คงจะเกลียดจนอยากจะถลกหนังเธอทิ้ง

ความรู้สึกของผู้หญิงบอกเธอว่า ที่เวทิดาไม่ชอบขนาดนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับความรู้สึกที่มีต่อเตชิต

 เก็บของให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันไปส่ง 

นัชชาเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไป เลยดึงแขนเสื้อเขาไว้  ไม่ได้ เมื่อคืนที่คุณส่งฉันกลับบ้านดวิษแอบเห็น วันนี้ฉันกลับเองดีกว่า เดี๋ยวจะทำให้เขาสงสัยเปล่าๆ 

 ฉันส่งถึงแค่ประตูหน้าวิลล่า 

ซึ่งมันห่างกับบ้านไกลหน่อย…

นัชชาไม่กล้าเสี่ยง  ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ นี่ก็ดึกมากแล้ว ลำบากเปล่าๆ… 

 ไปที่รถแล้วค่อยว่ากัน 

 … 

นัชชางงไปสักพัก ตอนนี้เธอกำลังปฏิเสธไปที่รถไม่ใช่เหรอ

ช่วยไม่ได้ เธอก็ได้แต่เดินตามไปที่รถ พอเธอขึ้นรถเธอก็รู้สึกเสียใจที่ตามเขามา

เตชิตแทบจะไม่พูดอะไร ก็ดึงเธอไปนั่งบนตักเขา ปรับเบาะนั่งเอนไปข้างหลังสุดๆให้มีพื้นที่กว้างมากที่สุด สองร่างแนบชิดกันมาก

นัชชาหอบหายใจ  คุณ จะทำอะไร 

สายตามืดดำของผู้ชาย เหมือนไม่ได้เจอแสงสว่างมานาน  ทดแทนรอบเมื่อคืน 

เขาเอื้อมมือไปปลดกระดุมของนัชชา เธอกดมือเขาเอาไว้ ในน้ำเสียงก็เริ่มปนไปด้วยอารมณ์ความต้องการ  เตชิต… 

 อืม 

 เมื่อกลางวันคุณก็เพิ่งทำ…  เมื่อพูดเรื่องอย่างว่านัชชาก็รู้สึกละอายใจ

แต่มือผู้ชายก็ไม่หยุดนิ่ง  ก็เมื่อวานไม่ได้ทำ 

 …  นัชชาหน้าแดง  แต่นี่มันดึกมากแล้ว 

 เพราะงั้นเธอก็ช่วยหน่อย ถ้ามีปัญญาก็ทำให้ผมเสร็จเร็วหน่อยแต่ถ้าไม่ก็อยู่รับกรรมไป 

นัชชายอมแพ้ ก็ได้ เพราะเธอไม่มีปัญญานั้น

เสื้อก็ถูกเขาถอดออกอย่างรวดเร็ว หน้าอกที่ถูกชุดชั้นในสีดำปิดเอาไว้ ยังมีรอยที่เขาทำทิ้งไว้เมื่อกลางวัน ตัดกับเนื้อที่ขาวเนียนทำให้รู้สึกตื่นตัวอย่างบอกไม่ถูก

ผู้ชายประกบจูบลงมา นัชชาอดไม่ได้ที่จะเอียงหัวไปข้างหลัง คอที่เอียงได้องศาเหมือนหงส์

เขาทำมันด้วยความใจเย็น ค่อยๆหลอกล่อ ค่อยๆทำ ให้นัชชาค่อยๆตกอยู่ในความต้องการ พอถึงจุดที่ความต้องการสูงสุดก็แกล้งทรมานเธอ

ร่างกายว่างเปล่า เธอรู้สึกทรมานจนจิกเสื้อตรงอกของเขา  เตชิต เตชิต… 

เธอเรียกด้วยเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล ผู้ชายคนไหนได้ก็ต้องยอมแพ้

เตชิตอดกลั้นอารมณ์ไว้ เขาตั้งใจแกล้งทรมานเธอ  เด็กดี บอกฉันว่าเธอต้องการอะไร 

นัชชาถูกเขาหลอกล่อ ปากชมพูก็ขยับบอก  คุณ… 

 ฉันเป็นใคร 

 เตชิต… 

เหงื่อไหลลงบนตัวเธอ เตชิตมองจนตาลุกวาว

พอได้ยินคำตอบที่อยากได้ยิน เขาก็ตรงเข้าไปหาเธออย่างไม่ลังเล

…

หลังการออกกำลังกายวันละสองครั้ง นัชชาหมดแรงหลังแต่งตัวอะไรเรียบร้อย เธอนั่งนิ่งอยู่บนเบาะมาตลอดทาง จนกระทั่งรถจอดอยู่หน้าประตูวิลล่า

นัชชาปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วโบกมือลาเขา  ฉันไปละ 

เขายกนิ้วมาถูพวงมาลัย  รีบๆหาหลักฐาน ฉันรอนานมากไม่ไหว 

‘รอไม่ไหว’ เธอรู้เขาหมายถึงอะไร เธอหน้าแดง รีบปิดประตูแล้วตอบรับไปมั่วๆ

…………………………………

พอกลับถึงบ้าน นัชชาก็ไม่เห็นดวิษอยู่ในบ้านเงียบสนิท นัชชาเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง ก็ยังคงไม่มีใครหรือว่าไม่อยู่บ้าน

นัชชาลองเรียกชื่อเขา  ดวิษ 

ไม่มีใครขานรับเธอเดินไปแบบเงียบๆ สายตาจ้องมองไปที่ห้องหนังสือที่อยู่มุมสุดของชั้นสอง ปกติดวิษจะทำงานที่ห้องหนังสือ ข้างในจะมีเอกสารสำคัญอยู่

นัชชากัดปากเดินไปถึงหน้าห้อง ประตูล็อกเอาไว้ เธอเดินไปหยิบกุญแจสำรองที่ลิ้นชักตู้เสื้อผ้า

เปิดประตูได้อย่างง่ายดาย มีเอกสารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ นัชชารีบเดินเข้าไปเปิดดู มีแต่เอกสารที่ไม่มีประโยชน์

เธอไม่อยากเสียเวลา เปิดดูของในลิ้นชักทีละชั้น แต่ก็ไม่กล้าค้นเยอะกลัวว่า

ดวิษจะรู้ว่าถูกคนค้น ได้แต่ค้นอย่างระมัดระวัง ไม่นานก็มีเหงื่อขึ้นตามหน้าผาก