คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน - ตอนที่ 47 เธอจะใจร้ายให้เด็กไม่มีพ่อได้ลงคอจริงๆเหรอ

เตชิตไม่สนใจว่าจรรยาจะรู้สึกยังไง ยกมองดูนาฬิกาในมือ  ใกล้ถึงเวลาแล้ว เชิญคุณกลับไปเถอะ ผมไม่ไปส่งนะครับ 

เขาพูดจาดีมาโดยตลอดตั้งแต่ต้น เพราะการที่เขาวางตัวดีมันยิ่งทำให้จรรยารู้สึกเกรงกลัว

เธอล้วงมือถือขึ้นมากด ไม่รู้ว่ากดอะไรอยู่ ไม่นานเธอก็เงยหน้าพูดต่อ  คุณเตชิตฉันว่า 70% มันมากไปหน่อย ฉันยกให้นัชชาได้แค่ทั้งหมด 30% 

เตชิตไม่ได้ตั้งใจจะต่อรองกับเธอ พูดตัดบทเป็นนัยๆ  พูดจบแล้วใช่มั้ย 

จรรยาเห็นเขากำลังจะเดินออกไปเลยรีบลุกขึ้นยืน  คุณช่วยนัชชาขนาดนี้ คุณได้ประโยชน์อะไรจากเธอ 

เตชิตชงักฝีเท้า นิ่งไปสักพัก ในใจก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วตอบนิ่งๆ  เพราะผม… 

ยังไม่ทันพูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก นัชชาที่หอบเหนื่อยยืนอยู่ในห้อง ตรัณดินตามหลัง  คุณเตชิตคุยอยู่กับแขก คุณเข้าไปไม่ได้… 

นัชชาเห็นทั้งสองยืนอยู่ในห้อง ขมวดคิ้วถามจรรยาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ  คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง 

ตรัณเห็นนัชชาเดินเข้าไปในห้อง เขากำลังจะไปห้ามแต่เตชิตส่งสายตาห้าม แล้วให้ออกไปก่อน

ในห้องเหลือเพียงสามคน เตชิตหันหลังมองไปที่โทรศัพท์ในมือจรรยา  คุณส่งข้อความบอกเธอเหรอ 

จรรยาตื่นกลัว ในมือออกเหงื่อมากมาย ถ้าอยู่นานกว่านี้ ต้องโดนแรงกดดันมากมายจากเตชิตแน่ๆ

เธอเลยเปลี่ยนไปคุยกับนัชชา  นัช ฉันมาวันนี้เพื่อจะคุยกับคุณเตชิตเรื่องเธอกับดวิษ เรื่องในคลับคืนนั้นดวิษเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ เธออย่าถือสาเอาความเขาเลยนะ 

 อย่าถือสาเหรอ  นัชชาอึ้ง ถ้าจรรยาไม่ใช่ผู้ใหญ่เธอไม่รู้จริงว่าเธอจะพูดอะไรออกมา  มีเรื่องอะไร ไปคุยกันเป็นการส่วนตัว ที่นี่เป็นบริษัทมันดูไม่ค่อยเหมาะสม 

จรรยาเห็นนัชชาเปลี่ยนไปไม่เหมือนนัชชาคนเก่า คิดว่าที่เธอกล้าขนาดนี้เพราะเตชิตคอยหนุนหลัง ในใจไม่พอใจจนอยากจะตบเธอแรงๆ แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้  นัช ฉันรู้ว่าเธอเกลียดดวิษ แต่เห็นแก่การที่เคยเป็นสามีภรรยากัน เรื่องเป็นแบบนี้ถือว่าไม่มีบุญวาสนาต่อกันถึงแม้ว่าจะแยกทางกันแล้ว แต่ความรู้สึกครั้งนั้นมันจริง เธอไม่จำเป็นต้องทำให้เดวิษถึงกับหมดทางเดินต่อในชีวิต 

 คนที่ไม่สำนึกคือเขา ไม่ใช่ฉัน 

 ดวิษก็มีความผิด แต่…  จรรยาหยุดพูดแล้วมองไปที่เตชิต  แต่ถ้าคลิปนั้นหลุดออกไป ดวิษแย่แน่ๆ 

นัชชาไม่เข้าใจที่เธอพูด ขมวดคิ้วถาม  คลิปอะไร 

 เธอไม่รู้เหรอ  จรรยาอึ้งเหล่มองไปที่เตชิต เขาหน้านิ่งแต่สายตาที่มองมาสามารถฆ่าคนตายได้

จรรยามนุษย์ป้ารู้ขึ้นมาทันที ก้าวเข้าไปจนเกือบจะสิงร่างนัชชาแล้ว  นัช ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น วันก่อนที่เธอถูกคนรังแกคุณเตชิตมีหลักฐาน และยังจะเอาไปปล่อยถ้าหลุดไปจริงๆ ดวิษจบแน่ๆ ฉันมีเขาเป็นลูกชายฉันแค่คนเดียว ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ เราจะมีชีวิตอยู่ยังไง 

นัชชาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เรื่องที่คลับก็ผ่านไปเป็นครึ่งเดือนแล้วนัชชาไม่อยากไปนึกถึงเรื่องในคืนนั้นที่แท้เตชิตก็มีหลักฐาน

ถ้าเป็นจริงอย่างที่จรรยาพูด หลักฐานชิ้นนี้สำคัญมาก

แต่เธอรู้ว่าหลักฐานนี้สำคัญแค่ไหนไม่ใช่แค่เรื่องหย่าดวิษคงต้องได้รับโทษหนัก

เธอตั้งใจจะแก้แค้นบ้านนี้แต่ไม่ได้จะถึงขั้นจะส่งดวิษเข้าคุก

เตชิตยังไม่ยอมเปิดปากพูดไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เอาแต่มองหน้านัชชาเหมือนกำลังรอคำตอบจากเธอ

จรรยาเห็นว่าเธอเงียบไปเลยรู้ว่าเธอกำลังลังเลอยู่ พอนึกถึงอนาคตของดวิษเธอเลยกัดกรามยอมคุกเข่าลง

นัชชาตกใจก้าวขาถอยหลัง จรรยาจับมือนัชชา  นัช ฉันรู้ว่าดวิษทำไม่ดีกับเธอ แต่ในฐานะที่เราเคยเป็นครอบครัวเดียวกันเธอทำมันได้ลงคอเหรอ ฉันให้สัญญาว่าจะให้ดวิษยอมหย่าดีๆ หลังหย่าจะไม่ให้ไปยุ่งกับเธออีก เธอช่วยปล่อยเขาไปสักครั้งนะ 

นัชชา  ลุกขึ้นยืนก่อนค่ะ 

 ฉันขอร้องนัช เห็นแก่ที่เธอเคยเรียกฉันว่าแม่… 

จรรยายังไม่ทันได้พูดจบ เตชิตก็เดินไปโอบนัชชาจากข้างหลัง ทำให้มือที่จรรยาจับอยู่หลุดออก

จรรยาเงยหน้ามองทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมาก เธอแกล้งบีบน้ำตา

เตชิตรำคาญ เดินไปโทรศัพท์  เรียกรปภ.มาลากเธอออกไป 

จรรยาได้ยินดังนั้น ก็เริ่มตื่นตระหนก เลยรีบคลานเข้าไปจับมือนัชชาไว้  นัช ช่วยดวิษสักครั้งเธอคงไม่ใจร้ายถึงกับจะพรากพ่อไปจากเด็กหรอกใช่มั้ย 

นัชชาถูกจรรยาพูดให้ไคว้เคว เธอไม่อยากให้ดวิษมีชีวิตที่สุขสงบ เขาทำเรื่องไม่ดีกับเธอมากมาย เธอไม่ใช่เทวดาที่จะอภัยได้ง่ายๆโดยไม่รู้สึกอะไร ยิ่งไปกว่านั้นเตชิตก็ทุ่มเทเพื่อคดีครั้งนี้ไปตั้งมากมาย ถ้าเธอให้อภัยไปง่ายๆ มันก็ไม่ยุติธรรมกับเตชิต

เมื่อกี้เธอว่าไงนะ

เด็กเหรอ พ่อเหรอ

ในหัวมีเสียงมากมายตีกัน เธอนึกถึงคำพูดของดวิษ ‘ปณิตาท้อง’

เธอเซไปคำพูดนี้จี้ใจเธอ ถึงเธอจะเกลียดดวิษกับปณิตามากแค่ไหน แต่ลูกในท้องไม่ผิดมันไม่ใช่ความผิดของเด็ก…

เมื่อปีนั้นตอนที่เมทนีถูกจับ เธอรู้ความรู้สึกนั้นดี ถ้าเกิดเด็กไม่มีพ่อตั้งแต่เล็กๆ เธอก็จะเป็นคนที่พรากพ่อไป กลายเป็นคนแบบนั้นแบบที่เธอเกลียด

ภายในห้องเงียบสนิท เตชิตมองหน้าที่ขาวซีดของเธอ หันหลังจะไปหยิบโทรศัพท์แต่ถูดมือเล็กยื้อไว้

เขาชงักเท้าอากาศในห้องเหมือนถูกแช่แข็ง สายตาคมมองมาทางเธอ ไม่รอให้เธอได้พูดเขาก็พูดเตือนเธอไว้ก่อน  คิดให้ดีก่อนที่จะพูดมันออกมา 

นัชชาใจเต้นแรงแต่เธอก็ไม่ได้ปล่อยมือออกจากแขนเสื้อเขา ลูกตาอยู่ไม่นิ่งเธอหลับตาลง แล้วพูดออกไป  คุณเอาคลิป… ให้เขาไปเถอะ